sleepwalker

Rafka, jak powiesz, że przy tych 50 nie czujesz się dobrze, to powinien zwiększyć

Ja już mam zaburzone pojęcie płaczu, bo widziałam zależność ilości łez od dawki leków. Przy większej nie zapłakałam ani razu od wielu miesięcy, przy mniejszej ciągle płaczę.

Jak doszłam stopniowo do 200mg to było to zło. Za dużo chyba.

Może własnie to sprawiłoby, że byłabyś dla kogoś odpowiednia. Ostatecznie każdy chciałby kogoś kto się stara, komu zależy, komu można zaufać... Taka chęć mogłaby się pojawić, ale nie znaczy że od razu wszystko musi się zepsuć. Grunt to komunikacja, jak ludzie nie potrafią ze sobą spokojnie porozmawiać to pojawiają się konflikty i wszystko się sypie.

bretta, może zbyt ostrą dietę stosowałaś i metabolizm zwolnił tempo. Pamiętam, że jak zaczynałam zwiększać kcal po diecie i wracać do tzw. 'normalności' to miałam jojo kilka kg, zanim waga stanęła w miejscu. Ale gdy już się zatrzymała to jest taka sama bez większych zmian już kilka lat.

To, że niby wszystko układa się dobrze, a destrukcyjne schematy i załamania nerwowe nadal są, nie potrafię się ich pozbyć

Ale cały czas tu tak krytykujemy innych, a co my robimy...? Żądamy wsparcia od innych a co dajemy? Nie możemy zapominać, że to zawsze działa w dwie strony.

W sumie nie da się wyliczyć tempa czyjegoś metabolizmu, stąd jedna osoba może jeść sporo i chudnąć, a inna jeść bardzo mało, a jednak waga i tak będzie jej stać lub iść w górę.

Szkoda, że to nie zawsze jest takie łatwe. Nagle okazuje się, że na około nie ma nikogo do kogo można byłoby się zwrócić. Bo właśnie to jest taka samotność naszych czasów, wszyscy gdzieś pędzą po sukces, każdy zajęty jest sobą, swoim związkami, znajomi nie mają już czasu... Dlatego to co było już pisane wcześniej, jakieś hobby, kółko, czy ta terapia grupowa, to chyba najlepsza rada na tą samotność.

Kiedyś znalazłam wzór na wyliczenie zapotrzebowania przy podstawowym metabolizmie i wyliczyłam dla siebie marne 1500kcal. Po dodaniu średniego wysiłku fizycznego wyszło 1700-1800 i rzeczywiście jak obserwowałam siebie to to działało.

Nawet znanymi, z obawą jak będę odebrana. Przykładowo uciekanie ze strachu przed związkiem, gdy sprawy zaczynają się robić "zbyt poważne"

Z własnej woli... przecież to też samotność. I narzucone schematy.

2 tysiaki... na takiej diecie to bym na bank przytyła :

Dopiero? Coś z takiego systemu wyszło?

Jedną z pierwszych rzeczy jakie mi zrobili to badania na tarczycę... no, ale cóż, muszą wykluczyć takie rzeczy żeby wiedzieć co dalej.

.

Nie no, prawda jest tak (niestety smutna), że rzeczywiście mało kogo by to ruszyło. Każdy ma już taki swój ułożony mały świat i nie interesuje się czymkolwiek/kimkolwiek poza tym.

Zależy po jakim czasie takie stwierdzenie, możliwe że dopiero zrobi się lepiej ;D

Ja bym się bała reakcji innych. Więc nawiązując do tematu, swojej śmierci bym wolała nie widzieć

Nie wiadomo czy zaboli, ale myśl taka jest.

New-Tenuis, jest na mojej liście "do zobaczenia", ale jeszcze tam nie byłam. Na pewno będzie wspaniale!

Takie spacery bardzo dużo dają i przede wszystkim motywują!

No ja mam problem, mimo że jedna z najlepszych średnich na roku. Tu stypendium naukowe, tu powodzenie wśród facetów. Mogłoby się wydawać - sielanka. A w środku problem nie do rozwiązania.

Też mam silną tendencję do tego, ale to schemat nad którym trzeba nieustannie pracować. Trudno nam będzie jeśli chodzi o wszelkie znajomości, ale gdy już będą to naprawdę trwałe. Albo nawet z takiej czystej... zemsty - byłeś dla mnie zły/zła, patrz zabiłam się dlatego, teraz cierp, miej wyrzuty sumienia.

Napisz za jakiś czas jakie efekty w porównaniu do sertaliny, ciekawa jestem.