ekspert_abcZdrowie

Evia, nie miałam na myśli trąbienia na lewo i prawo o swoich problemach i informowania o nich całego otoczenia, bo wiadomo, że czasami tego typu informacje mogą zostać wykorzystane przeciwko nam. Odniosłam się do słów autorki tematu, w których napisała, że nie jest w stanie rozmawiać o swoich problemach z najbliższymi, np. z rodzicami. Akurat w tym kontekście uważam, że to nie jest najlepsza strategia. Wyobraź sobie, że ktoś cierpi na depresję, wyje z bólu i egzystencjalnej pustki, ale przed rodziną, przyjaciółmi udaje szczęśliwego i uśmiechniętego od ucha do ucha. Jak najbliższe otoczenie ma zareagować, jak ma pomóc takiej osobie, skoro jest oszukiwane, wprowadzane w błąd, skoro nie jest świadome problemów osoby, która żyje pośród nich? Piszą o ujawnianiu swoich problemów miałam właśnie to na myśli, a nie rozprawianie wszem i wobec o swoich lękach czy innych niedomaganiach, o których zresztą większość ludzi nie chce rozmawiać. Pozdrawiam!

Witaj Bazia! Jak długo już szukasz pracy?

Jola25, rozumiem, że czujesz się samotna i nierozumiana, ale podejrzewam, że trochę pozwoliłaś sobie wejść na głowę. Jesteś mało asertywna i inni to wyczuwają, dlatego to wykorzystują. Mąż Cię nie słucha, ignoruje, lekceważy. Siostra dyktuje Ci, jak masz żyć, gdzie wolno Ci złożyć dokumenty aplikacyjne, a gdzie nie. A po co jej zdradzasz swoje plany? A nawet jeśli złożyłaś papiery na staż i się dostałaś, nie musiałaś jej odstępować stanowiska, tym bardziej, że ona wcześniej zabroniła Ci składać papiery w miejsce, gdzie sama składała, chociaż była to otwarta oferta. Naucz się walczyć o swoje i asertywnie wyrażać swoje zdanie, np. "Rozumiem, że jest to oferta pracy dla jednej osoby, ale to jest ogłoszenie otwarte i ja również mogę spróbować swoich sił". Gdy mąż odpowiada Ci, że "To nie koncert życzeń", powiedz mu spokojnie, ale dosadnie, że sam wymaga szacunku do siebie, więc Ty wymagasz tego samego względem siebie. Nie ma równych i równiejszych. Popracuj nad swoją samooceną i nie pozwól się obrażać. Zastanów się nad konsultacją z psychologiem. Pozdrawiam!

Oczywiście to nie jest żadna diagnoza, ale opisane zachowania kobiety przywodzą mi na myśl osobowość dyssocjalną połączoną z osobowością histroniczną.

Wierzę, że Twoje obawy się nie spełnią i ta druga psycholog o wszechstronnych kompetencjach naprawdę wykaże się profesjonalizmem i nie będzie się sugerowała żadnymi informacjami, jakie zobaczy w karcie. Życzę powodzenia i pozdrawiam!

Anonimka13, jeszcze nie jest za późno. Możesz przecież zrobić szkołę średnią dla dorosłych, a nawet napisać maturę. Owszem, upłynęło wiele czasu, ale siedząc w czterech ścianach i wypominając to sobie, nie pójdziesz naprzód. Wyciągnij wnioski, znajdź szkołę i profil dla siebie i zacznij działać. Uważam, że powinnaś też podjąć psychoterapię. Bez tego trudno będzie Ci opanować lęki i rozpocząć naukę w szkole. Pozdrawiam i powodzenia!

Witaj Emilka! Uważam, że nie powinnaś ukrywać przed światem swoich problemów. Zauważ, że masz 25 lat, a Twoje problemy ciągną się już jakiś czas. Zamiast się wyciszać, najprawdopodobniej będą przybierać na sile. Nie bagatelizuj tego i skorzystaj z pomocy terapeuty/psychologa. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

yoshimura, a próbowałaś porozmawiać z psychologiem/pedagogiem szkolnym?

