Kiusiu

Nie próbowałem hipnoterapii, choć rozważam. Czy hipnoterapia potrafi być pomocna w leczeniu przewlekłej bezsenności? To aktualnie najbardziej palący problem u mnie. I zastanawiam się, czy to by pomogło pokonać ten problem. Mam też bardzo niską odporność na stres.

Kiedyś dość często kompulsywnie objadałem się słodyczami. Ale udało mi się to przezwyciężyć. I obecnie praktycznie nie jadam słodyczy, jeśli nie liczyć czarnej czekolady (zwykle 85%, czasem 80% lub 70%). Natomiast dość często jadam wieczorem łyżkę miodu - słodkiego, a przy tym zdrowego. Ogólnie, można powiedzieć, że zastąpiłem słodycze owocami. Np. bananami, choć nie tylko.

Samym strojem na pewno nie. Najwyżej: strojem połączonym z wpojoną komuś określoną wizją ludzkiej cielesności, która to wizja nakazuje robić z cielesności, skąpych strojów czy nagości coś niewłaściwego, zakazanego czy tłumionego. Ogólnie, sformułowanie "prowokowanie ubiorem" jest mocno niefortunne. Kojarzy się z przeświadczeniem, że ofiara gwałtu może być winna czy współwinna temu, że została zgwałcona, bo niby sprowokowała sprawcę ubiorem (albo czymkolwiek innym). Takie przeświadczenie jest bardzo szkodliwe i krzywdzące. I wpisuje się w szerszy problem, jakim jest obwinianie ofiar. Bo właściwie to chyba w każdym przypadku można by obwinić ofiarę przestępstwa, że pozwoliła, by ktoś popełnił na niej to przestępstwo. To kwestia bardzo uznaniowa i uwarunkowana kulturowo - nie ma jednej uniwersalnej odpowiedzi na to pytanie. W środkowej i południowej części Afryki są plemiona, których kobiety na co dzień chodzą topless na świeżym powietrzu, i nie ma to w żadnym razie gorszącego charakteru i nie jest epatowaniem nagością. Podobnie jest z niektórymi plemionami Ameryki Pd. i Środkowej. W Papui Nowej Gwinei przed przybyciem misjonarzy akceptowalne i powszechnie praktykowane było chodzenie całkiem nago na świeżym powietrzu. I też nie było to gorszące ani nie było epatowaniem czymkolwiek. Nagość sama w sobie nie ma erotycznego charakteru. Wszystko zależy od sytuacji i kontekstu. To samo ze skąpymi strojami. Choć często jest też tak, że nagość kojarzy się z naturą i bliskim kontaktem z przyrodą - co jest jak najbardziej zrozumiałe i spójne. O ile np. miasto nie jest, moim zdaniem, miejscem, w którym bycie nago lub w samej bieliźnie w przestrzeni publicznej byłoby na miejscu, o tyle miejsca takie jak plaża czy ogólnie łono natury, plener, już o wiele bardziej pasują do tego. Miasto jest silnie przekształconą przestrzenią, mającą bardzo mało wspólnego z naturą. Beton i nagość jakoś do siebie nie pasują. No, może pomijając bardzo specyficzne miejsce, jakim jest basen (w tym prysznice w basenowych szatniach, w których nadal część osób wstydzi się myć całkiem nago, choć przecież pod prysznicem tekstylia nie spełniają żadnej pożytecznej roli, a wręcz przeszkadzają). Tropiki to regiony, które szczególnie mocno kojarzą się z naturą i dziką przyrodą. Dlatego dobrze jest, by dzieci od najmłodszych lat były oswojone z nagością i traktowały ją jako coś naturalnego i zwyczajnego, a nie zakazanego, wstydliwego, złego itd. Wiadomo, że zakazany owoc najlepiej smakuje. Zresztą z tego co wiem, to skąpy czy wyzywający strój kobiety nie zwiększa ryzyka napaści seksualnej, a wręcz onieśmiela napastnika. Choć przyciąganie spojrzeń to już osobna kwestia. No ale spojrzenie to jedno, a napaść seksualna to co innego. Samo podziwianie kobiecych wdzięków nijak nie wiąże się z zamiarem napaści seksualnej. Skoro o tym mowa, to moim zdaniem najlepiej by było, gdyby w każdym miejscu, w którym zezwala się mężczyznom na odkrywanie swoich torsów, pozwalano kobietom być topless. Jestem za równouprawnieniem. Tam, gdzie od mężczyzn nie wymaga się, by zakrywali torsy, to nie wymagajmy od kobiet, by zakrywały biusty. A tam, gdzie kobietom zakazuje się być topless, zakażmy mężczyznom odkrywania torsów. Jest kwestią czysto kulturową i uznaniową to, czy damskie piersi uznajemy za miejsce intymne, czy nie. W Hiszpanii i Niemczech są miasta, w których kobiety mogą pływać w basenach topless - co rozumiem i popieram. Uważam też, że nie można piętnować matek karmiących swoje dzieci w miejscach publicznych ani wyganiać ich do toalet z tego powodu. Bo to obraźliwe i uwłaczające.

