Abbey

babka. Mam jej cholernie dość, zadufane w sobie babsko

los_historicos, chcę, ale będę miała problemy ze zdaniem matury, więc się zobaczy co to będzie... Jak wspomniałam, ostatnia próba kontaktu skończyła się chęcią zaruchania z drugiej strony, więc się najzwyczajniej uprzedziłam. I boję.

los_historicos, nie ma nikogo podobnego do mnie. Mnie też w liceum akceptowali przez jakiś miesiąc. Potem wszystko wróciło do normy.

'da się', jeśli się stąd wyprowadzę i całkowicie zmienię otoczenie. ciekawe jak to zrobić w toku nauczania

Ja też mam dosyć... Ale tego nie da się zmienić, to nie zależy ode mnie

No i znów się zaczęło...

Ja już często żałuję, że ominęło mnie tyle głupot z czasów szkolnych, moje życie jest zupełnie jałowe... I czuję, że już od tego się nie uwolnię.

Jeszcze trafiły mi się same niemalże anorektyczki w klasie, więc wyglądam jak totalny i schematyczny pasztet z matfiza. Więc nie mam zamiaru się dobijać na takiej imprezie. No ale z drugiej strony serce boli...

brzydka i gruba.

Bo jestem brzydka, nie mam osoby towarzyszącej, bo nie mam kasy na kupienie jakiejś dennej sukienki do założenia na raz, bo licealistki stroją się jak dziwki, umawiają sobie fryzjerów i inne takie, poza tym najbardziej liczy się before- i afterparty, gdzie będą chlać na potęgę, a nie jestem zaproszona

[videoyoutube=g4SLeP24I_Y][/videoyoutube]

dlatego właśnie nie idę na imprezę szkolną, która jest jutro Ale jednocześnie wiem, że będę wyła wieczorem, że nie poszłam... Choć i tak wybieram mniejsze zło

Ta, ja jak poznałam kogoś na forum, to potem się jedynie okazało, że chciał zaruchać -- 24 paź 2013, 16:59 -- No właśnie? To nie jest tak, że ja siedzę na dupie i nic nie robię, tylko czekam aż przyjaciel spadnie mi z nieba. Akurat uczyłam się w takich szkołach, że mogłam poznać całą młodzież w moim wieku i jakoś nigdy nie było nikogo, kto byłby podobny do mnie. Zawsze kończyło się tylko rozczarowaniem z mojej strony.

Jakkolwiek mnie nie nazwiesz, ja też chcę czasem porozmawiać z kimś, wyjść z domu, pojechać na wakacje, wybrać się za miasto, pożartować, przytulić się czy inne takie. A tymczasem jedyne, czego mogę być zupełnie pewna w swoim życiu, to że kolejnego dnia nikt się do mnie nie odezwie i chyba nawet nie zwróci uwagi.

Jak mam akceptować to, że jestem inna, skoro wykreśla mnie to CAŁKOWICIE z życia towarzyskiego?

Chciałabym, żeby lubili mnie, a nie mnie

ala1983, powodzenia Robię matmę

I nie zadziała banał typu "sama się postaraj, to ci wyjdzie" -- 24 paź 2013, 16:30 -- Mogę ja dokończyć? Bo jak mówią "jesteś dziwna, inna niż wszyscy, ciężko się z tobą rozmawia, jesteś ciągle zamyślona, w swoim świecie, mało się uśmiechasz, jesteś wycofana, nieufna, wręcz dzika! Nawet pomilczeć nie ma z tobą o czym!"...itd. generalnie nie akceptują takiego sposobu bycia. A jacy.. chyba większość napotkana na drodze. dokładnie...

No wszyscy znajdujący się w moim otoczeniu. Zawsze mnie odrzucają. A jak już ktoś się nawinie (np. nowy i jeszcze nie zna opinii o mnie), to najzwyczajniej brak mi tematów i obycia, bo nigdy nie spędzałam czasu z ludźmi i zaczyna się nerwowa atmosfera.

może zacznijmy od tego, że ludzie mnie nie akceptują

jak dla kogo nie są trudne.

ala1983, z góry wiadomo, że jęczę jako nienormalna

Dlaczego kontakty z ludźmi są takie trudne?

powinnam mieć na imię samotność, jak mi cholernie pusto i samotnie...