ekspert_abcZdrowie

Zgadzam się - Natalia to bardzo ładne imię :) Na szczęście nie mam na imię "Ekspert" :) to tylko forumowy nick...

Danielle, a co to w ogóle znaczy "nienormalność"? :) Pani jest jak najbardziej normalna, tylko ma problemy emocjonalne, osobowościowe, które trzeba przepracować. Choroby duszy musi Pani potraktować jak choroby ciała - i te pierwsze, i te drugie daje się leczyć. Problemy natury psychologicznej wymagają czasem tylko więcej wysiłku - nie wystarczy łyknąć pastylki, by minęły objawy, ale trzeba popracować nad zmianą w życiu, która będzie zmianą konstruktywną. Nie musi Pani żyć "na prochach". Jak zacząć rozmawiać z lekarzem o swoich problemach? Najlepiej najprościej, mówiąc wprost, że borykała się Pani w dzieciństwie z problemem alkoholowym w domu i czuje, że teraz ten problem rzutuje na Pani dorosłe życie, dlatego chciałaby się Pani skonsultować z psychiatrą w sprawie DDA. Najbardziej martwi mnie fakt, że nie może Pani za bardzo liczyć na wsparcie najbliższych. Warto by było, by mąż wsparł Panią w tych trudnych chwilach, a nie wykorzystywał tych trudnych momentów jako możliwości dodatkowego zranienia Pani. Proszę spróbować porozmawiać z mężem o swoich emocjach i o tym, że chciałaby Pani czuć jego wsparcie i pomoc, że czasem trudno jest się Pani w tym wszystkim odnaleźć. Może akurat uda się Pani wzniecić w mężu odrobinę empatii... Powodzenia

morison, myślę, że Twoje problemy ze zmotywowaniem się do nauki mogą brać się z samego lęku przed koniecznością opanowania znacznej partii materiału w sesji egzaminacyjnej. Stres cię paraliżuje, zamiast mobilizować do pracy i zamiast wziąć książkę i się pouczyć, ty spędzasz czas na robieniu rzeczy niepotrzebnych, które oddalają cię od meritum sprawy - nauki. Wybierasz chyba najmniej konstruktywne sposoby radzenia sobie ze stresem - wykonujesz czynności zastępcze. Może taka nieskuteczna metoda walki ze stresem wiąże się u Ciebie z niską samooceną? Zbyt mało wiem, żeby mówić o jakichś ostatecznych wnioskach. Pomyślałam też o samoutrudnianiu. Na ten temat możesz przeczytać pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/samoutrudnianie Vicious, rozumiem Twoje rozgoryczenie, ale nie jestem w stanie odpowiedzieć na wszystkie posty, które pojawiają się jako nowe, dlatego czasem odpisuję z "poślizgiem", z opóźnieniem. Ustosunkowałam się do Twojego posta w innym wątku i do tego, co napisałeś do mnie na PW. Jeśli chcesz podyskutować, śmiało pisz na moje konto prywatne. Postaram się odpisać jak najszybciej. Pozdrawiam

Vicious, objawy, o których piszesz mogą wskazywać na epizod depresyjny: - brak motywacji i chęci do działania, - przekonanie o byciu nienormalnym, - samokrytycyzm, - apatia, - spłycenie uczuciowości, - poczucie beznadziejności, - poczucie bycia niezrozumianym i nikomu niepotrzebnym, - zamknięcie się w sobie, unikanie rozmów, - samookaleczanie się, - bóle głowy, - problemy ze snem, - spowolnienie napędu psychoruchowego (flegmatyzm). Z drugiej strony, chwilowe "ożywienie", fascynacja błahostkami, poczucie wyjścia z "dołka psychicznego", brak potrzeby snu, wewnętrzne przekonanie o byciu lepszym od innych może wskazywać na łagodny rodzaj CHAD w zakresie hipomania-subdepresja. Za chorobą afektywną dwubiegunową przemawia też słyszenie przez ciebie głosów czy komentowanie w myślach zachowań innych. Oczywiście, drogą wirtualną nikt nie jest w stanie Cię zdiagnozować. Nie poddawaj się, mimo że do tej pory nie spotkałeś na swojej drodze kompetentnych lekarzy. Pamiętaj, że po pierwsze wizycie u psychologa nie da się często odkryć przyczyn problemów. Czasami potrzeba długotrwałej terapii. Trzymam kciuki i cieszę się, że mimo wszystko poszukujesz różnych form pomocy dla siebie. Życzę powodzenia

lalulala, serwisy abcZdrowie zatrudniają wiele osób, np. redaktorów, którzy ukończyli studia polonistyczne, ale też wiele innych specjalistów, np. lekarzy, położnych, ginekologów, pedagogów, dietetyków, psychoterapeutów itp. Ja jako ekspert abcZdrowia jestem absolwentką psychologii. Owszem, jestem młodą osobą, ale mam ukończone studia magisterskie na kierunku psychologia i dalej się uczę podyplomowo. Wykaz prawie wszystkich ekspertów i konsultantów abcZdrowia jest tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/eksperci. Natalia Bator zajmuje się forum psyche na abcZdrowiu. Ja nie jestem Natalia Bator :)

