Dryagan

Ale, że jak to "telefon do szefa", to chyba jak się ma z nim jakąś prywatną z nim umowę. Ja mogę co najwyżej wziąć urlop na żądanie 4 dni w roku (w ramach limitu dni urlopowych), albo dodatkowe dwa dni w roku na tzw. "siłę wyższą" (50% płatne), sam telefon do szefa w moim przypadku zupełnie nic nie da - muszę to załatwić formalnie. Względnie praca zdalna, też muszę złożyć wniosek wcześniej niż w danym dniu i jest limit tych dni, kiedy mogę pracować z domu. Jak nie mogę iść do pracy, bo źle się czuję, muszę wziąć albo urlop (jak jeszcze coś mam z danego roku) albo zwolnienie.

Niestety dawkowanie leków można skonsultować tylko z lekarzem.

@incel co Ty za głupoty dajesz?

@neahPrzede wszystkim jak idziesz do drugiego lekarza, to mówisz mu jakie leki już przyjmujesz - i on Ci ustawia leczenie. Na Forum Ci tego nie zrobimy, bo nie jesteśmy lekarzami - poza tym regulamin zabrania. Skonsultuj z psychiatrą jak masz potraktować coaxil

jako administrator na pewno widziałaś, że nie ma takiej opcji, żeby ustawić dla nowych użytkowników zatwierdzanie postów. Ale nie, prawda, nikt Ci tak nie zaufał, żeby dać admina. Staramy się usuwać spam na bieżąco, ale przy obecnym dużym ruchu i tym, że jesteśmy obecnie jedynym forum na ABC zdrowie (jakby ktoś nie zauważył to tak się stało, uchroniliśmy się cudem), nie zawsze udaje się zrobić to natychmiast, ale na pewno spam nie wisi przez tydzień! A jeśli tak się dzieje, to czemu tego nie zgłaszasz? Prosiłem przecież o to, naprawdę bardzo nam to pomaga, jeśli coś przegapimy. Nie jestem na Forum 24/7, bo pracuję i mam rodzinę, jak i każdy z moderatorów. Proszę Wszystkich Forumowiczów o zrozumienie, że problem spamu nie jest łatwy do rozwiązania i wymaga zaangażowania nie tylko administracji, ale też użytkowników. Wspólnie możemy to ogarnąć! Cofnij się w tym temacie o kilka postów wcześniej, będziesz mieć odpowiedź

Chciałem zauważyć, że nie ma leków, które zwiększałyby inteligencję

@Relfi ten użytkownik nie jest aż taki cwany - taki zapis wynika z faktu, że został zbanowany jako spamer

@ellaella01 proszę o zapoznanie się z Regulaminem i nie zaśmiecanie Forum. Ja jestem od pilnowania tu porządku - i nie, nie jesteśmy sobie równi

@ellaella01 nie napisałem, że jesteś zboczona, po prostu sugeruję inne Forum niż Nerwica.com. Na ABC zdrowie są Fora, które są odpowiedniejsze dla Ciebie. Na Forum psychologicznym moglibyśmy porozmawiać, gdybyś miała problem psychologiczny z seksem - czyli np. seksoholizm. Temat seksu nie jest tematem tabu, ale Twoje rozważania nie mieszczą się w tematyce Forum. A obrażanie administratora może dla Ciebie poskutkować ostem albo banem, na razie jeszcze dam Ci szansę - jednak dyskusja ze mną nie jest wskazana. Za chwilę temat wyląduje w koszu

@ellaella01 znajdź sobie inne Forum na Twoje "problemy". Przypominam Ci po raz kolejny, że nie jest to właściwe dla Ciebie miejsce. Dział "Seksuologia" powstał tu raczej w związku z problemami psychicznymi związanymi z seksem, albo z problemami z seksem po lekach. Nie jesteśmy tu od porad w sprawie technik masturbacji ani spraw z tym związanych. Mam wrażenie, że Ciebie podnieca samo pisanie o tych sprawach - a może jesteś seksoholiczką skoro tyle o tym myślisz? Może o tym porozmawiamy? To by akurat pasowało tutaj

Brałem, zamulenie trochę było, ale po jakimś czasie organizm się przyzwyczaił, to już lepiej. Gastrycznych uboków nie miałem żadnych. W sumie ten lek w miarę szybko wybijał mnie ze stanów psychotycznych. Mam go w apteczce w razie gdyby objawy mi wróciły.

