ekspert_abcZdrowie

żaden figi czy stringi?

skała - Kayah

antidotum

Okres dojrzewania to często okres „burzy i naporu”. Młody człowiek przeżywa kryzys tożsamości, poszukuje swojego „Ja”, buntuje się, przeżywa burzę hormonów. Oczywiście, dojrzewanie nie jest żadnym usprawiedliwieniem dla arogancji Twojego brata i jego chamskiego zachowania wobec rodziców. Wydaje mi się jednak, że Twój brat może czuć się bezkarnie dla swoich występków. Matka we wszystkim mu ulega, ojciec nie do końca jest konsekwentny, nie chce dać ponieść się emocjom i uciekać się do rękoczynów, a brat to wykorzystuje. Do tego wszystko otrzymuje, na co ma ochotę. Czuje, że może manipulować i szantażować najbliższym otoczeniem albo zastraszyć poprzez krzyki, wulgaryzmy czy agresję. Radziłabym skorzystać z pomocy psychologa, np. udać się na konsultację psychologiczną do najbliższej poradni zdrowia psychicznego. Tym bardziej byłoby to dobre rozwiązanie w sytuacji, kiedy Pana mama znajduje się na skraju załamania nerwowego i nie wie, jak poradzić sobie w tej kryzysowej dla siebie, dla rodziny sytuacji. Może brat nie zechce udać się do psychologa, ale o poradę może zwrócić się Pana matka albo nawet Pan. Pozdrawiam i życzę powodzenia

zefir

fachowiec - specjalista

trop

ziemniaki HP czy Toshiba?

para sosna czy świerk?

nie on jeden - człowiek

rumianek

no po części też Twój cytat ale OK zwracam honor

wątpliwość - niepewność

komin

w stałym związku kołdra czy pierzyna?

szkła introwersja czy ekstrawersja?

czarnycharakterek, na forum nikt nie postawi rzetelnej diagnozy, ale ja bym oscylowała w kierunku zaburzeń nerwicowych. Twoje myśli raczej nie mają charakteru psychotycznego, są to bardziej natręctwa - co prawda dziwne w treści, ale nie o znamionach psychozy.

spełnione_marzenie, Twoja autodiagnoza w oparciu o Wikipedię nie musi być słuszna. By być pewną rozpoznania, musiałabyś udać się do lekarza, który wykluczyłby inne możliwości Twoich dolegliwości, np. przeprowadziłby badania hormonalne albo neuronalne. Na Twoim miejscu nie usprawiedliwiałabym zachowania chłopaka Twoją chorobą. Być może to był nic nieznaczący całus z jego strony, ale na pewno temu zdarzeniu nie jest "winna" Twoja choroba. Osobiście radziłabym udać się na wizytę do lekarza. Diagnozowanie siebie w oparciu o wiadomości z niektórych forów czy artykułów w Internecie chyba nie jest do końca słuszne. Zwykle czytając niektóre wiadomości, okazuje się, że objawy pasują w 100% do nas samych, a potem diagnoza lekarska okazuje się jeszcze inna.

Alienated, dzięki za Twojego posta. Twoja wypowiedź to doskonały przykład tego, jak człowiek "powoli przegrywa", sam skazując się na przegraną, bo w przegraną każe mu wierzyć jego niska samoocena. Stąd myślenie w kategoriach: "Nie uda mi się", "Nie potrafię", "Nie jestem dość dobry", "Te dziewczyny to nie moja liga" - jak powiedział sebastian86. Faktycznie, samemu trudno sobie poradzić i z dnia na dzień zacząć myśleć o sobie jako o godnej szacunku, fajnej, mądrej osobie. Nie da się ad hoc poprzestawiać "szufladek" w głowie. Tutaj potrzeba duuuużo pozytywnych wzmocnień z zewnątrz, od najbliższych, przyjaciół, znajomych, którzy często nie wiedzą, jak pomóc albo najzwyczajniej w świecie nie dostrzegają problemu lub gorzej - ignorują go. Częściej rozwiązaniem okazuje się podjęcie terapii, czyli wyjście z inicjatywą pomocy samemu sobie.

barszcz - uszka

nowina

słońce parasol czy płaszcz przeciwdeszczowy?

jeszczejedna, na forum nikt nie zdoła Cię zdiagnozować. Tutaj trzeba bezpośredniej konsultacji u lekarza. Wszystkie wymienione przez Ciebie dolegliwości (fobie, emetofibia, hipochondria, nerwica natręctw, zaburzenia snu) mieszczą się gdzieś w kategorii zaburzeń lękowych (nerwicowych), ale diagnoza różnicowa musi być postawiona przez psychiatrę. Na forum możemy tylko spekulować, co Ci dolega.

wigilia zawsze razem czy ?

kije samobije - bajki