minou

O nie. Wręcz żałuję że nie leczyłam się wcześniej. Z drugiej strony bardzo ważne jest podkreślenie przez każdego lekarza, że każda choroba przewlekła, także psychiczna, wymaga bardzo zdrowego trybu życia. Leki są w wielu przypadkach konieczne, ale warto mieć świadomość, że depresja jest jak np. cukrzyca. To choroba, która wymaga troski, dbania o siebie. Można bardzo znacząco zmniejszyć objawy i zmniejszyć ryzyko nawrotu jeśli pilnuje się snu, diety, ćwiczeń fizycznych, prawidłowych wzorców reakcji psychologicznych np w sytuacji konfliktu, napięcia, czyli krótko mówiąc żeby umieć odmawiać i nie pakować się w toksyczne relacje. Także nie żałuję, ale żałuję że niewielu lekarzy ma holistyczne podejście i informuje pacjentów o oczywistych prawach naszej biologii - że nasze ciała są stworzone do ruchu, naturalnego jedzenia i stałych pór snu i jeśli się jest w jakiejkolwiek grupie ryzyka chorób, to zdrowy tryb życia zgodny z naturalnymi potrzebami naszego ciała jest po prostu koniecznością.

Nie miałam podobnie, ale wiem ze marihuana może wywołać atak paniki. W zasadzie każdy środek wpływający na ośrodkowy układ nerwowy może wywołać napad paniki i inne problemy neurologiczne. Po 10 latach od zażycia nie ma w zasadzie żadnej możliwości, żeby THC (aktywna substancja marihuany) dalej wpływała na Twój układ nerwowy. Zanik pamięci nie jest niczym niezwykłym, ale fakt, że nadal o tym myślisz może wskazywać na 2 rzeczy: 1. Atak paniki jest bardzo nieprzyjemny. W zasadzie większość ludzi opisuje go jak uczucie jakby miało się umrzeć. Ten incydent mógł wywołać u Ciebie zespół stresu pourazowego. PTSD charakteryzuje się utratą pamięci, a jednocześnie „przebłyskami” z tego zdarzenia np podczas snu. Czyli atak paniki i uczucie że zaraz umrzesz było tak traumatyczne dla Ciebie, że wywołało stres pourazowy bez innej, logicznej przyczyny. PTSD leczy się u psychiatry. 2. Drugą opcja to, że zdarzenie z marihuaną to „temat zastępczy”. Po zapaleniu można np uzyskać dostęp do wypartych wspomnień a one nie zawsze są dobre. Być może coś się zdarzyło w Twoim życiu, co wyparłeś bo było traumatyczne, np molestowanie lub przemoc. Po zapaleniu przypomniałeś sobie o tym i dostałeś ataku paniki po czym Twój mózg, żeby Cię chronić, znów „zamknął” to wspomnienie. W takim wypadku też potrzebujesz terapii żeby przypomnieć sobie traumatyczne zdarzenie i je przepracować.

Jako głos rozsądku powiem Ci, że to bardzo indywidualne i u niektórych osób, które mają jasna karnację i płytko unaczynioną skórę, żyły widać bardzo. Tak bardzo że np moje własne dzieci uważają że to ciut obrzydliwe tak widzieć swoje żyły. W młodości miałam kolegę który miał jakąś wrodzoną niewydolność jednej tętnicy i to wpływało na żyły na jednej nodze. Ale zapewniam Cię że tu nie było pola do zastanawiania się czy to normalny widok czy nie. Jego żyły na nodze były wypukłe, sinobordowe i poskręcane jak węzły plus miał oczywiście objawy, bóle, drętwienia. Same prawidłowe żyły widoczne przez skórę nie są powodem do niepokoju. U kobiet widoczność żył może się zwiększyć np w ciąży, u mężczyzn przy treningu, kiedy mięśnie je „wypychają” pod skórę. U dzieci może się to zmieniać wraz ze wzrostem. Pamiętaj że ciało rośnie, etapami, nie zawsze w 100% jest to zsynchronizowane. Np kości nagle rosną i dziecko jest 10 cm wyższe po wakacjach a serce i układ krążenia muszą szybko nadrobić, serce musi zwiększyć masę lub bić szybciej, szpik musi wyprodukować więcej krwi dla rosnącego ciała. Te zmiany mogła wpływać na widoczność naczyń krwionośnych. Pomijając fakt, że u niektórych żyły są po prostu bardziej widoczne niż u innych, to nawet u każdego człowieka w niektórych okolicznościach to się będzie zmieniać. Np w lecie zwykle jak człowiek się opali to żyły są mniej widoczne na tle ciemniejszej skóry itd.

