*Monika*

Petek, Raczej mogą wpływać na zaburzenia erekcji, a nie na jego wielkość.

Zupapomidorowa, Jeśli jest świadomy swoich zachowań, to podjęcie terapii mogłoby przynieśc efekty. Tylko, że terapia to ciężki kawałek chleba. Jeśli wychowywał się w rodzinie dysfunkcyjnej to wiadomo, że przejął nieświadomie zachowania np. swoich dysfunkcyjnych rodziców. Tylko "takich" rodziców miał, więc nie miał skąd czerpać prawidłowych wzorców zachowań. Terapia mogłaby mu pomoc, tylko czy On chce? Na pewno nie pół roku, rok czy dwa. Czasami terapia przedłuża się w czasie, a po zakończeniu okazuje się, że nie wszystkie trudności zostały na niej przepracowane i trzeba podjąć kolejną.

Hej. Myślę, że skoro zdajesz sobie sprawę z faktu, że szwankuje Tobie jak to określiłeś psychika, to najlepszym, rozwiązaniem byłoby zajrzenie w jej głąb pod okiem psychoterapeuty. Myślałeś o terapii?

Fisio, Gratuluję

antylopa, Ooo, to dopiero jesteś na dalszym początku swojej drogi. Nie bój się, dobrze Ci pójdzie, na to trzeba czasu. Ale czuję, że cieszysz się, że są efekty Proponujesz temat na terapii? Czy raczej terapeutka?

izzie, To może jak pójdziesz na następną terapię to powiedz, ze chcesz porozmawiać na temat wstydu, co? Wyjdziesz z inicjatywą i zobaczysz jak się temat potoczy. Myślę, że coś jest na rzeczy. A jak Twoi rodzice podchodzili do spraw wstydliwych? Były takie sytuacje, w których wstydziłaś się przed nimi? Jak wtedy reagowali? Wyrazy współczucia z powodu dziadka Trzymaj się jakoś...

izzie, No widzisz... czyli czujesz to, że kontrolujesz sytuacje. Dlaczego tak bardzo chcesz wszystko kontrolować? Bo się wstydzisz tak? Po prostu... powiedz Terapeutce, że gdy się wstydzisz to masz blokadę. Słuchaj... na pewno traktujesz ją na zasadzie przeniesienia jak osobę dla Ciebie ważną. Masz też taką osobę poza terapią? Może nieświadomie terapeutkę z nią identyfikujesz? Pamiętaj... ona Cię nie oceni, nie zdradzi Twoich "tajemnic". To terapeuta.

antylopa, Bardzo dobrze, ze wierzysz, takie nastawienie pomaga. A ile czasu już chodzisz i czy widzisz efekty?

antylopa,

antylopko, Slonko... to sarkazm

antylopa, kaja123 nie żartuje W sumie fajny eksperyment. Zobaczylibyśmy ile pacjentów byłoby za zdelegalizowaniem

jetodik, Nie jesteś otwarty i nie umiesz, może nie chcesz mówić o swoich emocjach. Masz do tego całkowite prawo, ale oczekujesz od tej drugiej strony bezwzględnego zaufania, a sam od siebie nie potrafisz wyegzekwować uczuć, którymi mógłbyś podzielić się na forum. Stąd można wywnioskować, że nie powinieneś zajmować się będąc w takim stanie emocjonalnym terapią kogokolwiek. Twoje trudności, z jakimi się borykasz biją z Twoich postów. Nie umiesz też przyznać się jak bardzo potrzebujesz pomocy. Nie wierzę, żeby w realnym życiu było inaczej. Forum jest anonimowe, co powinno sprzyjać mówieniu prawdy. Ale Ty masz inaczej... Całkowicie zgadzam się z kają123.

kazimierz61, chodzisz na terapię?

buszujacywtrawie, Płacz na sesji, w obecności terapeuty to dowód na to, że pacjent na tyle zaufał terapeucie, że nie wstydzi się przed nim otworzyć bo pokazuje emocje i trudne dla siebie stany. Są też osoby, które nie są wylewne z natury, nie muszą wtedy płakać, mogą szczegółowo opisywać swoje odczucia i uczucia, wtedy pokazują swój głęboki smutek, radość etc. Terapeuta może zdiagnozować BPD wówczas kiedy zaobserwuje większość zachowań charakterystycznych dla danego zaburzenia. Każdy z nas ma cechy, które mogą przyporządkować nas pod jakieś zaburzenie. Chodzi o to, żeby przepracować trudności, z którymi na co dzień borykasz się. izzie, porusz na sesji ten problem. Może już jesteś na takim etapie, że chcesz jak najwięcej wyciągnąć dla siebie z sesji. A może masz jakieś trudności, o których jeszcze nie jesteś w stanie rozmawiać z terapeutą, dlatego twierdzisz, że sesja, na której nie płaczesz jest straconą sesją.

