black swan

Jem kanapki, próbuję robić projekt.

Hmmm, ok, już lepiej rozumiem o co chodzi. W takim przypadku chyba bym po prostu zmieniła terapeutę, o ile jest to możliwe. Domyślam się też, że najwidoczniej terapia fundowana przez nfz tak ma przebiegać. W tym przypadku najlepiej by było samemu sobie zasponsorować terapię, żeby mieć pełną kontrolę nad jej celem - bo domyślam się, że płacąc za to z własnej kieszeni nie można się spotkać z murem typu: nie będę leczyć Pana z tego, z czego Pan chce, tylko z tego, co jest w jakimś tam ogólnym programie przeprowadzania terapii.

nieskażone obecnością ludzi pustkowia pozostawione same sobie i naturze Czemu ograniczenia mają rozwijać ludzi?

Nie miałam. Zawsze wydawało mi się, że terapia ma służyć temu, co chce osiągnąć osoba poddająca się dobrowolnie terapii, więc nie bardzo rozumiem czemu nie miałaby ona ustalać celu tejże terapii.

No cóż, pozostaje starać się tym nie przejmować, założyć, że jak zwolnią to zwolnią, to najwyżej będzie szukanie następnej pracy, albo wyjazd za granicę (ja tak zakładam w przypadku zwolnienia mnie nie z mojej woli). Generalnie nie ma co się stresować czymś, na co wpływu jako takiego nie mamy. Jeśli chcą Cię zwolnić, to i tak to zrobią, żaden stres i przejmowanie się tego nie zmieni, najwyżej jeszcze pogorszy sytuację... Trzeba sobie wbić do głowy "przestań się tym przejmować, to nic nie zmieni".

A co Ci broni go ustalać?

Zbieram się do jakiegoś czynnego działania w końcu, ale jakoś zebrać się ciągle nie mogę.

Można wrócić i przypomnieć sobie więcej, ale wszystkie szczegóły to raczej mało prawdopodobne. Oczywiście nie z każdym wspomnieniem tak się da, a w terapii nie wraca się do czegoś bez konkretnej przyczyny. Nie chodziłoby mi o terapię, tylko raczej o prywatne pobudki. A powiedzmy - jakieś wydarzenie z dzieciństwa, które słabo pamiętam, ale było ono wtedy bardzo dla mnie ważne? Czy każdy psycholog podejmuje się mniej lub bardziej "zgodnej z teorią" hipnozy? Ciekawi mnie jakie mają do tego podejście.

Sprawiło mi radość: robienie grafiku, ciasto i kawa, przejechanie się, samotność w chacie.

Kartka na lustrze nic nie pomaga. Totalnie ją zaczęłam olewać po paru dniach. Wydaje mi się, że pomogłoby zmienienie przekonań u podstaw. W tej chwili mam takie podejście do syfów: nienawidzę ich, jak tyko widzę jakiegoś to ręce mi się aż trzęsą z chęci wyciśnięcia, rozdrapania. A powinnam je totalnie olać. Wmawiać sobie: syfy mnie nie obchodzą, mam na nie wyjebane całkowicie, mogłabym mieć całą twarz zasyfioną i nie obchodziłoby mnie to. Tego muszę się zacząć uczyć - obojętności wobec syfów.

Współczuję, większości z tych rzeczy miałam "przyjemność" doświadczyć sama (niektórych ciągle czasami doświadczam). Mnie wkurza krótka doba, beznadziejna pogoda, mało słońca, nasz klimat, ogólnie mało czasu. I mało kasy.

Na jakiś trening, na dawkę świeżych bodźców (pozytywnych), na ruszenie z miejsca, na daleką podróż...

z 4 razy jakie masz plany na życie?

Pozałatwiać jakieś życiowe pierdoły i nie pogubić się w tym co mam do zrobienia.

Nie zdechnąć w pracy.

Ludzie często mylą miłość z potrzebą.

upartość jak rozwiązujesz swoje problemy?

Na beztroskę finansową.

nie cierpię polityki jaką masz słabość?

Wkurza mnie moja zależność od innych ludzi.

Na razie parę razy olałam kartkę i zaczęłam wyciskać, nawet najmniejsze syfy doprowadzają mnie do szaleństwa.

Może to i dziwne, ale w sumie chyba napieprzanie cały dzień ciekawych rzeczy w pracy. I przyjście do domu, miłe łóżeczko, cisza i spokój.

Nie lubię rzucać komplementami, wydaje mi się to nienaturalne. Częściej mówię o tym, co mi się nie podoba, prawdopodobnie wyniosłam to od rodziców...

Koontz Jakim samochodem byś został/a jakbyś musiał/a wybierać?

No to jest zdecydowanie racja, szkoła powinna uczyć wykorzystywania dostępnych narzędzi, a nie kucia na pamięć niepotrzebnych rzeczy... Ech, urodziłam się w złym kraju i w złej epoce.