Aktywne wątki (bez zabaw)

Okej, spoko, to twoja wiara i z chęcią bym przeczytała jaki jest ten "inny sposób". Po prostu zirytował mnie ten "ton" miLa. Ja tak jak i osoby, z którymi spędzam ten czas to osobo niewierzące lub wierzące niepraktykujące. Prawdą jest, że ten okołoświąteczny czas jest praktycznie jedynym okresem, gdzie bliscy mogą się spotkać, porozmawiać, pograć w planszówki. W ciągu całego roku nie ma takiego czasu, bo człowiek pędzi za życiem, za pracą i obowiązkami. Dla nas to są święta, a nie czczenie Jezusa.

Ja w sumie na typowej psychiatrii byłam 2x. Raz wspominam całkiem nieźle pobyt, ale wtedy ja byłam przyjęta na ustawienie leków i bardzo szybko z odcinka zamkniętego przeniesiono mnie na odcinek sanatoryjny gdzie te wszystkie zakazy w stylu brak ostrych przedmiotów, kabli etc. już nie obowiązywały - mogłam mieć wszystko normalnie, mogłam wychodzić na dwór, poza teren szpitala itd. Nawet pielęgniarki tam przychodziły tylko 2-3x dziennie wydać leki, a tak siedziały na zamkniętym, na korytarzu była tylko kamera. Drugi raz jak trafiłam do zupełnie innego szpitala, to po 4 dniach uznano, że ja nie jestem ich targetem i wypisano mnie, bo uznali, że szybciej dojdę do siebie w domu niż u nich na oddziale.

Zaznaczę, żeby nie było nieporozumień. To że zarówno ja, jak i moja lekarka uważamy sertralinę za lek dla mnie to nie znaczy, że ona działała jak magiczne cukierki i nagle czułam się już tylko dobrze, bo nie. Jeśli na myśli masz idealny lek, na którym już nigdy nie poczujesz lęku, czy jakie tam masz objawy, to masz rację, nigdy takiego nie znajdziesz, bo takie nie istnieją. U mnie leki zrobiły może 20% roboty, reszta to była praca nad sobą, samej i na terapii.

Stawiam, że na razie czekają aż młody skończy 18 lat (bo chyba jeszcze nie ma, a z domu nie jestem w stanie tego sprawdzić) i przy kolejnej najmniejszej akcji już go będą mogli wyrzucić, bo ustanie wobec niego obowiązek szkolny. Na razie muszą go trzymać, bo ze szkoły publicznej ot tak, nie można wyrzucić.

Oo dziś mi się śniło coś na kształt seksu. Z jakąś drobną dziewczyną, na jakimś wyjeździe z rodziną (?). Jakoś spontanicznie, ale chyba nie zdążyliśmy na dobre zacząć, bo ktoś wparował do pokoju, mimo jakiego wielkiego pośpiechu. Potem w innym miejscu znowu jakieś problemy. Tak więc, ostatecznie, finału nie było.

Jak sie tak zastanowię, to tez niespecjalnie przepadam za ludźmi. Swięta spokojnie mijają, ciesze sie, ze nigdzie sie nie wybralismy, ani gosci nie przyjmowalismy. Wigilia we 'własnym sosie', potem powłóczylismy sie w piżamach po domu..:)

jem mandarynkę

Przykro mi, Aniołku. Fajna z Ciebie babka. Smutek, czy depresja i w ogóle negatywne emocje wyniszczają człowieka. Wtedy przeżywa codziennie ceirpienie. Wszystko jest czarne, a dookoła ludzie nie rozumieją i nie chcą zrozumieć. Jesteś z tym sama. NIe umiem udzielać rad. Nie jestem w tym dobra, no bo co można na to poradzić. Żyjemy na tej planecie, nie wiedząc po co. Wszędzie zło. Niespełnione pragnienia. Miało być tak pięknie. A trzeźwy świat jest nie do zniesienia. I po co to wszystko? Żyjemy, żeby umrzeć? Często mam myśli egzystencjalne, które zawsze wprowadzają mnie w w melancholię. Dobrze, że masz faceta, ale on Cię nie uratuje. I co dalej? Czy będzie już tak zawsze? Czy może los będzie łaskawszy. Chociaż na chwilę. Najpiękniejsze są tylko momenty. I dla nich warto żyć. Mam nadzieję, że Ci się polepszy. Bądź dzielna!

oooo! zgadzam się w pełni.