Czy aktualnie na tym forum udziela się ktoś z Bydgoszczy i okolic? A jeśli tak, to kto byłby zainteresowany spotkaniem np. pod koniec marca albo w kwietniu? Czy ogólnie: wiosną? Ja jestem zainteresowany.

Ogólnie jest dość jasne i istotne, że redukowanie ilości kalorii powinno następować stopniowo, a nie nagle ani zbyt radykalnie. Inaczej pojawia się tzw. efekt plateau. Dlatego stopniowanie jest ważne. Pewna kobieta powiedziała, że na ketrelu utyła 40 kg. Czyli ten środek rzeczywiście musi robić coś z metabolizmem i uczuciem łaknienia. Nie jestem w stanie powiedzieć, co by było w przypadku długotrwałego brania ketrelu, bo u mnie po jednorazowym wzięciu wystąpiła dotkliwa suchość w ustach, dygotanie na całym ciele, gorączka, kołatanie serca i zespół niespokojnych nóg - ogólnie poczułem się, jakbym nagle dostał ciężkiej grypy i Parkinsona w jednym. Więc musiałem odstawić to po jednym wzięciu. Choć te skutki ketrelu to i tak nic w porównaniu z koszmarnymi skutkami połączenia Dulsevii i Lamotrixu (nie wiem, które skutki były od czego, ale razem spowodowały koszmar nieporównywalny z niczym innym - o czym napisałem już w innym miejscu). O olanzapinie ani jej skutkach ubocznych chyba dotąd nie słyszałem.

Od wielu dni prawie nie sypiam, mimo leków i suplementowania melatoniny. Ledwo żyję. Nie wiem, ile tak jeszcze wytrzymam. Nie wiem, co robić. Próbowałem tu chyba prawie wszystkiego, a i tak nie pomaga. W dodatku jestem samotny i nie mogę znaleźć pracy.

Ja od lat zmagam się z przewlekłą bezsennością. Od kilku miesięcy biorę Tritico, jednak od pewnego czasu mam wrażenie, jakby jego skuteczność się zmniejszyła, mimo zwiększenia dawki. Suplementuję też melatoninę. Jednak mimo że wieczorem zasypiam, to po ok. dwóch-trzech godzinach się budzę i bardzo często potem już nie zasypiam, a jeżeli już, to dopiero nad ranem albo wręcz rankiem, już po świcie - i ten drugi sen jest już raczej drzemką, nie jest głębokim snem. Nie wiem, co z tym zrobić. Czy w ogóle jest coś takiego jak ukierunkowana terapia bezsenności? Tzn. psychoterapia zajmująca się wyłącznie leczeniem bezsenności? Jeśli tak, to może mi ktoś polecić jakiegoś psychoterapeutę zajmującego się właśnie tym? Byłbym wdzięczny za polecenie. W ogóle to jakie są metody leczenia bezsenności poza farmakoterapią? Ogólnie mam wrażenie, że w tym temacie medycyna oraz psychologia rozkładają ręce z bezradności. Na konsultacjach pewna psychiatra powiedziała mi, że na rynku farmaceutycznym nie ma ani jednego leku, którego zażycie gwarantowałoby zaśnięcie i spanie przez określoną ilość godzin.

