mark123

U mnie zaczęło się to chyba od poglądu, że gdy jest sukces, to zaraz potem będzie porażka. Pogląd ten narodził się we mnie, gdy miałem jakieś 16 lat. A z tego poglądu powstał potem pogląd, że nie zasługuję i nigdy nie zasługiwałem na sukces.

Ja z kolei to w zasadzie chyba tylko na sobie jestem skupiony (chyba najbardziej spośród wszystkich użytkowników tego forum). Myślę, że wynika to u mnie z dwóch rzeczy: braku empatii oraz strachu przed krytyką i odpowiedzialnością.

Ja w czasach szkolnych to wyczekiwałem w sumie każdego wolnego, no ale głownie to lipca i sierpnia oraz końcówki grudnia.

Chodzi mi o bober.

Głaszczę narzutę.

Ja z kolei nie znoszę zapachu bobru, on śmierdzi.

Ja też nie jestem asertywny.

U niektórych tylko w głowie, a u niektórych chyba niekoniecznie. To chyba zależy tego, jaki kto jest. Np. w moim przypadku w bardzo wielu rzeczach jestem gorszy od innych, całość nie jest tylko w mojej głowie.

Zwracam bardzo dużą uwagę na wygląd innych, szczególnie chodzi o twarz. Oceniam pod kątem bezpieczeństwa. Gdy pierwszy raz spojrzę na twarz jakiejś osoby, od razu dokonuję wstępnej oceny w myślach, czy ta osoba może mnie wyśmiać, albo zrobić mi krzywdę. Jestem bardzo podejrzliwy pod kątem wyglądu twarzy innych ludzi. Od zawsze tak miałem.

Piję Frugo.

Temat chyba wszedł w "ramówkę" wakacyjną.

Wkurza mnie czasem to, że nie rozumiem swoich emocji.

Najlepsze przy lęku przed leczeniem stomatologicznym i nadwrażliwością na ból jest chyba uśpienie na czas zabiegu. Ale z drugiej strony słyszałem, że uśpieniu podczas zabiegu stomatologicznego mogą być jakieś powikłania z tym związane. Mnie kojarzy się z niechęcią do nawet prostego wysiłku fizycznego i psychicznego, "chodzeniem" po najmniejszej linii oporu we wszystkim i postrzeganiem wszelkich zadań jako nudne. No i w sumie ja mam te cechy. A w przeszłości jedyną pożyteczną rzeczą, na jaką miałem ochotę to nauka, lubiłem się uczyć, poza tym nic pożytecznego mi się nie chciało robić.

Wkurza mnie, gdy rodzice się na mnie wkurzają, że się odganiam od owadów.

Mnie szybko zaczyna boleć, jak wierci, bo jestem ogólnie wrażliwy na ból. Znieczulenie trochę pomaga, ale nie całkowicie. Poza tym u dentysty muszę też uważać, by się nie rozbeczeć, ból plus lęk połączone "kuszą", by ryczeć.

Nie wziąłbym, brzydziłbym się.

Ja mam spore problemy stomatologiczne. Rozwiązanie ich może zająć kilka lat i poważnie odcisnąć się na mojej psychice ze względu na lęk przed wszelkimi rzeczami, które robi się u stomatologa. Ale wkrótce będę musiał się za to wziąć. -- 04 lip 2013, 01:29:51 -- W mojej okolicy dominuje chamstwo wśród stomatologów.

Powinienem iść spać, ale coli jeszcze nie dokończyłem.

Mogli chociaż powiedzieć, skąd się wzięło to, co zauważyli, chociaż jakąś hipotezę. No ale powiedzieli tylko, że przyczyn może być mnóstwo. Mnie się wydawało, że badanie psychologiczne w poradni jest specjalistyczne, no bo przecież wykonuje je psycholog.

Ja chyba jestem profesjonalistą w lenistwie. Obecnie nie mam ochoty nawet np. czegokolwiek się uczyć, wychodzić z domu. Najchętniej to bym siedział przed komputerem z butelkami coli wokół siebie i nigdzie się nie ruszał, nic nie robił konkretnego.

Najważniejsze i tak jest tarło [videoyoutube=Yr3Xs-Mmf6s][/videoyoutube]

Ja w ogóle nie lubię szpitali. Kiedyś często bywałem, od okresu niemowlęcego do 7-go roku życia z powodu pewnych nawracających zaburzeń w moim organizmie. Osobiście pamiętam tylko jeden, ostatni pobyt z tego powodu. Najgorzej było, gdy matka po odwiedzinach szła do domu. Tak beczałem, jakby nie wiadomo co się działo. Ale jedną rzecz bardzo lubiłem, zupę mleczną na śniadanie. Ja najgorzej się czuję, gdy zdarzy mi się przechodzić koło nastolatków, jak jest ciemno, bo wtedy serce mi wali, drżę i ciężej mi się oddycha, oraz mam myśli, że zaraz się rzucą na mnie. Ja w wieku 14 lat zacząłem zwracać uwagę na siebie w szkole, robiąc z siebie błazna. Około rok później miałem dostęp do internetu i w szkole znowu zacząłem być cichy, a o uwagę walczyłem w internecie na pewnym forum i pewnym czacie. Też nie wiem dokładnie, skąd się taka potrzeba bierze. W pełni prawidłowej więzi z rodzicami, to raczej nie miałem nigdy, ale do 20 roku życia była dość dobra. Potem pewnego dnia zaledwie kilkadziesiąt minut zmieniło ją bardzo i tak zostało. Nie wiem, czy wpłynęła na to sytuacja, która się wtedy wydarzyła, czy to zbieg okoliczności, że stało się to po tamtej sytuacji.

Ja z roku na rok staję się ciągle coraz większym leniem.

Ja nie dostrzegam w swojej rodzinie pozytywnych przekazów na dorosłe życie.

Ja trochę żałuję, że moja babcia przekonała moją matkę, żeby nie usuwała ciąży, bo wtedy by mnie nie było i byłoby git.