bei

Zastanawiam się czy warto zmienić pracę na mniej płatną w której będę mogła nauczyć się nowych rzeczy i może to zaprocentuje w przyszłości. Niby teoretycznie w obecnej pracy też mogę się nauczyć nowych rzeczy ale przy zmianie jeśli wszystko by wypaliło to na pewno nauczę się więcej w krótszym czasie.

Dla mnie Euthyrox jest neutralny, nie czuje że go biorę.

Byłam na rozmowie o pracę.

Ja byłam na wakacjach w ośrodku Caritasu. Dyrektor szkoły mnie wytypował i drugą dziewczynę. My w domu nie mieliśmy żadnego samochodu, ona też nie. Nie widziałam tam żadnych libacji. Masz pretensje do Caritasu czy do faceta handlującego produktami których nie można sprzedawać? Ja nie wiem co się odwala, jak Ty wiesz, że dzieje się coś złego to działaj. Co do pedofili to nastały już czasy gdzie Kościół nie kryje, że jest to jego problem. Zauważ, że wszyscy wiedzą. Co do tego za ile tysięcy kto nosi buty to no cóż... każdy nosi jakie chce albo na jakie go stać. Ja powiem szczerze, że jak miałam przekazać procent podatku to podawałam Caritas i ogólnie zawsze miałam raczej zaufanie do tej instytucji.

Rzadko się całuję. Jak np. mama mnie pocałuje przy składaniu życzeń to czuje potrzebę umycia twarzy.

Ja sie bałam m.in. uzależnienia do tego stopnia, że nawet recepty na benzo nie wykupiłam. Ok, ale ono dziła na zasadzie "tak sie czują normali ludzie", czy "tak się czują ludzie na haju"?

A skąd wiesz, że pomoc zebrana przez Caritas nie trafia do potrzebujacych? Serio pytam bo chciałam wpłacić na powidzian przez strone Caritasu.

Mi sie też nie chce, to chyba nie jest szczególnie rzadkie zjawisko. Ludzie po prostu wstają, idą do roboty , żeby mieć z czego spłacić kredyt albo za co żyć. Ilu ludzi robiłoby to co robią gdyby trafili szóstkę w lotto? Pewnie niewielu. Ja może nie mam tak że nie chcę wstawać z łóżka, bo teraz jest w miare ok. Kilka miesiecy temu przeleżałabym cały dzień, rano przestawiałam budzik kilkakrotnie i spóźniałam sie do pracy. Nie wiem co mi pomogło, czy leki czy słońce, ale jest lepiej. Nie chce mi sie sprzątać do tego najtrudniej mi sie zmotywować. Tutaj OCD nie pomaga, bo za dużo myślę gdzie coś położyć itd. Tylko, że ja się raczej nie nudzę, po prostu nie mam tego poczucia. Od kilku lat jestem aktywna zawodowo, wcześniej się uczyłam, zawsze coś. Jak akurat nie jestem w pracy to sobie myślę że odpoczywam. Nawet jak siedzę na necie cały dzień to nie mam poczucia, że sie nudzę. Jestem introwertyczką, nie przeszkadza mi spędzanie czasu samemu ze sobą. Czasami mi smutno, że nie mam się z kim spotkać, bardziej przez to, że nie mam z kim niż, że się nie spotkam.

U mnie wyszlo ,że moi rodzice sie mna nie interesuja bo od kilku lat nie wiedza gdzie mieszkam. Ponieważ siostra tez nie wie gdzie mieszkam terapeuta stwierdzil ze mam dziwna rodzinę. Dowiedziałam sie dziś na terapi, że jak dziecko ma jakiś problem, np.w szkole to rodzic może zapytać dziecka jakiej pomocy by oczekiwało. Pisze bo ja na to nie wpadłam, tylko jak myślałam o jakiejś hipotetycznej sytuacji, to nie wiedziałam jak miałabym postąpić gdyby moje dziecko miało problemy. Może komus się to przyda.

Biorac pod uwage ze mam jeden z najwiekszych balaganów na biurku w pracy, nikt nie pomyślałby że przez OCD jestem uporzadkowana.

Ja raczej też oba nie, ale z drugiej strony kontakt z ludźmi z pracy daje mi jakiś kontakt ze społeczeństwem. Bez tego byłabym kompletnym odludkiem.

Ja tam wole kontak z ludzmi z pracy niż z klientami. Przynajmniej wiem czego moge sie spodziewać.

Zaakceptowałam i pogodzialam sie z tym że od jakiś 18 lat mam OCD. Moja wiara w wyleczenie po 10 latach jeśli jakakolwiek jest to niewielka, bardziej na zasadzie że coś się po prostu wydarzy co mi pomoże, sama nie czuje, że mam na to siły.