Spokojnie, Twoje wyniki nie wskazują na nowotwór. Ewentualnie na jakąś infekcję. By zdiagnozować raka, wykonuje się zupełnie inny rodzaj badań, ale myślę, że w Twoim przypadku nie będzie to konieczne. Twoje objawy są niemal książkowymi objawami nerwicy. Oczywiście, musisz skonsultować się z lekarzem i iść do psychiatry, ale sam fakt, jak bardzo jesteś zmartwiony o swoje zdrowie, wskazuje na zaburzenia lękowe.

Witaj nicola1979! Jak najbardziej terapia ma sens. Tym bardziej, że masz za sobą trudne doświadczenie przemocy seksualnej. To nie minie jak katar czy grypa. Ten problem w Tobie siedzi, mniej czy bardziej wypierany, bo podejrzewam, że najchętniej chciałabyś o tym zapomnieć, ale siedzi i manifestuje się w różnej postaci, np. w postaci problemów z pamięcią. Rozważ skorzystanie z psychoterapii - decyzja oczywiście należy wyłącznie do Ciebie! Pozdrawiam!

Witaj werfer! Czy masz zdiagnozowaną jakąś chorobę? Leczysz się na coś?

Quba, witaj na forum!

*_*, przykro mi, że trafiłeś na niekompetentnego psychologa. Mam nadzieję, że miałeś możliwość i skonsultowałeś się z innym, już lepszym, specjalistą.

*_*, zgadzam się z Tobą po części. Czasem po kilku spotkaniach, które są ograniczone czasowo, naprawdę psychologowi może być trudno postawić pewną diagnozę. Uważam, że pisanie "półdepresyjne" czy "półpsychotyczne" może nie jest profesjonalne, ale nie jest też jakimś radykalnym błędem. Lepiej i bezpieczniej jednak napisać, że przypuszcza się z takim a takim prawdopodobieństwem nerwicę/depresję/schizofrenię etc., za czym przemawia to i tamto (wymienić objawy, zachowania i reakcje pacjenta). Uważam, że tak samo jak psycholog powinien zadać sobie trud, by postawić rzetelne rozpoznanie (zrobić testy, pogłębić wywiad itp.), tak samo inni specjaliści, którzy dostaną kartę pacjenta po psychologu, powinni zadać sobie trud, by zweryfikować przypuszczenia tegoż psychologa, a nie w ciemno "przepisywać" diagnozę. Tutaj jednak działa siła sugestii, no i często pójście na łatwiznę.

mark123, nie jestem lekarzem, więc nie będę Cię diagnozowała. Być może masz jakieś problemy żołądkowe, ale one współtowarzyszą Twoim problemom emocjonalnym. Być może są to zaburzenia psychosomatyczne albo zaburzenia lękowe (nerwica) z objawami somatycznymi. Radziłabym Ci skonsultować się z lekarzem i sprawdzić dokładnie, co Ci dolega. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Zanim każdy przylepi Ci łatkę "nerwicy", najpierw idź do lekarza, zrób konieczne badania i sprawdź, czy wszystko w porządku ze strony organizmu. Myślę, że warto skonsultować się z neurologiem, skoro masz drżenia rąk i problemy z oddychaniem podczas tego drżenia. Jeśli neurologicznie będzie ok, wówczas warto rozważyć wizytę u lekarza psychiatry. Zastanów się też, czy dolegliwościom, jakie opisałaś towarzyszą inne objawy, np. lęk, stres, napięcie, obawy, strach, smutek? Pozdrawiam!

Petrolia, już sam fakt, że zastanawiasz się nad skorzystaniem z pomocy specjalisty wskazuje, że masz jakieś problemy, które uniemożliwiają Ci czerpanie garściami z życia. Jeśli masz lęki, napady paniki i inne niepokojące objawy, jak najbardziej powinnaś skorzystać ze wsparcia psychologa/psychiatry. Nie marginalizuj swoich emocji, nie bagatelizuj swojego zdrowia. Zachęcam do konsultacji i pozdrawiam!

