essprit

Znajdź sobie lepiej psychoterapeutę na miejscu .... bo nie licz na to, że pobyt w szpitalu (zazwyczaj to 3 lub 6 m-cy) wyleczy Ciebie całkowicie z zab.odż. To jest leczenie strasznie długie i po prostu taki pobyt to za krótko. Taki pobyt może być wstępem do "nowego życia"

No ja niestety byłam/jestem takim przykładem - o czym pisze Kaja /btw, też mnie to ... bulwersuje, delikatnie pisząc/. I qrwa niestety przez mega złe doświadczenie - mam wiedzę, często też tą "nie dla nas, pacjentów". Gwoli ścisłości - i to radzę: kierować się wyłącznie tym, czy dana osoba ma akredytację Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego lub Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. To najlepiej, nota bene tylko te (+pozn-beh) są finansowane przez NFZ . Inne, dobre - to Rasztów, Pozn -Behaw. (jak ktoś lubi ), analityczne. OMIJAĆ szerokim łukiem polską federację psychoterapii. A przede wszystkim sprawdzać czy dany terapeuta ma wykształcenie psychologiczne czy inne, bo to robi różnicę. Co do psychiatrów - to ktoś kto nie ma skończonej szkoły terapeutycznej (i tych dodatkowych wymogów; nie ma certyfikatu) - NIE JEST PSYCHOTERAPEUTĄ. A że oni robią coś na "kształt" psychoterapii, wcale nie oznacza że to tym jest. Oddałbym wszystko żeby dzisiaj nie mieć takiej wiedzy, przez takie a nie inne chu ... doświadczenia.

To tym bardziej jak masz "mniej" nauki, to nie rzucałabym tego. A nuż będziesz mogła robić swoje prace w ramach oddziału, w znaczeniu że wszyscy - pomimo że ważna jest tam "społeczność" - nie przebywacie z sobą 24h/dobę. Aż byłoby to niezdrowe A i tak: - najpierw podpytaj na uczelni jakie są inne opcje poza dziekanką (bo to zawsze możesz wziąć); pogadaj też indywidualnie z prowadzącymi - na samym oddziale poinformują Cię, czy jest możliwe ciągnięcie i terapii i szkoły. Ale podejrzewam, że jeśli to jest dobre dla Ciebie /kontynuacja/ - to pewnie pod jakimiś warunkami pozwolą Ci na to. No chyba że w ramach wolnych weekendów dałabyś radę obsłużyć uczelnię.

ZDECYDOWANIE LEPIEJ KONTYNUOWAĆ STUDIA !

Na takim etapie choroby NAJPIERW idą LEKI ... żeby go "zabezpieczyć" przed samobójstwem.

Cherry, po 1 - żaden psycholog, a po 2 - ojciec MUSI trafić do lekarza psychiatry który da mu leki !!! I nie udawajcie wszyscy wspólnie, że nic się nie dzieje. Każdy z was boi się, że popełni samobójstwo i nic nie mówicie/nic nie robicie. Taki stan, w jakim jest twój ojciec można łatwo i stosunkowo szybko (wy)leczyć !!! I nie dajcie się złudzić, że wraz z uzyskaniem pracy nagle "ozdrowieje". Prywatnie załatwić psychiatrę i niech matka z ojcem pójdzie na taką wizytę. A i jeszcze, jest to strasznie okrutne z 2 strony - że was ojciec tak traktuje ... żona i dzieci wariują z niepokoju czy się zabił czy nie. A rozwiązanie jest takie proste ...

Lonia, schizofrenia to nie jakaś enigmatyczna choroba. Łatwiej Ci będzie rozumieć to co się z Tobą dzieje, gdy będziesz myślał o tej chorobie jak o somatycznej - np.: raku. I teraz, widzisz że choroba postępuje a Ty nic nie robisz, a wiesz że można ją leczyć i że leczenie przynosi efekty - to Ty mówisz, że nie będziesz kłamał czy wymyślasz jakieś niestworzone historie - o tym niby, że osoby leczone przymusowo są gorzej traktowane. Generalnie skoro podjąłeś decyzję, że "chcesz" się zająć matką - to działaj, a nie wymyślaj RÓŻNYCH usprawiedliwień żeby tego nie robić. Pamiętaj, to co Ty przedstawiasz - to jest chorobowe myślenie twojej matki. A w sytuacji choroby (psychozy), bądź co bądź nie jest ona odpowiednią osobą do decydowania. Gdyby twoje dziecko chorowało na raka, też byś nic nie robił ? Skoro wiedziałbyś że można to spokojnie leczyć ? A i tak myślę, że powinieneś zająć się SOBĄ

