nieprzenikniona

"Ma być czysto" Anny Cieplak (ale jakoś średnio mnie wciąga) A ostatnia, ktora wciągnęła: "Miała umrzeć" Ewy Przydrygi

Ja po fluoksetynie zawsze na początku chudłam, później waga trzymała się na stałym poziomie...obecnie biorę seronil (od 4 lat) i właściwie nie przypisuję mu żadnych skutków ubocznych w kwestii wagi (tzn ani w jedną ani w drugą stronę). Generalnie nigdy w sumie po żadnym leku nie przytyłam ale może to kwestia tego, że inne brałam za krótko aby cokolwiek zauważyć, chociaż pamiętam że po olanzepinie mogłam jeść cały dzień/ naprzemiennie ze spaniem

No to super Samo przeczekanie to już duży sukces

A ja dużo bym dała, żeby znowu moim jedynym problemem była hipochondria (btw. od tego wątku zaczęłam właśnie przygodę z forum jakieś 9 lat temu)...wczoraj zrobiłam sobie pakiet badań (nieodpłatnie of kors) i na prawdę liczyłam, że mój ostatni gówniany stan to kwestia jakiejś choroby, chociaż może hormonów etc...a tu klops, wyniki książkowe, czyli oznacza to, że psychika nieźle mi już siada skoro wywołuje tyle symptomów somatycznych...

Mnie chyba najbardziej przeraża sama faza przechodzenia w nicość, głównie to, że wtedy zmienię zdanie A dzisiaj swoje ms zapijam winem . Tzn udało mi się je poskromić jako takie więc wino na wyciszenie...

@acherontia styx ja to mam "słabą głowę" do leków w ogóle, czasami nawet teraflu na grypę jest mnie w stanie zwalić z nóg także ten

Ja 8 lat temu odstawialam seronil pod okiem psychiatry (po ok 3 latach brania), najpierw 2 tygodnie na połowie dawki, pozniej kolejne na 2 na 1/4 dawki a następnie jeszcze 2 tygodnie 1/4 dawki co drugi dzień, poszło sprawnie i bez skutków ubocznych/ odstawiennych (do tego dołożyłam sobie suplementy magnezu i B-complex) Za to jak po szpitalu odstawiono mi benzo z dnia na dzień po 3 mc brania ich 3 razy dziennie to miałam gorszy zjazd niż po jakimkolwiek narkotyku ever całe szczęście, że następnego dnia trafiłam od razu w ręce innych lekarzy i finalnie odstawiono mi je stopniowo...

Odkąd zaczęłam przekopywać się przez traumy z przeszłości na terapii to coraz mocniej ulegam derealizacji...wkurza mnie to niemiłosiernie bo mam wrażenie, że moje życie nie jest zupełnie moje i w sumie skłania mnie to do impulsywnych zachowań dzięki którym cokolwiek poczuję (a wiadomo, że najłatwiej o odczuwanie czegokolwiek przy autodestrukcjach). Nie umiem się kompletnie zintegrować a tak nie da się na dłuższą metę funkcjonować

Lilith to nie jest moja pierwsza terapia, mam za sobą jakieś 3 lata terapii, oddział ogólny psychiatryczny i oddział zaburzeń nerwicowych (w odwrotnej kolejności)...ostatnią terapię przerwałam bo ze względu na pracę nie mogłam zgrać terminów, odstawiłam też leki (pod okiem psychiatry), wyszłam za mąż, urodziłam dzieci i kilka lat żyłam na prawdę czując się zdrowa...a później znowu wróciło, najpierw stany lękowe - na to pomógł powrót do prochów, później coraz gorsze huśtawki emocjonalne, wreszcie po długich namowach lekarki i coraz gorszych objawach somatycznych stwierdziłam, że faktycznie pora wrócić na terapię bo dalej tak nie pociągnę... Wróciłam do mojej poprzedniej terapeutki bo po tej przerwie doszłam do wniosków, że tak na prawdę nigdy nawet nie dotknęłam prawdziwych problemów. To ja kontrolowałam co i w jaki sposób przekazuję, udawałam przed nią i przed wszystkimi (w sumie od zawsze) i tak bardzo weszło mi to w krew, że zaczęłam udawać sama przed sobą, iż nigdy nic się nie wydarzyło/ że to bez wpływu...Szczerze dopiero po tylu latach zdaję sobie sprawę, gdzie tak na prawdę tkwi źródło moich problemów i że nie da się tego od tak wymazać z pamięci bo emocje kierują się zupełnie innymi prawami i w ten czy inny sposób wychodzą na zewnątrz... Także z jednej strony po prostu wiem, że nie mam wyjścia, albo zmierzę się z tym teraz i faktycznie odczuję poprawę albo po prostu mój organizm tego ciągłego napięcia nie wytrzyma. Z drugiej strony mam dzieci, ktorym nie chcę chociażby nieświadomie fundować swoich stanów...mam o co i dla kogo walczyć i nie wiem czy znalazłabym w sobie motywację aby robić to wyłącznie dla siebie

