Happyandsad

@zarr A starasz się ją brać regularnie o konkretnej godzinie? I czy po paru godzinach czujesz, że prega przestaje działać? Zwykle wtedy mam dylemat czy brać drugie 75 czy już odpuścić. Zwykle odpuszczam, a więc też nie ma ciągłości substancji w organizmie. No ale żeby była to wypadałoby ją przyjmować pewnie minimum 3 razy dziennie.

@zarr Dawniej brałem właściwie doraźnie, a od jakichś 2 miesięcy 75mg dziennie. Czasem udaje mi się odpuścić jeden dzień, czasem nawet i dwa. Teraz czeka mnie wyjazd do pracy, więc zdecydowanie będę brał regularnie. Nie wiem tylko czy 75 wystarczy. Ewentualnie będzie to 2x75 albo raz 150. Zobaczę jeszcze. Też nie chciałbym wchodzić więcej niż na 150mg. A przyjmujesz jeszcze inne leki? Ja wróciłem niedawno do Paro, a więc będę łączył z Pregą. Mimo wszystko to pokrzepiające, że jest szansa aby pregabalina działała tak długo (z małymi przerwami). Dla mnie to naprawdę bardzo dobry i niesamowicie pomocny lek.

@zarr Bierzesz Egzystę 4 lata bez przerwy? Nie przestała działać? Sam chętnie bym ją brał regularnie i długo, ale często można było wyczytać, że tolerancja rośnie szybko i trzeba odstawiać na x czasu, aby te mniejsze dawki działały ponownie.

Hej, od tygodnia biorę Paro 10mg. Zwykle pomagało na lekkie objawy nerwicy. Jednak za tydzień wyjeżdżam do pracy na miesiąc. Zastanawiam się nad zwiększeniem dawki chociażby do 20mg tak aby moje lęki i stres związany z tym wszystkim został być może ograniczony w jakimś stopniu. Jednak tak siedzę i myślę czy jest w ogóle sens? Przecież paro będzie ładować się najpewniej minimum 3-4 tygodnie (moje drugie podejście do paro), a więc być może zacznie działać kiedy przyjdzie mi kończyć pracę... Nie wiem już sam co zrobić. Jak na razie ten ciągły niepokój i lęki zwalczam Pregabaliną i mam zamiar również brać ją przez najbliższe tygodnie będąc w pracy. Inaczej nie wyobrażam sobie tego wszystkiego. To mój jak na razie jedyny ratunek. Bez niej jestem wystraszonym, małym dzieckiem... Co uważacie? Jest sens pakować się teraz w 20mg? Oczywiście szansa, że po tym wyjeździe znów wyjadę istnieje, więc może chociażby z tego powodu warto. ;c

Ze wszystkich leków jakie brałem Pregabalina okazała się najbardziej pomocna. Doraźnie pomaga na nastrój, chęci do działania, gadatliwość aczkolwiek nie działa na mnie zawsze tak dobrze. Nie wiem dlaczego. Od prawie 2 miesięcy biorę ją praktycznie codziennie. Małe dawki, bo czasem to 75mg a czasem 75mg x2. Czuć, że nie jest to takie samo działanie jak dawniej, ale bez niej mi naprawdę ciężko. Życie nie ma sensu, nie ma ochoty na nic i tylko złe myśli krążą po głowie. Czy to uzależnienie? Nie. Mógłbym ją odstawić, ale po co? Prega sprawia, że bezwartościowe życie jakie mam jest łatwiejsze od zniesienia. Zajmuję się jakimiś głupimi sprawami, coś poczytam, coś pogram, obejrzę, popiszę, itd. i nie myślę, że te czynności są stratą czasu jak to bywa normalnie. Staram się nie wchodzić na wyższe dawki. Pracując brałem ją dwa razy po 150mg dziennie. To chyba max jaki chciałbym zachować. Teraz planuję też wrócić do brania antydepresanta, Paro najpewniej. A piszę tutaj ten post, bo uważam, że jeśli ktoś się zastanawia to warto spróbować Pregabaliny. Nawet w tych małych dawkach, bo może pomóc. Trzeba też mieć wobec niej ograniczone oczekiwania. Dawniej chciałem zbyt wiele od tego leku, ale teraz po tych 2 czy 3 latach korzystania z niego sporadycznie bądź regularniej wiem już jak na mnie wpływa, itd. Szkoda, że tolerancja rośnie i po czasie trzeba albo odstawić na x dni/tygodni albo zwiększać dawkę czego nie polecam robić. Ustalić sobie limit i się tego trzymać.

