Aurora002

Niestety szczurki tyle żyją. Czasem dłużej, dwa i pół roku, ale też mi się zdarzało, że tylko półtora roku się nimi cieszyłam. Tyle szczurów pożegnałam, że teraz mam kota. Nie jestem w stanie psychicznie znieść straty, ale szczury są przecudowne.

To trzeba kombinować i testować, jak widać każdy lubi coś innego Ja właśnie pomarańczę wzięłam po to, żeby mieć jakiś fajny niedrażniący zapach, kiedy odwiedza mnie partner. Bo nie każdy lubi mocne zapachy. Wziąć, spróbować, a jak się nie spodoba to oddać koleżance ^^ No ja sobie kupiłam kominek i olejki właśnie dzięki wypowiedziom tutaj ^^ Forum fajnie inspiruje ^^

Ja czuję trochę podobnie, większy cynizm, ale jakoś tak chodzę kiedyś zapytałam podjarana brata starszego, czy idzie, to wyśmiał mój nastoletni entuzjazm.

Taki bardziej duszący, intensywny, jak kadzidło Ja takie lubię.

Dzięki Jak mnie gryzie to nie jest taki fajny, ale go kocham i tak ^^

Ojej, czemu? Ja również zamierzam iść na obie tury. Cieszę się, że zmienili formę wyborów, bo ta propozycja głosowania za pomocą listów była dla mnie nie do przyjęcia więc bym nie głosowała. A tak to pójdę. Wiem, że Covid wciąż zaraża, więc to bez sensu w sumie.

Ok, to się będę powtarzać Avi który gryzie mi nogę

Ja mam w posiadaniu lawendowy (super, polecam), pomarańczowy (też jest ok) i z drzewa herbacianego (zawiodłam się, nie pachnie jak chciałam). Ostatnio dostałam od przyjaciółki geraniowy i jest super! Bardzo ładny i bardzo mocny, mieszkanie całe nim pachnie

Przyszła do mnie zielona sukienka, którą sobie kupiłam, żeby ładnie wyglądać. Do niej dokupiłam sobie żółte sandały. Fajnie.

Czytało się niezwykle dobrze ładnie opisujesz, co tam u Ciebie siedzi. Podoba mi się teoria @doi i też widzę słabość Twojego taty w tym, że inni mu usługują. Ja tylko powtórzę to, co kiedyś mi Pani powiedziała na terapii i o czym zawsze warto pamiętać - Twoi rodzice mieli (dalej mają) swoją własną szansę, żeby ułożyć sobie życie. Ty nie jesteś odpowiedzialna za nich, ale za siebie przede wszystkim i to swoje potrzeby stawiaj na pierwszym miejscu Po ostatnim poście widzę, że już to zaczęłaś robić, więc brawo Jakie masz plany i pragnienia na przyszłość?

Po tym, co mnie kiedyś spotkało, stwierdzam, że psychoterapia może zabić, jeśli prowadzący terapeuta jest kretynem.

Tablet graficzny do pracy, konkretny sprzęt

Zgadzam się z tą krótką, acz treściwą wypowiedzią.

Naleśniki z przyjaciółką

Naprawdę? 800 stron? :0

Ten temat ma tyle stron, że to tonie. Ja swoje odczucia też opisywałam szczegółowo, ale rok temu. Potem wielokrotnie powtarzałam ludziom, że też musiałam czekać na efekty Ale są osoby, które i tak na ten komunikat nie zwrócą uwagi, bo chcą szybkich efektów.

Mi się wydawało, że cały czas była tu mowa o niepełnosprawności intelektualnej. Bo taką na orzeczeniu, czasami fizyczną, to ma chyba sporo osób. Sama dostanę, jak się postaram (lekką albo umiarkowaną) ale na razie nie potrzebuję.

Ja w innym wątku pisałam o takim programie https://journey.cloud/ z którego teraz korzystam, nie używam tej opcji ale widziałam, że można go zabezpieczyć hasłem, on się synchronizuje z każdym sprzętem więc można nawet na telefonie albo tablecie pisać. Możesz pisać zawsze w trybie incognito dopiero po zalogowaniu - wtedy nikt nie będzie w ogóle wiedział, że masz coś takiego. Aha, to jest Twój osobisty dziennik - nikt tego nie ogląda online. Wydaje mi się też, że tak jak pisze @Psychoanalepsja_SS można ten word zwyczajnie zaszyfrować.

I ok. Tak bywa. Zrzuć z siebie tę złość a jak już będziesz spokojna, to przestań tam pisać, albo na spokojnie odpisz, co tam wolisz. Ludzie w internecie nie mają absolutnie pojęcia, kim jesteś i nie ma co się nimi przejmować. Serio. A tutaj jesteś bezpieczna. I tak jest, że postów na tym forum nie możesz edytować ani usuwać.