Myślę że po 8 latach Iga już znalazła aparat

thank you

ooooo, takie życzenia to ja lubię dzięki

Skoro wpadłaś w uzależnienie od benzo i pani doktor nie potrafi To je pomóc to myślę że osobiście bym nie zwlekał ze zmianą lekarza.

Nie przepadam za haloperidolem. Za pierwszym razem właśnie taki lek mi przypisano i ramiona i kark mi wykrecalo jakos

Dzisiaj będę oglądał film Roberta Rodrigueza pod tytułem "Alita: Battle Angel" Zapowiada się smacznie.

cześć bierze ktoś escitalopram razem z melatoniną? melatonina nie bedzie zaburzac dzialania esci?

Witam Czy poniższe objawy moga byc zwiazane z jakims rodzajem nerwicy? Otóż miewam ... 1. Zimne stopy i dłonie albo tylko stopy to jest zmienne ale jest to takie uczucie jakbym je trzymał w śniegu 2. Podobnie bywa z okolicą barków i gory ciała choc rzadziej też czuje jakbym w sniegu lezal choc czasem jest to jakby palenie pod skórą 3. Dreszcze 4. Pieczenie i lekki ucisk na klacie 5. Zaparcia i wogole mam wrazenie jakby te jelita wolniej pracowaly i byly spięte 6. Wybudzanie w srodku nocy i trudnosc w ponownym zasnieciu 7. Słabszy apetyt ale to przypuszczam ze przez zaparcia bo koedy sie wyproznie to apetyt jest lepszy No i chyba to tyle Bywa tak że jak jestem pod wplywem alkoholu lub zolpidemu to nie czuje tych objawow ale byc moze jestem wtedy znieczulony. Bywało że wzialem pol tabletki zolpidemu albo kilka łykow piwa i szedlem sie wyproznic. Tak jakby te jelita sie rozluznily ale sam juz nwm. Jesli ktos opisywal tutaj podobne objawy to sory ale za duzo stron a nie mam czasu czytać tyle. Prosze o odpowiedz i pozdrawiam Dodam tylko ze alprazolam nie daje redukcji tych objawow i ze z ich wystepowaniem jest też roznie ale najczesciej te uczucie zimna sie pojawia i te problemy jelitowe i nocne wybudzanie. Samo zaśniecie wieczorem przychodzi szybko ale po okolo 3/4 godzinach snu jest wybudzenie i dopiero usypiam nad ranem. Chodze spac 21:30/ 22 i budze sie okolo 01/02:00 i zazwyczaj usypiam okolo 4 rano dopiero. Myslalem ze moze nadmiar adrenaliny ale serce mi bije spokojnie i nie czuje psychicznego niepokoju czy lęku. Bede wdzieczny za jakies wskazowki.

Wszystkiego dobrego bejb 🪽

Muszę, jestem dla niej najbliższą osobą i kocham ją. Z tatą też mam kontakt,ale to tylko od święta. Mam dziewczynę i ona mnie naciska żebym się wyprowadził,ale nie mogę zostawić mamy w takim stanie,bo znam ją i kiedy ma gorszy dzień potrzebuje wsparcia. To nie tak,że rozpacza tylko przez wygląd i te włosy,już wielu lat cierpi na depresję,ale ten stary wygląd ją jeszcze dobił psychicznie

Zastanawiam się, czy prowadzić dalej bloga. Chyba trochę mi się już znudziło, po prostu już mi się nie chce. Wigilia minęła bardzo miło. Byliśmy tylko u teściów, bo w mojej rodzinie babcia jest chora i nie chce zarazić małej. Na początku Wigilii nie mogliśmy uspokoić córeczki, bo rośnie jej drugi ząbek i bardzo cierpi. Daliśmy leki i w końcu się uspokoiła.