Też uważam, że powinieneś poczekać. U mnie paro zadziałała jakoś po 4.5 tygodnia. Przyszła wtedy pewna ulga odczuwalna wewnątrz. Jeśli się nie mylę to brałem wtedy również 20mg.

@swiatelko899 hej, i jak tam prega na Ciebie działa? (o ile zaczęłaś ją brać)

A co jeśli kogoś nie stać na terapię? Czy psycholog na NFZ komuś pomógł? Też mam 30 lat i tak naprawdę zero życia. Skończyłem szkołę w wieku prawie 19 lat i od tej pory nic się nie zmieniło. Chyba jedynie na gorsze pod względem psychiki. Powoli dochodzę do wniosku, że to ostatni moment na to aby odbić się i chociaż spróbować coś zmienić, ale nie potrafię. Człowiek mieszka z rodzicami, nie ma pracy, nie ma perspektyw, umiejętności ani niczego. Tylko obawy, lęki i zerowa samoocena. Mogę brać antydepresanty, ale one pomagają jedynie z dobijającymi myślami, ale nie pomagają ruszyć z miejsca. Może to już taka stagnacja, rezygnacja i uznanie, że skoro całe życie było takie jak teraz, to nie dam rady tego zmienić? Może też tak macie, nie wiem. Parę lat temu było więcej chęci aby spróbować działać, ale i tak nigdy się nie udało. Brakuje mi chyba kogoś obok, kto mógłby przypilnować, zmusić, powiedzieć, że dam radę. Brzmi to trochę jakby chodziło o opiekę nad dzieckiem i jest to w pewien sposób prawda. Jestem dzieckiem, bo nigdy nie dane było mi żyć jak dorosły człowiek. Wiem, że najlepiej byłoby zmusić się, nie patrzeć na te wszystkie obawy i lęki. Tylko jak to zrobić? Myślę, że kiedy ktoś jest młodszy to może mieć łatwiej. Od kogoś kto ma już swoje lata ludzie oczekują innych rzeczy. A ja tak naprawdę zatrzymałem się w rozwoju i wciąż jestem jak dziecko. Wydaje mi się, że terapia by pomogła, ale nie ma szans abym był w stanie opłacać regularnie te 2-3 wizyty miesięcznie. Z pracą samemu nad sobą sobie nie radzę. Za mało cierpliwości i zbyt wysokie wymagania. Chciałbym aby było inaczej, chociaż trochę. Wiem, że wielu ludziom udaje się z tego wyrwać i żyć lepiej. Tak samo jak i wielu pozostaje w takim złym stanie już do końca swych dni. Nie wiem co zrobić aby znaleźć się w tej pierwszej grupie ;/ A może jest tutaj ktoś w podobnej sytuacji i chciałby się jakoś wzajemnie motywować? Chociaż pojęcia nie mam czy bym potrafił. Nie tyle co motywować co nie zawieść tej osoby brakiem realizacji celów, które moglibyśmy sobie narzucać. Ech, sam nie wiem co pozostało mi zrobić. Boję się, że tak jak jest teraz zostanie już na zawsze, a nawet będzie gorzej... ;/

@Szczebiotka U mnie jakoś od 1.5 miesiąca z tego co wiem. Bez znaczenia czy to Parogen, Paroxinor czy jeszcze inny zamiennik - w hurtowniach brak. Dla mnie to nie jest dramat, bo po prostu chciałem sobie pomóc i zmniejszyć objawy tej nerwicy biorąc znów paro. Jednak współczuję komuś kto ten lek musi brać cały czas na silne problemy psychiczne, a nagle okazuje się, że nie może go kupić. ;/

Czy u was też jest problem z otrzymaniem Paroksetyny w aptekach? Dzwoniłem wczoraj i powiedziano mi, że nie mają tego leku w hurtowniach. Nie wiadomo kiedy znowu będzie dostępny...

Ech, tak też myślałem, że najpewniej to nie jest działanie przeciwalergiczne, a najzwyczajniej zwalczanie objawów nerwicy. Może nie są to ciągłe lęki i niepokoje, ale jednak w środku siedzi, a Paroksetyna czy też każdy inny lek antydepresyjny potrafi to blokować. Czyli wychodzi na to, że jednak muszę dalej coś brać jeśli nie chcę użerać się z dusznościami.

