wysłowiona

Dobrze, bo nie powinnaś przyjmować:) Wiesz, teoretycznie dobrze jest mieć na uwadze informację, że nie mamy spójnej osobowości, bo nie zapętlamy się w szukanie jej. Ale z drugiej strony, przekonanie o jej istnieniu jest adaptacyjne. Dobrze jest mieć oba i aktywizować w miarę potrzeb. Jeśli chodzi o obce życie. Masz jakieś pomysły na to, z czego to może wynikać? Nie masz kontroli nad życiem? Nie robisz tego, co byś chciała? Nie czujesz się bezpiecznie? Takie wrażenie to odpowiedź organizmu na coś konkretnego i najprawdopodbniej jest to jakaś potrzeba psychiczna.

No trudno, nikt nie mówi, że by poradzić sobie z problemami, trzeba się zaklasyfikować jako neurotyk, czy osoba z depresją Pracuj nad konkretnymi problemami. Na przykład te myśli o raku. Wiadomo, leki zmienią Twój stan, ale one są głównie po to, byś mogła w tym czasie zmienić swoje nawyki myślowe. Usiądź raz i zastanów się nad jakąś strategią. Na przykład możesz zapisać na kartce, że martwienie się przynosi Ci więcej złego niż dobrego. Pamiętam, jak mi było ciężko zignorować pewne znaki organizmu, bo ciągle miałam w głowie "a co, jeśli...?". Po prostu zdecyduj o tym, że te myśli są bez sensu. Jesteś jedyną osobą, która ma wpływ na to, o czym myślisz. Uświadom sobie, że jeśli zastanawiasz się, czy nie masz raka, to chcesz się zastanawiać. Myślisz o tym, bo chcesz o tym myśleć. A chcesz, bo wydaje Ci się, że to daje Ci większą kontrolę. Ale nie daje:) I w to musisz uwierzyć. PS. Ja wymieniłabym przekonanie "jeśli miałabym raka, już bym nie żyła" na "jeśli będę miała raka, zauważę niezbędne sygnały niezależnie od tego, czy będę na nie bardzo wyczulona, czy nie. moja nadwrażliwość nie daje mi bezpieczeństwa"

Passenger, zgadzam się całkowicie, tylko jedna uwaga: http://en.wikipedia.org/wiki/Democratic_Psychiatry The movement was political in nature but not antipsychiatric in the sense in which this term is used in the Anglo-Saxon world Basaglia był przedstawicielem ruchu, który nie sprzeciwia się konceptowi chorób psychicznych

Dziewczyny, miałam identyczne wkręty, aż w pewnym momencie przyjęłam do wiadomości, że problemy z żołądkiem i jelitami, to coś absolutnie naturalnego dla nerwicy. To może być coś niepokojącego, ale to w przypadku, gdy się nie uspokoimy. Bo w końcu paradoksalnie rozwalamy sobie organizm samym zamartwianiem. I tak, mam świadomość, że to wiecie, ale może pora podjąć decyzję o życiu wedle zasady "negatywne emocje wpływają na moje zdrowie"?:> Bo poważnie, to daje tak dużo.

Calineczka kocham Cię, dzięki za przypomnienie:D chociaż pewnie i tak któryś z braci by zadzwonił, żeby mi przypomnieć^^

Dzięki, wzajemnie:) Cholera, muszę coś zjeść, a kompletnie nie mam pomysłów;x

Ja dzisiaj ciężko pracuję. Nie powiem, żeby to była jakaś nowość patrząc na ten tydzień;x Ale humor dobry. A wy?:)

Hej Cali, jak tam terapia?:>

Spokojnie:) Gdzie teraz mieszkasz?

Powodzenia i pisz o postępach:) Jakbyś się łamał, pamiętaj o tym, że można i że warto. Niewielu ludzi z depresją/nerwicą ma tę świadomość:)

Tak dla pewności, chcesz się z nim roztać czy chcesz funkcjonować w tej relacji z dobrym samopoczuciem? Pierwsze to zmiana podejści do samego związku, drugie pewnie praca z "natrętnymi" myślami:) Pisz, postaram się jeszcze odpowiedzieć, jak zrozumiem dokładniej, co chcesz uzyskać.

To nie musi być "schorzenie", dużo osób ma problemy z poczuciem kontroli. Naucz się odpuszczać niewiedzę, brak kontroli itp. Postaraj się zmienić swoje nastawienie do stanu rzeczy, którego teraz nie lubisz. Na przykład nieświadmość tego, co się dzieje. Lub brak kontroli nad innymi ludźmi, przyszłością, każdym aspektem Twojego życia. Zacznij od jakichś małych spraw. Odpuść sobie na przykład wiedzę na temat tego, co Twój były chłopak robi, jak go nie ma w domu. Po prostu nie pytaj, nie myśl o tym i przekonaj siebie, że nie potrzebujesz tej wiedzy. Myślisz, że takie działania by Ci pomogły? Bo, jeśli tak, mogę Cię trochę poinstruować. Ja miałam identyczną potrzebę etykietowaia wszystkiego, a teraz potrafię odpuścić naprawdę wiele rzeczy- wiedzę na temat tego, czy ktoś mnie lubi, co robi partner, jakie będą konsekwencje moich działań, co się dzieje wokół mnie. Taką umiejętność odpuszczania wyrabia się kilka miesięcy, to nie jest łatwe, ale przynosi w rezultacie ulgę i spokój

Nie, raczej nie:) Masz możliwość porozmawiania z lekarzem Twojej mamy?

