mark123

Wczoraj wkurzało mnie sprawdzanie pewnego nowego urządzenia w domu. Nie lubię uruchamiać i sprawdzać nowych urządzeń, bo wtedy mam odczucie, że zaraz mogę je zniszczyć lub zepsuć i trzęsą mi się ręce.

Wpadła mi do głowy pewna hipoteza, dlaczego nie potrafię w żaden sposób okazywać miłości ani jej odczuwać oraz nie lubię patrzeć, jak dwóch ludzi okazuje sobie miłość. Jeśli moi rodzice zachowywali się w pierwszej połowie mojego dzieciństwa tak, jak myślę, to może miłość podświadomie kojarzy mi się z ryzykiem agresji i dlatego tak mam.

Nie lubię, kiedy jednocześnie występuje u mnie jakieś natręctwo i strach przed przyłapaniem nad nim przez rodziców.

Ja swoją samoocenę zbudowałem też na podstawie obserwacji siebie.

Sam to napisał.

Chyba nie dostał bana, ale nie jestem pewien.

Moi przynajmniej matka bo z ojcem na takie tematy nie rozmawiam też myślą że założę rodzinę, mówię matce że nie chce ale i tak do niej to nie trafia bo wg niej każdy powinien mieć rodzinę i nie obchodzi jej to że nie mam pracy i nigdy stałej nie miałem, dziewczyny podobnie a przecież już mocno wiekowy jestem. U mnie przede wszystkim ojciec myśli, że założę; matka też, ale ojciec jest bardziej przekonany. Ja im nie mówię, że nie mam zamiaru zakładać, bo by się mogli wkurzyć (przede wszystkim ojciec). U mnie powody, dla których nie zamierzam zakładać rodziny są trzy: brak chęci; zaburzenia seksualne; brak umiejętności stworzenia normalnej rodziny (zarówno materialnie, finansowo jak i psychicznie, emocjonalnie)

Przycisnąć rodziców do ściany i powiedzieć "albo mi ku.a wytłumaczycie o co w tym wszystkim chodzi albo oklep".

Wkurza mnie, że moi rodzice błędnie myślą, że mnie rozumieją oraz wkurza mnie, że moi rodzice myślą, że zamierzam w przyszłości zakładać rodzinę.

Mam większość cech z tych wymienionych; ale i tak kilka lat temu miałem trochę mniej.

Mnie się też nudzi i chyba za chwilę pójdę spać.

Ogólnie może tak, ale w moim przypadku jeśli są jakieś osoby, po których poznaniu może podniósłbym sobie samoocenę, to jest ich raczej bardzo mało. Mam przeczucie, że od większości po pełnym poznaniu mnie raczej dostałbym w przypadku szczerości potwierdzenie, że moja samoocena jest zgodna z tym, jaki obiektywnie jestem.

Kupno i spróbowanie nowego napoju.

Ja czasem przeżywam emocjonalnie, jeśli w odcinku ostro się dzieje.

Myślę, że sporo osób po poznaniu mnie, podniosłoby sobie samoocenę.

Główną częścią mojego dzisiejszego dnia było kupienie nowego Frugo. Planów na weekend nie mam. Ja jedyne co umiem z gotowania, to ziemniaki, ale z trudem. Ja lubię oglądać "Trudne Sprawy" i "Dlaczego Ja".

Istnieje opętanie nawet w ICD-10 i należy do zaburzeń dysocjacyjnych. Oglądałem też kiedyś program, w którym było m.in że niektórym osobom z zaburzeniami psychicznymi, którzy są pewni, że pomoże egzorcysta, a psychiatra nie; faktycznie tak będzie (mogą chodzić na siłę latami do psychiatry i nie pomoże, a jak pójdą to egzorcysty, to pomoże).

Moim zdaniem faktyczne opętanie (jeśli jest w ogóle możliwe) jest sterowaniem świadomością osoby opętanej poprzez jakiś byt z równoległego wszechświata, lub wszechświata/wszechświatów nadrzędnych (jeśli takie istnieją). "Połączenie" świadomości może następować poprzez splątanie kwantowe.

Przy 100 procent opętaniu nie pomogły by ludziom egzorcyzmy, bo nie jest ono związane z religią, tylko z fizyką kwantową. Takie jest moje zdanie.

Większość ciągnie, ale nie wszystkich. Borderline to chyba wrodzone zaburzenie i nie musi mieć coś wspólnego ze złymi przeżyciami.

Ja zdecydowałem się na całkowitą abstynencję ze względu na moją zależność od matki; a inaczej to wybrałbym raczej sporadyczne spożywanie alkoholu.

Ja, gdybym miał dziecko, to byłbym chyba dla niego gorszym rodzicem, niż moi rodzice byli dla mnie.

Z jednej strony rozpiera mnie jakaś energia, z drugiej strony wiem, że powinienem iść już spać.

Czuję się tępy z powodu nie działających "sterowników" do uczucia miłość. Wszystkim chyba mniej lub bardziej działają, tylko mnie nie.

Jakby mnie ktoś w okresie podstawówki zapytał, czy kocham, czy nie kocham swoich rodziców lub dziadków, to jeżeli moja odpowiedź miałaby być szczera, to chyba brzmiałaby w stylu: "nie wiem, co to znaczy kogoś kochać lub nie kochać".