Hej, mam małe pytanie. Czy odstawiając leki antydepresyjne zauważyliście u siebie (po czasie, nie mam na myśli skutków odstawiennych w pierwszych dniach/tygodniach) problemy z lekkimi dusznościami? Powietrze jest jakby bardziej gęste + pojawia się kaszel. Czuć, że coś siedzi w tej klatce. Nie jest to niepokój i lęk. Odróżniam te stany. Zastanawiam się czy leki mają jakieś działanie przeciwalergiczne i po ich odstawieniu zaczyna się cały kłopot czy to już kwestia nerwicowa. Wiem, że nie jesteście mi jednoznacznie stwierdzić gdzie leży tego powód, ale być może mieliście podobne doświadczenia. Tak naprawdę te leki antydepresyjne nie pomagają mi aż tak bardzo abym zmuszony był je przyjmować. Jednak nawet mała dawka Paro, 10mg po tygodniu lub dwóch sprawi, że problemy z oddechem odejdą. I tak nie bardzo wiem co robić. Wracać do leków bym nie chciał, ale też irytujące jest to uczucie duszności.

Ech, nie chce się wracać do tego paro... Teraz nie jest tak źle, przynajmniej nie śpię pół dnia. Tylko co innego zrobić jak w pracy lęki i dulo nie pomaga Czy ktoś z was bierze paro tylko ze względu na chodzenie do pracy, bo inaczej sobie nie radzi?

@Aganiok paro jest trochę jak rodzeństwo z którym za dzieciaka się kłócisz, obrażasz, nie rozmawiasz przez jakiś czas, ale wciąż raz za razem godzicie się, bo tak naprawdę kochacie się. I tak właśnie wygląda często relacja z tym lekiem. Bierzesz, narzekasz na skutki uboczne, rozleniwienie, itd. a koniec końców znów lądujesz z nowymi opakowaniami paro, bo jednak z nią jest lepiej xd Pamiętam mój początek na niej. Po nieco ponad czterech tygodniach poczułem ulgę, pomogła mi bardzo. Potem już tego efektu nie było, może nawet coś się zepsuło, ale to też moja wina z różnych powodów. Na pewno jest to lek który warto wypróbować. Jednak trzeba zdawać sobie sprawę co poza ewentualną poprawą dodatkowo nam przyniesie. Tak jak pisałem, wydaje mi się, że paro jest świetnym lekiem dla kogoś kto ma już jakoś ułożone życie, tj. chodzi do pracy, ma pewne obowiązki, itp. bo inaczej gdy nie mamy spraw koniecznych, to możemy leżeć śpiący w łóżku bez ochoty na cokolwiek. Oczywiście wiele zależy też od nas samych, np. naszej motywacji, samozaparcia, itd. a tego mi ewidentnie brakuje...

Niestety czas chyba wracać do "paroksetynowej rodziny". Od kwietnia brałem Duloksetynę 60mg. Bywało różnie, lepiej i gorzej. Jeśli chodzi o myśli depresyjne, to wciąż odczuwalna blokada i nie cierpiałem z ich powodu aż tak bardzo. Jednak ostatnio udało mi się iść do dorywczej pracy w delegacji i się zaczęło. Gdyby nie ratowanie się pregabaliną, to nie dałbym rady tam wytrzymać. Czułem się jak małe dziecko pozostawione bez opieki, pragnące tylko aby znaleźć się obok bliskiej osoby. Przytulić ją i usłyszeć, że już wszystko będzie dobrze, że to koniec. Dramat. Czyli działanie dulo nie przyniosło przeciwlękowego efektu. Czy paro mi go przyniesie? Już sam pojęcia nie mam, ale wydawało mi się, że dawniej na niej byłem bardziej odcięty od takich emocji. Zacznę od 20mg, a potem może od razu 40mg i jakoś uda mi się przetrwać w pracy (wracam chyba od września). Zresztą zawsze tak myślałem, że rozleniwiające paro jest już dla osób z określonym trybem życia, który nie polega wyłącznie na siedzeniu w domu bez obowiązków. A tak miałem wcześniej. Trochę może za mało o samym paro pomimo, że to wątek właśnie o tym leku, ale sama informacja, że ktoś wraca do niej, bo inne leki nie dały rady przeciwlękowo może przydać się komuś

Hejka, przez ostatnie dwa tygodnie biorę mniejszą dawkę dulo. Połowę z 60mg czyli 30mg. Jakoś od tygodnia zauważyłem u siebie bóle kości. Trochę jak przy silnym przeziębieniu plus takie kilkusekundowe mocniejsze bóle. Dodatkowo w tyle od samych kostek, aż po tyłek mam wrażenie jakby skróciły mi się wszystkie mięśnie, ścięgna, itd. brzmi może śmiesznie, ale ciężko czasem wytrzymać gdy czuć jakby ktoś naciągał je z całej siły. Nie mogę nawet się pochylić za bardzo... Pamiętam, że podobnie było po odstawieniu sertraliny przez jakiś czas. Czy mieliście podobnie i faktycznie jest to wynikiem odstawiania dulo?

