ekspert_abcZdrowie

cnota - zaleta

trzonek

JA03, Twoja dziewczyna powinna zażywać leki ściśle z zaleceniem lekarza. Nie może sama decydować o odstawieniu tych tabletek, bo potem mogą pojawić się dolegliwości, jakie odczuwa teraz. Z leków typu Asertin schodzi się stopniowo. Poza tym myślę, że jeżeli Twoja dziewczyna ma silne myśli samobójcze, pesymistycznie patrzy w przyszłość i nie wierzy, że może spotkać ją coś dobrego w życiu, to powinna pomyśleć o psychoterapii. Następnym razem, kiedy powie Ci, że nie czeka ją nic dobrego, zapytaj ją, co sądzi o relacji z Tobą: "Czy też uważasz, że spotkanie ze mną, związek ze mną to nie jest nic dobrego, co Cię spotkało w życiu?". Myślę, że nie docenia tego, co ma, tego, że ją wspierasz i starasz się jej pomóc. Rozumiem, że postrzeganie rzeczywistości przez Twoją dziewczynę jest zaburzone z racji choroby, ale nie możesz pozwolić się jej szantażować. Pozdrawiam!

Witaj JA03! Napisałeś, że Twoja dziewczyna potrzebuje pomocy. Co to znaczy, że jest "trudna"? Dlaczego widzi samo zło? Czy cierpi na depresję? Czy ma w ogóle zdiagnozowaną jakąś chorobę? Co się dzieje w jej życiu, że jest tak pesymistycznie nastawiona do rzeczywistości? Pozdrawiam!

Witaj take! Czy w obliczu tylu różnych diagnoz leczyłeś się jakoś? Brałeś jakieś leki? Korzystałeś z psychoterapii? Pozdrawiam!

asia1977, nie orientuję się za bardzo w tej tematyce, ale potrzebnych informacji spróbuj poszukać tutaj: http://ec.europa.eu/employment_social/empl_portal/SSRinEU/Your%20social%20security%20rights%20in%20Germany_pl.pdf. Pozdrawiam!

Witaj aleks96love! Przez Internet nie da się postawić diagnozy. Twoja niechęć do rozmowy z innymi ludźmi może świadczyć o jakichś problemach (np. depresji, nieśmiałości), ale być może jesteś po prostu introwertyczką, dlatego przedkładasz samotne spędzanie czasu nad towarzystwo i rozmowy. Jeśli brak rozmowy i trudności z inicjowaniem rozmowy Ci przeszkadzają, to najlepiej, żebyś skonsultowała się bezpośrednio z psychologiem. Pozdrawiam!

entuzjazm

upał - opalenizna

Przeważnie śpię 6 godzin, ale nie jestem wypoczęta. Lubię spać i jestem typową "sową". Mogę pracować do późna w nocy, nawet do 2-3-ciej, ale wówczas muszę spać przynajmniej do 9. Niestety na tygodniu wstaję po 6 i kładę się zazwyczaj po północy.

Witaj Fèniks na forum!

lmaoo, możliwe, że Twój strach przed szkołą świadczy o fobii szkolnej. Wizyta u psychologa na pewno pomoże w postawieniu diagnozy i rozpoczęciu leczenia. Nie zawsze leki są konieczne. Niektóre leki mają silne skutki uboczne i zamiast pomagać, to na początku farmakoterapii można czuć się jeszcze gorzej - człowiek może stać się senny, zmęczony, nie ma motywacji do działania. Jeżeli diagnoza fobii szkolnej czy nerwicy lękowej okaże się trafna, pomyślałabym bardziej o rozpoczęciu psychoterapii. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

miernik

Witaj Dolores_Haze! Masz prawo powiedzieć terapeutce o swoich obawach i nie będzie to wcale dowodem na brak zaufania. Owszem, jest to możliwe. Psychoterapia zapewnia leczenie przyczynowe, czyli dochodzi się do źródła problemów. Leki natomiast zapewniają jedynie leczenie objawowe - minimalizują lub eliminują (przynajmniej na jakiś czas) objawy choroby. Dlatego po odstawieniu leków po jakimś czasie objawy znowu mogą powrócić. Pozdrawiam!