O przebiegu zaburzeń schizoafektywnych (F25) można przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/psychoza-afektywna

"THC wiąże się w surowicy z lipoproteinami i albuminami. Stężenie tetrahydrokannabinolu obniża się dość szybko w osoczu. THC jest wyjątkowo lipofilny ("lubiący tłuszcz"), dlatego jest szybko rozprowadzany głównie do tkanki tłuszczowej i uwalnia się z niej przez kilka dni (okres półtrwania przekracza 20 godzin). THC pozostaje w organizmie przez wiele godzin od przyjęcia, mimo że jego działanie relaksujące utrzymuje się przez około 3 godziny. THC ulega w organizmie intensywnym przemianom i do moczu przechodzi zaledwie 1% niezmienionego związku. Już podczas palenia trawki THC jest metabolizowany przez tkankę płucną (jako lipofilny „utknął” w surfaktancie), a po spożyciu doustnym wywarów z THC jest intensywnie „przerabiany” przez wątrobę, gdzie przyłączane są grupy hydroksylowe i karboksylowe. Niewielka ilość ulega w przemianie do 11 hydroksy THC, będącego substancją bardziej aktywną niż sam THC. Większość THC przekształca się w nieaktywne metabolity. Najważniejszym jest kwas 11nor Δ9 tetrahydrokannabinolo - 9 karboksylowy (9 karboksy THC). To właśnie jego obecność w moczu jest najpewniejszym dowodem stosowania preparatów Cannabis. U osobnika korzystającego okazjonalnie (2 razy w tygodniu) można wykryć go przez kolejne 1-3 dni, a po przewlekłym zażywaniu nawet tydzień i dłużej. Na stężenie narkotyków w moczu oddziałuje wiele czynników, przede wszystkim ilość wypitych płynów. Jego stężenie w moczu po obfitym „nawodnieniu” może zmieniać się nawet 10 razy, dając w rezultacie wynik ujemny".

masło

O trichotillomanii pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/trichotilomania I jeszcze trochę tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/zaburzenia-nawykow-i-popedow

miodzio - pszczoły

gawron

kate8802, prawdziwa miłość to nie tylko trwanie przy sobie, kiedy nie ma żadnych problemów, kiedy wszystko w miarę dobrze się układa. Miłość jest na dobre i na złe. Prawdziwą miłość zawsze weryfikują chwile trudne, np. śmierć bliskiej osoby, choroba itp. Kiedy nie można w takich chwilach polegać na najbliższej sobie osobie - partnerze, to chyba nie jest prawdziwe uczucie. Z drugiej strony, nie oceniam też Twojego chłopka. Być może jego też przerosła cała ta sytuacja - studia, choroba Twojej mamy, rozłąka z Tobą. Może nie wiedział, jak się zachować, co powinien zrobić. Pogubił się. Może imprezy i alkohol to próba zagłuszenia problemów i poczucia niemocy. Nie wiem... Staram się zwykle rozumieć powody zachowań obu stron, zanim kogoś osądzę. Nie warto szafować wyrokami, bo można się grubo pomylić. Tutaj potrzeba umiejętnego dialogu i szczerej rozmowy. Jeżeli jednak nie chciał rozmawiać, unikał kontaktu i faktycznie traktował lekceważąco Twoją osobę, słusznie postąpiłaś, zrywając z chłopakiem, na którego nie mogłaś liczyć w ciężkich chwilach.

