W więzieniu emocji

[KarinaMarina]

Chciałbym się dziś podzielić pewnym problemem. Od razu zaznaczam że nie jestem infantylnym dorosłym. Czuję się jak mała nastolatka na poziomie emocji. Chodzi o to że czuję iż mój wygląd 30 kobiety nie pasuje mi do uczucia nastolatki 14 letniej w środku. Wobec tego czuję się emocjonalnie jak w takiej klatce z której nie mogę się wyzwolić mimo że się z niej wyrywam. Nie wiem dlaczego tak mam, ale pamiętam iż w tym wieku dużą wagę przykładałam do ubrań-aby wyglądać jak taka słodka laleczka i szukając ubrań w sieci właśnie podświadomie zamawiam takie kolorowe, dla nastolatek/dziewczynek. Nie chciałam być kobietą z biodrami, być kobieca, raczej tak bardziej dziewczynką. Dziś wchodzę w takie emocje które sprawiają że nie czuje sie kobieco i bardzo mnie to frustruję bo małą dziewczynką też już nie chce być. Przed facetami zachowuje się jak taka nastolatka, słodko do nich mówię i tak dziecinnie się zachowuje. Ja mam naprawdę jakiś problem z uległością w stosunku do facetów, wogole wstydzę się kobiecości. Męczy mnie ten stan bycia emocjonalnie dzieckiem, mimo że na codzień spełniam dorosłe obowiązki. Nie wiem jak się z tego wydostać, z tego mentalnego wieku 14 lat, jakiegoś napięcia psychicznego które mnie tam trzyma i nie może mi pozwolić wewnętrzne czuć się adekwatnie do wieku. Pomocy.

[przyszlamtusobie]

Dla wielu definicja kobiecości jest naprawdę różna. A jak wyobrażasz sobie tę kobiecość, którą chciałabyś osiągnąć? Czy to chodzi o wygląd, czy o to co posiadasz, czy o powagę w rozmowach?

 

Oprócz ubierania się i podejścia do mężczyzn, masz w sobie jakieś oznaki bycia nastolatką? Mówisz, że na codzień spełniasz swoje dorosłe obowiązki. Masz zatem satysfakcję z pewnego obszaru swojego życia i to już jest super. Czy podczas tych obowiązków już nie czujesz się dziewczynką?

[KarinaMarina]

Hehe dobre pytania. Po prostu czasami nachodzą mnie nazwijmy to chwile słabości emocjonalnej gdzie czuje się jak nastolatka. Być może są to sytuację w których czuje się bezsilna lub że nic nie znaczę/nikt mnie nie zauważa. Myślę że może za tym stoi jakaś trauma. Na pewno nie chodzi o nic innego jak tylko o uczucia. Coś na zasadzie jakby ta nastolatka trzymała się we mnie nogami i rękoma i krzyczała Nie opuszczaj mnie, nie zostawiaj mnie. Coś w tym jest że w wieku dojrzewania czułam się samotna i opuszczona, niezauważona i wręcz znieważona z racji faktu dorastania. Albo z jakiegoś powodu nie chce się puścić tych emocji jakbym miała stracić czesc siebie...

[KarinaMarina]

Ale to że nie chce się tego puścić budzi takie napięcie jakbym miała zaraz wybuchnąć. Mój wygląd zewnętrzny nie zgadza mi się z wiekiem emocjonalnym. Dlatego to straszne napięcie jest średnio do wytrzymania bo mam wrażenie że jestem w środku uwieziona. Mogłabym jedynie krzyczeć w poduszkę to by mi ulżyło, ale myślę że na krótki czas. Problem by powrócił. Dlatego chcę to ugryźć tak by była zgoda między mną i moim wizerunkiem a tą nastolatką w środku która Coś chce.

[przyszlamtusobie]

8 godzin temu, KarinaMarina napisał:

Być może są to sytuację w których czuje się bezsilna lub że nic nie znaczę/nikt mnie nie zauważa. Myślę że może za tym stoi jakaś trauma.

 

Masz krąg znajomych / rodzinę / sąsiadów / kolegów z pracy / partnera ? Dla nich wszystkich znaczysz na pewno więcej niż w takich złych chwilach może Ci się wydawać. 

 

To co czujesz wydaje mi się być bardzo męczące na codzień. Rozważałaś terapię? Specjalista pomógłby Ci pogodzić się ze swoją nastoletnią wersją.