TheGrengolada

Jasne, że lepiej. Ja wczoraj byłam blisko samookaleczania się... i pewnie bym to zrobiła, bo widziałam zbyt wiele dobrych okazji na małe zrobienie sobie krzywdy. A nie chciałabym przerywać mojej dobrej passy - to, że pocięłam się ostatni raz w styczniu pozwala mi wierzyć, że jestem na dobrej drodze. Porażka by mnie podłamała i trzeba by zaczynać od początku. Chociaż jeśli czuję, że sama sobie poradzę z jakimś impulsem, to wolę przeczekać, jakoś też się boję, że się uzależnię.

Paranoja, polecam znaleźć sobie dietetyka. Zapewne dobrze robisz, że się zaczęłaś dobrze odżywiać się, ale być może masz pewne metaboliczne rozwchianie, z którym tylko profesjonalista wie, co zrobić. To może być tym bardziej prawodopobne, jeśli odchudzałaś się już wcześniej. Każdy dietetyk pochwali Cię zapewne za taki wstęp do diety jak te wszystkie chlebki razowe, więc po takim treningu tym bardziej zachęcam do diety pod okiem profesjonalisty. Z innej beczki... czarna roza ma rację. Ja osobiście bym nie chciała, żeby jacyś prostacy, dla których liczy się tylko wygląd ,,rwali" mnie na imprezach. Wiele ludzi uważa ,,grubość" za dyskwalifikującą rzecz jeśli chodzi o poznawania nowych ludzi, ale czy naprawdę wrażliwym i inteligentnym jak Ty powinno na takich zależeć?

Ja po moim wspomnianym 1mg Xanaxu chyba naprawdę przestałam kontaktować ze światem... Pamiętam, że w tej poxanaxowiej euforii pisałam coś na blogu, teraz czytam to jeszcze raz i zupełnie jakby nie moje słowa... albo jakbym nie pamiętała, że takie zdania układałam.

Poprzestałam na tym 1mg, jakoś mi przeszło, ale nie miałam siły się ruszać, normalnie leżałam na podłodze i chodziłam po ścianach, bo bez podpórki nie dało rady. Chyba mi starczy na dziś.

Dzięki... tylko w tym problem, że ja biorę Xanax doraźnie jedynie... i ostatni raz był jakoś w czerwcu pewnie. Już mnie zmuliło nieźle tak jakbym była pijana... ale jest fajnie przynajmniej, więcej chyba sobie nie strzelę jednak.

Dość głupie pytanie: czy jeśli zjem sobie jeszcze jedną tabletkę Xanaxu 0,5 mg, skoro nigdy nie brałam więcej niż 0,5 mg, a tym razem już 1 mg poszedł, to przeżyję? Nosi mnie strasznie, nie wiem, co ze sobą zrobić (nie chodzi mi o żadne próby samobójcze, po prostu chcę się pozbyć głupich rzeczy plątających mi się po głowie), a chodzenie po domu, jazda na rowerze, słuchanie muzyki nic mi nie daje. Dodam, że trochę już mnie zaczęło zamulać, ale jeszcze nie działa tak jakbym chciała.

Wcięłam sobie sporo Xanaxu, mam takie miłe ciarki na ciele, zaczyna być błogo... Nienawidzę mieć kłopotów emocjonalnych, a ten jest wręcz epickich rozmiarów.

Też mam ,,normalną" depresję, a mimo to dostałam lamotryginę... muszę się popytać przy następnej wizycie, o co chodzi, bo kiedy dostawałam na to receptę byłam tak zaskoczona, że nie dało się logicznie pomyśleć. Chociaż gdzieś znalazłam informację, że stosuje się to też w ,,normalnych" epizodach depresji. I ja jadam oprócz tego SNRI, więc może brak tego u Ciebie spowalnia działanie (u mnie zadziałało dość szybko, dwa tygodnie i poprawa była widoczna). Ja bym ufała lekarzowi na Twoim miejscu i grzecznie brała to, co kazał, chyba że zauważysz jakieś naprawdę niepokojące efekty uboczne - wtedy marsz na wizytę. Z tego, co wiem, olanzapina ma także działanie stabilizujące nastrój, ale chyba ma gorszą tolerancję (nie chcę się mądrzyć, nigdy tego nie brałam) - może po prostu Twoim problemem są silne wahania nastroju, a nie jakieś silne epizody depresyjne. Piszesz, że dało się wytrzymać 3 lata.

