eleniq

Oddział dzienny leczenia zaburzeń nerwicowych jest oddziałem szpitalnym na którym masz ordynowane leki psychiatryczne zgodnie z zaleceniami lekarza psychiatry prowadzącego cię na tym oddziale. Jedynych leków jakich nie bierze się na czas pobytu na oddziale dziennym są benzodiazepiny. Lekarz psychiatra pracujący na oddziale dziennym nerwic może wprowadzać zmiany w lekach psychiatrycznych, które masz do tej pory zlecone.

Nie zgodzę się. Psychoterapia nie jest dobra w każdej chwili. Trzeba być na nią gotowym i czasem odpowiednio zabezpieczonym lekami. Wyciąganie na wierzch głęboko skrywanych urazów może pogorszyć stan psychiczny, jeśli pacjent przyjdzie na terapię już w mocno nieustabilizowanym stanie. Mało tego w zależności od zaburzenia istotny bywa wybór nurtu, bo tu też każdy będzie miał inne możliwości.

Margarita Slipy czy bokserki

Parowanie Koty czy psy

Dużo czytałem o tym leku. Ma unikatowy i ciekawy profil receptorowy. Jest podobno skuteczny też w zaburzeniach depresyjnych jako lek wspomagający. Niestety jego cena jest zabójcza. Opakowanie leku na 28 dni kosztuje na tę chwilę 390zł. Mam nadzieję, że jak kiedyś w przyszłości jego cena spadnie, to będę mógł go wypróbować. Próbowałem jego "brata" arypiprazolu. Ale niestety tak źle na mnie działał, że musiałem odstawić. Na tą chwilę z neuroleptyków została mi tylko kwetiapina, tylko ona na mnie dobrze działa, ale nie lubię po niej spać, bo wolę naturalny sen niż taki sztuczny polekowy. Chętnie wysłucham wszelkich opinii odnośnie tego leku. Pozdrawiam serdecznie i zdrówka!

Dla mnie był to rok raczej przyjemny, jeden z lepszych w moim już dorosłym młodym życiu, choć też trochę smutny, bo zmarły mi dwie babcie - ostatnie z tego najstarszego pokolenia mojej rodziny. Jedna zmarła w lutym, druga w sierpniu. Mimo to przez okres tego roku czułem się generalnie ok, pracowałem, chodziłem też na terapię na oddział dzienny nerwic. Także był to dość owocny i pracowity rok. Też w międzyczasie wróciłem do swojej starej pracy, w której czułem się bardzo dobrze, odezwała się do mnie koleżanka z tej pracy, czy nie chcę wrócić do nich. Tyle ode mnie

482

Odrzucony i znieważony Koleżanka ze starych lat dziś powiedziała mi, że mnie nie pamięta, mimo że wie, że znam jej rodziców i brata, nie chciała odnowić znajomości... A około rok temu sama do mnie pierwsza napisała i zaproponowała spotkanie... Nic z tego nie rozumiem i dosłownie cały dzień przepłakuję teraz!

Zapomniałem dopisać - kwetiapina W NISKIEJ DAWCE do 50mg @acherontia styx Tak, chodziło mi o działanie antyhistaminowe. To będzie ciężko z takich doraźnych. Bo tak to zostaje ci już tylko kwetiapina w dawce do 50mg, ewentualnie chyba jeszcze opipramol 50mg. I to chyba tyle. Możesz jeszcze w czystej ostateczności próbować jakiejś bardzo słabej przeciwlękowej benzodiazepiny w najniższej możliwej dawce, by ograniczyć skutki uboczne - tu byś miał lorazepam, oksazepam, alprazolam. Oczywiście doraźnie to nie znaczy codziennie, ani nawet co drugi dzień. Jeśli codziennie masz jakieś stany lękowe to powinieneś brać coś na stałe przeciwlękowego np. pregabalinę. @Fobic Ty możesz lepiej wiedzieć, które benzodiazepiny o potencjale przeciwlękowym są najsłabsze i najbezpieczniejsze Z resztą i tak będziesz musiał się poradzić lekarza w tej sprawie Powodzenia!