Labradorek, NIE MA CZEGOŚ TAKIEGO JAK DDA !!! To tak gwoli jasności. A podstawowa rzecz - chyba lepiej nie pielęgnować tego co jest zaburzone i pod tym kątem szukać partnerki, a na odwrót - ciągnąć do tego co normalne ! Samemu się wyleczyć i wtedy sam nie będziesz umiał wytrzymać z kimś zaburzonym

A mnie już wkurzasz ... to co się przewija od paru stron, to chyba właśnie to co Ci powiedzieli na rozmowie - "wypróżnianie się".

Lonia, napiszę rzecz okrutną - teraz masz 25 lat i nie wyobrażasz sobie separacji z matką i zbudowania WŁASNEGO DOROSŁEGO życia ... a mama może pożyć jeszcze i z 20 lat jak nic. Będziesz wtedy panem w średnim wieku z jeszcze większą depresją, złością i frustracją ... o ile wcześniej nie zapijesz się na śmierć. Może też choroba mamy być IDEALNĄ wymówką do nierealizowania swoich własnych pragnień, swojego własnego życia. Jeszcze jedno - może akurat TWOJA próba usamodzielnienia się trochę mamę "poruszy" ... żeby zacząć robić coś z sobą. Nic nie piszesz o swoim tacie ... zmarł ? odszedł ? A choroba mamy niestety i na tym polega że trudno o świadomość własnej choroby, wg niej ona jest zdrowa ... Co może pomóc: - zaangażowanie pozostałych członków rodziny, im więcej tym lepiej ... wspólnie myślcie jak jej pomóc, jak ją zmusić do leczenia, i jak odbarczyć Ciebie z mega odpowiedzialności nad nią - twoje własne leczenie (psychoterapia): tam się dowiesz jak to zrobić żeby bez poczucia winy zacząć budować własne życie i leczyć się z depresji/alko - znalezienie najbliżej Ciebie ośrodka, który realizuje "Środowiskową Psychiatrię" /poczytaj w necie o tym/ ... i choćby to było 200 km dalej, to zadzwoń i porozmawiaj z nimi co robić. - porozmawianie z innymi psychiatrami (ale nie twoimi własnymi ) /może lepiej iść prywatnie/ - jak najlepiej jej pomóc - każde choćby MINIMALNE zagrożenie jej zdrowia i życia /lub innych osób/ jest tym, co pozwala zgodnie z prawem na leczenie wbrew jej woli ; wtedy dzwoń po pogotowie ! Mają obowiązek wziąć mamę a tam przynajmniej choć trochę ją podleczą ... - leki - najlepiej dla niej, jeśli znajdzie się już w jakimś leczeniu to ZASTRZYKI --- są one właśnie przeznaczone dla osób, które generalnie mają w d... leczenie. Lek utrzymuje się jakieś ładne parę tyg m-cy w organizmie. - udaj się do Pomocy Społecznej, powiedz jaki masz problem i co oni jako instytucja mogą zaoferować Tobie (o ile w ogóle, ale warto zapytać) - w ostateczności - ubezwłasnowolnienie mamy i wsadzenie jej wtedy do szpitala ... jest też jakaś inna opcja tego (łagodniejsza) - ale to musisz poszukać sam, ja już nie wiem ... coś w stylu - że sądownie występujesz o przymusowe leczenie (bez ubezwłasnowolnienia). NAJGORSZE w tym wszystkim jest to (jeśli dobrze zrozumiałam) - że twoja mama dobrze reaguje na leczenie psychiatryczne ... i kwestią pozostaje tylko to, żeby przyjmowała leki systematycznie ... A na koniec, ciekawe że nick masz żeński a piszesz jako facet -- 25 gru 2014, 12:22 -- aha, zapomniałam - przeczytaj sobie ustawę o ochronie zdrowia psychicznego

wiesz co ... w ogóle się nie sugeruj jakimiś tam określeniami dda/ddd czy co tam jeszcze Znajdź sobie dobrego psychoterapeutę - np.: w Poradni Zdrowia Psychicznego - i udaj się tam na terapię ("normalną" bez tych cudacznych nazw dda ...). Ona też jest realizowana w ramach NFZ. W sumie najważniejsze żeby ten ktoś był psychoterapeutą certyfikowanym (Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego) - i obojętnie już gdzie on tam przyjmuje. Może też być że w takiej poradni uzależnień przyjmuje, choć tam są raczej terapeuci uzależnień tylko ... Szukaj.