Ciekawy artykuł, niestety za paywallem. Dosyć trudny angielski. https://www.newyorker.com/culture/cultural-comment/the-problem-of-marital-loneliness Załączam treść, może kogoś poruszy (miniserial, o którym mowa (oryginał Bergmana) to moim zdaniem arcydzieło, każdemu polecam): My husband is really into geometry, and once he’s mastered a complicated proof he likes to go through it with me in exacting detail. If he sees my eyes wandering, he commands me to pay attention. In general, the kinds of conversations he enjoys are the ones in which he expounds his latest cognitive treasure, be it scientific, historical, or some fine point about how to interpret an obscure ancient text. I, on the other hand, gravitate toward paradoxes, and enjoy conversations in which I am the one who sets the terms of the problem and I am the one who gets to push all the simplest answers aside. Recently, I tried to spark a debate: Why isn’t it permissible to walk up to strangers and ask them philosophical questions? As I probed for the deeper meaning behind this prohibition, my husband was frustrated by my ignoring the obvious: “Literally no one but you wants to do that!” Occasionally, the point he wants to explicate magically lines up with the one I want resolved, but much of the time there is a decidedly unmagical lack of complementarity between his love of clarity and my love of confusion. Of course, we compromise: by taking turns, and by putting up with the fact that one of us is, to some degree, dragging the other along for the ride. But we can also tell that we are compromising, and that makes each of us feel sad, and somewhat alone. Conversation is only one example of the various arenas in which we routinely fail to connect; broadly, he’s considerate and unromantic, whereas I’m romantic and inconsiderate. Marriage is hard, even when no crises loom, and even when things basically work. What makes it hard are not only the various problems that arise but the lingering absence that is felt most strongly when they don’t. The very closeness of marriage makes every bit of distance palpable. Something is wrong, all the time. Ingmar Bergman’s “Scenes from a Marriage,” from 1973, is the greatest artistic exploration of the vicissitudes of marital loneliness. It consists of six roughly hour-long episodes, in which a married couple—Johan and Marianne—try and mostly fail to connect to each other. Marianne is a lawyer, and early in the series we see her counselling an older woman who is seeking a divorce after more than twenty years of marriage. The client admits that her husband is a good man and a good father: “We’ve never quarrelled.” Neither has been unfaithful toward the other. “Won’t you be lonely?” Marianne asks. “I guess,” the woman answers. “But it’s even lonelier living in a loveless marriage.” The client goes on to describe the strange sensory effects of her loneliness. “I have a mental picture of myself that doesn’t correspond to reality,” she says. “My senses—sight, hearing, touch—are starting to fail me. This table, for instance: I can see it and touch it, but the sensation is deadened and dry. . . . It’s the same with everything. Music, scents, faces, voices—everything seems puny, gray, and undignified.” Marianne listens in horror: the woman represents the ghost of her own future. It is a profound insight on Bergman’s part to notice that loneliness involves a detachment not only from other people but from reality in general. As a child, I had trouble forming friendships, and turned instead to fantasy. I could imagine myself into the books I read and, by embellishing the characters, supply myself with precisely the sorts of friends that I’d always longed for. If you have engaged in this kind of fantasizing, you know that the thrill of creativity eventually collapses into a feeling of emptiness. This is the moment when loneliness hits. You’ve prepared yourself an elaborate psychological meal, and you realize, belatedly, that it can never sate your real hunger. One is often loneliest in the presence of others because their indifference throws the futility of one’s efforts at self-sustenance into relief. (If you spend a party reading in a corner, you come to see, no matter how good the book, that you are not fooling anyone.) In a marriage, this loneliness manifests in the various ways that couples give each other space, demarcating spheres in which each person is allowed to operate independently. If I allow my husband to hold forth and he allows me to go paradox-mongering—if we humor each other—the very frictionlessness of the ensuing thoughts infuses them with unreality. “My husband and I cancel each other out,” Marianne’s client says. She means, I think, that we sap the reality from one another’s lives by way of our lack of interest, our noninvolvement, our failure to provide the constraining traction that is needed for even the most basic sensory experiences to feel real. Bergman uses the brief scene with Marianne’s client as a backdrop to the very different trajectory of Johan and Marianne’s marriage. Instead of reaching mutual accommodation, they become increasingly—and violently—intolerant of their failures to connect. In the opening episode, the couple is being interviewed for a magazine story that presents them as the picture of bourgeois marital contentment. As the series develops, they bicker, learn that they have cheated on each other, come to blows, divorce, and