sleepwalker

Znowu uczelnia. Tym razem terminem składania podań w sprawie stypendium. Grrr... kto interesuje się uczelnią w wakacje?!

inbvo, zauroczył, zauroczył... najdłuższy chyba mój związek. Piszę chyba, bo liczył wiele rozstań i powrotów. Pamiętam, że mimo, że wiele razy cierpiałam to i tak uznawałam, że warto dla tych dobrych chwil. Mimo, że było ich mniej. Z jednej strony trochę tęsknię za takim uczuciem zauroczenia, ale z drugiej chyba bezpieczniej jest, gdy go nie ma i dwoje ludzi poznaje się stopniowo, zaczynają być dla siebie ważni, aż w końcu stwierdzą, że się kochają.

Monar, zeschnięte się nie liczą... selekcji pewnie dawno nie robiłaś

Idź do lekarza... Mi się wydawało, że nie mam problemu, a koniec końców usłyszałam, że zjawiłam się w idealnym dla siebie momencie.

Ja mam często jak są jakieś zakazane sytuacje, np. na wyciągu górskim napis "nie bujać się na krzesełkach" to wyobrażam sobie jak wyskakuję albo na uczelni jak są żrące substancje w probówkach to w myślach tego próbuję, chociaż wątpię że w rzeczywistości bym się zdobyła na coś takiego.

Pewnie przebudzenie, też często budzę się w nocy, chociażby z nieuzasadnionym uczuciem lęku. Kiedyś w szpitalu nawet miałam schizę, że jak nie będę skupiać się na oddechu to w ogóle przestanę oddychać... J_damian, Twoja objawy... po części jakbym czytała o sobie. Ten alkohol, duża liczba snów, łuszczyca... Tylko ta krew z nosa mnie zastanawia. Skąd to? Skoro w badaniach nic złego Ci nie wyszło. Miałeś wcześniej takie problemy? Np. w dzieciństwie?

Duran84, lepiej nie zaczynać

Pierwszy dzień uczelni też u mnie przyczynił się do depresyjnego nastroju

Abbey, w większości po prostu leżą, kiedyś jak liczyłam to ich 30 było

Uwielbiam ten kolor <3 Chyba najwięcej mam takich niebieski-granatowy Niby głupi lakier a na jednak nieco poprawia humor.

Nawet coś ulubionego? Nie da się nic nie jeść... tak na dłuższą metę.

Lukrecja., wstręt do jedzenia czy raczej do tego, że lubisz jeść?

Jaki? Jestem uzależniona od lakierów do paznokci. Zawsze jak mam gorszy humor to jakiś kupuje i teraz mam ich niezliczoną ilosć Bardzo dobrze wspominam takie rozpieszczanie przez dziadków. I smutno mi jak pomyślę jak się to zmieniło.

Ja tam już widziałam pierwsze oferty świąteczne, więc do zimy widać nie tak daleko

138 kg, zwykła waga chyba nawet tego nie obejmuje? Przynajmniej nie moja Problemy miałam, już kiedyś kilka lat temu leczyłam się z powodu anoreksji. Może już funkcjonuję normalnie, ale pewne nawyki zostają. Może właśnie dlatego drażni mnie, gdy ktoś zwraca uwagę na moją wagę.

U mnie rodzice po 62 lata, więc podobnie. Coraz bardziej zaczynam wątpić, że doczekają się wnuka od mojego brata, który ma 38 lat i twierdzi, że chce być wiecznym kawalerem.

charlotta91, nie wiem dlaczego, ale faktem jest że ciągnie nas do takich toksycznych relacji. Długo trzeba się przekonywać, zanim naprawdę taką się skończy. Ale pomyśl obiektywnie... ciągniecie tego Cię zniszczy, a może nie jutro, może nie za tydzień, ale natrafisz na właściwą osobę.

Moja babcia ma Alzheimera, nie wiem czy czasem tata też... I właśnie tutaj mam pytanie. Bo wszędzie mozna wyczytać o tym, że chorzy nie rozpoznają ludzi, ogólnie pamięć szwankuje, mają swój świat i lepiej jest ich nie zostawiać bez opieki. Ale nie mówi się o innych cechach. O tym, że chory znajduje sobie jakąś ofiarę i próbuje skierować wszystkich przeciwko niej. W ogóle o tym, że chce sobie podporządkować wszystkich. I zmienne nastroje typu po wybuchu złości nagle taki 'pstryk' i znowu jest spokój. A może mylę to z innym zaburzeniem? Nie wiem, bo jeszcze nie czytałam za dużo na ten temat i natrafiałam na takie ogólniki. Na razie raczej przyglądam się temu co dzieję się w mojej rodzinie.

mooncake, powiem Ci, że podobną sytuację sama miałam kilka razy. I zawsze odczuwam ból, gdy widzę, że chłopak który wcześniej długi czas potrafił starać się o mnie jest teraz szczęśliwy z inną. A ja wciąż sama. Na dodatek za każdym razem obiecuję sobie, że to się zmieni.

maynard, dobrze że piszesz! Zawsze możesz w takim gorszym momencie wejść tu i coś napisać. Poza tym dobrze byłoby znaleźć jakiś inny sposób na odreagowanie. U mnie mnie takim niedestrukcyjnym odreagowaniem jest ruch, nieważne czy jest to siłownia, taniec, bieganie czy spacer. Można też pisać pamiętnik, grać na instrumencie, wrócić do jakiś lepszych wspomnień żeby zobaczyć, że istnieją momenty dla których warto żyć...

W tym momencie chciałabym się zakochać nawet nieszczęśliwie. Chciałabym poczuć, że w ogóle jestem jeszcze zdolna do takich odczuć.

Wkurza mnie pierwszy dzień na uczelni, ludzie - chyba pierwszy raz miałam tak, że popatrzyłam na salę pełną ludzi, te wszystkie grupki i stwierdziłam, że wcale się za nimi nie stęskniłam, że ich nie lubię, denerwują mnie. Poza tym niby w zamierzeniu komplementy, że przytyłam i wyglądam lepiej. Nie lubię słuchać komentarzy na temat wagi. Moja sprawa czy chudnę czy 'grubnę' -- 01 paź 2012, 13:44 -- I wkurza mnie jeszcze nowy plan zajęć, bo nie wiem co dalej z moja terapią, a nie chcę z niej zupełnie rezygnować

Psychoterapia jest podstawą, leki mają ułatwić powodzenie terapii. Najpierw idziesz do psychiatry, a on dalej cie pokieruje do psychoterapeuty.

Oglądam "Przerwaną lekcję muzyki" i maluję paznokcie przy kieliszku wermuta.