Natchnęłaś mnie

... i jak łatwo owinęli sobie wokół palca Japonię... ... albo jak łatwo barbarzyńcy, przodkowie dzisiejszych narodów romańskich, podbili Cesarstwo Rzymskie... Ah, no i można wspomnieć jeszcze o Arabia Felix, która znajdowała się tam, gdzie dziś leży Oman, czy Jemen - kraina dobrobytu z dobrze rozwiniętym (!) rolnictwem, z której do Afryki właściwej przybyli mieszkańcy dzisiejszej Etiopii. W starożytności marzenie takich kultur jak Fenicjanie, czy Egipcjanie.

Dlaczego już koniec? Dopiero się przyłączyłam i mam ochotę na wymianę opinii. Na takiej podstawie można się spytać: dlaczego Neandertalczyk wyemigrował z Afryki do Europy? Bo zastał tam epokę kamienia łupanego i mógł sobie ją zdobywać do woli. Nie bardzo rozumiem takie podejście: Europa i Afryka to są różne kulturowe nisze, Europa wybrała taką drogę, że należy rozwijać kulturę i technikę. Afryka wybrała taki system życia, by móc dopasować się do warunków przyrody (wydaje mi się, że klimat to trochę jakby gwóźdź do trumny Afryki... europejskie klęski głodowe od czasu do czasu to pikuś). Nie będę się wypowiadać na temat dobrych stron Afryki typu bogata kultura obrzędów itp. Jedna z ważniejszych zasad antropologii kultury mówi: nie ocenia się kultury innej przez pryzmat własnej. A Europa to robi, bo wydaje się jej, że jest lepsza od całego świata. Jeżeli porównamy Europę i Afrykę pod kątem np. edukacji, warunków sanitarnych, rozwoju techniki to oczywiście, że Europa wygra - tyle tylko, że to są europejskie warunki, które należy spełnić, żeby osiągnąć sukces. Ciekawe, co dla człowieka z Afryki byłoby takim wyznacznikiem sukcesu, gdyby biały człowiek nie wpoił mu, że to on i tylko on ma prawo do wyznaczania kierunków rozwoju świata.

Tako rzecze (lekko skonfundowana) TheGrengolada: rober6666, w sumie dużo racji jest w tym, ale trzeba pamiętać, z czego wzięła się taka a nie inna sytuacja. Afryka jest krajem upośledzonym, potrzebującym wciąż pomocy, ale tylko i wyłącznie z winy białego człowieka, który poza tym, że wywoził z kontynentu, co chciał, to zostawił w stanie niedorozwoju społeczno-politycznego nie wszczepiając w ogóle zasad demokracji, humanitaryzmu itp. (kraje afrykańskie są po prostu NOWE, prawie wszystkie powstały po II wojnie światowej - tutaj mała dygresja dotycząca walk o ustrój i wojen domowych... nasza ,,genialna i wielka" Europa miała z tym problem jeszcze 20 lat temu, a na pewno można jej przypisać wyższy poziom rozwoju politycznego, niż krajom Afryki). Nie rozumiem, w czym osoba o czarnym kolorze skóry ma być gorsza od białego; teorie na temat mniejszego czy mniej sprawnego mózgu są porażające w swojej miałkości. Mi osobiście w pewien sposób imponują ludzie, którzy emigrują z Afryki - to wymaga wiele odwagi, żeby rzucić się w nieznane środowisko, które może po prostu skreślić ze względu na kolor skóry. Co do reszty argumentów... powiedzmy, że nie podoba mi się siła z jaką obce kultury atakuję Europę. Europa to Europa i ma taka pozostać - z alfabetem łacińskim i wyznaniem chrześcijańskim, bo taka jest od zawsze. Jeśli ktoś przyjeżdża, to ma się dostosować do tutejszych warunków... a w swoim własnym języku może mówić do woli, ale we własnych czterech ścianach. Generalnie to nie wiem, co złego jest w gejach i lesbijkach.

Prawie dwa tygodnie i mam wrażenie, że działa na mnie pozytywnie (no może poza zawrotami głowy, gdy wstanę szybko z krzesła czy łóżka).

Hmm, w dzisiejszych czasach chyba wystarczy popokazywać się w telewizji, a potem spektakularnie umrzeć, żeby zostać uznanym za wielkiego... Co do muzyki Amy: to nie jest gatunek, którym się interesuję. Nie mam zamiaru jej tutaj wielbić/linczować. Po prostu w całym tym zjawisku denerwuje mnie pewna rzecz, a mianowicie to, że promowane jest staczanie się... nie rozumiem, dlaczego niektórych ludzi tak kręcą ciemne strony życia, typu narkotyki, picie do upadłego i tak dalej.

