Dryagan

Co komu przeznaczone... czasem spotyka się tę drugą połówkę w tak dziwnych okolicznościach, że to prawie nie do uwierzenia. Więc jeśli coś ma być, to będzie

No nie da się, oczywiście. Jednak Autorka oczekuje porady - a ocenić tę relację można tylko na podstawie tego, co sama napisała.

No niby nie trzeba, ale to nie jest związek który trwa pół roku, tyko 10 lat! To bardzo długo. Jak coś nie gra, to raczej się już nie naprawi. A dużo gorzej brać rozwód zaraz po ślubie niż rozstać się na etapie narzeczeństwa. Autorka wątku sama napisała, że to jest "chory związek"

Ja brałem 150 + 150. Ale mi zmienili ostatnio w szpitalu na olanzapinę, więc pożegnałem się z pregabaliną (chociaż dobrze ją wspominam)

Jeśli ktoś po 10 latach znajomości nie wie co jest ważne dla drugiej osoby (myślę, że wy oboje nie wiecie) i nie jest w stanie wspólnie ustalić planów na dany dzień, tak żeby obydwie strony były zadowolone, to owszem nie pasujecie do siebie. Każde ciągnie w swoją stronę. A jak już dochodzi do rękoczynów (obustronnych zresztą), to związek ten nie ma racji bytu. Żadna terapia tu nie pomoże i skończycie jak Depp i Heard. Zastanów się czy w takich okolicznościach ślub naprawdę ma sens, bo z Twojej wypowiedzi jakoś tak nie wyczułem, żebyś bardzo go kochała. Lepiej skończyć związek na tym etapie niż się męczyć.

Zgadza się. Siedzenie w domu i myślenie to najgorsze co można zrobić, byłem pół roku bezrobotny swego czasu. Masakra... Ważne, żeby praca nie była zbyt stresująca. Ja z tego powodu musiałem zrezygnować z jednej roboty, bo nie dawałem rady. Teraz mam spokojniejszą, chociaż oczywiście nie da się stresu wyeliminować zupełnie. Tak więc popieram - a lepsze momenty możesz wykorzystać na podwyższenie kwalifikacji

@MarekWawka01 nie, bo się nie starałem i przynajmniej na razie nie zamierzam. Póki będę mógł pracować - będę to robić. W momencie ataków psychozy zwykle idę na zwolnienie (albo do szpitala), przynajmniej w ostatnich latach. Poza atakami staram się żyć zupełnie normalnie, pracuję, mam rodzinę

@Tańczący z lękami masz rację - z tego nie da się wyleczyć, ChAD jest chorobą nieuleczalną, można tylko niwelować objawy. Ja miewam remisje i wtedy jestem zupełnie "normalny", jednak niestety wracają też psychozy. Ta choroba to jak miecz Damoklesa nad głową

Sądzę, że on się po prostu boi i tak reaguje. Tym bardziej, że ciąża była nieplanowana - więc sytuacja nowa. Wiem jak sam się czułem. Niby człowiek się cieszył, ale w środku panika. Odreagowuje na Tobie, jednak oczywiście nie powinien, bo to słaby sposób na własny stres. Oczywiście pytanie jest inne: czy takie zachowania kiedykolwiek pojawiały się wcześniej, czy dopiero jak się dowiedział o dziecku. Bo jeśli symptomy były wcześniej, to już gorzej

@Wiśniówka psychoterapia nie pomoże jeśli człowiek nie jest na nią gotowy. Wiem to z autopsji.

@ezojaa zgadzam się z przedmówcami - koniecznie skonsultuj się ze specjalistą. Źle się kończy samodzielne kombinowanie z lekami i samopoczuciem. Pamiętaj, że sama nie jesteś w stanie obiektywnie ocenić swojego stanu.

perfumy

@zielona-welonka udane i dobre życie można przeżyć nie tylko w rodzinie i nie tylko będąc zdrowym i bogatym. Wszystko zależy od własnego nastawienia. Można też przeżyć kiepskie życie mając wszystko. Tak naprawdę szczęście jest w nas, głęboko w środku, trzeba je tylko wydobyć. Nikt inny nam go nie da oprócz nas samych

@Betixa zapewne wiele osób borykających się z depresją ma podobny problem. Jednak czasem po prostu trzeba się zmusić, bo to zamknięte koło a takie zaniedbania tylko nasilają stan depresyjny. Zwłaszcza sprawa uzębienia - po prostu marsz do dentysty!!! W tej chwili są takie możliwości, że można ząb odbudować nawet na korzeniu, a co mówić wyleczyć. Ostatnio czytałem, że próchnica może być jedną z przyczyn choroby Alzhaimera - warto i o tym wiedzieć. To że się nie umyjesz ogólnie wiele twojemu zdrowiu nie zaszkodzi raczej (ludzie przez wieki żyli w brudzie), ale zęby to inna rzecz...

