cenedra_20

No proszę. Ja jestem z Kielc.

Z góry dziękuję Ciekawe, co tym razem odkryli nasi kochani naukowcy.

Taaaa. A jeśli ja nie mam discovery? Osia może potem mi opowiesz troszeczkę co?

Kulko ja z powodu mojej nerwicy wylądowałamw szpitalu na oddziale dla nerwowo chorych. Dokumenty poszedł ze mną złożyć dziadek. Prawie cały czas mnie za rękę trzymał. Ale postanowiłam sobie, że nie zamknę się w domu z powodu nerwicy, żeby wysłuchiwać rodzinki, która mówiła: "tak dobrze się uczyła i teraz tak skończyła". To było jak wyrok, z którym postanowiłam walczyć. Żeby pojechać na egzaminy wstępne musiałam prosić ordynator oddziału o specjalną przepustkę. Pojechałam sama. Bałam się jak diabli. Tyle ludzi, od razu zrobiło mi się duszno i słabo, ale wytrzymałam. O tym, że się dostałam dowiedziałam się będąc w szpitalu. Ale już wiedziałam, że tej szansy nie mogę zmarnować. I tak walczę cały czas.

Presja otoczenia. Ja to tak nazywam. I wiele jej zawdzięczam np. to, że mam nerwicę. No, ale poza tym z powodu "otoczenia" poszłam na studia, mimo iż na samym początku choroby wołami mnie nie można było z domu wypędzić takie miałam lęki. A teraz utrzymuję się ze stypendium.

Zanim otworzę oczy to musze zdjąć kota z twarzy (albo na mnie śpi, albo na mnie poluje) wyłączam budzik, mówie sobie "jeszcze pięć minut". Budzę się po godzinie i w domu jest armagedon bo muszę zdążyć na zajecia, a wtedy jak na złość niczego nie ma pod ręką Zero myśli o chorobie ( w końcu nie ma czasu, nie? )

Miałam takie same objawy. Jak tylko weszłam do autobusu (nieważne czy zatłoczony, czy nie) od razu dostawałam ataku paniki, robiło mi się duszno itp. itd. Obecnie nie mam z tym problemów. A nawet jeśli coś się zaczyna dziać to czytam reklamy lub obserwuje pasażerów, byle tylko nie myśleć o dolegliwościach.

Witaj :)

Skąd ja to znam Jestem w sklepie, robie zakupy i w połowie kupowania sprawdzam, czy mam ze sobą portfel. Zanim wyleze z autobusu to też sprawdzam, bo może mnie ktoś okradł? Komórkę mam zasuniętą w kieszeni, czuję, że tam jest, ale co 10 minut wkładam rękę do kieszeni, żeby mieć pewność. A zanim wylezę z domu to muszę wszystko sprawdzić, czy jest powyłączne i pozakręcane.

Dziękuję Olu za zrozumienie. Z tym nielubieniem czegoś mam podobnie. Jeśli czegoś nie rozumiem i przez to boję się, że to zrobie źle to zawsze mówię, że nie lubie tego robić. Czyli wychodzi na to, że dodatkowo nie umiem się przyznać do pewnych swoich słabości. Oj trzeba będzie nad sobą popracować. Tylko najpierw potrzeba motywacji.... a z tym ostatnio kiepsko.

Myślę Olu, że częściowo masz rację. Może nie tyle boję się ludzi, co boję się krytyki oraz tego, co sobie o mnie pomyślą. Zawsze staram się, by ludzie odbierali mnie pozytywnie i strasznie się boję, kiedy pomyślę, że jakaś nowo poznana osoba może się na mnie zdenerwować. Czasem mam takie "schizy", że boję się napisać cokolwiek na forum, bo jeszcze ktoś to źle odbierze, kogoś urażę, lub moja rada będzie głupia. Uff. Ależ ja jestem zagmatwanym ludziem.

Witam bardzo serdecznie i również pozdrawiam.

"Kochane" tabletki> Przy nich to mi się dopiero przełyk zamyka. Płknięcie zwykłej witaminy C to dla mnie wyzwanie. A co do ludzi to zaczynam ich znowu unikać. Denerwują mnie i nie mam ochoty na nich patrzeć. I sama nie wiem dlaczego tak jest.

No cóż o zasiłek się nie ubiegałam, ale kiedy składałam dokumanty na stypendium u rektora to dołożyłam też dokumentacje mojego leczenia nerwicy. No i kochany pan rektor się zlitował i teraz do lipca dostaję 320zl miesięcznie. :)

Od dziecka rzadko chodziłam do kościoła, a od kiedy dostałam w nim pierwszego ataku, to pojawiam się w nim sporadycznie. W Boga wierzę, ale prawie wcale się nie modlę.

Daruniu nie martw się. Jak poczytasz inne posty, to się przekonasz, że wiele osób tak jak ty boi się, że np. oszaleje. Ale to nie oznacza, że tak się dzieje w rzeczywistości. Trzymaj się i nie myśl już więcej o tym.

Cześć :)

Ja również dołączam się do powitań.

Towdy więcej wiary w swoje możliwości. Ja studiuje i chodze na spotkania grupy DDA. Do tej pory kiedy wychodziłam w poniedziałek o 7 rano z domu to wracałam na 21 dopiero. A jeśli uwarzasz, że jednak nie dasz rady to odczekaj troszkę i spróbuj później.

Ja również Cię witam Asiu

Towdy nie poddawaj się. Wiem, że jest ci ciężko, bo niedawno sama miałam trudną sytuację. Nie miałam ochoty nawet patrzeć na ludzi, ale to właśnie oni (a dokładnie dwie wspaniałe znajome) mi pomogli. Kontakt z innymi bardzo dużo daje. Dlatego uwierz w terapię, bo samemu nie zawsze się udaje z tym poradzić.

Oczywiście Telimenko, że nerwicowiec ma szanse na związek. Ja również uważam, że zasługujemy na dużo miłości. I jestem pewna, że umiesz kochać.

Zgadzam się. To nie jest natręctwo. I nie tylko dlatego, że też mam zawsze przy sobie wodę, ale dlatego, że coraz więcej moich koleżanek z roku nosi przy sobie butelkę mineralnej A one są zupełnie zdrowe.

Witam bardzo serdecznie. Ja ostatnio też nie mam żadnej motywacji do działania, a interesuje się tylko snuciem po domu Ale z tym się da walczyć. Trzymaj się Mocarzu.

Witaj Robercie