Nie chce rozwiewać Twoich złudzeń, ale jestem w wieku, w którym już raczej nikt o mnie nie mówi „dziewczyna” Twoja reakcja jest jak najbardziej zdrowa i pokazuje, że zaburzenia psychiczne nie są u Ciebie na tyle silne, żeby wpłynęły na normalne odruchy, jakie każdy hetero mężczyzna ma wyobrażając sobie spoconą wytrenowaną dziewczynę w bokserkach i staniku, niestety rzeczywistość chyba jest mniej atrakcyjna niż to wyobrażenie To co opisujesz to może być: 1. po prostu cecha charakteru, wtedy nic na to nie poradzisz. Niektórzy są indywidualistami i to też jest ok. Trzeba tylko znaleźć jakąś równowagę między swoimi potrzebami a szacunkiem dla reszty społeczeństwa. 2. pewna niedojrzałość wynikająca z młodego wieku, gdzie negowanie zasad i nakazów jest po prostu naturalne i jest tylko przejściowym stadium rozwoju osobistego. Jeśli tak, to z wiekiem Ci to trochę minie, potrzeba zaznaczenia swojej niezależności zmaleje. 3. część objawów z łagodnego spektrum autyzmu, gdzie np potrzeba decydowania o sobie jest bardzo silna i nagięcie się do społecznych norm czy oczekiwań jest niemożliwe. Tak samo jak potrzeba kontroli otoczenia, która rozszerza się też na przedmioty, które posiadasz. W takim wypadku po prostu nie chcesz oddawać kontroli nad tym, co się dzieje z Twoją kurtką, czy torbą i sprawia Ci to wyraźny dyskomfort, jeśli musisz je gdzieś zostawić. Naprawdę ciężko powiedzieć co jest prawdziwe w Twoim przypadku. Możesz spróbować zrobić jakiś darmowy test na autyzm na necie, one nie są super wiarygodne ale zwykle jeśli nie masz autyzmu, to ten test to pokaże i nie będziesz musiał się zastanawiać czy szukać dalej w tym kierunku. Co do zaburzeń neurologicznych - można je mieć i o tym nie wiedzieć. Po prostu skąd masz wiedzieć jak czują się „normalni” ludzie, jeśli przyzwyczaiłeś się czuć inaczej i nie znasz nic innego? Ja np teraz dokładnie widzę które moje „objawy” to adhd, które to autyzm, a które to po prostu moja własna osobowość. Ale to wymaga zarówno dokładnego diagnozowania, jak i wiedzy żeby zajrzeć trochę wgłąb siebie i zrozumieć co czujesz i dlaczego, co to wywołało, co pomaga, co pogarsza.

