david95

Od pewnego czasu 2-3 lat odczuwam wrażenie jakbym sie nie rozwijał i stał co gorsza cofał się pod względem psychicznym (rozumowania) Mam obrany pewien tok myślenia tzn. mówie i zachowuje się tak samo jak zawsze i nie patrze jakby ogółem na świat ,często to zauważam ,ale nie potrafie wyjść poza ta granice przez co sam jestem zły na siebie , to troche dziwne ,ale czuje sie ograniczony we własnym mózgu... Macie też tak ?

To był mój 1 post nie ogarniam tego zbytnio , mam lat 18 , chodze do szkoły i jedyny plus to utrzymanie mnie , choć szczerze mówiąc nie jest tego wszystkiego warte , bo zbyt dużo trace zdrowia zaś gdy sie wyprowadze musze mieć zapewniony lokum , prace itp z moim stanem zdrowotnym będzie to trudne

Przez rodziców jestem chory a dokładnie przez matke . Odkąd pamiętam non stop naciskała i wywierała na mnie presje , poczucie winy itd a wszystko kończyło sie różnego rodzaju kłótniach , rękoczynach ITP... Nie wiem czy robi to świadomie i ma taki zamiar, niemniej jednak przez to zniszczyła moją psychikę w bardzo duzym stopniu ,stałem sie nerwowy mam problemy z koncentracja , oddychaniem , sercem , mocny stres i wiele wiecej tego rodzaju problemów... . Nie miałem żadnego wyjścia z tej patologicznej sytuacji ,na prawde ciężko jest starać sie być normalnym w takim trybie życie .Na dzień dzisiejszy cieżko jest mi funkcjonować normalnie , z biegiem czasu czuje sie coraz gorzej , musze sie leczyć a jutro ide na badania ;/ . Z nią nieda sie dojśc do ładu , ona mnie wykańcza... . Co mam zrobić w takiej sytuacji ?