TheGrengolada

Już mi się totalnie odechciewa tych świąt...

10 miesiąc leci. Też się sobie czasem dziwię

Żadna filozofia, po prostu terapia Chyba zrozumiałam, że nic mi na głowę nie spadnie, jeśli odpuszczę sobie trochę. Raz mi się udało, mam nadzieję, że jeszcze to powtórzę

Sukces życia: wybaczyłam sobie popełniony błąd! Skopałam swój perfekcjonizm!

Guzik, musisz o tym powiedzieć lekarzowi, to dość ważny objaw choroby. Nie wiem, jak jest z lekami, o któych piszesz, ale w początkowym okresie brania nowych różne rzeczy mogą się przecież dział. U mnie przy zmianie leków głównie derealizacja przeszkadzała. I jeśli chodzisz na terapię, a właśnie przechodzisz jakieś trudne tematy, to być może i to nasilna D/D. monster0, mi to raczej przypomina wychodzenie z okresu ,,braku uczuć" spowodowanego przez depresję (jeśli z nią walczysz także, nie znam Twojej sytuacji). To chyba jest kwestia indywidualna, jak się wychodzi z derealizacji - jeśli zaczynasz czuć, że czujesz, to chyba dobrze, nieważne czy to zbieg okoliczności, czy nie.

Nawet nie umiem wytłumaczyć... po prostu czuję podczas zajęć jednocześnie zniechęcenie, brak motywacji, zignorowanie ze strony innych, odrzucenie... czuję się trochę, jakby ktoś mnie zmuszał do ciągłego uśmiechania się, wesołego ćwierkania, a ja wcale nie mam na to najmniejszej ochoty.

Historię... skopał mnie dzisiejszy dzień i po prostu życia nienawidzę

Źle... nienawidzę moich studiów, nienawidzę ludzi, którzy ze mną studiują, chcę się zamknąć w domu i żeby nic poza nim nie istniało

W nastroju dość gnijącym.

Gratuluję oczywiście Zwycięzcom, a poza tym zazdroszczę wszystkim odwagi - pokazać swoje zdjęcie całemu światu i w dodatku pozwolić innym na ocenianie siebie to jest wielka odwaga moim zdaniem

Jak wykręcić się od pójścia na dwie imprezy w przeciągu dwóch tygodni? :/

Chyba bez benzo tego dnia pomyślnie nie zakończę... boję się wszystkiego, nawet dźwięku odkurzacza.

Bardzo, bardzo nikt.

Czy Wy też macie derealizację po stresujących sytuacjach? Mój przykład: wczoraj miałam niezłą mieszkankę, bo czułam się na zmianę porzucona i zdenerwowana (właściwie to solidnie rozwścieczona) - dziś rąbnęło i nie wiedziałam nagle, gdzie jestem, potem utrzymywało się przez jakieś 1,5 godziny. Drugi raz mam taką sytuację.

Zenonek, może sezonowe wahania nastroju mają jakiś związek ze światłem, ale ze mną własnie jest najgorzej, kiedy słońca jest najwięcej, czyli wiosna i lato. Po prostu jakoś mnie bezsens wtedy dopada, bo widzę te tłumy, które cieszą się z życia, ładnej pogody blablabla i to mnie frustruje. Odżywam wczesną jesienią, chociaż potem sie zaczyna robić trochę gorzej. Teraz nawet nie cieszę się ze zmiany czasu, wolałam jak było ciemno, mimo że gorzej widziałam, ale było jakoś przyjemniej.

Odechciało mi się rzygać, teraz żałuję czasu który zmarnowałam na myślenie o rzyagniu (durnie brzmi, co piszę :S)

U mnie na nich kolorowo także nie było. W każdym razie na wiosnę zazwyczaj mi nastrój leci w dół, nieważne co bym brała.

Chce mi się ciąć, bo potrzebuję ulgi, ale jak myślę o cięciu to chce mi się wymiotować. Chcę się uspokoić, więc myślę o Xanaxie, a Xanax chyba by spowodował wymioty. Chcę poleżeć i się uspokoić, ale nie mogę wytrzymać w miejscu, w dodatku gorąco mi i niedobrze. Wkurzona, pesymistycznie nastawiona do świata i wyprana.

Leki nie nadają sensu, po prostu dają czas i siłę na znalezienie tego sensu.

Pamiętam, jak byłam po raz pierwszy u lekarza, powiedział ,,Przepiszę pani Efectin", potem zmienił temat, potem znów powiedział ,,Przepiszę pani Velaxin" co mnie zdziwiło, bo przed chwilą mówił coś innego, a nie wiedziałam, że to jest ta sama substancja. Za moment zaś dodał, że to jest to samo, a Velexin i literka P na recepcie wychodzi taniej. Mimo to, nie próbowałam jeszcze znaleźć czegoś tańszego od Velaxinu, ale może za jakiś czas, jak znajdę już odpowiednią dawkę.

Racja, to chyba trochę sprawa odreagowania. Sama przez podobny okres życia przechodziłam. Myślę, że jest się bezpiecznym, póki ma się w głowie jeszcze jakieś scenariusze na uzyskanie pomocy, np. wyobrażasz sobie, że sobie podcinasz żyły, a ktoś nagle wchodzi do pokoju albo myślisz o tym, żeby coś sobie zrobić, ale coś w środku mówi, że nie warto i może lepiej udać się natychmiast do szpitala.

Czy korzystaliście kiedyś z pomocy uczelni w związku z depresją i innymi zaburzeniami? Dziś znalazłam informację, że istnieje na mojej uczelni Biuro d/s. Osób Niepełnosprawnych, które zajmuje się pomocą osobom z różnymi niepełnosprawnościami np. ruchową, osobami głuchymi i innymi, ale także chorobami (!) psychicznymi, włącznie z depresją, nerwicą i schizofrenią. Ciekawa jestem, jak takie coś działa i czy ktoś ma doświadczenia związane z tą instytucją.

hmmm.. to może guma do żucia? W każdym razie popieram wszelkie akcje rzucania palenia

Mi warzywa z ryżem

Nie wiem, co Ci poradzić... mi przeszło chyba po prostu dzięki lekom i próbach przespania najgorszych momentów.