Bazia

Dzięki wszystkim za przywitanie! :) Tak na poważnie za szukanie pracy wzięłam się dopiero pół roku temu, przedtem po prostu chowałam się w domu. To moje szukanie też nie jest takie "wzorcowe", bo wiele ofert (choć wydawałoby się idealnych dla mnie) po prostu omijam, czasami nie odbieram ze strachu telefonu, a czasami po prostu jak najgorszy tchórz uciekam praktycznie spod samych drzwi miejsca pracy. Każda rozmowa kwalifikacyjna to u mnie napady paniki i praktycznie kilka dni przed wyrwanych z życiorysu. Trochę żałosne jak na 25-latkę, która powinna być samodzielna i mieć jako takie życie zawodowe i prywatne, ale przez większość czasu po prostu mnie to przerasta.

Cześć wszystkim! Od pewnego czasu śledzę Wasze forum i pod wpływem chwili postanowiłam się do Was przyłączyć (w kupie zawsze raźniej:)) Krótko o mnie: mam 25 lat i na chwilę obecną moim ogromnym problemem jest pójście do pracy i zaczęcie samodzielnego życia. Przygnębienie, smutek, stany depresyjne, samoocena na dnie Rowu Mariańskiego, napady paniki, to wszystko, z czym ostatnio prawie codziennie przychodzi mi się zmagać. No, pojechałam z grubej rury, ale mam nadzieję, że nikt się mnie nie wystraszył:) Pozdrawiam!