MARIAN1967, masz racje - nie każdy ból nie znajdujący odzwierciedlenia w wynikach badań, to nerwica. Dlatego napisałam słowo "mogą", ale nie muszą :) Równie dobrze źródła problemów mogą tkwić w przepracowaniu, spadku minerałów i witamin w organizmie, niewyspania albo stresu. Nie da się tego orzec drogą wirtualną. Można jedynie "gdybać". piotrek9444, nie wiem czy diagnoza "nerwica" może kogokolwiek ucieszyć - Ciebie widocznie, by nie zmartwiła, skoro piszesz: Jeśli chodzi o rodzaj choroby, nie licytowałabym się, na co lepiej chorować, a na co - nie. Najlepiej po prostu być zdrowym :) Nie chciałabym rozważać, czy wolałabym zmagać się z AIDS czy z depresją, czy z rakiem żołądka. Każda z tych chorób w życiu człowieka to stres i potencjalny kryzys. Życzę powodzenia i mam nadzieje, że wizyta u psychiatry rozwieje niektóre Twoje lęki i wątpliwości.

Czarna23, dobrze, że podjęłaś próbę rozmowy. Szkoda tylko, że Twój partner nie przejawia zainteresowania, by wypracować jakieś wspólne rozwiązanie. Kompromis - on na NIE. Terapia dla niego - on na NIE. Sam też nie zaproponował żadnego konstruktywnego rozwiązania patowej sytuacji, zasłoniwszy się koniecznością pójścia do pracy... Myślę, że Twój partner może chcieć unikać konieczności rozwiązywania problemu. On nie chce widzieć tego problemu ani ujmować całej sytuacji w kategoriach problemu. Trochę na zasadzie: "To Ty masz problem, że nie chcesz się ze mną kochać na moich warunkach, a nie ja". Szkoda tylko, że Twój partner zapomina, że w związku najważniejsza jest miłość i chęć pielęgnowania miłości, gdy coś jest nie tak, a nie sam seks. Poza tym, w sprawach seksu i intymności potrzeba rozwagi i uwzględniania potrzeb OBU STRON, nie tylko jednej. Czarna23, pamiętaj, że nie musisz sprostać oczekiwaniom Twojego partnera, by zachowywać się w łóżku jak aktorki z filmów pornograficznych. Szkoda tylko, że Twój partner nie ma świadomości, jaką cenę płacą te Panie z "filmów dla dorosłych", że każda scena jest kręcona kilka razy, że cały akt jest wyreżyserowany, a panie wcale nie odczuwają z tego żadnej przyjemności, tylko udają, grają - są w końcu aktorkami. Co więcej, nierzadko taki stosunek przed kamerą jest bolesny, o czym i Ty zdążyłaś się niestety przekonać podczas bliskości z własnym partnerem... Mam nadzieję, że następny krok Twojego partnera będzie próbą uwzględnienia również Twoich potrzeb i uczuć, nie tylko jego...

mariusz_byd, ma Pan dobry pomysł - można syna delikatne "podpuszczać", robić jakieś aluzje od czasu do czasu, że może pójść i porozmawiać z psychologiem, jeżeli z czymś sobie nie radzi, ale proszę nie przesadzać i nagminnie nie naciskać, bo efekt może być odmienny od założonego. Rozumiem, że jako rodzice, kieruje Wami troska o dobro własnego dziecka, że szkoda Wam, by Wasz syn zmarnował swoje lata młodego życia, siedząc sam w pokoju, odizolowany od świata. Ale musi Pan zrozumieć, że nie przeżyje Pan życia za swojego syna. Pana syn musi sam dojść do wniosku, że zamykanie się w czterech ścianach z powodu odmiennej orientacji seksualnej nie doprowadzi go do niczego dobrego. Mam nadzieję, że Pana syn jest na tyle dojrzałym i bystrym mężczyzną, że sam z czasem zrozumie, co dla niego jest najlepsze... Życzę wytrwałości dla całej rodziny. Pozdrawiam

Danielle, o syndromie DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików) możesz przeczytać między innymi pod linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/dorosle-dzieci-alkoholikow To, że nie radzisz sobie ze swoimi emocjami może mieć związek z traumatycznym dzieciństwem - nadużywaniem alkoholu przez matkę, brakiem stałej obecności ojca, brakiem akceptacji i miłości ze strony matki itp. Dom rodzinny wyposażył Cię niestety w wiarę w swoją bezwartościowość i zbędność na tym świecie, stąd niska samoocena, skrajny samokrytycyzm, chęć zmieniania swojego wyglądu, dezorientacja w zakresie swojej tożsamości, nieudane wcześniejsze związki, poczucie bezsensu życia, myśli i próby samobójcze. Na Pani miejscu nie bagatelizowałabym swojego stanu psychicznego, ale szybko udała się do psychologa lub psychiatry, który będzie mógł precyzyjnie zdiagnozować Pani przypadek.