ChatGPT proponuję. Poza tym dużo jest przykładów w sieci CV dla konkretnych zawodów, wystarczy poszukać

@ano nie ma w tej chwili użytkownika o takiej nazwie na Forum - prawdopodobnie konto zostało skasowane. Przykro mi

@ano to witam z powrotem

@ano nie ma użytkownika o takim nicku na Forum

@Marek242 odpowiadasz na posty sprzed 7 lat. Obydwaj użytkownicy nie byli od dawna na Forum.

Chodzisz na terapię, żeby pomóc sobie, a nie sprawiać przyjemność terapeutce. Inaczej ta terapia nie ma sensu żadnego.

Po co zatem chodzisz na terapię? Trauma to bardzo osobista sprawa, a mówienie o niej może oczywiście budzić obawy – zwłaszcza jeśli boisz się, że ktoś może Cię źle zrozumieć. Ale wiesz co? Psychoterapia nie polega na tym, by kogoś obwiniać – jej celem jest zrozumienie, jak pewne wydarzenia wpłynęły na Ciebie i jak możesz sobie z tym poradzić. Jeśli te wspomnienia wracają przy każdej rozmowie o trudnych tematach, to znak, że to dla Ciebie ważne i wpływa na Twoje obecne życie. Może spróbuj powiedzieć psychoterapeutce coś w stylu: „Jest temat, który często wraca w moich myślach, ale trudno mi o tym mówić, bo boję się, że zostanę źle zrozumiany.” Taka otwartość może być pierwszym krokiem do tego, żeby się z tym zmierzyć – na Twoich warunkach, w Twoim tempie. To, że myślisz o tych sprawach, pokazuje, że one nadal Cię dotykają. A to nie oznacza, że zrzucasz na kogokolwiek winę – oznacza, że jesteś człowiekiem, który zmaga się z czymś trudnym. Psychoterapeutka jest tam po to, żeby Cię wesprzeć, nie oceniać.

@Marcin.kolo autor tego posta Kajako ostatni raz był na Forum w 2011 roku!!! 13 lat temu. Naprawdę sądzisz, że to przeczyta? A jeśli chodzi o łysienie, to znam ten temat – u mnie też się zaczęło, choć jako młody chłopak miałem bujną czuprynę i nosiłem długie włosy. Teraz nadrabiam brodą i obcinam się na bardzo krótko. Wiesz, na początku ciężko się z tym pogodzić, ale z czasem można podejść do tego inaczej. Teoretycznie można robić przeszczepy włosów, ale dla faceta łysienie to raczej nie powinno być aż taki problem, żeby z jego powodu rezygnować ze studiów czy innych ważnych rzeczy w życiu. Rozumiem, że to może być trudne, ale czasem chodzi o to, żeby przekuć to w atut. Krótka fryzura wygląda naprawdę spoko, a broda albo dobrze dobrany styl potrafią dodać charakteru. Najważniejsze to nie pozwolić, żeby coś takiego odbierało Ci pewność siebie

Jeśli to prawda, Forum Nerwica nie będzie w tym pomagać. Od ustawiania leczenia jest psychiatra

O co konkretnie pytasz? Interakcje z czym? Zwykle wszystko jest na ulotce danego leku (z czym go nie należy łączyć)

@Wrwsw @acherontia styx niby macie rację, ale nie do końca. Introwertykiem byłem zawsze, nawet w czasach, kiedy choroba jeszcze nie dawała znać o sobie. Nawet w czasach studenckich nie lubiłem imprez i chlania (co nie znaczy, że nigdy nie brałem w nich udziału). Fobie społeczne uaktywniły mi się po aktywacji choroby (zresztą nie mam ich w manii). W pewien sposób była to jakby nakładka na to moje wcześniejsze wycofanie się. Teraz chyba jestem w takim normalnym stadium - czyli, że nie lubię, a nie że się boję. Z racji obowiązków służbowych muszę brać udział w spotkaniach i jakoś jestem w stanie to przeżyć.

