ekspert_abcZdrowie

Christina, owszem, sporo czasu spędzam przed komputerem, bo około 4 godzin dziennie, ale myślę, że inni znacznie dłużej przesiadują przed monitorem, więc nie jestem w czołówce pod tym względem. Poza tym codziennie funduję sobie godzinny bieg albo przynajmniej marsz, więc z ruchem u mnie też nie najgorzej. Pracując w szkole, też na brak ruchu nie mogę narzekać. Nie siedzę wyłącznie przy biurku Ostatnio po prostu szarpnęłam niezręcznie ciężką rzecz, chcąc ją przenieść, no i chyba to jest powód mojego bólu. Dzisiaj jest ciut lepiej na szczęście.

aniasze, nie sądzę, by terapeutka celowo zadała Ci pytanie ("Kiedy zamierzałaś...?"), by wpędzić Cię w poczucie winy. To Ty w ten sposób odebrałaś jej zapytanie. Jeśli nawet już poczułaś się niezręcznie, warto było o tym powiedzieć terapeutce wprost. Np. że nie zamierzałaś podejmować tematu pieniędzy, nie intencjonalnie, by ją naciągnąć i zapłacić mniej, tylko zwyczajnie nie myślałaś o tym w trakcie spotkań. A jeśli już wypłynął ten temat na wierzch, to po prostu jest Ci nieprzyjemnie, że terapeutka imputuje jakbyś celowo milczała, chcąc płacić mniej o te 40 zł. Podejrzewam, że terapeutka rzeczywiście sprowokowała ten temat dotyczący finansów, byś zaczęła mówić wprost, co czujesz, byś zaczęła negocjować. Mówiąc "Płać mi więcej, bo już nie jesteś studentką", byłoby dla Ciebie najprościej - wystarczyłoby się dostosować do dyspozycji terapeutki i tyle. W tej sytuacji musiałaś o siebie asertywnie zawalczyć, obronić się, kiedy ktoś (nawet hipotetycznie) mógł przypisywać Ci złe intencje (chęć naciągnięcia terapeutki). Pozdrawiam!

abstrakcyjna, łączę się w bólu i wkurzeniu... Boli mnie i wkurza to samo. Najgorszy jest ból między łopatkami, który promieniuje mi do karku. :/

Witaj na forum!

zimno na dworze i konieczność skrobania samochodu z rana

Dziewczyna, która napisała "Lecz się", wcale nie przesadziła. Twoje pragnienia nie są normalne. Powinieneś skorzystać z pomocy lekarza psychiatry.

nowe buty - ciepłe, niebieskie trapery na zimę

Nie wiem, w jakim charakterze pracujesz i gdzie wymagane są zaświadczenia o tym, że nigdy nie leczyłeś się psychiatrycznie. Jeśli nikt z otoczenia zawodowego nie wie, że korzystasz z terapii i są raczej małe szanse, że ktokolwiek się o tym dowie, możesz być spokojny. Podejrzewam, że w Twoim przypadku lęk wynika bardziej z wyrzutów sumienia, że w czasie wizyty u lekarza medycyny pracy zataiłeś prawdę, zaznaczając, że nigdy nie leczyłeś się psychiatrycznie, co nie do końca pokrywa się ze stanem faktycznym. Na Twoim miejscu jednak nie wpadałabym w panikę. Naprawdę wiele osób pracuje zawodowo i korzysta z pomocy psychiatrów i świetnie radzą sobie w pracy, chociaż otoczenie również nie ma świadomości, że ten ktoś korzysta ze wsparcia psychoterapeutycznego. Pracodawcy może bardziej zależało na wypełnieniu takiego zaświadczenia, by wiedzieć, czy nie jesteś osobą o zaburzeniach psychotycznych i czy nie zażywasz leków, które mogłyby np. obniżać jakość Twojej pracy. Ty nie masz psychozy ani nie korzystasz z farmaceutyków, więc w tym aspekcie jest OK.

udział w szkoleniu na temat pracy z dzieckiem autystycznym oraz spotkanie z koleżanką "po fachu" w celu wymiany doświadczeń zawodowych i na zwykłe pogaduchy :)

Długo korzystasz z terapii? W jakim nurcie pracujecie z terapeutą?

Witaj plejada! Bierzesz tylko leki czy korzystasz też z terapii?

Witaj! Tego typu obawy mają osoby z nieadekwatną i zaniżoną samooceną. Tę hipotezę potwierdzają inne objawy, jak smutek, przygnębienie, pustka, poczucie samotności czy brak odwagi do rozmów. Czy korzystałeś kiedykolwiek z pomocy psychologa?

Dlaczego nie ufasz psychologom? No i dziwi mnie to, co napisałeś, że chodziłeś do PSYCHOLOGA, który przepisywał Ci leki. Psycholog nie ma takiej mocy, by wypisywać recepty, bo nie jest lekarzem, więc coś się tutaj nie zgadza. Napisałeś też, że stanąłeś na nogi dzięki osobie z Internetu. Co takiego zdziałała ta osoba, że minęła Ci depresja? Czasami terapeutom jest trudno pomóc osobie z depresją, a tutaj ktoś ot tak wirtualnie sprawił, że nagle ozdrowiałeś i odzyskałeś dobry nastrój?