I tak i nie. Jakies 20 lat temu sięgnęłam dna, hipochondria prawie zniszczyła mi życie, studia, przyjaźnie, związek i pracę. Wtedy doszłam do wniosku że nie mam po co być zdrowa bo moje życie to porażka. Więc mogę albo dalej biegać po lekarzach, albo iść na żywioł. Przestać w ogóle myśleć o zdrowiu i żyć jakby jutra nie było stwierdziłam że jeśli dolega mi coś poważnego to objawy będą postępować do poziomu, gdzie lekarze już łatwo postawią diagnozę, ale dopóki wszystko jest takie „a tu mnie boli, tu mnie ćmi, tu mnie coś gniecie, lekko mi niedobrze, chyba ciężko w głowie, trochę słabo” to trudno, olewam to i żyję. I przeszło. Jak inne fobie, które miałam, niekarmione zdychały, szczególnie jeśli rzucałam im wyzwania i ciągle się popychałam za granice swojego lęku, to lęk przegrywał. Ale potem po kilku latach uderzył we mnie lęk wolnopłynący i z nim nie mogłam sobie poradzić długie lata. Plus tendencja do hipochondrii zostaje więc tego musiałam pilnować. Od zawsze przeczuwałam że nerwica to nie jest pierwotna diagnoza, ona się pojawia jako konsekwencja czegoś innego. I tak było, zdiagnozowano u mnie adhd i autyzm. ADHD leczę farmakologicznie i te leki bardzo mi pomagają na lęki. Poza tym zrozumiałam że wiele różnych bóli, kręcenia w głowie czy innych fizycznych objawów, to po prostu moja neuroatypowosc. Mój system nerwowy jest mega nadreaktywny. Wiedząc to już się tak każdym bólem nie przejmuję, wiem że większość to nerwobóle, a ból głowy, karku czy brzucha może być z przestymulowania. Popycham się żeby trenować. Przyzwyczaić ciało do bólu mięśni, potu, zadyszki, mdłości. Mój fizjoterapeuta nastawiony na osoby z adhd i autyzmem mówi, że mój system nerwowy bardzo tego nie lubi, ale się przyzwyczai. Coś jak odczulanie przy alergii. I to działa. Oczywiście są dni gdzie nie mogę wstać z łóżka. Ale jest też dużo dobrych dni. Poziom lęku zwykle jest niski, jak u zdrowych osób.

Hej, To ja tutaj pisałam o młodej dziewczynie ze zdiagnozowaną nerwica i silną nadwrażliwością słuchową gdzie od dziecka leczona była psychiatrycznie, ale rezonans wykazał wadę w budowie ucha - operowalną na szczęście. Takie rzeczy mogą być wrodzone ale mogą też nagle się pogorszyć i uaktywnić choćby po katarze, jeśli zrobi się zapalenie ucha, po koncercie jeśli było za głośno czy choćby od codziennego słuchania muzyki na słuchawkach. Nadwrażliwość słuchowa może być czysto psychiatryczna, ale rzadko występuje jako jedyny objaw sensoryczny z nerwicą. Zwykle nadwrażliwość dotyczy kilku zmysłów, nie tylko słuchu, choć niektórzy autyści mogą być specyficznie bardzo nadwrażliwi na dźwięki. Tak w dużym uproszczeniu: jeśli nadwrażliwość dotyczy tylko jednego zmysłu, np smaku, słuchu, to może to być problem fizyczny. A jeśli nie jest fizyczny, to nerwica raczej jest konsekwencją nadwrażliwości- tzn ta nadwrażliwość tak Cię obciąża że pojawia się nerwica. Nadwrażliwość jednego zmysłu może być częścią np diagnozy ze spektrum autyzmu, ale może też być „taka uroda”. Niektórzy po prostu mają bardziej wrażliwy słuch czy węch, czy np oczy bardziej wrażliwe na światło itd. Jeśli jest na odwrót, i to nerwica jest pierwotna (choć moim zdaniem nerwica nigdy nie jest pierwotna, jest spowodowana np stresem, DDA, złymi wzorcami zachowań, zaburzeniami osobowości, autyzmem, adhd itd), to nadwrażliwość raczej obejmie wiele płaszczyzn i przestymulowanie będzie się pojawiać i przy dźwiękach, i świetle, ostrych zapachach, ogólnie każdych bodźcach. Aha, a pomaga noszenie słuchawek z redukcja dźwięku, są dość drogie ale też porządne, więc warto w nie zainwestować moje dzieci mają z JBL. Są też takie silikonowe wkładki calmer earplugs na nadwrażliwość słuchowa, nie próbowałam bo ja mam tez nadwrażliwość sensoryczna i nie wiem czy coś w uchu by mnie nie drażniło. Choć podobno one są bardzo miękkie. One nie zatykają całkiem ucha, mają otwór, ale ich budowa ma wytłumić i rozproszyć dźwięk tak żeby nie drażnił ucha ale jednocześnie żebyś słyszała co ktoś mówi.