Czas na aktualizację! 29 dzień na Dulo 60mg. Od 12 dni biorę też Pregabalinę 2x75mg (już jej nie czuję ani trochę...) Tak się złożyło, że dodając pregę postanowiłem też bardziej się starać, głównie jeśli chodzi o te psychiczne sprawy ale również i ruszyć się, aby jak najmniej leżeć. Udaje się to... różnie. Postanowiłem nie myśleć destrukcyjnie o sobie i tutaj akurat jest okej. Są trudne momenty, ale jeszcze daję radę je przezwyciężyć. W dzień jestem śpiący, ale wydaje mi się, że mniej niż jeszcze w zeszłym tygodniu. Czy robię więcej? Odrobinę, ale tak. Są to małe rzeczy, nie ma czym się chwalić. Udało mi się przeczytać książkę o lęku społecznym co jeszcze bardziej uświadomiło mi jak wiele problemów mam w głowie, które muszę przepracować. Czy to sam czy podczas terapii. Ogólnie mówiąc jest lepiej, ale nie jakoś dużo lepiej. Nie wiem ile w tym zasługi dulo, a ile pregi. Tak naprawdę biorę dulo, ale nie czuję tego leku. Na pewno nie przeciwlękowo, bo rano często odczuwam takie roztrzęsienie/niepokój wewnątrz. To "dopiero" miesiąc, a więc jeszcze coś może się zmienić. Za tydzień kolejny raport

@Lucy32 Tak, cały czas. Aczkolwiek nie wiem ile w tym udziału Dulo. Od bardzo bardzo dawna moje noce przepełnione są ciągłym budzeniem się. Ostatnio dołożyłem sobie Pregabalinę 2x75mg. W pierwszych dniach sen się poprawił, ale teraz jest znów tak samo. Poza tym czuję, że ta dawka pregi jest zbyt mała, a przynajmniej dwa razy dziennie to zbyt rzadko ;/ W ciągu dnia, po południu też dopada mnie duża senność. Postanowiłem sobie ograniczyć drzemki w dzień i jak na razie tylko raz, właśnie w tej porze popołudniowej muszę się położyć i chwilkę pospać. Może i to uda mi się wyeliminować. W ogóle to pamiętam jak kiedyś byłem u rodzinnego lekarza i mówiłem mu o tych problemach ze snem. Stwierdził, że to normalne i każdy tak ma

Skoro to decyzja lekarza to obstawiam, że jak najbardziej można. Lepiej słuchaj jego a nie nieznanych Ci osób na forum. Mała aktualizacja. W dni w które nie biorę pregabaliny mam spore problemy ze snem w nocy. Do niedawna było wręcz przeciwnie, a teraz bywają problemy z zaśnięciem, a przez większą część nocy ciągle się budzę. Ruszam nogami we wszystkie strony, jest mi najzwyczajniej niewygodnie leżąc. Najchętniej bym wstał i poszedł coś robić (nie dlatego, że odczuwam taką motywację ale właśnie dlatego, że nieprzyjemnie jest leżeć w łóżku). Oczy są zmęczone, śpiące, ale po ich zamknięciu i tak zasnąć się nie da lub da się ale tylko na chwilkę. Tak naprawdę dopiero rano śpi mi się lepiej, ale wciąż z budzeniem co trochę. Ciekawe czy to wina Dulo. Jeszcze na to za wcześnie, ale jeśli sytuacja się utrzyma w najbliższych tygodniach, to spróbuję zmienić porę brania na wieczorną zamiast jak obecnie rano.

Piszecie wyżej o problemach po Pregabalinie. Mieliście je od samego początku czy też pojawiły się po jakimś czasie? Fakt, że ja biorę ją doraźnie. Jednak coraz częściej myślę aby rozpocząć codzienne dawkowanie. Jak do tej pory daje mi ona same plusy. Lepszy sen nocą, lepsze samopoczucie, chcę więcej rozmawiać i łatwiej, lepiej mi to wychodzi. W pewien sposób aktywizuje, ale to może wynikać z poprawy ogólnego samopoczucia, dlatego przyjemniej mi się robi różne rzeczy. Po doraźnej dawce staję się jakby lepszym sobą. Zazwyczaj brałem 150mg, ale od pewnego czasu zmniejszyłem do 75mg. Efekty nie są może już tak dobre, ale wciąż czuję się lepiej.