Rozumiem, że jesteś oburzona insynuacją Pani psycholog, ale następnym razem powiedz jej wprost, co o tym myślisz. Broń swojego stanowiska. Masz do tego pełne prawo. Chyba, że rzeczywiście wyjątkowo nie potrafisz dogadać się z tą Panią, wówczas rozważ zmianę specjalisty. Powodzenia!

Spokojnie. Nie demonizujmy całej sprawy. Przedmówcy mają rację. Nie grozi Ci żadne zwolnienie dyscyplinarne z racji tego, że korzystasz z pomocy psychiatry/psychologa/psychoterapeuty. To nie jest żadna zbrodnia ani przestępstwo, za które wylatuje się z pracy. Jeżeli lekarz medycyny pracy stwierdził, że nadajesz się do pracy, to możesz pracować. Zastanawiam się tylko, gdzie wymagane są deklaracje, że nie leczysz się psychiatrycznie. Jeśli coś takiego podpisałeś, a nie jest to zgodne z prawdą, to podejrzewam, że jeżeli sprawa by się wysypała, to prawdopodobne jest, że mógłbyś mieć jakieś problemy u pracodawcy. Na co w ogóle chorujesz? Masz jakąś konkretną diagnozę, czy po prostu korzystasz teraz ze wsparcia terapeuty, bo przeżywasz trudniejszy czas?

Witaj na forum! Fajnie, że oferujesz swoją pomoc. Ciekawi mnie, jak udało Ci się wygrać z depresją? Co robiłeś? Korzystałeś z pomocy terapeuty, brałeś leki, czy udało Ci się to własnymi siłami? Jak walczysz z nerwicą?

Witaj! Ile masz lat? Co robisz na co dzień? Czy masz postawioną jakąś diagnozę i leczysz się? Stany depresyjne mogą świadczyć o różnych zaburzeniach, np. depresji, osobowości zmiennej emocjonalnie, ChAD itp. Drogą wirtualną nie da się stwierdzić, co Ci dolega. Pozdrawiam!

Witaj! Jeśli zauważyłaś u siebie jakieś niepokojące tiki, a mama choruje na pląsawicę Huntingtona, to moim zdaniem warto się przebadać, a przede wszystkim zrobić badania genetyczne, bo pląsawica to choroba genetyczna. Niewykluczone, że drżenia mają podłoże emocjonalne (stres), ale warto to sprawdzić. W przeciwnym razie będziesz nieustannie żyła w niepokoju i domysłach. Pozdrawiam!

Witam na forum i trzymam kciuki za terapię w Tworkach! Powodzenia!

Witaj Infinity5! Trzymam kciuki za tę psychologię kliniczną i podziwiam, że zdecydowałaś się iść tą drogą. A jeśli ktoś zapyta Cię, jak dajesz radę pomagać innym, skoro sama masz problemy, to pamiętaj, że każdy psycholog/terapeuta to też człowiek z większymi czy mniejszymi problemami. Nie jesteśmy "tabula rasa" i o ile własne schematy, nieprzepracowane lęki i traumy mogą przeszkadzać w pracy, o tyle własna psychoterapia plus praca pod superwizją minimalizuje ryzyko. A czasem osobiste doświadczenie życiowe, osobiste przeżycia są pomocne, bo uwiarygadniają nasze słowa w oczach klientów/pacjentów... Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Nie, nie mają takiego prawa. Obowiązuje ich tajemnica zawodowa.

Witaj Asiu! Masz skrajnie zaniżone poczucie własnej wartości, więc dlatego tak bardzo domagasz się uwagi, bliskości, zrozumienia, wysłuchania. Poznałaś koleżankę przez Internet i chciałabyś mieć ją na własność, ale tak się nie da, bo ona ma prawo kontaktować się z kim tylko zechce. Nie możesz jej ograniczać. Zachowując się w ten sposób, paradoksalnie sobie szkodzisz, bo przyjaciółka może zacząć od Ciebie uciekać. Nikt nie chce być w klatce... Sama zastanów się nad konsultacją u psychologa. Odsyłam do tekstu: https://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Cześć Marcin! Witaj na forum!

Owszem, to możliwe, że Twoje dolegliwości mają podłoże psychiczne. Na Twoim miejscu zbadałabym jeszcze ten kręgosłup, zrobiła prześwietlenie. Jeśli jednak badania nic nie wykażą, najprawdopodobniej Twoje bóle mają charakter emocjonalny i konsultacja u psychologa/psychiatry jest jak najbardziej wskazana. Pozdrawiam!

Myślę, że ta „lekkość”, którą obserwujesz u innych w dążeniu do własnych celów, jest tylko z pozoru „lekka”. Owszem, wiele osób może być od Ciebie weselszych, w lepszym nastroju, mniej przejmujących się porażkami, odporniejszych na stresy etc., co pomaga im w osiąganiu swoich zamierzeń. Śmiem jednak twierdzić, że wcale nie jest im tak łatwo jak mniemasz. Bez pracy nie ma kołaczy. Nie kwestionuję, że Tobie z dystymią jest pewnie trudniej. Jednak wiem, że Ci którym się udaje, którzy szybko otrząsają się po porażkach i prą dalej, też nie mają łatwo. Mają łatwej tylko pod tym względem, że pewnie są stabilniejsi emocjonalnie. Nic jednak nie skapuje im z nieba…