Bo pewnie pieniądze są na ALKO - i tylko takich przyjmują. Ale nie patrz na takie idiotyczne etykietki - ddd/dda/ddr czy co tam jeszcze - idź do psychoterapeuty zwykłego w poradni lub prywatnie -- 09 gru 2014, 14:35 -- Bo pewnie pieniądze są na ALKO - i tylko takich przyjmują. Ale nie patrz na takie idiotyczne etykietki - ddd/dda/ddr czy co tam jeszcze - idź do psychoterapeuty zwykłego w poradni lub prywatnie

Jeszcze możesz iść do poradni przy szpitalu w szopienicach - centrum psychiatrii bodajże. Sprawdź sobie.

Znajdź w necie listę certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i idź na dobrą terapię ... która rzadko kiedy jest przyjemna

M., a może lepiej żebyś nie zawsze był stroną proszącą; stroną której można tylko stawiać warunki etc. a ona ewentualnie okazę ci trochę łaski ? Może tak jak ona, POSTAW jej również warunki waszego związki i twoje oczekiwania wobec niej. Czemu tylko ona ty robi, a ty wszystko przyjmujesz i na wszystko się zgadasz ?

N.

Namastej, tutaj akurat stanę w obronie terapeutów Gość który jest "terapeutą uzależnień", dla mnie osobiście nie jest terapeutą. Właśnie oni w tych alkoholowych działkach - mają inne formy "leczenia" ... jakby to powiedzieć. Właśnie cześć z nich jest ex-alko, a ich szkolenia jak kiedyś oglądałam - to rok. Nie mają tego całego pakietu obowiązków/wymogów jakie muszą zrealizować > psychoterapeuci. Ale żeby nie było tak słodko, sama trafiłam też na "debili". Wydaje mi się, że to wszystko zależy od tego jakim CZŁOWIEKIEM ktoś jest. Mogą być ludzie z papierami, a mieć wrażliwość/umiejętności konia. A mogą też być ludzie bez papierów i dobrze pracować.

Przemek, to zawsze ! ;/ Dobra, zdradź co tam zamierzasz zrobić !

Przykre jest to co piszesz. Rozumiem, że życie w takim "chaosie" jest straszne. Ale tak na prawdę twoja matka jest CHORA i powinna się leczyć. Może gdyby nie wstyd waszej rodziny i ucieczka wszystkich te lata temu, teraz byłaby zdrowa ? I tak na dobrą sprawę, wcale nie musisz u niej mieszkać. Wiedząc jak jest chora i jak to wygląda - ty DOBROWOLNIE decydujesz się na zamieszkanie z nią.

Hesia, uwielbiam Cię "Pacjenci przebrani za personel" Zawsze mnie osobiście "kręcą" tego typu informacje - o przekrętach i nieprawidłowościach w tym zawodzie. Zawsze !

Ryszard, NIE DA się. Przekonasz się o tym sam, na własnej skórze.

Mówienie per ty do pacjenta, tylko i wyłącznie jak jest < 18lat. A w innych przypadkach - moim zdaniem - GRUBE przegięcie. Z innej bajki - czy ze swoim ginekologiem jest po imieniu ?

Frances, realia są takie że w takim szpitalu potrzymają go trochę ... i wypuszczą. Przede wszystkim, na zewnątrz on MUSI podjąć leczenie - i zarówno leki, jak i psychoterapia. Wierzę, że pilnowanie niedoszłego samobójcy jest męką dla Ciebie. Zawsze możesz zadzwonić na pogotowie - nie musi wcale dokonać p.s, wystarczy że będzie groził takim zamiarem, a z doświadczeniem wcześniejszym wezmą go od razu. Niech sam zadzwoni na Kopernika, wpisze się w kolejkę - a do tego czasu niech znajdzie sobie POMOC . A na taki od.7f nie trafi - ponieważ jest w takim złym stanie. Jeśli już - to na ogólnopsychiatryczny.

eee, co za bzdura że jesteś niewiarygodna w sądzie ? Kto Ci takich głupot naopowiadał )) A ja myślę (abstrahując od wielu rzeczy), że właśnie L4 od psychiatry jest bardzo dobre. Jak np odważy się oskarżyć pracodawcę o mobbing to L4 jest właśnie dowodem na to, że leczyła się psychiatrycznie .

Eee, też nie do końca Zawsze coś zostaje w człowieku, nawet jeśli ter./ty przerwaliście leczenie.