Mona75

koshmar dzięki za radę ale nie mogę się przełamać. Próbowałam niezliczoną ilość razy

Nie powinieneś sam odstawiać leków bez konsultacji z lekarzem, może właśnie dlatego masz nawroty. A jeśli chodzi o skutki uboczne, to każdy organizm reaguje inaczej. To co Ciebie np. usypia innych pobudzi. Musisz sam obserwować i najlepiej notuj żeby porozmawiać o tym z lekarzem

Mam podobne objawy, a na dodatek jestem hipochonryczką. W ataku paniki kupiłam glukometr. Ale u mnie te objawy nie miały nic wspólnego z cukrzycą

Jak spróbujesz to podziel się spostrzeżeniami. Może warto...

Chyba w końcu dojrzałam do tego żeby o tym napisać. Niesamowicie, wręcz panicznie boję się mostów. We Wrocławiu jest ich cała masa, gdzie się nie ruszysz tam most. Nie jestem w stanie wejść na most. Od razu brakuje mi powietrza, serce chce wyskoczyć, rośnie ciśnienie, trzęsą mi się ręce. Oczami wyobraźni widzę jak topię się w Odrze (umiem pływać). Nie mogę się przełamać. Moje dzieci też cierpią z tego powodu, bo np. nie mogą karmić łabędzi jak inne dzieci. Terapia nie pomaga, a mój lęk narasta coraz bardziej, samo myślenie o przejściu przez most powoduje napad paniki. Kiedy próbuję się przełamać, samo podejście do mostu powoduje histerię. Może ktoś z Was to zwalczył?

Zazdroszczę Ci tej siły woli. Ja ciągnęłam tak przez 7 lat, ale teraz się poddałam, jestem na lekach

Kasztan a nie uważasz że wygranym jest ten który żyje dalej i stawia czoło problemom?

Ja tez to znam. Zaczynam cos i prawie nigdy nie kończę. Wszystko mnie wtedy drażni i irytuje. Ta niezdolnosc do działania dobija...

Powinnas jednak brac leki same dobre checi nie wystarcza. Przyda Ci sie tez terapia. Powodzenia, w koncu sobie z tym poradzisz

Ja "miałam" już raka piersi, białaczkę, małopłytkowość... Do póki lekarz nie obejrzał moich wyników i nie powiedział mi że są ok, jestem zdrowa, żyłam w totalnym stresie. Kto wychowa moje dzieci jak umrę? Teraz mam trochę podwyższony cukier więc kupiłam glukometr i czekam na wizytę u diabetologa... Koszmar. Ale nie potrafię się od tego uwolnić. Oddałam mamie encyklopedie medyczne, bo miałam objawy prawie wszystkich chorób

Ja tłumiłam depresję przez 7 lat. A teraz poddałam się. Leczę się farmakologicznie i chodzę na terapie. Ale po prostu zbyt wiele teraz wydarzyło się w moim życiu żebym sama sobie z tym poradziła

Ja mam 32 lata. Witaj i czuj się dobrze z nami

Ja urodziłam się dwa tyg. po terminie, podduszona, w zamartwicy z dużą niedowagą (2010 gr). Moja mama rodziła mnie dwie doby. Ciąża była zagrożona.

Być może nasza psychika tak zaakceptowała ten stan (lęki), że nie potrafimy żyć bez podniesionej adrenaliny

Bez względu na wszystko bądź przy niej. Wbrew jej słowom Twoja obecność bardzo jej pomoże, i świadomość że może na Ciebie liczyć

Witaj. Przede wszystkim musisz chcieć zacząć się leczyć. Odwiedź psychologa na początek. On na pewno będzie starał się Ci pomóc. Uwierz że jeszcze wszystko wróci do normy. I porozmawiaj o tym ze swoją dziewczyną, ona na pewno widzi że coś jest nie tak i martwi się o Ciebie. Powodzenia

Witaj wśród swoich

Większość z nas ma to samo, tu znajdziesz zrozumienie. Witaj

Czym tak na prawdę jest koniec świata? Dla jednych to krach na giełdzie, dla innych ginące gatunki roślin i zwierząt, dla jeszcze innych całkowity rozpad Ziemi na kawałki. Może to będzie koniec wielkich religii? Tego nie wiemy. Ale zgadzam się że tych końców świata było już tyle że jesteśmy na to uodpornieni. Po co zwracać sobie tym głowę? Na pewne rzeczy i tak nie mamy wpływu więc po co się zadręczać? Dożyjemy 2012 roku to sami się przekonamy. A na razie słońce świeci, Ziemia się kręci... I co nam więcej potrzeba?

Wykrzycz głośno co Cię boli. To pomaga. Im częściej o tym mówisz tym łatwiej to pokonasz. Powodzenia

Tego nam właśnie potrzeba! Takie wypowiedzi podnoszą na duch i dają siłę do walki. Dziękuję

Witaj. O uczuciach trzeba mówić bo tłumione rozsadzą Cię od środka. Nie jesteś sam z tym problemem. Mam przyjaciela który w wieku 16 lat odkrył że jest gejem. On tego nie ukrywa. Przy pierwszym spotkaniu mówi: Cześć jestem Wojtek, jestem gejem. Wiem że Ty nie jesteś na to jeszcze gotowy. Ale coś o czym mówimy przestaje nas przerażać. Porozmawiaj z psychologiem, a potem z rodziną, na pewno to w końcu zaakceptują i będą Cię wspierać. Powodzenia.

Witajcie.Nauczcie się nazywać swoją chorobę po imieniu będzie wam łatwiej. Powodzenia

Witaj. Każdy z nas przechodził to samo więc dobrze Cię rozumiemy. Pamiętaj że jesteś silna i pokonasz chorobę! Powodzenia

Na pewno się przydasz. Witaj