Wiem, że sugerowanie się innymi jest bez sensu ale problem polega na tym, że część mnie zdaje sobie sprawę co się działo, że było to zdecydowanie ponad moje siły psychiczne, że było to czymś złym...druga część mnie bagatelizuje sprawę a nawet potrafi udawać, że nic się nigdy nie wydarzyło... Mam wrażenie, że dopóki tego nie zwerbalizuję (na terapii chociażby - bo poki co krążę wokol tematu ale bez wdawania się w szczegoly) to nadal ta druga część mnie może udawać, że właściwie "nic się nie stało" Dodatkowo boję się jakie będą konsekwencje przyglądania się temu...tzn. bardzo możliwe że zbudowałam sobie złudną rzeczywistość i że w przypadku pracy nad przeszłością runie też duza część teraźniejszości

Minęło ponad 20 lat od kiedy to się skończyło a ja nadal nie umiem tego jednoznacznie nazwać...z drugiej strony przy interpretacji kk jakoś nie mam wątpliwości, ale przyznać samą przed sobą że było się ofiarą, a właściwie wielokrotną ofiarą nie przechodzi przez myśl a co dopiero gardło...a może jednak wszystko wyolbrzymiam i niepotrzebnie roztrząsam...inni mają przecież gorsze przeżycia....

Moj brat cioteczny był jedną z najważniejszych osob w moim życiu, właściwie w dzieciństwie przypominaliśmy idealne rodzeństwo (bez kłótni, zazdrości i całej tej otoczki)...przez te kilka lat kiedy to trwało podzieliłam naszą relację na "dwa światy" ten czarny, mroczny, związany z atakami i biały- nasz dawny świat w którym rozumieliśmy się bez słów...nigdy nie potrafiłam go znienawidzić, chociaż tak pewnie byłoby łatwiej...w zasadzie nadal staram się go usprawiedliwiać, chociaż minęło już prawie 20 lat... Obecnie, nie jesteśmy już blisko, mamy kontakt ale bardziej z jakiś okazji rodzinnych niż sami z siebie, obydwoje udajemy? że nic takiego nigdy nie miało miejsca...jedyne co przypomina jasne czasy naszej relacji to to, że mimo wszystko nadal potrafimy kończyć za siebie zdania...z ciemnych stron mam cały pakiet zaburzeń, wiele lat leczenia i terapii - wszystkie symptomy cptsd, chociaż zdiagnozowane mam niby bpd...

dawno mnie tu nie było i wracać raczej nie zamierzam (przynajmniej do ataków hipochondrycznych) ale widzę, że generalnie ok i tak jak mówiłam anka00 nie masz żadnego raka, co mnie nie zaskoczyło :) a ja jestem w ciąży to już 13 tydzień i teraz jedyne stresy jakie przeżywam to podczas badań usg czy wszystko z maleństwem dobrze, ale póki co odpukać wszystko ok i mam nadzieję, że będzie tak do końca ciąży :)

anka00 patrz już minął tydzień... coraz bliżej do wyników i naprawdę nic się nie przejmuj bo będzie ok... co do marginesu to lepiej trochę większy niż mniejszy, bo jak zrobią za mały (tak jak mi) to może odrastać - a po co znowu niepotrzebny stres jak Ci się w ogóle goi? Kiedy zdjęcie szwów?

anka00 patrz już minął tydzień... coraz bliżej do wyników i naprawdę nic się nie przejmuj bo będzie ok... co do marginesu to lepiej trochę większy niż mniejszy, bo jak zrobią za mały (tak jak mi) to może odrastać - a po co znowu niepotrzebny stres jak Ci się w ogóle goi? Kiedy zdjęcie szwów?