Witaj karmazynka! Czy ostatnio działo się coś w Twoim życiu, co mogłoby spowodować tak znaczny spadek nastroju? Od jak dawna obserwujesz u siebie objawy, jakie opisałaś w poście? Drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy, ale symptomy, o jakich wspomniałaś, mogą świadczyć o depresji, nerwicy lub mieszanych zaburzeniach depresyjno-lękowych. Pytasz, co robić. Myślę, że najlepiej byłoby udać się do poradni zdrowia psychicznego i skonsultować się ze specjalistą. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

watsonik, drżące ręce po noszeniu ciężkiej paczki to jest naturalny objaw, nie żaden patologiczny, który mógłby świadczyć o stwardnieniu rozsianym (SM) czy stwardnieniu zanikowym bocznym (SLA). Poza tym diagnozowali Cię specjaliści, którzy zgodnie stwierdzili, że ze strony organizmu jest wszystko w porządku, że przyczyny raczej tkwią w psychice. Reagujesz lękowo, zaczynasz się martwić o swoje zdrowie, gdy tylko dopatrzysz się jakiegoś niepokojącego symptomu, machina wyobraźni rusza i nakręcasz się w lękach. To jest dość typowy schemat dla osób z nerwicą. Pomyśl o psychoterapii, bo same leki nie zniwelują źródła Twoich problemów. Pozdrawiam!

Witaj theartist! Jak trafiłeś tutaj na forum? Sam chorujesz na coś czy może masz kogoś bliskiego, który boryka się z jakimiś problemami typu depresja albo nerwica i oczekujesz jakichś wskazówek? Rozgość się Pozdrawiam ciepło!

Witaj gianna solei! A dlaczego musisz się tłumaczyć przed współpracownikami czy znajomymi z tego, że chorujesz? Nie musisz wdawać się w szczegóły. Chorujesz i tyle. Kłamać nie polecam. Poza tym, depresja to nie jest choroba psychiczna. Depresja należy do zaburzeń nastroju, do chorób afektywnych. Myślę, że mentalność ludzi, jeśli chodzi o depresję, też się zmieniła. To nie jest już choroba tabu, o której się nie mówi, którą się ukrywa. Wiele osób (nawet znanych) przyznaje się, że choruje na depresję. Depresja stała się niemal "emocjonalną" grypą. Nie radzę oszukiwać, że chorujesz na coś innego niż w rzeczywistości, ale nie widzę też powodu, dla którego musisz się przed innymi "tłumaczyć" ze swojej choroby. Pozdrawiam!

Witaj asdf27! Ludzie różnią się między sobą stylem radzenia sobie ze stresem. Jedni, podobnie jak Twoja bliska osoba, tłumią emocje w sobie, drudzy reagują bardzo ekspresywnie, jeszcze inni stosują strategie unikowe, chcą "przeczekać" problem. Oczywiście można pracować nad sobą i zmienić sposoby radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Zamiast je kierować do środka, kumulować w sobie, można np. rozładowywać napięcie przez wysiłek fizyczny, sport, biegi, pływanie albo próbę wyciszenia się np. podczas muzyki relaksacyjnej czy stosując trening autogenny. Na każdego działa coś innego, dlatego potrzeba czasu, by odnaleźć własną metodą, która pomoże nam opanować stres. Niestety, przez Internet nie da się postawić diagnozy i znaleźć przyczyny Twoich chwiejnych nastrojów, nerwowości i kiepskiego samopoczucia. Jeżeli problem trwa od dawna (już od dzieciństwa), to najlepiej skonsultować się osobiście z psychologiem. Wówczas będzie można postawić konkretne rozpoznanie (czy to niska samoocena, jakieś problemy osobowościowe itp.), czy po prostu nieumiejętność radzenia sobie z trudnymi emocjami. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Witaj asia1977! Dwa miesiące niechodzenia do szkoły to bardzo długi czas. Obawiam się, że Twojemu synowi może być trudno nadrobić ten materiał. Do której klasy chodzi Twój syn? Nie wiem, czy w niemieckiej szkole będzie mu łatwiej, jeśli dojdzie problem np. bariery językowej? Chyba, że Twój syn bardzo dobrze zna język niemiecki albo będzie chodził do szkoły polskiej, tyle że w Niemczech. Czy nie można byłoby na czas załatwienia "przeniesienia" do szkoły za granicą załatwić dla syna nauczania indywidualnego w domu? Może to jest jakieś wyjście z sytuacji. A tak poza problemami ze szkołą, myślę, że warto byłoby pomyśleć o psychoterapii dla syna. Podejrzewam, że lęk przed szkołą wynika z zaburzeń nerwicowych. Pozdrawiam!