Próbowałaś zmienić terapeutę? Jesteś pod opieką psychiatry? Jeśli również z psychiatrą masz złe doświadczenia, to tu również warto pomyśleć nad zmianą lekarza na lepszego. Też kiedyś chodziłem na terapie do niekompetentnych terapeutów, i natrafiłem na złego psychiatrę pozbawionego zarówno empatii, jak i wnikliwości, tylko kierującego się schematami i szablonowością. Zmiana może pomóc. A przede wszystkim, jak już napisali przedmówcy: warto nie uzależniać swojego szczęścia od innych ludzi i tego, co mówią i jakie mają zdanie. Przecież żyjesz dla siebie, nie dla innych. Czyli on kłamie, że Cię kocha, jest toksyczny, mówi Ci toksyczne rzeczy i tak naprawdę nie jest wart tego, by trwać z nim w relacji. Czyli najlepiej byś zrobiła, gdybyś zakończyła toksyczną relację i związała się z kimś, kto będzie Ci mówił wspierające i budujące rzeczy. Naucz się kochać siebie i uwierz we własną wartość. Jesteś wrażliwa i dobrze by było, gdybyś nawiązała relację z kimś, kto to doceni zamiast mówić toksyczne rzeczy, które Cię ranią. W ogóle to jeśli ktoś twierdzi, że brzydzą go intymne miejsca jego partnerki, to bardzo prawdopodobne jest, że jest uzależniony od pornografii (w której modelki i aktorki bardzo często są poddawane zabiegom i operacjom z labioplastyki, a także mają sztuczne biusty), albo wręcz że jest kryptogejem wypierającym własną orientację i okłamującym siebie i innych. Nie wiem, która opcja w tym przypadku, ale ewidentnie coś jest z nim mocno nie tak.

Na kandydozę sprawdza się m.in. jedzenie czosnku (po zmiażdżeniu należy odczekać kilka minut przed zjedzeniem). Jeśli chcesz uniknąć po tym intensywnego parowania czosnkowymi wyziewami, to polecam zaraz po zjedzeniu czosnku najeść się marchwi i jabłek - to bardzo łagodzi zapach czosnku z ust. Zjedzenie natki pietruszki też pomaga. Sprawdza się też stosowanie kurkumy jako przyprawy - przy czym, kurkumę należy łączyć z pieprzem i dobrej jakości tłuszczem (najlepiej oliwą z oliwek) oraz z witaminą C. Pieprz i tłuszczu bardzo poprawiają przyswajalność kurkuminy, a witamina C potęguje jej działanie. Kurkuma przyśpiesza metabolizm, więc nie należy jej jeść o zbyt późnej porze.

Na kondycję skóry ma wpływ to, co wprowadza się do swojego organizmu, i ilość witamin i innych składników odżywczych. A sama woda ma tu chyba drugorzędne znaczenie, choć oczywiście jest bardzo ważna ogólnie dla życia i zdrowia. Witamina C, witamina D, witamina E, cynk, kwasy tłuszczowe Omega-3, Omega-6 i Omega-9 to rzeczy mające bardzo istotny wpływ na jędrność skóry lub jej brak. Jedz dużo rzeczy bogatych w witaminę C, np. cytrusy, czerwoną paprykę, jarmuż. Regularnie dodawaj do codziennego jedzenia oliwę z oliwek i olej lniany. Dobrze jest jeść sałatki typu greckiego. Polecam też stosować olej z wiesiołka - też dobrze wpływa na jędrność skóry. Jeśli masz niedobór cynku - a oznaką tego jest m.in. częściowe blednięcie płytek paznokciowych i/lub pojawianie się na płytkach paznokciowych białych plam - to polecam suplementować cynk. Powinno pomóc.

Tycie powoduje nadwyżka kaloryczna, nie chleb. Ja codziennie jem od dwóch do czterech kromek chleba (razowego), a mimo to jestem szczupły, moje BMI to 19. Bo po prostu ogólnie rzecz biorąc moja dieta jest niskokaloryczna. Oparta na warzywach, kaszach, ryżu, strączkach itd.

aktywność

Nie suplementuję selenu, za to staram się dziennie jeść około trzech orzechów brazylijskich, które są bogatym źródłem selenu. Żeby nie mieć niedoboru. Jedzenie orzechów to raczej lepszy sposób niż przyjmowanie suplementu.