To nie jest takie proste, że po opisie ktoś Ci powie: to nerwica, fobia społeczna, alergia na zasady itd… ogólnie dyskomfort, który opisałeś może mieć bardzo różne przyczyny i musiałbyś się przyjrzeć bardzo dokładnie co czujesz i kiedy, żeby mieć pojęcie dlaczego tak się dzieje. Dam Ci przykład: ja też lubię ćwiczyć ale z jakiegoś powodu ogromnie ciężko mi było zacząć trening. W trakcie już ok, i nawet zawsze się cieszę jak np mam zaplanowany trening ale zaraz przed jest dramat. Po pewnym czasie zrozumiałam, że to przebranie w strój do treningu powoduje cała niechęć. Dlaczego? Bo nie lubię tego uczucia, że jest mi zimno podczas przebierania, że getry sportowe są z takiego zimnego i śliskiego, a jednocześnie opiętego materiału, że założenie stanika sportowego to samo w sobie zajęcie z jogi, bo one są bardzo obcisłe żeby wszystko co trzeba na miejscu utrzymać no ok. Kupiłam spodnie treningowe z materiału cotton touch przypominającego bawełnę, z prostymi nogawkami a nie getry. Kupiłam stanik sportowy z zamkiem z przodu. Dalej samo przebieranie jest nieprzyjemne i jak się da to w lecie w domu ćwiczę w bokserkach, staniku sportowym i na boso. Ale to dalej nie odpowiada na pytanie dlaczego. W końcu koleżanka, która ma syna z głębokim autyzmem i jest obeznana w temacie, uświadomiła mi że dyskomfort z tym przebieraniem wynika z dezintegracji sensorycznej. Mój system nerwowy pewnych impulsów nie lubi. To już postęp, ale dlaczego mój system nerwowy tak reaguje? U mnie akurat to z powodu diagnozy adhd/autyzmu, ale przyczyny mogą być różne. Powodów takich reakcji może być dużo. Nerwica, fobia, to takie wygodne szufladki podczas gdy teraz wiele osób dostaje inne, poprawne diagnozy (ja nerwicę mam zdiagnozowaną od dziecka, a się okazało że to adhd) Także trzeba się po prostu przyjrzeć, co Ci przeszkadza? Dlaczego? Dlaczego tylko na WF jest źle a w innych warunkach ok? Jakie dokładnie rzeczy w tej sytuacji z WF Ci przeszkadzają? Co Ci w nich przeszkadza? Znam też przypadek dziewczyny która ma jak się okazało wrodzoną wadę budowy ucha. W niektórych sytuacjach czuła się tak źle, że postawili jej diagnozę psychiatryczną, a się okazało że to wada aparatu słuchu, którą można operować, a nie zaburzenie psychiczne. Po prostu akustyka niektórych pomieszczeń, dworców kolejowych, auli szkolnej, była tak nieznośna dla jej układu nerwowego, mózg był tak przeciążony pewnymi dźwiękami przez tą wadę słuchu, że nie mogła tego znieść, reagowała dużym stresem, unikaniem itd.