Witaj Cognac! Napisałaś, że ciągle chcesz i próbujesz zmieniać swoje życie. Na czym polegają te zmiany? Co robisz? Czy masz zdiagnozowaną jakąś chorobę? Leczysz się farmakologicznie albo korzystasz z terapii?

Witaj Marek! Zachęcam Cię do przeczytania artykułu: https://portal.abczdrowie.pl/jak-sobie-radzic-z-niesmialoscia Pozdrawiam!

Zamiast tłumić negatywne emocje w sobie, spróbuj znaleźć sposób na ich rozładowanie, ale w sposób konstruktywny. Może spacer na koniec dnia? Biegi? Basen? Taniec?

ojomek123, podejrzewam, że Twoje uczucia to głównie frustracja - chciałbyś być z dziewczyną, która jest (przynajmniej na razie) poza Twoim zasięgiem.

dyskoteka w szkole, w której pracuję, z okazji Dnia Chłopaka :) ale miałam "branie" wśród uczniów

Na pewno sprawdzenie wydanej opinii w kilku niezależnych źródłach, u kilku niezależnych psychologów, uwiarygadnia taką opinię, gdy każdy ze specjalistów potwierdzi tę samą diagnozę. Co zrobić, gdy każdy z nich wyda inną opinię, opowie się za inną "efką"? Nie wiem... Naprawdę nie chciałabym być w takiej sytuacji na miejscu pacjenta. Tutaj już przecież nie chodzi o spadek czy brak zaufania do zawodu psychologa, niewiara w wiarygodność jego pracy, ale też o wątpliwości i mnóstwo pytań w stylu: "Co mi w końcu dolega? Na co się leczyć?". Dlatego czasami zastanawiam się, na ile diagnoza pomaga, a na ile szkodzi - czy przypadkiem nie stygmatyzuje...

Nikogo nie zamierzam zjadać Po prostu uważam, że niepotrzebnie tutaj próbujemy kogokolwiek diagnozować, bo czasem takim "hasłowym rozpoznaniem", dokonanym w Internecie, można bardziej człowiekowi zaszkodzić. Niejednokrotnie miałam do czynienia z sytuacjami, kiedy ludziom (typowym neurotykom) sugerowano psychozę, po czym taki pacjent jeszcze bardziej się nakręcał w swoich lękach, że jest już nieuleczalnie chory i nic mu nie jest w stanie pomóc. Po co? Sama nie czuję się na tyle "silna", by na podstawie kilku postów cokolwiek sugerować w kierunku rozpoznania, dlatego uważam, że nie ma sensu kłócić się, kto ma rację - czy to nerwica natręctw, czy psychoza, czy może jeszcze coś innego. Autora wątku odsyłam po prostu do lekarza psychiatry. Tak byłoby najrozsądniej. Pozdrawiam!

ego, masz rację. W każdym zawodzie znajdziesz rzetelnych przedstawicieli danej profesji, jak i partaczy. Jest dobry i zły fryzjer, dobry i kiepski lekarz, dobry i zły kucharz, tak samo może być dobry (uczciwy, rzetelny etc.) psycholog i psycholog, który bardziej szkodzi niż pomaga, np. wydając nierzetelne orzeczenia psychologiczne. Z tą poczytalnością, istotnie może dojść do takich sytuacji, chociaż nie powinno. Ja odniosłam się do sytuacji, dlaczego psycholog, który wykonuje test, powinien również interpretować wyniki tego testu. Padł zarzut, a raczej pojawiły się wątpliwości, czy jest to właściwe i czy psycholog przypadkiem "nie nagina" pewnych faktów - mówiąc wprost nie manipuluje danymi. Ja uważam z kolei, że właśnie sytuacja, kiedy psycholog wykonuje dany test, jak i interpretuje jego wyniki, jest sytuacją, która minimalizuje przekłamania czy fałsze, bo psycholog ma wgląd do większej ilości danych - nie tylko tych z testu, ale też z obserwacji badanego podczas badania.