ekspert_abcZdrowie

ani jedno, ani drugie lato czy zima?

Zaburzenia osobowości mieszane i inne (F61) to kategoria zaburzeń osobowości i nieprawidłowości, które są często kłopotliwe i nie przejawiają się charakterystycznym wzorcem zachowania, które jednoznacznie wskazywałoby na konkretny typ ZO, np. osobowość lękliwą czy osobowość zależną. Bardzo często psychiatra, mając problemy diagnostyczne ze zmianami osobowościowymi, stawia właśnie takie rozpoznanie - F61. Jeżeli zasadniczym rozpoznaniem jest epizod depresyjny umiarkowany (F32.1), to wówczas rozpoznanie jest jak najbardziej trafne, bowiem inne zmiany osobowości odnoszą się do przypadków, które oprócz zaburzeń osobowości mają rozpoznanie zaburzeń afektywnych lub lękowych, przy czym ZO są wtórne w stosunku do zaburzeń nastroju i zaburzeń lękowych.

kefir kawa mielona czy rozpuszczalna?

poszukiwacz - skarby

kumoterstwo

olga_09, ja polecam przeczytać artykuł pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/jak-sie-klocic. Ludzie często "robią z igły widły", bo nie potrafią konstruktywnie rozmawiać o swoich emocjach i uczuciach. Dlatego polecam ten tekst do przeczytania. Napady agresji i fochy z byle czego potrafią zniszczyć nawet najlepszy związek. Mam nadzieję, że artykuł stanie się początkiem zmian i rozważenia opcji podjęcia terapii. Trzymam kciuki i życzę powodzenia Inne ciekawe artykuły: http://portal.abczdrowie.pl/konflikty-w-zwiazku http://portal.abczdrowie.pl/klotnia-w-zwiazku http://portal.abczdrowie.pl/porozumienie-bez-przemocy

bns, zachowanie Twojego brata wymaga konsekwentnych i stanowczych kroków. Najlepszym rozwiązaniem byłaby terapia w nurcie behawioralno-poznawczym, która pozwoliłaby na zniesienie negatywnych nawyków i zmianę poglądów brata. Terapia w tym nurcie uczy, jak radzić sobie z agresją, jak zastępować niefunkcjonalne zachowanie bardziej konstruktywnym. Terapia bazuje między innymi na warunkowaniu, odbieraniu przywilejów za każdy występek, na ekonomii żetonowej itp. Przywileje warto odbierać stopniowo, tak samo, jak stopniowo wprowadza się obowiązki. Twój brat musi nauczyć się, że w życiu są również obowiązki, a nie tylko przywileje i prawa. Cieplarniane wychowanie i nadopiekuńczość matki doprowadziła do ukształtowania u Twojego 15-letniego brata do postawy roszczeniowej - musi mieć wszystko, czego zapragnie, musi być tak, jak on chce. Wydaje mi się istotne to, z czego wynikają błędy wychowawcze rodziców. Tak jak napisał(a) Aoi: Wydaje mi się, że pomocy nie potrzebuje tylko "problemowy młodszy brat", ale cały system rodzinny, a przede wszystkim matka, która nie radzi sobie z aroganckim, wręcz chamskim, zachowaniem syna. A może to wpływ grupy rówieśniczej? Może warto przyjrzeć się relacjom Twojego brata z kolegami?

kolacja kukurydza konserwowa czy groszek konserwowy?

awans

bandaż - złamanie

świece blog czy pamiętnik?

szpan

skaleczenie - krew

etien, rozumiem, że dany problem staje się centrum Twojego dotychczasowego życia, spychając na dalszy plan inne problemy czy trudności. Fiksujesz się na danym problemie tak, że pozostałe rzeczy stają się mniej pilne czy ważne. Co możesz dla siebie zrobić, jak walczyć z osobowością zależną? Psychoterapia to priorytet - co do tego nie ma wątpliwości. Samemu sobie trudno sobie poradzić, a terapia nadaje ramy, ukazuje nad czym warto pracować i w jaki sposób to robić. Oczywiście, celu nie osiągnie się po kilku spotkaniach. Trzeba pracować metodą małych kroków. Co można robić na własną rękę? Możesz pisać plan dnia, w którym określisz dokładnie, co musisz koniecznie zrobić, bez względu na zajmujący Cię aktualnie problem, ile czasu poświęcisz na realizację danego zadania itp. Więcej o metodach zarządzania czasem możesz przeczytać pod poniższym linkiem: http://portal.abczdrowie.pl/zarzadzanie-czasem. Pamiętaj jednak, że samodzielne sposoby radzenia sobie mają zwykle charakter doraźny i nie rozwiązują problemu. Można złagodzić objawy, ale przyczyny zaburzeń się nie zlikwiduje. Zaburzenia osobowości leczy się głównie za pomocą psychoterapii i to często psychoterapii długoterminowej.