Chciałabym tak. Nie cierpię sprzątać,nawet audiobook nie pomaga, może nie znalazłam odpowiedniego. W sluchaniu i sprzątaniu jednooczesnie wkurza mnie jeszcze, że dźwięki sprzatania mogą spowodować, że czegoś nie dosłyszę.

A jak to zrobić żeby ktoś nam opowiedział o swoich problemach? Podejrzewam, że z moją siostrą jest coś nie tak i nie wiem jak to zrobić żeby mi powiedziała dlaczego się nie obroniła, nie chce podjąć pracy itd.? Próbowałam z nią rozmawiać ale nic mi nie powiedziała.

O ile dobrze pamiętam to terapeutka w czasie pandemii powiedziała że badania wykazały że terapia online ma taka sama skuteczność. Tyle w teorii, w praktyce też wolę terapie w gabinecie, a samo nastawienie pewnie robi swoje. Jak chcę się tylko uzyskać jakąś informację która można prosto przekazać to wyjdzie na to samo czy się zadzwoni czy zapyta na miejscu.

Breaking Bad, Broadchurch, Zachowaj spokój

U mnie też bakteriofobia zaczęła się w czasach szkolnych, z tym że u mnie nie minęła po zakończeniu nauki. Może faktycznie była trochę mniejsza gdy miałam inną mniej stresująca pracę, ale to ciężko ocenić, bo wtedy brałam leki, a teraz nie biorę. U mnie OCD też się zmienia, z tym że mam bardziej wrażenie, że po prostu dochodzą nowe rzeczy, a stare nie bardzo mijają.

Zjadłam musli ze skyrem i jabłkiem. Dobre.

Może podaj jakiś przykład, bo nie wiadomo o co chodzi. Jak masz złe zainteresowania to je porzuć, a jak dobre to no cóż zniechęcenia się zdarzają. Czasami coś nie jest dla nas, czasami, po prostu się nie chce, albo jest inny powód.

Z jednej strony wiem, z drugiej zdrowe osoby też brzydzą różne rzeczy, mnie po prostu bardziej, zwracam uwagę na więcej szczegółów. Ja się nie tyle boje, że bakterie coś mi zrobią, tylko to jest kwestia brzydzenia się. To tak jakby zdrowej osobie powiedzieć żeby się nie brzydziała czegoś choć nie ma nic dziwnego w tym, że ja to brzydzi. Przełamywanie się wydaje mi się okropne.

Mi by wystarczył jeden przyjaciel, choć wiecej to wiadomo lepiej bo nie zawsze ktoś mógłby być akurat dostępny. To jest okropne jak nie ma się z kim podzielić tym co człowiek ma w środku. Mi to przeszło z czasem, kilka lat temu jak miałam wykonać w pracy telefon to pzrezywalam, a teraz się przyzwyczaiłam i tylko przed trudnymi przypadkami się stresuje (czyli chyba jak większość społeczeństwa). Ja jeszcze mam takie coś, że nie podtrzymuje relacji. Nie wychodzę z inicjatywą, albo znajdę powód do przerwania znajomości. Nawet jak na jakimś etapie życia jestem z kimś bliżej to nasze drogi się rozchodzą.

Ja nigdy nie zauważyłam u siebie poprawy jeśli chodzi o natretne myśli na tle religijnym. Od tego zaczęła się moja nerwica i nie ważne w jakiej terapi byłam, jakie leki przyjmowałam, nie przeszło.

Ja jestem odludkiem. Nie potrafię przyłączyć się do rozmowy. Ogólnie zwykle jestem tą która się nie odzywa chyba że jest jakieś formalne spotkanie i jest czas na zajecie głosu, wtedy jest mi łatwiej. Na imprezach rodzinnych to samo. Co najwyżej powiem coś do siostry, która siedzi zwykle obok mnie.

Mnie przerasta wysiłek który miałabym włożyć żeby być zdrowa i fakt, że już nie wierze w wyleczenie. 1. Na terapi poznawczo-bechwioralnej dowiedziałam sie, że powinnam próbować przełamywać swoje leki i kompulsie. Praktycznie z góry założyłam że to za trudne i że nie dam rady. 2. Na terapi psychodynamicznej usłyszałam że to wszystko wina rodziców i leczenie polega na opowiadaniu o przeszłości. Z tym też idzie mi średnio. Ogólnie słaby ze mnie obiekt do leczenia, albo i dobry bo leczenie mogłoby trwać w nieskończoność. I jeszcze boje sie że jak obiawy ustąpią to rzeczy które mnie brzydzą nie będą mnie brzydzic, a powinny bo przecież jest powód dla którego mnie brzydzą (baktriofobia).