sleepwalker

No właśnie i przez taką myśl coraz częściej sięgam po kieliszek. Ale przecież tak się nie da!

Gdybym chociaż czuła się po tym jakoś lepiej... a jedyne co zastaję to wyrzuty sumienia. Tylko, że to taki w sumie najłatwiejszy sposób na zabicie myśli. Najbardziej lubię spać i śnić albo być w stanie tego upojenia alkoholowego, bo nie radzę sobie w rzeczywistości. I co teraz?

Tylko jednak jest różnica między piciem z innymi a piciem w samotności. Inne motywy... Gdy się ostatnio zastanawiałam dlaczego piję to doszłam do wniosku, że po prostu nie potrafię znieść rzeczywistości... Nie chcę wpaść w alkoholizm tylko dlatego, że alkohol wydaje się najłatwiejszym rozwiązaniem

Ja ostatnio najczęściej właśnie tak :

A ja myślałam, że rzucenie terapii to dramat... Życzę jak najlepiej!

Ja tam wiem, że za dużo piję Tylko fajnie byłoby jeszcze coś z tym zrobić...

Ja bym zatrzymała, a najachętniej to w ogóle cofnęła :

amelia83, ja czasami jak wracam potrafię biec do mieszkania albo nawet do łazienki xD I nie wiem dlaczego, po prostu się bardzo boję.

Wiek nigdy nie jest argumentem, żeby nie podzielić się tutaj swoim problemem!

Kiya, w sumie jak oglądam to albo komedie, albo skrajnie - dramaty (często psychologiczne). Nie wiem czy tylko ja mam tak, że horroru nie jestem w stanie SAMA obejrzeć. Z kimś to jeszcze dam radę, ale sama... w życiu. Też tak ktoś ma?

Ja bym chciała tak kiedyś iść z talerzami na jakieś odludzie i po prostu nimi wszystkimi rzucać i je porozbijać.

Na razie mam tylko Żołnierskiej dość, więc i tak Cię podpytam o to Broniewskiego, nawet jeśli to było tylko jedno spotkanie :>

Wszystkie propozycje są fajne, więc nie będę się buntować co do wyboru, byle by coś było Przy okazji muszę się was poradzić co do jakiegoś dobrego terapeuty w naszym cudnym mieście, bo nie wiem co ze sobą zrobić :

Ktoś potrafiłby polecić jakiegoś dobrego psychoterapeutę w Szczecinie? Najlepiej z NFZtu?

[videoyoutube=cMFWFhTFohk][/videoyoutube] SadSlav, też mi się podoba, tak przy okazji

No to życzymy!

Ja np. wiem, że wybaczyć bym potrafiła. Ale zapomnieć już nie i gdzieś tam w środku ten żal by pozostał.

A mnie w ogóle upływający czas.

Kiya, z ciekawości wyszukałam ten film. Ale napisali, że to horror, więc nie wiem czy obejrzę, bo przez moje lęki to już nawet horrorów unikam chociaż kiedyś całkiem sporo ich oglądałam.

Taki plan musi nieźle motywować i dawać energię, żeby wstawać każdego dnia. Pomysł na cel sam przyszedł czy trzeba było długo się nad tym zastanawiać?

Mnie właśnie przeraża przedział 25-30 lat, bo kojarzy mi się z przełomami typu poważna praca, związek, własne mieszkanie, rachunki, samodzielność itd... I przez to wszyscy gonią, żeby mieć coraz więcej, coraz droższych i lepszych rzeczy, których często nawet tak naprawdę nie potrzebują... Żeby tylko nadążać i nie zostać gdzieś z tyłu za innymi

Cieszeniem się najdrobniejszymi rzeczami, spontanicznymi wydarzeniami których teraz się boję, życiem obecną chwilą...

Wkurza mnie bałagan, nad którym nie jestem w stanie zapanować.

Porządkuję materiały ze studiów, trzeba powoli zacząć ogarniać

Jeśli już tak nad tym się zastanawiamy to nie tylko tam, ale też w jakiś innych artykułach była mowa o tym, że mózg "nie widzi" słowa nie, więc powtarzając "nie jestem chora/chory" i tak odbiera to jako "jestem..."