Purpurowy

A weź daj spokój. "Siedlce" i wszystko jasne. Zmarnowałem 30 lat życia (albo raczej wegetacji) w tym syfie. Tu tylko atomem sieknąć i zaorać. Wyjazd z tego bajzlu to była najlepsza decyzja w życiu.

Byłem w różnych szpitalach, ale w tym konkretnym, to było piekło na ziemi. Pozwól że nie będę się wdawał w szczegóły, bo nie chcę sobie nawet tego przypominać. Mało tego, w tamtym roku odbijałem człowieka z tego szpitala (fizycznie) Już pierwszego dnia wybili mu dwa zęby. Nie, nie pacjenci...

Do takiego stanu mnie doprowadził ten pobyt. Idę do tego samego co zawsze. Jedyny w tych rejonach, który ma jako takie terminy. Dopiero robi specjalizację, więc pewnie dlatego. Zapisałem się już do konkretnej kobiety, w innym województwie, ale dopiero na lipiec ma termin.

W szpitalach się już nabyłem. Tak samo nic te pobyty nie pomogły. Niektóre wręcz przeciwnie. Po jednym to trzy lata praktycznie z domu nie wychodziłem.

No bez przesady, wcześniej było tego leczenia kilkanaście lat...

Wkurza mnie moja chwiejność. Wczoraj byłem gotowy skończyć to wszystko. Żadne leczenie i tak nic nie daje, więc po co dalej to ciągnąć? A dzisiaj znowu zapisałem się do psychiatry...

Można robić ciekawe rzeczy, dostać ciekawą i dobrze płatną pracę, mieć kochającą rodzinę, osiągać sukcesy, znaleźć miłość i przyjaciół. Przynajmniej tak słyszałem, ale nie dam sobie głowy uciąć że to prawda. Nic mi się z tych rzeczy nie przydarzyło.

Standardowo. Wczoraj przy wyjeździe (nigdy nie mówię nikomu gdzie wyjeżdżam, żeby mieć spokój) brat zapytał "gdzie szukać twojego powieszonego ciała?" Aż tak to widać?

W zasadzie każdy kto ma mój numer. Co prawda nie mam żadnych przyjaciół, ani nawet znajomych, ale za to mam licznych wrogów. I to wiernych.

Z moim wyglądem to wystarczy po bułki do sklepu wyjść, żeby słyszeć takie rzeczy. Chociaż ostatnio już nigdzie nie wychodzę i wraz tylko czytam wyzwiska. I nie, nie chodzi o kolczyki i tatuaże. Bez nich było to samo. Ta

Myślę. O tym, czy każdy codziennie dostaje takie wiadomości, czy to ja szczególnie przeszkadzam społeczeństwu?

Standardowo, do kitu. Aczkolwiek na samą noc kolejny lamus mnie rozbawił, grożąc pobiciem. Tylu ich już obiecywało i albo nic z tego nie było, albo sami obskakiwali wpierdziel. Jeszcze jeden za dnia mi groził podpaleniem. Se podpali gunwo w dupie.

Dalej siedzę w przyczepie i nie zamierzam wychodzić

Ożeniłem się i teraz rozwód. Kobieta dostała ultimatum, że dostanie od rodziny to i owo jak w końcu wyjdzie za mąż. Poprosiła mnie i obiecała że też dostanę trochę. Każdy dostał co miał obiecane i czas zakończyć ten cyrk. Generalnie kobieta miała straszny problem znaleźć chętnego. No bo facet się zgodzi, później znajdzie sobie kobietę i będą niewygodne pytania, co to za ślub i zaraz rozwód itp. Już rysa na życiorysie zostanie. A mi to nie grozi.

Ogarniam rozwód.

Mi to już obojętne, co gdzie i z kim będę robił.

Piecykiem gazowym. Takim specjalnym do przyczep kempingowych. Tlen do spalania bierze spod przyczepy, a spaliny kominem na zewnątrz. Chociaż w sumie mógłby i do środka. Zagazowałbym się w pizdu i by w końcu był spokój.

Ze 130km. I naprawdę nie wiem po co tu przyjechałem. Tak samo jak nie wiem po co żyję.

Próbuję zagłuszyć myśli samobójcze.

Wiesz co? Jedyne co mi dało to leczenie, to coraz gorsze zjazdy i wątrobę rozpieprzoną bardziej niż przez kilka lat chlania. Nie wiem po co to dalej ciągnąć.

W tamtym momencie o tym nie myślałem, bo byłem wkurzony całą sytuacją. A w tym po prostu mi na tym nie zależy.

Byłem zapisany, ale samochód się spierdzielił dzień przed wizytą. Mam 80km do lekarza, a komunikacja zbiorowa u mnie nie istnieje. Z resztą i tak te leki dają, już dwie dekady testowania ciul wie czego i bez żadnego skutku.

Siedzę w Warszawie. Nie wiem po co tu przyjechałem.

Zjazd fizyczny. Pewnie przez nagłe odstawienie leków, bo się skończyły kilka dni temu. Nic to, minie.