Ja mam nerwicę lękową od dziecka i naprawdę potrafiłam się bać rzeczy bardzo nieprawdopodobnych, a nawet takich, w które zdecydowanie nie wierzę. Np miałam okres lęku przed zjawiskami paranormalnymi, bałam się np wejść do piwnicy, na strych, w nocy się bałam, że „coś” jest w szafie. Wszystko fajnie, tylko że ja w takie rzeczy nie wierzę i nawet bojąc się, zastanawiałam się jak można się bać czegoś co nie istnieje? Potem miałam np taką zajawkę że bałam się spać przy otwartym oknie bo… bałam się że jakiś sąsiad może hoduje tarantulę albo skorpiona i to zwierzę ucieknie i wejdzie mi przez okno. Sama nie mogłam uwierzyć jak można na serio rozważać tak idiotyczną rzecz, ale można. U mnie nerwica jest konsekwencją innych diagnoz (adhd/autyzm) ale przez lata nauczyłam się że lęki to tylko temat zastępczy, przeniesiony. Nasilają się w okresie problemów i jak np martwiłam się studiami czy nie układało mi się w związku, ale trochę unikałam myślenia o tym, podjęcia działania np zmiany studiów, to ten niepokój kanalizował się w lęki. Takie absurdalne lęki, bo mój mózg najwyraźniej „wolał” zająć się czymś nieprawdopodobnym niż zmierzyć się z życiem i prawdziwymi problemami. Teraz już praktycznie nie mam nerwicy. Ale jeśli pojawia się lęki, to sprawdzam 2 rzeczy: 1. co mnie naprawdę martwi? Praca? Jakieś relacje? Jeśli nic mnie akurat szczególnie nie martwi, to: 2. Jak wygląda obecnie moje życie? Wysypiam się? Jem zdrowo? Ruszam się? Lęki i depresja mogą pojawić się od złego stylu życia jeśli ma się do tego skłonność. W końcu organizm potrzebuje światła, snu, odżywiania i ruchu, żeby regulować gospodarkę chemiczną. Potrzebuje też ograniczenia „stresorów” jak sztuczne światło po nocy, ciągłe siedzenie, podbijanie dopaminy np rolkami na insta itd. Teraz jest coraz większa świadomość skąd nam się te problemy psychiczne biorą. I coraz więcej przemawia za tym, że ze stylu zycia

Mi się właśnie udało zdobyć 5 z 6 wypisanych paczek medikinetu. Rozmawiam z lekarzem na bieżąco czy concerta nie byłaby lepiej dostępna, ale nie, podobno jeszcze gorzej i to samo potwierdzają w aptekach. Dziś miałam mega szczęście i udało mi się po kilku dniach trafić na większą dostawę i wykupić od razu 4 paczki w jeden aptece. Masakra. Choć jak tak się przeszłam po domu, poszukałam po szafkach, torebkach i szufladach i nawet w pracy w szafce i pudełku na biurku, to znalazłam napoczęte listki na miesiąc leczenia jednak są jakieś plusy adhd, nigdy nie pamiętasz gdzie dajesz swoje rzeczy ale jak się zabierzesz do szukania to same skarby znajdujesz…

Dawno mnie tu nie było. Ludzie znikają z forum i w zasadzie nie wiemy dlaczego. Ale dziś zajrzałam żeby napisać, że mi przeszło. Może komuś, kto nie widzi końca i jest zmęczony, pomoże fakt, że są ludzie którym po prostu przechodzi. Oczywiście ja nigdy nie będę zdrowa, mam adhd i autyzm (długo nie byłam świadoma w jak dużym stopniu mam autyzm) a nerwice, depresje, zaburzenia neurologiczne itd to tylko pokłosie diagnozy, ale obecnie nie mam nerwicy. Raz jest ciut lepiej, raz ciut gorzej, ale czynnej nerwicy upośledzającej życie już nie mam. Powoli, spokojnie uczę się żyć z adhd i autyzmem świadomie. Mam też inne problemy teraz z samoregulacją, ale są zdecydowanie mniej męczące niż nerwica która potrafiła mnie doprowadzić do chęci poddania się eutanazji (gdzie nawet przy epizodach depresji nie miałam nigdy myśli samobójczych). Teraz jest ok i się tym cieszę. Jednocześnie wiem że w każdej chwili może znów być źle. Ale to tylko jeszcze jeden z powodów żeby się cieszyć remisją choroby dopóki trwa. Pogody ducha Wam życzę, to ważniejsze niż zdrowie

Raczej przed, razem z PMSem i zahacza o pierwszy dzień, ale to podobno bardzo typowe dla nerwicy. Czasem te lęki potrafią się dość znacznie nasilić, nawet do tygodnia przed okresem

Haha a ja myśle co mnie tak maglujesz zamiast autorowi pomagać i jeszcze mówisz nerwicowcom, że nie rozumiesz jak my możemy się nie badać a my tu już teczki z badaniami mamy w kilku segregatorach

ja miałam wiele razy ekg od dziecka, teraz jakbym zrobiła holtera to bym się uspokoiła na chwile ale zaraz bym myślała ze może jeszcze usg serca a może to a może tamto. Żeby nie „budzić” hipochondrii trzeba zaufać lekarzowi i tyle, szczególnie jeśli nic się nie dzieje (oprócz jakiś subiektywnych doznań). Bo to w sumie o to chodzi w hipochondrii, o potrzebę kontroli, a przecież nikt nigdy Ci nie da gwarancji ze jesteś 100% zdrowy, wiec trzeba tą kontrole oddać lekarzowi i zaufać, że nie spartoli