Zachęcam do przejrzenia linków: http://portal.abczdrowie.pl/rozdwojenie-jazni http://portal.abczdrowie.pl/zaburzenia-dysocjacyjne-tozsamosci

piotrek9444, skoro badania nie demaskują przyczyn natury cielesnej Twoich dolegliwości, źródła nieprawidłowości mogą mieć charakter psychologiczny. Najczęściej zaburzenia nerwicowe destabilizują pracę autonomicznego układu nerwowego, który zawiaduje działaniem narządów wewnętrznych, stąd: zawroty głowy, poczucie osłabienia, zmęczenie, nudności, przyspieszony puls, problemy z oddychaniem, kołatanie serca, bóle w klatce piersiowej (niewiadomego pochodzenia) czy duszności itp. Nerwica bardzo często ma charakter somatoformiczny, tzn. dotyka narządów - wówczas mówi się o nerwicach narządowych, np. nerwicy serca czy nerwicy żołądka. Oczywiście, drogą wirtualną nikt Cię nie zdiagnozuje. Możemy jedynie domyślać się diagnozy. Radziłabym udać się do lekarza psychiatry i porozmawiać z nim o swoich problemach. Więcej na temat nerwicy pod linkami: http://portal.abczdrowie.pl/nerwica-i-leki http://portal.abczdrowie.pl/nerwica-kiedy-warto-udac-sie-do-specjalisty http://portal.abczdrowie.pl/hipochondria

Ludziom z osobowością paranoiczną towarzyszą przekonania, że inni pragną ich nieszczęścia, manipulują przeciwko nim i kłamią. Często pojawiają się urojenia prześladowcze, przez co osoby cierpiące na osobowość paranoiczną stają się nadmierne czujne i ostrożne albo całkowicie wycofują się z kontaktów z ludźmi. Zazwyczaj stosują obronne strategie autoprezentacyjne, a ich zachowanie jest prowokacyjne. Cechuje ich również tendencja do nadpobudliwości, agresji, irytacji i gniewu. Więcej o osobowości paranoicznej można przeczytać pod linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/paranoiczne-zaburzenia-osobowosci

Schizofrenia niezróżnicowana jest trudna do leczenia, gdyż nie manifestują się żadne z objawów, które sugerowałyby na konkretny typ psychozy. Oczywiście, farmakoterapia w połączeniu z psychoterapią i wsparciem najbliższych może dać bardzo dobre efekty, chociaż zazwyczaj leczenie trwa kilka, a nawet kilkanaście lat. Bywają okresy remisji, kiedy symptomy chorobowe ustępują miejsca względnej "normalności". Nie można się jednak poddawać i rezygnować z terapii. O leczeniu schizofrenii można przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-schizofrenii

Aggi, po pierwsze powinnaś udać się do psychiatry i powiedzieć o całej swojej historii z narkotykami - marihuaną, halucygenami - oraz o objawach psychotycznych i obecnie o obniżonym nastroju oraz o przyjmowanych dotąd lekach. Lekarz powinien postawić rozpoznanie i zaproponować najlepszą metodę leczenia. Objawy, o których napisałaś na końcu swojego listu, a mianowicie: niezdolność do odczuwania przyjemności, anhedonia, spłycenie uczuciowości, lęk przed ludźmi, poczucie samotności, smutek, przygnębienie, unikanie kontaktów, lęk, niska samoocena (przekonanie, że źle się wypadnie w oczach innych), zaburzenia koncentracji uwagi - to wszystko wkomponowuje się w obraz kliniczny depresji. Rozpoznanie jednak komplikują przyjmowane przez Ciebie farmaceutyki i wcześniejszy kontakt z substancjami psychoaktywnymi. Radziłabym skorzystać z pomocy psychiatrycznej albo udać się do najbliższej poradni zdrowia psychicznego. Pozdrawiam