Ja w sumie mogę się podpisać pod tym co napisał @eleniq. Bycie introwertykiem to nie przeszkoda, a sposób na życie, który ma swoje unikalne zalety. Kiedyś uważałem, że mój introwertyzm to kula u nogi. Problemy społeczne wydawały się nie do przeskoczenia – unikałem ludzi, imprez, nawet rozmów, bo czułem, że nie pasuję. Ale z czasem zrozumiałem, że to nie o pasowanie chodzi, a o znalezienie swojego miejsca i działanie na własnych zasadach. Introwertyzm dał mi coś, czego wcześniej nie doceniałem: zdolność do obserwacji, głębokiego myślenia i wyciągania wniosków. Nauczyłem się słuchać ludzi – nie tylko ich słów, ale i tego, co ukryte między wierszami. To pozwoliło mi budować bardziej autentyczne relacje. Przełamanie barier społecznych nie było łatwe. Zdarzało mi się, że kiedy musiałem iść na jakieś spotkanie, wspomagałem się benzo, bo lęk związany z interakcjami był tak silny, że nie dałbym sobie rady (zresztą czasem robię to do tej pory, zależy od rangi imprezy). To nigdy nie jest tak, że pewnego dnia się budzisz i wszystko się zmienia. Ale z czasem, krok po kroku, zacząłem odkrywać, że rozmowy mogą być ciekawe, że spotkania z ludźmi dają coś więcej niż tylko stres, a bycie sobą jest największym atutem, jaki można mieć. Introwertyzm to nie wada, a cecha, która – jeśli ją zaakceptujesz – daje ogromną siłę. Nie musisz być głośny, żeby być zauważonym. Nie musisz być w centrum uwagi, żeby mieć swoje miejsce w świecie. Introwertycy mają swoją drogę, i jest ona równie wartościowa, jak każda inna. A jak się coś robi dobrze, to w końcu też się bywa dostrzeżonym.

@rados90 To, że nadal odczuwasz zmęczenie, apatię czy dziwne sny, może wynikać z procesu zdrowienia, który bywa powolny i wymaga czasu. Ważne, żebyś pamiętał, że jesteś już na dobrej drodze – Twoje objawy wyraźnie się zmniejszyły, co oznacza, że leczenie działa. Na tym etapie może Ci pomóc kilka rzeczy, takich jak kontynuowanie pracy nad akceptacją swoich objawów i oswajanie ich. Możesz rozważyć powrót do psychologa, by spróbować terapii. Może teraz, gdy czujesz się lepiej, łatwiej będzie Ci pracować nad swoimi schematami myślowymi i radzeniem sobie z emocjami. A poza tym utrzymuj zdrowe nawyki, takie jak regularny sen, aktywność fizyczna i unikanie używek – to wszystko wspiera regenerację układu nerwowego. To normalne, że proces zdrowienia ma swoje wzloty i upadki, ale najważniejsze, że już widać poprawę, co dobrze rokuje na przyszłość

@jessyWitam Cię serdecznie na naszym Forum! Bardzo się cieszę, że do nas dołączyłaś i będziesz częścią tej społeczności. Masz mnóstwo wspaniałych zainteresowań – z tak różnorodnymi pasjami na pewno znajdziesz tu osoby, z którymi będziesz mogła porozmawiać i wymienić się doświadczeniami. To miejsce, gdzie każdy jest mile widziany i zrozumiany, więc czuj się jak u siebie. Jeśli będziesz chciała pogadać, podzielić się swoimi myślami albo po prostu być, jesteśmy tutaj. Trzymaj się ciepło i pisz, jeśli masz ochotę!