Kwetiapina i hydroksyzyna teoretycznie działają w sumie podobnie, ale to i tak dwa różne leki. Reakcje są bardzo różne. Każdy ma inne połączenia w mózgu. Z doraźnych leków przeciwlękowych to tak naprawdę (zgodnie ze wskazaniami rejestracyjnymi) są tylko hydroksyzyna i ewentualnie na większe stany lękowe - benzodiazepiny. Hydroksyzyna w przeciwieństwie do benzodiazepin nie uzależnia i nie powoduje zaburzeń pamięci. Kwetiapina nie jest raczej przeznaczona do brania doraźnie, choć lekarze chętnie ją stosują (pozarejestracyjnie) w celu szybkiego uspokojenia/uśpienia pacjenta, bo zaczyna działać w czasie ok. 1-1,5h po wzięciu. Choć hydroksyzyna działa dużo szybciej, bo w przeciągu 15-30 minut od wzięcia. Hydroksyzynę też podaje się dzieciom. No ale niestety, jak widać, nie każdy ją dobrze toleruje, to wtedy trzeba już inaczej radzić - choćby wspomnianą kwetiapiną. A jaką dawkę tej hydroksyzyny brałeś, że cię usypiała? Ją się bierze w zakresie 10-300mg/d. Ja ją dobrze toleruję w pojedynczej dawce 25mg. Wycisza mnie. Niweluje natłok myśli i pomaga się skoncentrować. Mogę ją brać nawet w pracy.

No to może jakiś krajowy konsultant psychiatrii powinien skonsultować Twój przypadek. Lekarz stwierdził ci jasno tą lekooporność? Jeszcze nadzieją pozostają te najnowocześniejsze metody, niektóre z nich są na etapie eksperymentów: VNS - stymulacja nerwu błędnego DBS - głęboka stymulacja mózgu MST - terapia magnetowstrząsowa tDCS - przezczaszkowa stymulacja stałoprądowa

@lorana A miałaś robioną tomografię albo rezonans głowy? Może przyczyna tej podobno lekoopornej depresji leży w budowie Twojego mózgu? Oczywiście nie jestem po studiach medycznych, żeby ci tutaj coś stwierdzać, ale po prostu się pytam, czy badano cię pod takim kątem. Tak z moich podejrzeń... Czy przeżyłaś w życiu coś traumatycznego? Czy depresja jest u ciebie rodzinna? Czy Twoja mama brała jakieś substancje psychoaktywne, gdy była z Tobą w ciąży? Czy urodziłaś się o czasie i bez komplikacji? Czy Twój rozwój przebiegał prawidłowo? Te rzeczy, które wymieniłem często wpływają bardzo mocno na budowę i plastyczność mózgu. Też trzeba wiedzieć, że leki - tylko dobrze dobrane - sprzyjają poprawie pracy mózgu, przez co zachodzące w nim procesy przebiegają w sposób taki, jak u osób zdrowych. Może leki ci źle dobierano? Może nie próbowałaś farmakoterapii kombinowanej? Bierzesz teraz jakieś leki? Leczysz się cały czas czy z przerwami?

czerń schabowy czy mielony

sylwester chemia, fizyka czy biologia?

Do około 2 tygodni Czy komuś z Was flupentyksol poprawia sen? Bo mi nawet fajnie go poprawił. Coś czego w ogóle bym się nie spodziewał po takim leku. Sen mam spokojniejszy i do tego ciekawsze sny mi się śnią, takie że chciało by się w nich pozostać dłużej niż jedną noc, hehe. Nie są też takie popierdzielone jak przy innych lekach, np. SSRI. Ma ktoś podobnie na tym leku?

Rodzina bardzo małe. Tata ma i tak za dużo na głowie, więc jego nie chciałem przemęczać sobą. Mama miała swoje własne problemy. Też ich rozumiałem, byłem dorosły i musiałem sam o siebie zadbać. Przyjaciół nie mam, mam jedynie znajomych, ale tutaj jedynie jeden znajomy sąsiad poniekąd wiedział o moich pobytach w szpitalu, na oddziałach dziennych. Okoliczności życiowe? Śmierć mamy, śmierć ukochanej babci, przerwanie nauki na studiach matematycznych były tutaj czynnikami wyzwalającymi, tak mogę powiedzieć. Ja mimo wszystko bardziej odnoszę to do siebie samego. To były wyłącznie moje prywatne problemy, zdaję sobie sprawę, że w takich sytuacjach trzeba mimo wszystko samemu o siebie dbać. Tego mnie życie nauczyło. Rodzina i znajomi wiedzą swoje, nie zawsze umieją pomóc, specjaliści także, grunt to wywalczyć sobie samemu dobrą drogę leczenia, którą udało mi się wywalczyć całe szczęście.

