cenedra_20

No nie wiem Towdy. Taka terapia trwa 9 miesiecy. A w okresie wakacyjnym nie zakłada się nowych grup. Będziesz musiał poczekać nieco dłużej niż do kwietnia. Np. do września.

U mnie nerwica jest w dużym stopniu związana z tym, że pochodzę z rodziny alkoholików. Propozycję na przyłączenie się do grupy DDA i uczestnictwa w terapii grupowej dostałam, kiedy miałam ciężką nerwicę. Na spotkania chodzę dopiero od miesiąca (3 godziny, jeden raz w tygodniu). Ale z tego co pamiętam Towdy to jeszcze nie masz ukończonych osiemnastu lat, a to jest jeden z wymogów by należeć do grupy DDA. Dlatego twójlekarz mógł cię o niej nie poinformować.

Witam Cię bardzo serdecznie.

No cóż. Niektórzy nie starają się zrozumieć innych a to, że się wyśmiewa z twoich problemów świadczy wyłącznie o niej. Jeżeli czujesz, że zmiana nicka będzie najlepszym rozwiązaniem... Mam nadzieję, że bedzie lepiej. Trzymaj się Didado

Ciekawy pomysł 13 maj A ty Agnes kiedy bedziesz miała urodziny?

Brałam Zoloft przez kilka dobrych miesięcy. Powiem Ci, że na mnie ten lek bardzo dobrze działał, nie było żadnych efektów ubocznych, ani uczucia otępienia. Co prawda trzeba odczekać przynajmniej dwa tygodnie zanim zacznie właściwie działać. A z tego co pamiętam z ulotki Zoloft bierze się zazwyczaj w dawce jedna tabletka na dobę.

Nigdy nic nie wiadomo Bibi. Może jednak coś z tego wyjdzie. Tym bardziej, że przeczytałam fragment, który zamieściłaś na forum i bardzo mi się spodobało. (Mało ważne, że uwielbiam książki fantasy a to jest w tym stylu ).

Pocenie się. To moja zmora. No i odruchy bezwarunkowe (jak mam cos w łapach np. długopis na zajeciach to musze go wsadzić do gęby, zupełnie nad tym nie panuje). Ps. A co do twojej córy Bibi to się jej nie dziwie. Ja też uwielbiam fantazjować, a do pisania książki zbierałam się już kilka ray. Tylko, że mnie nie starczało cierpliwości (kolejny objaw mojej nerwicy).

No to teraz Telimenko czas na drugi krok, czyli "zaczynam się zmieniać". Obecnie pracuję nad polubieniem siebie takiej, jaką jestem. A jeżeli znajduje w sobie coś, czego nie lubię to staram się to stopniowo zmienić. Najpierw przestałam zwracać przesadną uwagę na to, co robię. Pogodziłam się z tym, że czasem emocje biorą nade mną góre (w końcu nie jestem bezuczuciowym głazem :) ). A teraz staram się walczyć z wymyślonym przeze mnie stereotypem, że jestem chodzącym nieudacznikiem. Ola ma rację. Teraz czas, żebyśmy same decydowały o sobie.

No cóż. Moja przyjaciółka (rówież chora na nerwicę lękową) w czasie jednego z silniejszych atakó też dostała silnej wysypki, która ustąpiła po kilku dniach. Od tamtego czasu to się już nie powtórzyło.

Ojej Melissaa kiedy czytałam twojego posta to czułam się tak, jakbym to ja go pisała. Ehh, ja też pojęcia nie mam skąd się to bierze. Próbuje zaakceptować siebie taką, jaką jestem, ale przede mną jeszcze długa droga, żeby to osiągnąć. Telimenko nie przejmuj się tym, że czasem robisz coś pod wpływem emocji. Tego ne da się uniknąć.

Niestety ja też poznałam dobrze uczucie dezorientacji. Na początku pojawiało się tylko w czasie ataków, a potem już regularnie razem z lękiem towarzyszyło mi kiedy gdzieś wychodziłam. Teraz jest lepiej, ale kiedy jestem bardzo zmęczona ono wraca (na szczęście w mniejszym nasileniu).

Serdecznie witam.

wstyd się przyznać ale mam porządne braki w polskim rocku. Ale że teraz siedzę w domu to może to nadrobię. A z takich nierockowych kawałków to uwielbiam muzykę Enio Moricone. Autor muzyki do filmów: "Dawno temu w Ameryce", "Misja", "Frantic". A szczególnie "Le vent le cri". To dla tych którzy lubią bardzo spokojną muzykę.

Z dzieciństwa został mi Queen i Mike Oldfield. Teraz to raczej Linkin Park, 3 Doors Down, Evanescence, Nightwish. W zasadzie to rock i jego odmiany rządzą. Czesm coś z techno, ale to już są wyjątki.

Najważniejsze jest to, żeby ta terapia ci pomogła. A jak uda ci się od czasu do czasu napisać coś na forum to jeszcze lepiej. Teraz nie pozostaje ci nic innego jak pokonać to wstrętne choróbsko. Życzę powodzenia.

Nie martw się Ani. Nie jesteś sama. Ja też zdecydowałam się na terapię w ośrodku już na samym początku leczenie. I powiem ci, że bardzo dobrze mi to zrobiło Ale muszę przyznać racje Schadow'owi. Pobytu w takim ośrodku nie można traktować jak wakacji, bo dają tam niezły wycisk. I nie zniechęcaj się jeśli na początku bedzię ci źle. Trzymam kciuki :)

Witomy, witomy

Też brałam przez jakiś czas pramolan, ale nie odczułam na sobie zadnego innego działania niż senność. Żadnych efektów ubocznych też nie zaobserwowalam.

Teraz to wszystko według mnie zdecydowanie lepiej wygląda.

Czyli nie jestem sama Cicha Wodo. Ja tez zawsze poszukuje zimnych drani i pojęcia nie mam co w nich widze. Wogóle zawsze miałam słabość do silniejszych i dominujących a potem jak już weszłam w taki związek, to czułam się w nim jak pies na uwięzi.

Wizyta u lekarza na pewno ci pomoże. Wiem, że nerwica nie brzmi najlepiej, ale przynajmniej już wtedy wiesz jak się nazywa twój "wróg" i możesz zacząć z nim walczyć. A z tym skrajnym wyczerpaniem to też różnie bywa, bo ja bym prędzej padła na twarz przed wykładowcą niż coś powiedziała.

Nie martw się tym. Myślę, że każdy ma długą listę lęków. Tylko po prostu jedne są silniejsze, a inne słabsze. Ja na przykład boje się odwiedzać moją matkę, od której wyprowadziłam się w wakacje. Od tego czasu usłyszałam od niej tyle przykrych rzeczy, że już na samą myśl o spotkaniu z nią robi mi się słabo. A muszę do niej jeździć raz na tydzien przynajmniej, bo zabieram do siebie na weekendy młodszą siostrę. Ale to nie znaczy jednocześnie, że nie boję się innych rzeczy. Czasem nawet bardzo głupich z punktu widzenia innych osób.

Na samym początku mierzyłam sobie ciśnienie i sprawdzałam puls za każdym razem kiedy tylko dostawałam ataku. Jednak po pewnym czasie stwierdziłam, że w ten sposób się tylko bardziej nakręcam, bo jak tylko puls byłza szybki lub ciśnienie za niskie (co mi się często zdarza) to od razu bałam się jeszcze bardziej. Teraz już tak nie postępuję i jest lepiej.

Acha. No to już wszystko jasne. Bardzo dziękuję Bibi za oświecenie.