Nie chcesz wracać do pracy?

kasiątko^^ hej:)

Ja też lecę do domu:) Pisz jak postępy!

cześć, cześć Marcin- małe kroczki. Zaplanuj sobie dokładnie, co chcesz mu zakomunikować i wykonaj misję:) Traktuj go jak królika doświadczalnego

Dark Passenger, ale ja się zgadzam z Twoją opinią na temat ruchu. Tylko musisz przyznać- jednym z założenień jest potępianie stygmatyzacji oraz potępianie sztywnych ram dla problemów, z jakimi zmagają się ludzie. To jedna część ich przesłania mnie przekonuje, reszta i oczywiście praktyczne rozwiązania, całkowicie nie.

A dlaczego jesteś na chorobowym? Ja zaczęłam sobie radzić ze stresem nie w momencie, w którym nic nie robiłam, ale właśnie jak się ustawiłam z aktywnościami i trochę przejęłam kontrolę:) Masz wiele różnych osobowości, jak każdy Czasami po prostu bardziej zwracamy na nie uwagę, ale to nie jest nic złego, więc spokojnie. Ludzie są czasami nieśmiali, czasami są duszami towarzystwa. W zależności od sytuacji, od ludzi, z którymi przebywają, od nastroju i poziomu glukozy. Też kiedyś miałam tak jak Ty, że zaczęłam się na tym rozłamie skupiać totalnie i przez to nie mogłam podjąć żadnej decyzji, bo się zastanawiałam, która "ja" ją podejmuje. Ale w końcu przestałam o tym myśleć, bo zwyczajnie uznałam, że jak dłużej tak będzie, to zwariuję. I przeszło- zaakceptowałam fakt, że nie ma "prawdziwej mnie".

Viii wygrałeś temat:D Weryfikacja przekonań przez doświadczenie to też gierki umysłowe. Jeśli tylko jest to świadome i służy jakiemuś celowi. Ale jak najbardziej nie jest to zła cecha takich ćwiczeń:) I też się zgadzam, że weryfikacja w praktyce jest najlepszą metodą. Trzeba tylko mieć nad tym kontrolę, bo jeśli ktoś nie jest świadomy tego, że ma przekonanie "jestem idiotą" i nie będzie miał zamiarów go zmienić, to będzie i tak każde wydarzenie interpretował źle. Musiałby mieć same sukcesy, żeby zmieniło się samo. Z chęciami i nastawieniem jest o wiele lepiej:)

Marcin, a to z samochodem to była Twoja wina? I przy okazji, chciałeś podejść do prezentacji?:> Cześć wszystkim:)

Zastanów się raz i porządnie i napisz mi w punktach: Co się stanie, jeśli przestaniesz o tym myśleć? Co się stanie, jeśli nie przestaniesz? I nie pisz od tej racjonalnej, świadomej strony. Napisz, jak czujesz.

jeraha, pomyśl o tym, że nawet pisząc tego posta wkopujesz się jeszcze bardziej i wkręcasz sobie. Masz się czym zająć?

Podbijam post wyżej. Bawienie się swoimi przekonaniami jest całkiem dobrym pomysłem. david, jeśli 95 to Twój rocznik, to jeszcze zdążysz się namyśleć w tym świecie. Spróbuj się rozwinąć przez poznanie jakiejś dziedziny. Na przykład kup sobie akademicki podręcznik do psychologii poznawczej. Albo poogarniaj fizykę, branżę motoryzacyjną, politykę. Zagłębienie się w nową dziedzinę zawsze pomaga w takich "zastojach"

Jak Ci idzie nie kłócenie się z mamą? Dzisiaj miałeś zacząć:) Ogólnie to dobrze przeczytałeś, nakładanie takiej presji i zmuszanie do czegoś tutaj raczej nie pomoże. Ale jeśli chodzi o Twoją mamę, to jej objawy wyglądają jak urojenia niestety. Nie wiesz, co jej zdiagnozowali? I taka mała rada. Wiem, że się martwisz o swoich rodziców. Pomagaj im i wspieraj, ale pamiętaj o tym, że na pierwszym miejscu dla siebie zawsze powinieneś być Ty. Nie zaniedbuj się, stres ma zbyt dużo złych efektów na organizm.