Anka00 chirurg raczej nic Ci nie powie bo nibyraki to nie jego działka. Znieczulnie jest w zastrzyku i to praktycznie jedyny moment kiedy boli. Miejscowe schodzi po ok 2 godzinach i ew wtedy zobaczysz czy potrzebujesz czegoś przeciwbólowego, ja chyba z 1 ibuprom wzięłam ale specjalnie mnie jakoś nie bolało. Do przemywania bardzo polecam octanisept może trochę drogawy ale jak dla mnie świetny. Zatem zero strachu a ja Ci życzę głównie ładnej blizny :-)

anka00 nie masz raka i wcale nie jest tak, że jak wytniesz to skupisz się na innych... ja jak teraz wycięłam 9 i w żadnym raka nie było to mi przeszło a co do oka to też zaczęłam gorzej widzieć na prawe i okazało się, że mam za mocne szkła kontaktowe oraz, że oko jest za bardzo przeciążone (prawe oko to oko czytające)

anka00 to jakie miałaś wyniki, że podejrzewa mikrogruczolaka? Ja sama miałam niskie fsh - 2,68 (norma >3,5), wysokie lh 8,5 (stosunek lh/fsh >3) i jak się okazało zupełnie o niczym to nie świadczyło, nawet pcos nie ma mam...

no 3 miesiące niestety :/ taki syf... chociaż teraz to po znajomości miałam szybko, ale 9 lat temu jak poszłam w maju i usłyszałam od onkologa: "no trzeba wyciąć jak najszybciej" a termin wyznaczyli mi ostatniego dnia sierpnia to do śmiechu mi nie było :/ a co do tego gdzie wycinają to nie ma znaczenia, grunt aby było wycięte w całości i wysłane do badania :)

z tymi "znakami" to miałam identycznie, jak walczyłam z "czerniakiem" to wszędzie dookoła wpadało mi tylko słowo rak, czerniak itp., nawet jak pisząc coś na kompie zamiast np: "tak" wpisałam "rak" to od razu czułam ciary i przechodziło mi przez głowę, że to musi coś znaczyć ale przecież to jasne jak drut, że gdy jesteśmy tak bardzo skupieni na raku to podświadomość sama doszukuje się powiązań i szczególnie zwraca uwagę na wszelkie związki, a przecież te informacje podawane są cały czas z podobną częstotliwością i żaden zdrowy człowiek (zdrowy mentalnie) nie zwraca na nie szczególnej uwagi... np. teraz jak nie mam stanu lękowego odnośnie raka to po prostu coś odczytam/ zobaczę i zapominam o tym praktycznie od razu ciesz się, że masz tak krótkie terminy na wycięcie, u nas standardowo czeka się w szpitalu onkologicznym ok 3 miesięcy na zabieg :/

