Wieczne lęki?

[Mich4el]

Cześć,

od przeszło dwóch lat zmagam się problemami na podłożu psychicznym. Wszystko zaczęło się to od momentu gdy wstąpiłem do szkoły średniej. W niej delikatnie mówiąc byłem nielubiany, padałem ofiarą szyderstw i znęcania psychicznego. Niemal każdego dnia przeżywałem podobne udręczenia. Czas mijał aż w końcu coś we mnie ubumarło, to była moja linia obrony. Reakcja organizmu była gwałtowna, skończyłem w szpitalu nie wiedząc co mi dolega - kołatanie serca, duszności, lęk przed nieznanym - i tak to się napędzało dopóki nie przeszedłem wszelkich badań, które niczego nie wykazały. Minęło kilka miesięcy względnego spokoju po czym podobne sytuacje zaczęły zdarzać mi się coraz częściej i częściej, zdawałem sobie poniekąd sprawę w czym tkwi problem, ale nadal do mnie to nie docierało. Przypisywałem sobie najróżniejsze choroby zwykle posiłkując się internetem. Przez około 3 tygodnie doświadczałem bólu głowy i zaburzeń koncentracji i wręcz świadomości, wmówiłem sobie, że mam guza i dopóki nie odwiedziłem kilku lekarzy mój stan się pogłębiał, po jakimś czasie moje problemy ustały jednak nie na zawsze, bo jeszcze kilka razy doświadczyłem podobnych stanów z innymi częściami mojego ciała, wystarczyło, że coś mnie zabolało. Jednocześnie musiałem zmagać się z nieustającą sytuacją w szkole i coraz to większym stresem przed wyjściem do niej. Stopniowo lęk przed wyjściem wzrastał i coraz częściej opuszczałem zajęcia. Trwa on do dziś i jego objawia się nudnościami, wymiotami, przyspieszonym biciem serca ogólnym złym samopoczuciu i trwa do momentu gdy przejdę przez próg szkoły, wtedy wszystko przeważnie wraca do normy. Choć nie zawsze.

Nie wiedziałem co dalej, utraciłem wiarę w siebie i mimo okresów, które dawały mi motywację - twarde słowa ojca, pogrążałem się w depresji. Najbardziej odczuwałem pustkę, potęgowała moje problemy. Nie miałem przyjaciół, kolegów, koleżanek, dziewczyny, nikogo. Nie wychodziłem wręcz nigdzie z domu poza szkołą. Zanurzałem się w wirtualnej przestrzeni jako ratunek przed rzeczywistością. Zdawało mi się poprawiać samopoczucie, jednak w dłuższej perspektywie nie rozwiązywało mojego problemu. Starałem się poznać kogoś w Internecie na czacie jednak zwykle taka znajomość kończyła się tego dnia, którego się zaczęła. Poznałem też kilka ciekawych osób z którymi pisałem dłużej, do kilku miesięcy. Zdarzyło mi się spotkać trzykrotnie, ale tylko z jedną udało się ciągnąć dalej aż do dziś. Ta osoba jest moją dziewczyną, znam ją 1,5 roku, spotkałem się dwa razy w lutym i sierpniu tego roku, piszemy ze sobą na okrągło. Jednak tu też los nie jest łaskawy. Fakt, że dzieli nas 200km nijak się ma do stresu i lęku jaki przeżywam w jej obecności. Zarówno kiedy pojechałem do niej w lutym jak i w sierpniu doświadczyłem tego samego co przed szkołą - lęk, nudności, wymioty, skręcanie w brzuchu, złe samopoczucie. Gdy tylko na moment od niej odszedłem od razu czułem się lepiej. Czułem się kilkukrotnie przez nią zraniony, ale nie sądziłem, że mogę się bać osoby, którą kocham i bardzo mi na niej zależy. Podobny stan odczuwam gdy nie ma jej w pobliżu i nadchodzi sytuacja w której zwyczajnie się o nią boję. To tylko najważniejsze z moich problemów, które mimo świadomości ich występowania wciąż nie opuszczają mojego organizmu.

Postanowiłem działać dopiero po drugim pobycie w szpitalu, który zdarzył się kilka miesięcy po tym jak to się wszystko zaczęło. Wtedy zostałem skierowany do specjalistów - psychologa, oraz psychiatry. Dotarło do mnie, że udawanie nie ma sensu i tylko pogłębia moje cierpienie i rozpocząłem terapię, którą szybko zakończyłem. Nie jestem pewien, czy to wizja zażywania leków i spowiadania się za pieniądze mnie zniechęciła. Popełniłem błąd, bo pozostałem sam sobie, nic nie czyniąc. Stawałem coraz bliżej przepaści, później były okresy w których przez kilka dni nie opuszczałem pokoju. Aż nagle coś we mnie tchnęło i się wydźwignąłem. Powiedziałem sobie, że nie muszę dalej z tym żyć, że jestem w stanie sam to odwrócić i faktycznie. Poprawiłem swój mizerny wygląd regularnie ćwicząc, podciągnąłem się w nauce wierząc, że coś mogę osiągnąć, wyszło mi z dziewczyną, z którą tak długo pisałem, zdałem prawko mimo trudnego okresu w życiu, miałem niezłe wyniki w nauce i w końcu zacząłem chodzić do kościoła od czasów bierzmowania i modlić się, jednym słowem uwierzyłem w siebie. Poszedłem do innych specjalistów, dostałem lek, który dał mi wytchnąć, poczułem, że mogę wreszcie funkcjonować, nie spodziewałem się, że mogę otrzymać wszystko o czym jeszcze kilka miesięcy wcześniej mogłem pomarzyć. Mimo tych osiągnięć wróciłem po pewnym czasie do punktu wyjścia, tak jak wspomniałem o uczucie jakie mi towarzyszy podczas spotkania z dziewczyną ten koszmar nadal trwa. Dziś idę do szkoły, jestem w IV klasie technikum i każdego dnia przeżywam to co przeżywałem wcześniej, wydane setki zł na wielu specjalistów nic nie pomogły, moje starania również. Nie chce już żyć!

[ekspert_abcZdrowie]

Mich4el, prawdopodobnie masz nawrót choroby, dlatego znowu boisz się szkoły, odczuwasz pustkę, jest Ci źle. Przypomnij sobie jednak czas, kiedy się z tego wszystkiego wydźwignąłeś i udało Ci się tyle osiągnąć. Teraz też tak możesz. Wierzę, że uda Ci się wygrać ze swoimi słabościami. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[tahela]

leki sa ciagle, wiem ,z eto cięzko bardzo z drugiej strony tak zupe4łnie bez ludzi to sie nie da chyba zyc , chociaz w depresji to ma sie gdzies a raczej nawet nie gdzies tylko człowiek cierpi po prostu, moze warto isc do lekarza zeby nie byłó gorzej ,leki przed szkoła trzeba przełamywac albo indywidualne sobie załatwic ,ale takie zycie w zupełnym wyizolowaniu prawdopodobnie tez nie przysłuzy Ci sie dobrze