mark123

No to w sprawach kulinarnych jestem chyba najmniej męską osobą na forum.

ja potrafię z 3-4 to już facetem jestem. Ja w sumie nie potrafię żadnej.

Ja nie umiem ani dobrze "stukać" schabu ani dobrze obierać ziemniaków, a leczo to nie wiem, co to jest. Naprawiać też nic nie umiem.

Nie umiem, ale nie żałuję tego, bo ochota szybko mi przeszła całkowicie.

Mnie zazwyczaj w godzinach nocnych się nie chce za bardzo spać, ale są wyjątki. Zdarza się, że jestem tak śpiący, że się nawet trochę jakby chwieję, a mimo to jeszcze przez pewien czas nie idę spać, chęć by nie iść spać bywa silniejsza ode mnie, nie potrafię tego w pełni kontrolować. Nawet, gdy muszę dnia następnego bardzo wcześnie wstać, to dnia poprzedniego najpierw co prawda obiecuję sobie, że położę się wcześniej, ale potem nic z tego nie wychodzi. A na następny dzień ledwie na oczy patrzę i przysypiam na każdych zajęciach.

Ja kiedyś w dzieciństwie próbowałem się uczyć jeździć na rowerze, ale zawsze się bałem, że rower się wywróci razem ze mną i przestałem się uczyć. Fantazjowanie i słuchanie muzyki. Poza tym, to mi nic nie sprawia radości, rzeczywistość jest jakaś taka smętna, co prawda nie dołuje mnie jakoś specjalnie, no ale radości też nie sprawia.

A dla mnie najmilsze wspomnienia z dzieciństwa to przede wszystkim kilkudniowe pobyty u babci.

Nie psychiatrycznych, w normalnym bywałem. Emocjonalnie bardzo źle znosiłem bycie pacjentem szpitala. Na pewno źle znosiłem ostatni pobyt, który osobiście pamiętam, wcześniejszych nie pamiętam, więc nie wiem, czy znosiłem dobrze, czy źle. Było na sali też kilka innych dzieci, ale oni z tego, co widziałem, to lepiej znosili pobyt. W moim przypadku też nie wiem, czy rodzice poświęcili mi odpowiednią ilość uwagi, czy jednak nie, bo nie wiem, jaka powinna być odpowiednia ilość. Ja odkąd mam bardzo dużą nadwrażliwość emocjonalną na punkcie swojej krzywdy (zawsze bardzo łatwo można było sprawić mi przykrość, urazić), a "upośledzoną" wrażliwość na krzywdę innych. Nie rusza mnie, gdy czytam, że człowiekowi, czy zwierzęciu dzieje się nawet bardzo duża krzywda. A gdy słyszę, jak ktoś o tym mówi, to działa wtedy na mnie, ale słabo. Nie mam emocjonalnego rozumienia tekstu, gdy nie dotyczy on w żaden sposób mnie, a gdy ktoś mówi o złej sytuacji i to słyszę, to słabo rozumiem emocjonalnie. Wyjątek stanowi, gdy to widzę, wtedy w większości przypadków emocjonalnie przeżywam na swój sposób, nawet oglądając film, czasami się mocno stresuję, a jeszcze bardziej przeżywam, gdy widzę film z odpowiednią muzyką, wtedy oprócz stresu czasami chcę mi się płakać.

Chyba nigdy się nie nauczę chodzić spać o normalnej porze.

Napisałem, co mnie wkurza. A czemu to akurat teraz napisałem ? Bo była rozmowa w darkach.

Wkurza mnie, że wśród ludzi popularne są luźne rozmowy o sprawach seksualnych. W internecie jeszcze do zniesienia, ale w realu okropnie o tym słuchać.

Kto musi ten musi, a kto nie musi ten nie musi i nie trzeba o tym rozmawiać. Nienawidzę tego typu tematów. Ja przeważnie też nie lubię tematów o tym, ale zależy to trochę od tego, w jakim celu jest w danym momencie taki temat. Tak jest przypadku czytania o tym w internecie. Natomiast w realu, jak ktoś przy mnie o tym gada to całkiem nie znoszę i mam ochotę temu komuś przywalić.

Czytając ten wątek, to czasem czuję się jedynym, któremu radość sprawiają codziennie pewne dwie te same rzeczy, a inne rzeczy już nie i nic się nie zmienia.

Jestem na dziennych i mam w grupie takich dwóch.

Ja gdy czytam cokolwiek o jakiejś osobie na forum, to czytam jak bezduszna maszyna, w ogóle nie postrzegam, w jakim stanie psychicznym/emocjonalnym jest ta osoba. Dopiero, gdy przetworzę tekst na obraz i odtworzę sobie w głowie "filmik", jak to mogło wyglądać, to częściowo postrzegam.

Najmniej empatyczną osobą na forum jestem chyba ja.

Na moim kierunku w mojej grupie są dwie osoby, co mają 40 lat.

Nie chodzę do kina ani do teatru. Nie mam problemów z przechodzeniem koło ludzi dorosłych, natomiast w przypadku dzieci oraz przede wszystkim nastolatków to staram się ich całkiem ominąć, a jeśli się nie da, to szybkim krokiem przejść.

Ja jestem trochę chuchro. 174 cm wzrost i 53 kg waga.

Co jest przyczyną powstania moich poglądów, to nie wiem. Mam dwie hipotezy, pierwsza jest taka, że przyczyną powstania poglądów było to, że nie lubiłem szkoły i jakoś to mózg tak przetworzył. Drugą hipotezę mam taką, że to jakiś "opóźniony zapłon" ze złych wydarzeń w domu w pierwszej połowie mojego dzieciństwa.

Kiedyś chciałem mieć psa, ale nie wyszło, potem już nie chciałem.

No i z tematu o samotności zrobił się temat o zabiegach stomatologicznych

Nie chcę kota. Ja po prostu robię czasem różne dziwne rzeczy.

Ja zewnętrznie nie bronię swojego zdania, ustępuję innym, ale wewnętrznie i tak myślę po swojemu, bo do myśli nikt mi nie zajrzy.

Ja w przypadku dentysty to najbardziej się zawsze boję tego, że nigdy nie przestanie mnie boleć.