wiesz no nie każdy lekarz jest empatyczny, no i oczywiście nie wie, że masz nerwicę lękową i że doszukujesz się najmniejszej zmiany w głosie czy w wyrazie jej twarzy aby tylko móc zwątpić ja dlatego w wywiadzie przeważnie mówię, że chorowałam na nerwicę/ depresję i zauważyłam, że często po tym podejście lekarza zmienia się na plus :) poza tym co innego na wizycie prywatnej jak za 15 minut w gabinecie zapłacisz stówkę (wtedy lekarz może Cię cały czas uspokajać bo w końcu kasa piechotą nie chodzi ) a co innego państwowo, gdzie często siedzą gburowaci lekarze przy których odnosi się wrażenie, że jedynie zawraca im się cztery litery ja też tego znajomego onkologa zamęczałam pytając po 1000 kroć czy na pewno nic groźnego i tak się przyzwyczaił, że po pewnym czasie sam z siebie mnie cały czas zapewniał, że nic tam nie ma (nawet jak przestałam pytać)... doszło do tego, że sam mi pokazywał swoje nieregularne znamiona i mówił, że kiedyś trzeba je wyciąć ale jakoś się zebrać nie może zatem spokojnie, pójdziesz do chirurga (gdzie nie nastawiaj się też za bardzo na jego opinię, bo jeśli to normalny chirurg- nie onkolog - to znanie się na pieprzykach nie jest jego mocną stroną i nie będzie Cię pewnie diagnozował - no ale on ma wiedzieć jak to ładnie wyciąć, aby blizna była jak najmniejsza) a później pewnie skierowanie do szpitala 5 minut i po krzyku :)

dobry lekarz za pomocą dermatoskopu na pewno rozpozna znamię, które może być niebezpieczne (fakt raka da się wykryć dopiero w badaniu histopatologicznym, stąd ogrom przypadków ludzi, u których lekarz (dermatolog/ onkolog) podejrzewał czerniaka a wyniki miały ok)... jakoś o tym mało kto w necie pisze a to na pewno duża większa liczba pomyłek niż w drugą stronę. Zresztą o takich historiach pomyłek lekarzy słyszy się dużo "głośniej" niż o tych w drugą stronę... a połowa z tego to plotki daleko odbiegające od prawdy (wystarczy posłuchać "pań" w przychodniach i ich opowieści a wiadomo skąd się biorą i ile mają wspólnego z prawdą) Żeby poprawić humor dodam, że ostatnio jak byłam u lekarza medycyny pracy (babka na oko ok 60-tki - na co dzień lekarz na geriatrii) to powiedziała mi jak zobaczyła moje blizny, że dobrze, że powycinałam bo każdy pieprzyk powyżej 1mm powinno się wycinać... no więc ehh no totalna bzdura a z ust lekarza (nawet jeśli jej się jednostki pomyliły ) co do tego, że lepiej nie ruszać bo wyjdzie rak to jeszcze większy idiotyzm... jak ktoś miał raka i mu wycięli a po kilku miesiącach umarł to oznacza to dokładnie tyle samo, że gdyby mu nie wycięli też by umarł mniej więcej w podobnym czasie (chociaż może faktycznie później, bo jednak podświadomość troszkę działa). Poza tym, żeby umrzeć na czerniaka to trzeba mieć przerzuty i to spore, a żeby mieć przerzuty trzeba mieć naprawdę zaawansowaną postać, czyli kończy się tym, że raka miał w zaawansowanej postaci dużo wcześniej. Spokojnie wytną Ci go i zobaczysz, że nic tam nie znajdą, już teraz chociaż Cię nie znam a pieprzyka nie widziałam mogę się założyć o 100 PLN albo i nawet o 1000, że nic tam ciekawego nie chowasz

Oj no myślę, że mój onkolog (zresztą każdy onkolog) widział wiele czerniaków i jest w stanie rozpoznać co jest rakiem a co nie już na oko... wiele osób ma duże znamiona i nic z nimi nie jest... jeśli chodzi o wybarwienie to u mnie żaden nie jest ani nie był równomiernie wybarwiony, więc to naprawdę o niczym nie świadczy... taka ich uroda... w mediach najgorsze jest to, że pokazują często zwykłe pieprzyki mówiąc o czerniaku i przez to sieją zamęt, gdybym miała się niby stosować do tych wytycznych to powinnam się już dawno cała wyciąć :)

No wiem, że usg nic nie ma do prolaktyny ale chodziło mi o to, że na usg nie znaleziono nic w piersi co powodowałoby / mogłoby powodować wyciek

Chrupek ale anka00 pisała właśnie, że ma wyciek z piersi, natomiast usg nic nie wykazało. Więc chyba w tym przypadku test po obciążeniu miał sens