Marzę, by mieć bardzo bliskiego kumpla/przyjaciela do częstych spotkań

Troszkę znudzony życiem...

Z tego co mi wiadomo, to psychozę leczy się do końca życia farmakologicznie. Choć mi lekarka raz mówiła, że zdarzają się przypadki, kiedy po 10-15 latach brania leków przeciwpsychotycznych, po odstawieniu leków choroba może pozostać w na tyle dużym wygaszeniu, że można w miarę funkcjonować bez leków do końca życia, ALE... Tutaj powinien wypowiedzieć się tylko Twój LEKARZ prowadzący, bo my na forum nie damy rady nic pomóc na tak poważne rzeczy! Zwróć się do lekarza o pomoc w tej sprawie!

To dość niepokojące, kiedy do kogoś nie docierają jakieś próby pomocy. Nie chcę straszyć, ale jeśli stan twojej koleżanki pogarsza się mimo tego, to może dojść nawet do najgorszego. Tak z własnego doświadczenia to mówię.

To też prawda, przy czym ja nie mam stwierdzonej choroby psychicznej Dziękuję. Choć i tak jeszcze trochę przede mną do zbudowania dobrego życia. Jeszcze z tym muszę dać radę

Nie wiem, nie znam się, ja nie lekarz. Choć w karcie informacyjnej mam o tym wspomniane.

Płytki, słaby sen i narastający lęk, no i strasznie silne myśli samobójcze. Zgłosiłem się sam ze skierowaniem.