jodelka, Zatem trzymam kciuki za wyjaśnienie sytuacji. Pisz na bieżąco.

jodelka, Witaj. Nikt z Was nie rozmawiał z ordynatorem w szpitalu i zapytał o stan mamy? Prawdopodobnie w najbliższych dniach dowiecie się z jakim trudnościami boryka się mama. Możecie zapytać czy potrzebna jej będzie psychoterapia, jakie ma zaburzenia, czy będzie przyjmowała leki. Jeśli wykonają jej badania (powinni) zobrazowany zostanie ogólny stan zdrowia. Pewnie ustabilizują ją lekami i wypuszczą do domu, ale ta sytuacja troszkę musi potrwać.

ashanti87, Ostatnia wizyta kamel'a22 na forum:dn. 16 grudnia 2013, 14:50.

Czasami zastanawiam się w jaki sposób społeczeństwo spędzałoby wolny czas, gdyby nie posiadało telewizorów przy założeniu, że sytuacja w kraju byłaby w takim samym stanie jak obecnie... bezrobocie, bieda etc. Pewnie radio przejęłoby jej funkcję. Poza tym telewizja pokazuje to, co zabarwione negatywnie. Nawet, gdyby poruszała sprawy dotyczące bezrobocia, biedy, chorób czyli też o zabarwieniu negatywnym... myślę, że żadnego użytku by z tego nie było z uwagi na fakt, że telewizja nie pokazuje i nie propaguje praktycznych rozwiązań.

salvorin, Czy jednak korzystasz z psychoterapii więc mogę snuć domysły, że jej potrzebujesz, ponieważ zauważasz jej efekty. Nieładnie tak podjudzać!

Zgodzę się z Tobą, jak najbardziej... programy mogą celowo odciągać społeczeństwo od prawdziwych problemów z jakimi najczęściej boryka się. Ci, których stać na oglądanie interesujących programów, mają większe pole do popisu, mogą przełączyć kanał na inny. Są też tacy, których nie stać i dla zabicia czasu oglądają to, co serwuje im TV. Jak dla mnie "podstawowe programy", tzw. ogólnodostępne powinny pokazywać z jakimi prawdziwymi problemami boryka się społeczeństwo... bezrobocie, bieda, choroby. Są to patowe sytuacje, ale przynajmniej pokażą prawdę. Dzisiejsza telewizja to komercja. W większości ma charakter rozrywkowy. Pokazuje celebrytów i ich światek co mnie kompletnie nie interesuje. Osoby te nie są dla mnie autorytetem, dlatego nie oglądam Tych Programów. Poza tym Telewizja szuka sensacji i propaguje kłamstwo.

ivi123, Witaj. Twój problem może mieć głębsze dno. Wspominałaś, że przechodziłaś również depresję. Opisywane przez Ciebie zachowanie "wygląda" jak natręctwo. Możesz mieć zaburzenia lękowo-depresyjne, a w takim przypadku wskazana byłaby terapia. Te natręctwa mają swoją przyczynę więc dobrze byłoby przepracować trudności z jakim się borykasz na psychoterapii. Leki to ostateczność bądź wspomaganie w trakcie terapii.

Szkoda mi czasu na tego typu programy. Nie wnoszą jak dla mnie niczego nowego i konstruktywnego. Zamiast w/w programów powinno być więcej edukacyjnych, profesjonalnie przygotowanych do praktycznego wykorzystania.

ScarletWitch, Witam Cię na Forum. Czuj się tu z nami dobrze

Kontuzja?

jakub357, Te Twoje stany mogą mieć poważne podłoże więc proponuję jednak udać się do specjalisty. Nie ma złotego środka na stan rozpaczy, zwłaszcza leku, jeśli stan, który opisujesz ma podłoże zaburzenia. Z takim stanem należy sobie radzić poprzez psychoterapię. Jeśli rozregulowana jest gospodarka hormonalna... radzę udać się do lekarza rodzinnego po skierowanie do endokrynologa.