Smuci Cię to? Też lubię Twoje wpisy i lubię to, że tu jesteś

Przecież napisała, że jest "kuriozalnie wrażliwa na krytykę"? XD

Nie mam pojęcia, ale chyba tak. Ja mam nadzieję, że mnie to ominie. Niedługo mi pyknie rok brania Esci (a może już pyknął) i myślę sobie nieśmiało o tym, że jeśli mój pozytywny stan się utrzyma, to zasugeruję lekarce schodzenie. Nie mam pojęcia, jak będę się czuła bez tego leku - miałam silne lęki, poza moją kontrolą, dlatego zaczęłam brać. Słyszałam pozytywne opinie o olejku CBD, rozważam wspomaganie się nim, jak będę bez SSRI. Ale to muszę skonsultować z lekarką.

Nie jestem psycholożką, dysponuję tylko Twoim wpisem więc oczywiście mogę się mylić w niektórych kwestiach. Z tematem choroby może być tak, że jesteś już z tym oswojona, że jest to Twoja zasłona, że łatwo Ci o tym mówić. Natomiast wciąż jest wiele rzeczy, które Cię blokują i nie pozwalają czerpać z życia. Jak choćby ta wrażliwość na krytykę. Nawet jeśli teraz jesteś pogodzona z niepełnosprawnością to sam fakt, że ją masz, że z nią dojrzewałaś, może wpływać na to, jak postrzegasz siebie i innych i świat. Więc psycholog, psychoanalityk jak najbardziej To już konkretnie spytam - myślałaś o tym? Jesteś w stanie sobie taką pomoc zapewnić?

Hejka, witaj na forum, mam nadzieję że znajdziesz tu pomoc i zrozumienie Przeczytałam Twój wpis, na drugi nie mam już czasu więc napiszę, co tam mi się skojarzy: Wydaje mi się przede wszystkim, że nie miałaś dzieciństwa. Gdy dorastałaś, wymagano od Ciebie zachowywania się jak dorosła osoba, która wie, czego chce. Pamiętaj - Ty byłaś dzieckiem i nie oceniaj siebie surowo. To co opisujesz, te problemy, to są całkowicie normalne sprawy, które wynikają z naszego dostosowywania się do społeczeństwa, czasami jako dzieciaki robimy głupoty ale staramy się. Nawet zakochanie się w nauczycielu - mnóstwo dziewczyn u mnie miało ten etap. Byłaś niepełnosprawna, z jednej strony chciałaś się bawić z dziećmi na takich samych zasadach, jak dziecko zdrowe, ale byłaś tego pozbawiona, tej możliwości. Wymagano od Ciebie rehabilitacji, ćwiczeń, ale jak dojrzewająca nastolatka ma o tym myśleć, skoro najlepiej byłoby o tym zapomnieć? Do tego dochodzi Twój brat który ewidentnie ma jakiś problem w tej roli i krzywdzi Cię, może nieświadomie, ale to co on mówi nie jest w najmniejszym stopniu słuszne. Może być tak, że zazdrości Ci uwagi, jaką poświęcają Ci inni (to się może wydawać dziwne, ale u zdrowego rodzeństwa chorych dzieci często tak jest), może się czuć winny, że on jest zdrowy a Ciebie spotkała niepełnosprawność, więc odcina się od swoich emocji i reaguje złością - którą kieruje na Ciebie. Jak ktoś tu potrzebuje terapii, to bardziej on. No i myślę, że cała ta Twoja emocjonalność z jednoczesnym dystansowaniem się wynika z tego, że właściwie nie przepracowałaś tematu swojej choroby. Diagnoza na nic Ci się nie przyda, potrzebujesz psychologa, który z Tobą pogada i pomoże Ci zrozumieć swoją osobowość. Wyszłaś z etapu dojrzewania, dorosłaś już do tego, żeby dbać o swoje ciało (rehabilitujesz się, masz postępy w chodzeniu), ale potrzebujesz jeszcze zająć się tą sferą emocji i stworzyć sobie obraz siebie, jak właściwie wyglądasz Ty, z tą chorobą.

Dlatego napisałam "niemal zawsze", są wątki o tym, dużo osób to spotyka, ja miałam problemy lękowe po rezygnacji z mirtrazapiny a moja mama trafiła do szpitala, jak jej się skończył nagle klonazepam. Ja biorę ten lek niemal rok i myślę, ze schodzenie z niego raczej potrwa Każdy organizm jest inny