Mam pytanie do osób ze zdiagnozowanym borderlinem: po jakim okresie kontroli lekarskiej czy terapii psychologicznej zostało u Was zdiagnozowane do zaburzenie?

Nie powinieneś się przejmować tym, co inni ludzie mówią o wyborze szkoły - to Twoje życie i wolno Tobie samemu decydować o tym, co zrobisz. A poza tym wzbudzasz pewnie ,,kontrowersje" taką decyzją w środowisku, gdzie wykształcenie nie jest ważną sprawą. Poza tym liceum na pewno nie będzie takie straszne, jak Ci się wydaje: banda snobów znajdzie się w każdej klasie - jeżeli Ci ich towarzystwo nie odpowiada to ich olewasz. Na pewno w grupie 30 osób znajdzie się i ktoś fajny.

Zacznij uczyć się na następny rok szkolny Serio mówię: rób coś, żeby się rozwijać, np. kurs językowy, jakieś koło zainteresowań, kurs na prawo jazdy... najlepiej coś, co zmusi Cię do regularnego wychodzenia z domu.

Przeglądając jakieś strony znalazłam informację, że skutecznym sposobem leczenia jest zbudowanie jakiejś relacji, w której czuje się dobrze. Polecam terapię, tam dowiesz się, dlaczego unikasz, przeanalizujesz swoje dotychczasowe kontakty itp. Sama zachowuję się podobnie do osobowości unikającej, chociaż nie mam takiej diagnozy (jeszcze).

Hmm, też ostatnio zaczęłam myśleć, że moje blizny wyglądają okropnie i trzeba by coś z tym zrobić... ale coś mnie hamuje, tak jakby były one na moim ręku ,,ku przestrodze" i przypominały mi, żebym głupot więcej nie robiła.

Myślę, że zażywanie takich leków nie jest najważniejszym czynnikiem skracającym długość życia (jeżeli w ogóle ma na to wpływa), więc chyba lepiej się nad tym nie zastanawiać...

To wygląda na nerwicę lękową, może z jakimiś elementami fobii społecznej i natręctwami (oczywiście nie jestem lekarzem, żeby stawiać diagnozę, po prostu Twoje objawy bardzo przypominają to, co się ze mną działo). Poczytaj odpowiedni dział na forum i skonfrontuj swoje objawy z tym, co piszą inni.

Mi się podoba.

plummm, powiedziałabym na Twoim miejscu, przynajmniej tej osobie, z którą masz lepszy kontakt (nie wiem, kim ona jest: mama czy tata?). Tylko warto, żebyś zaznaczyła, że to jest choroba, to znaczy opowiedziała o medycznych aspektach tej sytuacji, co mówi lekarz i tak dalej... po prostu, żeby udowodnić, że nic sobie nie ubzdurałaś. W społeczeństwie pokutuje taki sposób myślenia, według którego depresja nie jest chorobą, a lenistwem, słabością charakteru itp. A to nieprawda, ponieważ z tym łączy się wiele zmian fizjologicznych, nie da się samym ,,weź się w garść" wpłynąć na to, czy ktoś ma motywację, czy nie. U mnie wiedzą rodzice. Mama wie więcej i bardziej się tym interesuje, ale z nią mam o wiele lepszy kontakt, więc nic dziwnego. Innym ludziom nie mówię. Spróbowałam powiedzieć o tym czterem osobom, tylko w jednym przypadku odniosło to w miarę pozytywny skutek.

klaudia, ja właściwie też jestem nocnym markiem, ale ostatnio po prostu przesadzam... już nie chodzi o to, że późno zasypiam, bo nawet tak nie jest - zazwyczaj pomiędzy 0:00 a 1:00, a budzę się najwcześniej o 12:00... spytam lekarza, bo go niedługo zobaczę.

Przyszły mi do głowy dwa wytłumaczenia: 1. albo oni się nawzajem lepiej znają, spędzają ze sobą więcej czasu; 2. wydajesz się im być silną indywidualnością, która nie potrzebuje podziwu czy adoracji ze strony innych, więc tworzą taki ,,front" przeciwko Tobie: dwóch słabszych równoważy tego jednego silniejszego.