@Lucy32 Zacząłem od 60mg. Oczywiście, że nie będę już zmieniał leku. Raz, że nie stać mnie aby co 3 tygodnie wchodzić na coś nowego, a dwa, to byłoby głupotą delikatnie mówiąc. Będę brał dalej. Wcześniej po odstawieniu Paro dopiero po jakichś 4 tygodniach zacząłem czuć się gorzej. Lęki,niepokój dokuczały coraz częściej i mocniej. Teraz odstawiłem Paro i zacząłem brać Dulo, a więc minęły dwa tygodnie. Za te 2-3 tygodnie też będzie dość ważna weryfikacja czy pogorszy się mój stan czy jednak ta duloksetyna coś tam pomaga. Trochę się obawiam właśnie tego co napisałaś. Możliwe, że na mnie leki z grupy SNRI nie będą działać pobudzająco, a usypiająco. Wtedy to już pozostaną mi jakieś mixy z Paro. No nic, za tydzień pewnie znów napiszę jak tam sprawa wygląda.

Czy to na paro czy teraz jeśli muszę coś zrobić to zrobię. Jednak mam takie życie w którym niewiele jest tych koniecznych spraw... A z własnej inicjatywy ciężko ruszyć. Czasem wydaje mi się, że jestem blisko jakby tego "przełącznika", że wystarczy się zmusić i będzie okej. Niestety, nie działa to w ten sposób. Nie wiem jak mam żyć skoro nawet zmuszać się nie jestem w stanie... Dlatego parę razy na tydzień dodaję sobie Pregabalinę. Łatwiej się wtedy rozmawia z innymi, więcej mi się chce robić, jest jakby tak... lżej na psychice i w ciele. Nie chciałbym stracić tych wyjątkowych chwil dlatego nie biorę pregi codziennie. Boje się, że mogłaby przestać działać w ten sposób.

@Szczebiotka Liczyłem na to, że dulo mnie pobudzi. Paro jest świetnym lekiem, ale myślę że dla ludzi z jako tako ustawionym już życiem. A że ja muszę się w końcu ruszyć, zrobić cokolwiek, to uznałem, że trzeba zrzucić ciepłą kołderkę serotoniny i spróbować czegoś innego. Jak na razie żałuję. Wygląda to identycznie jak przy Wenli. Duża senność, niby w tle coś działa na negatywne myśli, ale nie blokuje ich. Raczej ogranicza emocje które mogłyby wywołać. Mógłbym spać i spać, a zmusić się aby coś zrobić i tak jest mega mega ciężko.

Minął drugi tydzień. Dużo depresyjnych myśli w głowie, coraz mniej rzeczy ma jakikolwiek sens, ciągle tylko się dobijam myślami. Jest ciężko aczkolwiek wciąż istnieje jakaś wewnętrzna ochrona, która nie pozwala się rozpaść całkowicie. Dużo śpię. Mógłbym przespać dzień i noc. O 21 już mógłbym iść spać, a przed 9 rano ciężko mi wstać aby wziąć tabletkę. W dzień przysypiam też często. W nocy sen jest lepszy niż po paro, ale co z tego. Na paro miało się chęć leżenia, a w następstwie tego więcej się spało. Na dulo natomiast chcę spać i dlatego więcej leżę... Nie tego się spodziewałem. Rozpoczynam dopiero 3 tydzień, więc może coś się zmieni, ale jak na razie nie ma nawet odrobiny aktywizacji. Gdyby nie ratowanie się doraźnie pregabaliną, która na chwilę mnie odmienia, to wciąż bym tylko leżał. Ktoś miał podobnie? Jest szansa, że to minie? ;c

@Orzeszkowa nikotyna zmniejsza stężenie leku o ileś tam %. Dlatego taka dawka 60mg w rzeczywistości może być jak, np. 40mg gdy ktoś pali. U mnie tydzień na dulo 60mg (plus odstawienie paro). W ciągu dnia jestem senny, a w nocy różnie. Trochę lepiej mi się śpi, wciąż jednak się często budzę. Wieczorem najczęściej brak sił i po prostu o tej 22 już chcę zasnąć, nie robić nic. Pobudzenia brak. Nastrój neutralny. Niepokój wewnątrz najczęściej odczuwalny do południa (lek biorę rano o 9). Cóż... to pierwszy tydzień, więc nie spodziewałem się efektów. Tym bardziej, że organizm przestał otrzymywać dawkę Paro. Może się rozkręci. Oby.