eventually, having both remarried, cheat again, with each other. The closing of the final episode, titled “In the Middle of the Night in a Dark House Somewhere in the World,” finds them huddled together in a remote cottage for a lovers’ weekend. Marianne has woken from a nightmare that evokes existential fears; Johan quiets her sobs, and the series ends. Bergman wrote, of this ending, that the two are “now citizens of the world of reality in quite a different way from before.” Having come to understand that they really do have something to offer each other, they are also forced to see how much less that is than they had initially expected. They have traded the illusion of a happy marriage for a genuine connection that is painfully limited in scope. Marianne’s nightmare reflects this hard-won knowledge: “We were crossing a dangerous road. I wanted you and the girls to hold on to me. But my hands were missing. All I had left were stumps. I’m sliding around in soft sand. I can’t get ahold of you. You’re all up there on the road and I can’t reach you.” The small real comfort that Johan is able to provide her doesn’t negate the insight: “I can’t reach you.” Marriages are enclosed by an opaque shell; we don’t tend to talk, publicly, about how they reverberate with the buzz of disconnection. “Scenes from a Marriage” cracked open this shell, exposing—and here I borrow Bergman’s own phrasing—how the married couple responds to each “dimly sensed rift” with “makeshift solutions and well-meant platitudes.” Viewed by roughly half of Sweden, the series was reputed to be responsible for a rise in the country’s divorce rates. Evidently, not all of Bergman’s viewers were prepared to be shown what lurks behind the marital façade. Hagai Levi’s remake of “Scenes from a Marriage,” now airing on HBO, is heavy with the air of homage. It’s often deeply faithful to the original, down to details such as the dream with stump arms. But Levi updates and Americanizes the story: Johan becomes Jonathan, a Jewish philosophy professor played by Oscar Isaac; Marianne becomes Mira, a tech executive played by Jessica Chastain; and the gender dynamics are reversed so pointedly that one can say Mira is Johan and Jonathan is Marianne. These and other modernizing touches are the superficial differences between the two series. The deep difference concerns their treatments of the problem of loneliness. Levi’s series totals five episodes rather than six. The missing episode—Bergman’s second—is the one with the encounter between Marianne and her client. It also includes scenes in which Johan and Marianne paper over the communicative gaps between them, culminating in a discussion—and display—of the couple’s sexual disconnection. Levi’s cutting of this episode corresponds to a more general softening of Bergman’s conflicts. It is a striking feature of Johan and Marianne’s fights that the one being attacked often fails to notice just how harshly they have been spoken to; even in moments of intense emotion, they talk past each other. Jonathan and Mira, by contrast, are immediately sensitive to the ways in which they hurt each other. Although Levi includes some discussion of sexual dysfunction, he cuts the scene displaying it, and, at a crucial moment in the plot, inserts a tender sex scene absent from the original. If Jonathan and Mira’s relationship seems better than Johan and Marianne’s, it must also be acknowledged that Levi sets his couple an easier problem. Bergman suggested that marriage was meant to address a metaphysical need: our connection to reality. Levi, by contrast, sees marriage as a way of navigating one’s place in the economic and social order. Child rearing features much more saliently in his characters’ lives, as does the management of a shared household. Whereas Bergman chose a range of locations for his scenes, Levi grounds every one of his in the home, which becomes a focus of both visual and intellectual attention throughout the series. The shift is telling. If marriage is composed of a set of tasks or projects—a career, parenting, keeping a home—its failures can be displayed as extrinsic to the question of how spouses connect. Levi’s diagnosis is something like: these people have different priorities. This means that their lives can succeed to a greater extent than their marriage does. What was, in Bergman’s hands, a horrifying picture of the limits of human contact becomes, in Levi’s, a set of increasingly independent journeys of personal growth. By the end of the remake, Jonathan, Mira, and their daughter are flourishing, and even part of their house has been renovated. In Levi’s vision, the problem of loneliness can be addressed by adjusting the pragmatics of mutual dependence; at first, these changes are painful, but eventually everyone is better off—which is to say, better at achieving their goals. For Bergman, connecting is the goal, and it’s not clear that we can do it. It is when Johan and Marianne realize this that they become “citizens of reality,” a loss of innocence from which they cannot recover. Can any marriage survive an honest reckoning with itself? Can you get close enough to any person for life to feel real? These are Bergman’s questions; Levi doesn’t ask them.

A bo wymieniłam wszystkie leki, a tu temat o neuro xD SOrry, No to z neuroleptyków kwetiapina głównie bo flupentiksol w dawce nie przeciwpsychotycznej tylko na dodanie sił.

Dzięki na pewno ogarnę.