Witaj niechcebycchora! W zaburzeniach nerwicowych bardzo często pojawiają się objawy somatyczne. Nadmierny stres powoduje wzrost produkcji katecholamin czy też kortyzolu, a te destabilizują pracę hormonów i ujawniają się w postaci różnych dolegliwości fizycznych. U niektórych nerwicowców, tak jak u Ciebie, mogą to być zaburzenia rytmu serca, u innych problemy gastryczne (nudności, wymioty, biegunki), problemy z widzeniem czy oddychaniem itp. Napisałaś, że nieprzyjemne objawy utrzymują się przez 4 miesiące. Czy przez ten czas byłaś u lekarza? Leczysz się jakoś? Bierzesz jakieś leki albo korzystasz z psychoterapii? Pozdrawiam!

black swan, ale cieszenie się z rzeczy małych, z tego, co się osiągnęło dotychczas wcale nie oznacza obniżania sobie poprzeczki i rezygnowania z marzeń albo godzenia się na pół-środki. Czyż nie można cieszyć się z tego, co takie niby oczywiste (pięknie pachnącej kawy, orzeźwiającej kąpieli, ciepłych promieni słońca na twarzy etc.), a jednocześnie wyznaczyć sobie cel, marzenie, priorytet, do którego się dąży, mimo różnych przeciwności losu?

No właśnie. Myślę, że to jest kwintesencją tych słów, chociaż każdy może je sobie zinterpretować na swój sposób. Ja również, podobnie jak niektórzy w tym wątku, też mam dylematy i czasem żal, że muszę wybierać między pracą a przyjemnościami. I często, gęsto pracuję więcej i dłużej niż 8 godzin, a kokosów z tego nie mam. Nie opływam w dostatki, nie mam domu z werandą, nie mam czasu i szans podziwiać zachodów słońca, bo niejednokrotnie wracam do domu, gdy już wokół ciemno. Ale staram się dostrzegać plusy w swoim położeniu. Może nie zarabiam dużo, ale robię to, co lubię, rozwijam się, spotykam ciekawych ludzi, od których mogę się nauczyć nowych rzeczy, ludzi, którzy inspirują. Może nie mam zbyt wiele czasu dla znajomych, ale jak już się spotkamy, to celebrujemy te chwile wspólnie spędzone i to jest naprawdę świetny czas. Mamy go mało, więc go podwójnie doceniamy. Myślę, że to jest zdrowsze podejście niż gdybym miała siedzieć, biadolić, płakać i narzekać, że źle, kiepsko, za mało zarabiam, mam za mało czasu. Nie jest różowo, ale też nie jest szaro czy czarno. Jest "kolorowo", a przez to ciekawiej

coccinella, jest wiele testów do badania osobowości i zaburzeń osobowości, np. test projekcyjny Test Rorschacha, wspomniany MMPI-2 albo inaczej WISKAD, NEO-FFI, EPQ-R, NEO-PI-R... Testy te mogą wykonać jedynie wykwalifikowani psychologowie, którzy przeszli szkolenie z danego narzędzia psychometrycznego. Pozdrawiam!

rekonwalescencja