Witajcie Kochani! Chciałbym Wam po krótce opowiedzieć swoją niełatwą drogę leczenia psychiatrycznego Leczę się psychiatrycznie od 17. roku życia. Od tamtego czasu aż do 20. roku życia moje leczenie nie wyglądało jeszcze jakoś bardzo poważnie. Podejmowałem w tamtym okresie dwie próby prywatnej, odpłatnej psychoterapii - pierwsza to była indywidualna, zlecona przez moją psychiatrę. Niestety była do kitu, wytrzymałem w niej jakieś 2-3 miesiące. Terapia ta była prowadzona przez panią terapeutkę w takim podejściu, że siedziałem na małym krzesełku dosłownie centymetr od niej, prawdopodobnie po to, by wymusić na mnie kontakt wzrokowy, przy czym terapeuta w ogóle mnie tutaj na nic nie nakierowywał, mogłem mówić totalnie byle co. Co zabawniejsze terapia ta była prowadzona w sali dla małych dzieci. Nie umiałem się w nią wczuć, musiałem z niej zrezygnować. Na drugą psychoterapię zapisałem się już z własnej inicjatywy, była to psychoterapia grupowa dla osób w wieku licealnym, miałem wtedy 18 lat. Okazało się, że na tą psychoterapię uczęszcza znajoma mi osoba - koleżanka z gimnazjum. Do tego jedną z osób prowadzących tą terapię grupową okazała się moja terapeutka, która prowadziła też indywidualną terapię, o której wspomniałem wyżej. Niestety terapeuci nie zwrócili uwagi, że na grupie są dwie dobrze znajome sobie osoby, co nie jest dobre w takiej terapii, nie poinformowali mnie, że to może być szkodliwe - wprowadzono mnie po prostu w błąd. Mało tego, grupa terapeutyczna była bardzo mało zaangażowana, o niczym w zasadzie nie rozmawialiśmy, dwóch uczestników wypisało się w jej trakcie. Oczywiście nic mi ta terapia koniec końców nie dała. Później aż do 20. roku życia utrzymywałem się bez psychoterapii, brałem wówczas tylko jeden lek przeciwdepresyjny, który rzecz jasna nie był podstawą leczenia w wypadku mojego zaburzenia. Z racji, że objawy lękowo-depresyjne nie mijały, lęk blokował przed kontaktami z ludźmi, natrętne myśli prześladowały, to postanowiłem podjąć kolejną (tym razem poważniejszą) próbę psychoterapii indywidualnej. Spytałem mojej prowadzącej lekarz psychiatry, czy może mi kogoś polecić. Poleciła mi swoją koleżankę terapeutkę, do której chodziłem 2,5 roku na psychoterapię indywidualną co tydzień. Przy okazji pani psychiatra lepiej mi dobrała leki, dołożyła neuroleptyk. Miałem wrażenie, że terapia mi pomaga, że wyniosę z niej dużo, ale niestety... Po 2,5 latach psychoterapii zacząłem wątpić w jej skuteczność, chciałem porozmawiać z terapeutką o moich wątpliwościach, czy może jakiś inny nurt, by mi pomógł bardziej, to jedynie usłyszałem, że "to moja wina, że nie potrafię korzystać z psychoterapii", wyraźnie podniosła na mnie głos, nie poleciła mi innych specjalistów. Oczekiwałem przeprosin za jej zachowanie, przyszedłem na jeszcze jedno spotkanie, na którym nic nie powiedziała, jedynie ja się tłumaczyłem. Stwierdziłem, że na takie traktowanie pozwalać sobie nie mogę i zakończyłem tą terapię i przy okazji przestałem chodzić do psychiatry, która mi ją poleciła. Jest mi bardzo przykro powiedzieć, że tak długa i intensywna psychoterapia indywidualna praktycznie nic mi nie pomogła, mimo że terapeuta i ja staraliśmy się do czegoś dojść. Choć był w tym wszystkim taki jeden haczyk, że nie miałem żadnego kontraktu z tą terapeutką ani ustalonego nurtu, czy też nurtów, jakimi byśmy podążali, nie ustalaliśmy też żadnych celów. Nie wiedziałem, że jest to istotne na psychoterapii, nikt mnie o tym nie informował. Byłem młody i mogłem tego nie wiedzieć. Pod koniec tej długiej psychoterapii zdarzyła się tragedia - moja mama zmarła nagle na ulicy. Terapeutka o tym wiedziała jeszcze przed tym zakończeniem terapii. Poczułem się totalnie zagubiony. Był to luty 2021 r. Minął czas aż do listopada 2021 r. w którym to po raz pierwszy polecono mi psychoterapię na oddziale dziennym nerwic, jednak wątpiłem w to, że to dobry pomysł przy przeżywaniu żałoby, jedna terapeutka ostrzegała mnie, że w takim momencie psychoterapia nie jest dobrym pomysłem, mimo że moja lekarz uważała zupełnie inaczej. Po 2 miesiącach tej psychoterapii trafiłem do szpitala psychiatrycznego z podejrzeniem stanu prepsychotycznego, bo też wówczas brałem lek przeciwdepresyjny, który może wpędzić w stany psychotyczne u niektórych osób. Po wyjściu ze szpitala znalazłem sobie bardzo dobrą pracę, która mnie bardzo podbudowała, bardziej niż jakakolwiek do tamtej pory psychoterapia mogę powiedzieć. W listopadzie 2022 r. podjąłem jeszcze jedną próbę psychoterapii na oddziale dziennym nerwic, tym razem z własnej inicjatywy. Był to długi pobyt, bo rozciągnięty aż do września 2023 r. z kilkumiesięcznymi przerwami. Cały ten 6-miesięczny pobyt na oddziale dziennym nerwic pomógł mi bardzo mocno, bardzo duże zmiany we mnie zaszły, w życiu bym nie podejrzewał, że aż tak znaczące. I tak doszedłem do chwili obecnej. W międzyczasie, między terapiami często zmieniano mi leki, za moją prośbą, ponieważ czułem, że bardzo ich potrzebuję. Mogę powiedzieć, że lekom zawdzięczam również bardzo dużo, nawet chyba więcej niż psychoterapii poniekąd, choć też one ułatwiły mi utrzymanie się w psychoterapii, która wcale nie jest łatwym procesem. Moja nauka z tego trudnego procesu leczenia jest taka, że trzeba pamiętać, że nie zawsze warto sugerować się czyimiś propozycjami, nawet jeśli są to czyjeś dobre intencje. Każdy sam powinien wiedzieć, czego sam bardziej potrzebuje w danej chwili, by być szczęśliwym. Lepiej czasem pójść za swoim niż czyimś tokiem myślenia. Dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło! Będę wdzięczny za wszelkie pytania i odniesienia!

Potwierdzam. Sam się o tym przekonałem.