*Monika* ma rację. Ludzie czasami "chcą" chorować na zaburzenia psychiczne, bo one coś dają. Dają konkretne profity, np. uwagę otoczenia, opiekę, koncentrację na danej osobie, poczucie bycia ważnym. Paradoksalnie, choroba psychiczna rekompensuje im pewne braki. To trochę tak, jak napisał carlosbueno: Rozumiem, że *Monika* może ze mną polemizować. Ale niepotrzebnie, bo ja uważam podobnie jak ona - są psychologowie z powołania i psychologowie, którzy udają psychologów i to przecież nie dotyczy tylko mojej profesji. Jestem jednak krytyczna nawet wobec własnej grupy zawodowej i zdaję sobie sprawę, że wiele osób to pseudo-profesjonaliści. Nie mam skłonności, by popadać w niezdrowy samozachwyt i nie brakuje mi obiektywizmu w stosunku do psychologii, tudzież psychologów, dlatego napisałam: Wołałabym tego nie napisać, ale rzeczywistości nie ma co zaprzeczać. Są dobrzy i źli terapeuci, podobnie jak są dobrzy i źli fryzjerzy, szewcy, lekarze, trenerzy fitness, nauczyciele itd. Mi pozostaje jedynie starać się jak najbardziej rzetelnie wykonywać swoją pracę, by nikt mi nie zarzucił, że jestem złym psychologiem. PS. carlosbueno, byłabym ostrożna z tymi testami w Internecie. Znam je. Większość z nich to nie żadne testy, tylko raczej quizy, które chciałyby być określane szumnie jako "testy psychologiczne". Ani to trafne, ani to rzetelne, ani znormalizowane. Jakość psychometryczna - żadna. By wypuścić prawdziwy test na rynek, psychologowie pracują kilka dobrych miesięcy, a nawet lat. Testy dostępne w Internecie zwykle powstają przez kilka godzin. A jeżeli nawet są określane jako test (np. test Becka do badania depresji), to mają raczej charakter prediagnostyczny. Samobadanie wymaga zawsze konsultacji u psychologa. Pozdrawiam

owoce jabłko czy banan?

avest, jeżeli masz rozpoznanie F25 (zaburzenia schizoafektywne) nie musiałeś mieć manii. Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 wyróżnia dodatkowo 3 rodzaje tego typu psychozy: typ maniakalny (F25.0), typ depresyjny (F25.1) i typ mieszany (F25.2). Nie musiałeś mieć manii, mogłeś mieć sam epizod depresji, co sugerowałoby dokładnie na F25.1. Wówczas oprócz typowych objawów psychotycznych, jak omamy czy urojenia, objawy negatywne itp. mógł pojawić się nastrój depresyjny. Zresztą spadek samopoczucia, pesymizm, brak zainteresowania otoczeniem, izolacja od ludzi, czyli szereg objawów negatywnych, pokrywają się jednocześnie z katalogiem symptomów charakterystycznych dla depresji, stąd trudności diagnostyczne.

zasmucony, w Waszym przypadku potrzebna jest szczera rozmowa. Argumentacja typu: "Nie, bo nie" to żadna argumentacja. Najczęściej tego typu uzasadnienia ze strony kobiety świadczą o tym, że czegoś się boi. Delikatnie dopytaj ją, powiedz, że przecież musi być uzasadnienie dla jej braku zainteresowania seksem z Tobą. Nie wiem, z czego to wynika. Można "gdybać" - albo wypalenie w związku, albo brak zaufania do partnera, albo jakieś ukryte konflikty, sabotaż seksualny, brak satysfakcji z intymnych zbliżeń, ból podczas stosunku... Przyczyn można mnożyć w nieskończoność. Przez Internet nie zgadnę, a nawet nie zamierzam. Jeżeli rozmowa z partnerką nie zda rezultatu, zastanówcie się na wizytą u seksuologa albo psychologa. Obawiam się, że z tego, co piszesz ("my to dwa różne światy", "łączy nas tylko dziecko") może wynikać, że żadne z Was nie jest zadowolone z jakość Waszej relacji i to nie tylko odnośnie sfery seksualnej.

basen czy sauna?

śniadanie - parówki

gangster

Analizując problem, myślę, że Twoja partnerka może cierpieć albo na brak lub utratę potrzeb seksualnych (hypoactive sexual desire disorder), która obejmuje osłabienie pożądania lub/i oziębłość. Jest to objaw podstawowy, a nie wtórny. Nie wyklucza możliwości osiągnięcia satysfakcji ze współżycia, ale powoduje, że mniej prawdopodobne jest zainicjowanie kontaktu seksualnego. Inna opcja to awersja seksualna (aversion disorder), czyli odczuwanie silnych negatywnych uczuć do kontaktów seksualnych z partnerem, a niekiedy i do jego osoby. Lęk jest tak silny, że pacjent unika współżycia. Przyczyną zaburzenia są najczęściej czynniki związane z relacjami między partnerami. Czynniki, które mogą wyjaśniać przyczynę niechęci partnerki do intymnych zbliżeń, mogą być różne, np.: - zaburzenia komunikacji - sygnały "nie wprost", wieloznaczne; - zanik atrakcyjności partnera, znudzenie rutyną w związku; - zachowanie partnera wywołujące poczucie zagrożenia, np. porównywanie partnerki do wcześniejszych partnerek albo innych kobiet; - brak zaufania w związku; - niedotrzymywanie warunków "kontraktu" partnerskiego; - sabotaż seksualny - odmawianie kontaktów, gdy pragnie tego partner; - lęk przed porażką, niezaspokojeniem potrzeb partnera; - długotrwałe konflikty między partnerami; - mity i stereotypy przekazywane w wychowaniu rodzinnym itp. Zachęcam do szczerej rozmowy i rozważenia wizyty u seksuologa. Pozdrawiam

etien, chorowanie na osobowość zależną nie wyklucza ZOK (nerwicy natręctw). Oba zaburzenia mogą ze sobą koegzystować. I często tak się dzieje. Dodatkowo, tak jak napisałaś, jedno zaburzenie może być powiązane z drugim, np. ciągła niepewność wynikająca z osobowości zależnej może być źródłem dla natrętnych myśli w nerwicy natręctw ("Zamknęłam te drzwi czy nie?", "Wyłączyłam żelazko, a może nie wyłączyłam?" itp.).

rumor

czarny ląd - Nil