Biorąc pod uwagę np. te informacje: https://pl.wikipedia.org/wiki/Psylocybina to psylocybina daje obiecujące rezultaty w terapii depresji. https://www.rynekzdrowia.pl/Psychiatria/Bedzie-pierwsze-w-Polsce-badanie-psylocybiny-w-leczeniu-depresji-Psychiatrzy-czekaja-na-16-mln-zl-potem-ruszy-rekrutacja,265327,16.html

Ja biorę Omega-3 stale, jako że w mojej diecie praktycznie wcale nie ma ryb. Nie było tak, że odczuwam jakąś zauważalną różnicę w samopoczuciu w porównaniu sprzed rozpoczęcia suplementacji. Po prostu wiem, że organizm ma zapotrzebowanie na Omega-3.

Ja biorę dziennie Vigalex Forte 2000 ug, jesienią i zimą.

Ja wziąłem to dwa razy, razem z Dulsevią. Efekty: ponad cztery doby całkowitego braku snu, ciągły niepokój, wysypka, bolesne oddawanie moczu, na przemian biegunki i zaparcia (wcześniej nie było żadnych tego typu problemów), ogólnie samopoczucie fatalne, gorsze niż kiedykolwiek przedtem i potem. Nie mam pewności, które efekty zostały spowodowane przez który farmaceutyk, ale na mnie to zadziałało ekstremalnie źle. Żadnych korzyści, same złe efekty.

Ja jestem z Bydgoszczy.

U mnie nie było ani jednego, ani drugiego. Tylko zatrzymanie się na stałej wadze i BMI.

Dla mnie 2000 kcal to za dużo. Jak ktoś waży 50 kg, a główną aktywnością fizyczną jest spacerowanie i czasem jeżdżenie na rowerze, to wtedy wystarczy poniżej 2000 kcal dziennie. A jak ktoś jest na redukcji, to spokojnie może być 1300 kcal, czyli mniej więcej tyle, ile wynosi podstawowa przemiana materii. Tzn. przejściowo, bo nie na stałe. Ja stosuję dietę śródziemnomorską - głównie świeże warzywa, poza tym pełnoziarniste zboża, strączki, owoce i niewielka ilość nabiałów i jajek. BMI mam 19. Słodyczy nie jadam prawie wcale, jeśli nie liczyć czarnej czekolady, którą jem praktycznie codziennie.

Mnie samotność doskwiera. Brak życia towarzyskiego, brak relacji, nie ma się do kogo odezwać. Brak oksytocyny. Cisza w domu. Kiedyś mi to nie przeszkadzało, ale z biegiem lat jest coraz bardziej dokuczliwe. Często gdy ma się np. 20 lat, wydaje się, że samotność jest fajna. I na tym etapie może rzeczywiście jest. Jednak przestaje być, gdy ma się coraz silniejsze wrażenie, że jest się na samotność na zawsze skazanym/skazaną.

Jesienią i zimą suplementuję witaminę D, a i tak mam praktycznie cały czas zły nastrój. Źle sypiam przez cały rok, nie zauważam istotnych różnic między latem a zimą. No, gdy nie ma upałów ani tzw. tropikalnych nocy, to jest ten plus, że przynajmniej przyczyną niemożności zaśnięcia nie jest zbyt wysoka temperatura.

Chyba najlepiej tu sprawdzi się terapia poznawczo-behawioralna, może też w połączeniu z leczeniem farmakologicznym. To trzeba dobrać indywidualnie. A jako pewne wspomaganie czy kierunkowskazy, można posłuchać kilku wideo-poradników psychologicznych na YouTube na ten właśnie temat. Ogólnie, gdy w wyszukiwarkę YouTube wpisze się słowo "ruminacje", to wśród wyników pojawia się wiele poradników dotyczących właśnie tego.

Ruminacje to też jeden z moich problemów, choć obecnie, dzięki psychoterapii i farmakoterapii, jest trochę lepiej. Najgorzej zawsze było wieczorem, po położeniu się do łóżka, oraz w nocy, po obudzeniu się zwykle między drugą a czwartą.

Cześć, Od lat ze zmiennym powodzeniem walczę z problemami psychicznymi. Ogólnie, jest ciężko, ale nie poddaję się. Pozdrawiam.