@xkalax ból jest raczej bliżej pępka niż pachwiny, natomiast prosta próba, jak masz zapalenie wyrostka i się położysz na plecach za nic nie zegniesz prawej nogi - tak boli. Generalnie to nawet schylić się nie można. Chyba sobie wmawiasz jakieś rzekome przewlekłe zapalenie wyrostka - takiej choroby jednak po prostu nie ma. Nie dałabyś rady chodzić tyle dni z zapaleniem wyrostka po prostu. A tak serio to wystarczy zrobić morfologię, żeby wiedzieć czy jest stan zapalny, nie trzeba nawet usg. Wmawiasz sobie wyrostek a diagnozę przecież otrzymałaś.

No ja biorę pregabalinę - nie otępia mnie

@Ophelia dostałaś pewnie pregabalinę jako lek poprawiający jakość snu w zaburzeniach lękowych i zamierzony efekt uzyskałaś, skoro sen Ci się poprawił.

@xkalax potwierdzam co napisała @acherontia styx - przy wyrostku jest taki ból, że chodzić za bardzo nie można. Miałem kilka lat temu operację, to wiem. A diagnostyka też jest prosta, nie ma możliwości, żeby w szpitalu nie wykryli, że masz stan zapalny.

@ezojaa troszkę świętujemy - znaczy ja z rodziną. W sumie święta to zawsze najbardziej dla córki. Ale wieczór i jutro idę do pracy, więc się nastawiam psychicznie. Miałem niedawno małą przerwę (zwolnienie) i dopiero od tygodnia z kawałkiem wróciłem do pracy, więc jeszcze mi ciężko się skupić. Musiałem się mocniej podkurować. Doskonale wiem jak to jest, kiedy człowiek kwiczy z samotności, żeby nie było, że tego nie znam. Z drugiej zaś strony męczą mnie ludzie - jak jest za duży tłum, uciekam. Powiem tak, moja Żona ma sporo znajomych i rodzinę - czuję się ze wszystkimi obco a jej rodzina ledwie mnie toleruje. W sumie pandemia była dla mnie wybawieniem, bo nikt nie przychodził. Zresztą nadal jeszcze ta kwestia nie wróciła do stanu sprzed dwóch lat (co mnie cieszy, bo nie lubiłem świąt w większym gronie). Jak Żona przyjmowała gości, najczęściej zamykałem się w swoim pokoju. Mają mnie za dzikusa, dziwaka i (zupełnie słusznie zresztą) wariata. Trudno... Boję się tylko jednego, że Żona w końcu mnie zostawi, będzie miała dość moich ataków psychotycznych i odejdzie. Z drugiej strony chciałbym, żeby moje dziecko miało dobre dzieciństwo, a nie w cieniu moich wyskoków. Ta choroba to straszny ciężar dla Rodziny

prawda przez Ciebie przemawia... Ja w związku byłem z miłości nie z przypadku, ale ożeniłem się głównie z powodu dziecka w drodze. No cóż, szczęśliwy przypadek, moja Żona chyba by się nie zdecydowała inaczej na małżeństwo. @ezojaa wygląda, że jesteś moją równolatką. Nie da się okiełznać tej choroby bez leków. Ja kilkanaście lat próbowałem, zawsze się źle kończyło. Niestety... Też twierdziłem, że nie mogę pracować itd. biorąc leki, że mi po nich źle. Teraz biorę i nadal pracuję. Do wszystkiego się można przyzwyczaić.

Nigdy nie wiadomo co nam pisane i co jest lepsze. Mój żywot też niestety wyznacza choroba. Czasem myślę, że jestem ciężarem dla moich bliskich, dla żony i córki - że lepiej byłoby nie istnieć, albo nie pakować ich w to wszystko. Może to był błąd, że nie zostałem sam. Ale jednak tak chciał LOS. Nie wiem w jakim jesteś wieku... Ja mając 33 lata byłem bardzo samotny, nie miałem nadziei na zmianę. Zupełnie nie sądziłem, że kilka lat później sytuacja zmieni się o 180 stopni. Teraz mam rodzinę i martwię się o zupełnie inne sprawy, czasem to wpędza mnie nawet w stany chorobowe (jak ostatnio). Ech... nigdy nie wiadomo co lepsze i jak powinno być, żeby było dobrze

Hmmm, to jakoś tak samo wyszło Przychodzi taki czas, może przeznaczenie... Czasem trzeba poczekać

@bernard90 zwykle takie życzenia spełniają się w momencie, w którym nie będziesz już chciał. Czyli innymi słowy po prostu nie wiesz czego chcesz.

@Kocanka dzień dobry - może się uspołecznisz z nami chociaż troszkę. Z własnego doświadczenia wiem, że wirtualnie jest na początku łatwiej

@zielona-welonka żeby kuracja była skuteczna - konieczna jest właściwa diagnoza, może psychoterapia, żeby dotrzeć do źródła problemu. Choroby głowy to nie przeziębienie, które po prostu przechodzi po tygodniu. To skomplikowana sprawa. Dlatego nie da się odpowiedzieć na Twoje pytanie - jednemu przejdzie bezpowrotnie, innemu nie. Ja na przykład choruję na ChAD i nie mam nadziei, że ta choroba mi przejdzie, czy ją wyleczę, bo jak na razie jest nieuleczalna. Mogę tylko liczyć na to, że będę mieć dłuższą remisję...