Wolałabym nie, jeśli lekarz nie widzi powodu. Zresztą w Danii prywatna służba zdrowia tak nie działa, musiałabym pewnie wykupić jakiś pakiet kardiologiczny za małą fortunę w prywatnym szpitalu. Albo do Polski lecieć a potem słychać marudzenia mojego lekarza ze on nic nie rozumie z tych badań itd

Ogólnie mnie to nie niepokoi. Ostatnio zrobiłam nowe ekg jak miałam zacząć brać leki na adhd bo one trochę podwyższają ryzyko problemów z sercem i wszystko było ok. Niepokoi mnie to trochę tylko wtedy, kiedy gdzieś np przeczytam ze to może być jednak jakaś choroba Co do badań to cóż… mój lekarz nie widzi powodu. Żaden z lekarzy badających moje serce od dziecka nie widział powodu do zrobienia holtera. Obecny lekarz wie ze miałam hipochondrię. Muszę mu zaufać, albo znów po prostu będzie tak ze będę się badać prywatnie na własna rękę, bo mam jakąś paranoję.

Wątpię bo uczucie jest przyjemne i poza tym w ogóle nie daje objawów kardiologicznych. Fakt ze akurat tego nie czułam przy żadnym z ekg, ale mam tez dużo innych odczuć w klatce piersiowej które nie pochodzą od serca. Np nerwobóle międzyżebrowe udające bóle zamostkowe itd. Zreszta uczucie trzepotania czy pukania w środku ciała mam tez w innych miejscach niż w klatce piersiowej. W każdym razie tylu lekarzy mnie już badało od dziecka i żaden nie był zaniepokojony

wiem o co chodzi, ja tez czasem mam wrażenia kołatania serca nawet jeśli puls i ciśnienie jest w normie. Miewam tez takie wrażenie jakby w klatce piersiowej odbijała mi się piłeczka od ścian klatki, albo jakbym tam miała ptaka który trzepocze skrzydłami… mam tak od dziecka, kilka ekg nic nie wykazały, nawet arytmii. To uczucie samo w sobie jest nawet przyjemnie, gdyby nie to ze człowiek się boi ze to serce. Puls i bicie serca czuje prawie zawsze ale nie zwracam uwagi. Czasem czuje ten puls w dziwnych miejscach, np na różnych tętnicach, na szyi czy w udzie itd. Albo pulsowanie jakiejś żyłki na palcu u ręki…

Ja znalazłam i myślę, że warto szukać. Wprawdzie moja diagnoza jest niepełna ale na tyle spójna żeby wreszcie jakiś sensownie leczyć objawy. Potwierdziło się tez to co i tak czułam - że to wrodzone i nieuleczalne i ze po prostu musze żyć jak człowiek niepełnosprawny, czyli maksymalnie dbać o siebie, włącznie z rehabilitacją na moje napięcia mięśniowe i nerwobóle.

Tez tak mam jako cześć mojego lęku wolnopłynącego. Pomimo ze nigdy nie miałam na nic alergii, kiedy biorę nowy lek lub nawet stary lek po przerwie, boję się skutków ubocznych, również wstrząsu anafilaktycznego. W mojej rodzinie były reakcje anafilaktyczne na penicylinę, potencjalnie śmiertelne ale na szczęście nikt nie umarł… Moi lekarze wiedza ze tak reaguje psychicznie na nowe leki. Na dodatek badania nad placebo pokazują, że jeśli człowiek spodziewa się skutków ubocznych, to jest większe ryzyko, że wystąpią. Sam wygląd leku tez ma znaczenie, okazało się ze tabletki placebo w kolorze czarnym i czerwonym wywołały więcej skutków ubocznych niż te pastelowe… Także z lekarzami mam umowę że dla własnego komfortu psychicznego jeśli coś poczuję nie tak po leku i można z niego zrezygnować to rezygnujemy. Nowe leki wprowadzam w weekend i najlepiej jak nie jestem sama a domu.