Czarna23, cieszę się bardzo, że wcześniejszy post pomógł Ci co nieco poukładać sobie w głowie i zachęcił do szczerej rozmowy z partnerem. tahela, oczywiście masz rację, że seks jest ważny w związku - jasne, że jest i nie zamierzam z tym polemizować. Ale Czarna23 trafnie zauważyła, że jeżeli w związku dominuje seks i to seks, który nie satysfakcjonuje jednej ze stron, a poza tym służy tylko zaspokojeniu i zredukowaniu podniecenia, to nie jest to seks służący pogłębieniu miłości, świadczący o szacunku i namiętności oraz wzajemnej fascynacji sobą, ale seks instrumentalny, który degraduje człowieka do roli "zaspokajacza pragnień". Seks ma służyć budowaniu miłości. Czarna23, jesteś bardzo w trudnej sytuacji, bowiem Twój partner choruje na NN o podłożu erotycznym. Z jednej strony, choroba może być dla niego alibi, jeśli chodzi o sposób, w jaki Cię traktuje (że nie może nad sobą, nad swoimi myślami zapanować), ale z drugiej strony, ty nie musisz się zgodzić, by ktoś Cię tak traktował. W kwestiach sercowych musisz decydować sama: albo zostaniesz w związku, który na pewno będzie wymagający ze względu na chorobę partnera, albo odejdziesz, uprzednio wyjaśniwszy motywy swojej decyzji... Wybór należy tylko do Ciebie...

mariusz_byd, po pierwsze psychologowie nie sypią "złotymi radami na życie z rękawa" i nie da się podać drogą internetową "złotej recepty" - tutaj potrzeba psychoterapii, a po drugie obawiam się, że rozmowa na temat homoseksualizmu może peszyć syna. To jest trochę na takiej zasadzie, że jak idzie się do anonimowych alkoholików, nie rozmawia się o chorobie alkoholowej. Jak idzie się do osób z rakiem piersi, unika się tematów związanych z chorobą nowotworową. Osoby uzależnione od alkoholu mają na co dzień alkoholizm, a chore na raka ciągle żyją w stresie, czy przypadkiem rak się w nich nie zaczął za bardzo panoszyć. Geje i lesbijki mają podobnie - nie muszą na lewo i prawo rozprawiać o swojej (odmiennej) orientacji seksualnej. Myślę, że Pana syn - zdeklarowany (bądź nie zdeklarowany) homoseksualista - może nie chcieć rozmawiać na ten temat. Jest gejem, powiedział rodzicom o tym i chyba oczekuje, że potraktujecie to jako coś normalnego, nauczycie się żyć ze świadomością, że Wasz syn jest gejem. Może paradoksalnie to nie Wasz syn ma problem z własnym homoseksualizmem, tylko wy - rodzice. Dalej utrzymuję, że nie do końca coś "gra" na linii rodzice-dziecko, skoro syn woli się zamknąć w pokoju, zamiast rozmawiać z rodzicami. Nie oskarżam Pana o błędy wychowawcze, ale może syn nie czuje się dostatecznie bezpiecznie, może jako dziecko czuł się kochany warunkowo, a homoseksualizm jawi mu się jako coś, co odbiera mu prawo do akceptacji ze strony rodziców. Nie wiem... Nie stwierdzę tego przez Internet. Tutaj trzeba bezpośredniego kontaktu i najlepiej pomocy psychologicznej... Trudno dawać rozwiązania, kiedy nawet nie widzi się człowieka i ani razu się z nim nie rozmawiało...

Patrycja.sz, pójście do psychologa czy psychiatry to żaden "obciach". Wielu ludzi korzysta z pomocy psychiatrycznej i/lub psychologicznej i to nie oznacza, że są wariatami. Na podstawie Twoich objawów można brać pod uwagę albo depresję, albo zaburzenia mieszane depresyjno-lękowe. Zastanawiam się też ewentualnie nad syndromem chronicznego zmęczenia, o którym możesz przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/zespol-chronicznego-zmeczenia. Osobiście nie zwalałabym wszystkiego na "trudne dojrzewanie" i czekała aż objawy znikną. Lepiej nie bagatelizować symptomów, by choroba się nie pogłębiła.

nany, zastanów się nad tym, jakiego związku oczekujesz i dlaczego po raz kolejny powtarza się dokładnie taka sama sytuacja w Twoim związku, gdzie partner Cię zdradza. Co zawiodło? Komunikacja? Brak bliskości? Brak zaangażowania? Jak wyglądają wasze spotkania, o czym rozmawiacie? Pamiętaj, że podstawą każdego związku jest zaufanie i praca nad relacją! Jak myślisz, dlaczego doszło do tych zdrad? Co sprawiło, że Twoi mężczyźni Cię zdradzali? Czy z ich strony to faktycznie była/jest miłość, skoro nie wytrwali i dali się zauroczyć innej kobiecie? Pomyśl, że zasługujesz na szacunek i zacznij się go domagać. Nie pozwól się traktować, jak lalkę, której uczucia nic nie znaczą. W sprawach sercowych trudno radzić. Sama musisz rozsądzić, co będzie dla Ciebie, dla Was najlepsze. Na początku można zacząc od szczerej rozmowy z partnerem...