Wiem o czym piszesz bo ja mam (chyba z powodu tzw. neuroatypowosci - mam adhd, autyzm itd) podobne problemy z czuciem funkcji autonomicznych ciała. Czasem czuję swój puls, czasem muszę „świadomie” oddychać, bo mam wrażenie, że jeśli nie zrobie świadomie wdechu to on nie przyjdzie. Czasem czuje cała drogę jaka pokonuje ślina z ust do żołądka. Co więcej - moje dzieci tez tak maja. Syn np czuje swoje serce… na plecach jak ma plecak. Że niby serce uderza mu o plecak. Brzmi zabawnie, ale jego wkurza. Córka miała kilka ataków paniki bo myślała ze jeśli „przestanie” oddychać to umrze. Jesli tylko dasz radę to to olej. Nic Ci się nie dzieje. Może lekarz da Ci jakieś leki łagodnie uspokajające, wiadomo tu nie wolno nikomu mówić co ma brać, ale możesz zapytać lekarza, wiem ze sporo nerwicowcow na atrakcje udające sercowe dostaje propanolol, ja na swoje przewrażliwienie neurologiczne biorę gabapentyne. Ale najważniejsze to się na tym nie skupiać (wiem wiem łatwo powiedzieć). aha a jeśli martwi Cię brak diagnozy to np u mnie i u dzieci podpada to po prostu pod zaburzenia neurologiczne i dezintegrację sensoryczną spowodowaną adhd i autyzmem. Wiem ze ludzie z podobnymi problemami miewają diagnozowaną nerwicę, fibromialgię, depresję, neuralgię itd. To są po prostu tak subiektywne uczucia a jednocześnie niedające fizycznych odchyleń od normy, ze w zasadzie nie ma innego wyjścia jak wrzucić to do wora zaburzeń neurologicznych/psychiatrycznych.

@bohdidarum ja biorę metylo tak troche wg potrzeb, między 20 a 50 mg. Tak, podwyższa mi tętno, ale może to i dobrze. Ja mam barykardie, tętno spoczynkowe czasem poniżej 50 (bez żadnych innych negatywnych objawów) i po metylo podnosi mi się do 70-80. Ciśnienie jak zwykle, coś w okolicy 60/110, czasem niższe. Na szybki puls mi pomaga picie wody (bo puls może przyspieszać z odwodnienia) No i nie pije kawy do metylo. A próbował ktoś metylo razem z gabapentyną? Podobno popularne połączenie na lęki przy adhd i zeby znieść efekt zejścia jak metylo przestaje działać. Ja mam wypisaną gabapentynę na nerwobóle, które niby mam od kręgosłupa ale tak naprawdę to mój popiep*** układ nerwowy. Od dziecka miałam pełno różnych dziwnych bóli. Dziś dopiero druga tabletka, na razie bez metylo, i faktycznie jakby mniej boli.

Hej, czy tak mało osób bierze gabapentynę? Podobno lek ten był i jest wypisywany bardzo szeroko szczególnie off label a tu temat ma ledwo 11 str… Ja obecnie dostałam gabapentynę na moje problemy z kręgosłupem i związane z nimi nerwobóle. Jak z każdym nowym lekiem, przeczytałam ulotkę i różne artykuły na necie żeby ocenić czy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. I z tych artykułów dowiedziałam się, ze gaba może pomoc nie tylko na bóle ale tez na lęk wolnopłynący szczególnie przy ADHD i na stabilizację nastroju. Podobno Gabapentyna działa świetnie w kombo z medikinetem. Czy ktoś próbował? Na razie wzięłam dopiero drugą tabletkę. Nie mam skutków ubocznych, szczerze mówiąc nic nie czuję innego niż zwykle poza tym, że nerwobóle są ewentualnie mniejsze (ale one są tez różne z dnia na dzień wiec jeszcze nie wiem czy to dzięki lekowi). Poza tym jestem na bardzo małej dawce 300mg na dobę, a docelowo może 600. Medikinetu nie brałam przez ostatni tydzień bo ibuprom rozwalił mi żołądek - ratowałam się ibupropem na te bóle pleców zanim dostałam gabapentynę wiec od tygodnia biorę jakiś omeprazol a to wyklucza branie metylo… także połączenie moich stałych leków wypróbuje może dopiero jutro.

Ja tez mam mieszane odczucia co do metylo w kwestii mojego ADHD (tzn nie jestem pewna czy faktycznie czuję się lepiej bez symptomów, niż z symptomami hmmmm). Ale pod jednym względem jest to dla mnie wręcz cudowny lek. Od dziecka mam uporczywą nerwicę lękową (jako diagnoza poboczna wynikająca z ADHD) i przeszłam przez fobie a w życiu dorosłym dominował lęk wolnopłynący który po prostu odbierał mi całą radość i energię. Nie pomaga na to żadna terapia (psychiatra wiele lat temu potwierdziła ze problem jest organiczny a nie psychologiczny i wątpi żeby jakakolwiek terapia pomogła długofalowo. Niestety miała racje). Benzo działa doraźnie, całkiem ok pomaga seriami (np 2-3 tyg leczenia żeby „wyciszyć” układ nerwowy daje efekt na kilka miesięcy, nawet do 2 lat jeśli akurat w życiu mam spokojniejszy okres. Ale lęk zawsze wraca, czasem po 2 miesiącach czasem po 2 latach). Antydepresanty w ogole nie pomagały na lęki. Natomiast metylo zdziałał cud na który nawet już nie miałam nadziei. Biorę od prawie roku i nie mam lęków. Działa lepiej niż benzo i mogę go brać dużo dłużej niż benzo. Oczywiście wycisza pewne objawy ADHD (hiperkoncentrację, skakanie z zadania na zadanie itd), ale ja te objawy lubię i wykorzystuję je w karierze, w domu itd, wiec nagła utrata „supermocy” mnie dołuje. Ale kwestia zniesienia lęków jest tego warta.

Sen jest jednym z najważniejszych procesów fizjologicznych w organizmie (brak snu zabija tak jak i brak jedzenia lub wody). Nie warto sprowadzać kłopotów ze snem do szukania odpowiedniej tabletki. Zaburzenia snu powinno się leczyć całościowo, wykluczyć choroby, a potem zadbać o wdrożenie całościowego zdrowego trybu życia. Rytm snu i czuwania jest w organizmie regulowany przede wszystkim przez zmiany aktywności układów serotoninergicznego, cholinergicznego i noradrenergicznego, także prawidłowy poziom neuroprzekaźników ma kluczowe znaczenie dla jakości i długości snu. Ne umniejszam znaczenia leczenia farmakologicznego dla psychiatrii, ale niestety sporo zaburzeń psychicznych to choroby cywilizacyjne tak jak i cukrzyca czy nadciśnienie. Niestety nie ma tu łatwych i dobrych rozwiązań. Tak jak przy cukrzycy - możesz prowadzić siedzący tryb życia i jeść ciastka, a insulina w zastrzykach wydłuży Ci życie, ale… Przy zaburzeniach snu trzeba bezwzględnie przestrzegać zdrowej diety, ruchu na świeżym powietrzu, unikania używek, ograniczyć ekrany itd. Tylko taki tryb życia umożliwia ciału produkowanie tych substancji chemicznych, które regulują nasz nastrój i rytm dobowy. Przy drobnych zaburzeniach mi np pomaga melatonina. Wręcz mnie odcina, zasypiam jak dziecko. Ale przy większych problemach ze snem to trzeba działać całościowo. U mnie np brak snu wywołuje stany depresyjne, lęki, spadek odporności, zaburzenia równowagi, miesiączkowania i w zasadzie rozregulowuje wszystko. Z tego robi się błędne koło bo brak snu wywołuje wiele chorób a te choroby z kolei powodują jeszcze większe problemy z zasypianiem. Także polecam potraktować temat poważnie i nie ograniczać leczenia do kolejnej recepty.

Spróbuję, dzięki może będę pisać, może rozrysowywać opcje… ale jest szansa że to pomoże!