johnn

Nie wiem czy to mi dolega. Załóżmy, że tak jest (mam aleksytymie), to nie kończące się próby nakłonienia mnie do kierowania się uczuciami są gehenną:( Na swoje usprawiedliwienie specjalista powie, że tak uczono. A ja będę się czuł jak worek ziemniaków bo nikt nie liczy się z moim zdaniem. Nie wiem co to znaczy wejść w relację. Rozmawiam ze specjalistą na każdym spotkaniu. Chodziłem na spotkania/terapię w wyznaczone dni (zwykle to było rzadziej niż co tydzień, specjalista ustalał termin lub rejestratorka. Ja zwykle wybierałem najwcześniejszy termin). Gdybyś musiał niesłusznie płacić za moje utrzymanie, to podjąłbyś lepszą pracę aby sprostać nowym zobowiązaniom czy nieustanie myślał jak znieść ten obowiązek? Mam dość ponoszenia konsekwencji za innych. W młodości nie rozważałem konsekwencji moich decyzji finansowych i rodzinnych. Po prostu pomagałem mamie. Gdy mama nie chciała wziąć rozwodu aby skorzystać z Funduszu Alimentacyjnego to nie nalegałem. Nie rozumiałem jak ważna to jest decyzja. To samo dotyczy utrzymywania przeze mnie domu kosztem moich potrzeb. Zapewne to wynika z tego jak przeżywam uczucia. To jest brane za dobrą monetę: Jak mogę być poważnie chory skoro rozmawiam logicznie, nie okazuje skrajnych emocji, nie płaczę i nie przeżywam. Nie wierzą moim słowom jak cierpię w środku to nie uzewnętrzniam tego (może nie potrafię). W porządku. Wdzięczny jestem za rady i udział w dyskusji. Mam dość samodzielnego wysiłku bez pomocy. To był przyczynek do spotkań ze specjalistami. Jeżeli ich pomoc (specjalistów z którymi się spotkałem) nie dla mnie bezużyteczna to moja sytuacja nie ulega zmianie a tym samym cierpieniu nie ma końca. I Salomon nie naleje z pustego. A ja nie mam z czego czerpać. Dziękuje za miłe słowa:) Doprecyzuj pytanie. Nie wiem co mam powiedzieć. Jestem w związku około 7 lat. Dziewczyna mieszka w odległości około 30 km. Spotykamy się na mieście. Kiedy psycholog zapytał mnie o dziewczyna zacząłem opisywać jak często się spotykamy i gdzie. Zaskoczyłem go, myślał, że powiem czy ją kocham czy nie. To nie jest odmowa wprost (raz się taka zdarzyła). Brak chęci rozmowy o tym problemie interpretuje jako odmowę. W trójnasób Psycholog (nurt psychodynamiczny) odmówił wprost obrania za cel terapii poprawy pewności siebie i niskiej samooceny. Specjalista zaproponował inny cel. Zgodziłem się. Psycholog nie nawiązuje do moich słów. Podaje a niekiedy omawiam przyczynę braku pewności siebie i niskiej samooceny a psycholog zmienia temat np. zadaje kolejne pytanie. Przypomina mi moje osiągnięcia. Gdy to nie pomaga zmienia temat. Nie informuje czy będziemy na tym pracować lub rozmawiać. W przypadku punktu 1. psycholog krótko odmówił: Nie zgadzam się na ten cel (to nie jest dokładny cytat). A potem zaproponował swój cel terapii. Wiem. O ile wiem to jest trudno dostępna na NFZ. Sprawdzę. Wiem. Przepraszam. Nie przeczę temu. Nie zasadniczej różnicy pomiędzy terapią a brakiem terapii. A nie starcza mi sił na samodzielną pracę. Ja nie czuje takiej potrzeby. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałem. Niezadowolenie i niezrozumienie chyba. Nie zgadzałem się z tymi stwierdzeniami. Nie. Bliżej było mi złości bo prawdziwość tych słów obarcza mnie odpowiedzialnością a ja tego nie czuję. Chciałem docięć prawdy, zrozumieć tok rozumowania rozmówcy i wyjaśnić. Odczuwam taką potrzebę na spotkaniach z psychologiem. Ale jest ona tłumiona. Sam nie wiem jak jest. Mam wrażenie, że podaje niewłaściwe zachowanie ojca bo to słuszny argument (ojciec złamał niepisane i pisane zasady) ale nie wiem jak odczuwam jego zachowanie. Nie wiem czy postępiam jego zachowanie bo postąpił źle (skrzywdził mnie) czy odczuwam teraz konsekwencje nie wywiązania się przez niego z obowiązków rodzicielskich (złamał zasady) i staram się zrzucić przykre skutki jego zachowania. Jako nastolatek nie odczuwałem braku ojca (gdy z nami mieszkał). Nie wiedziałem czego mam wymagać. Nie rozważałem tego. Przyjmowałem jego zachowanie bez zastrzeżeń. Czy taka odpowiedź cię zadowala? Mam trudność w odpowiedzi na to pytanie. Trudno mi dociec prawdziwych motywacji moich myśli. Tak wiele razy powtarzano mi, że ojciec zachował się niewłaściwie, że przyjąłem to jako pewnik. Kiedy myślę o tym co mogłem zrobić z ojcem to się cieszę ale nie czuję tego. Jest to mi bliskie a jednocześnie dalekie. Najczęściej czuje złość (gdy muszę zrobić coś czego nie chce robić) lub smutek/wstyd (gdy czuję, że zawiodłem oczekiwania innych i swoje). Bywa, że śmieje się na zabawnych filmach na youtube.

Nie robię nic niezwykłego. Rozmawiam o uczuciach prawie na każdym spotkaniu. Ale to zawsze sprowadza się do tego samego: Rzadko kieruje się czuciami. Dostrzegam je ale oddzielam. Skupiam się na zadaniach i dociekaniu prawdy. Meczy mnie rozmowa w koło macieja o tym samym.

Zdanie różne od mojego to zwykle za mało aby skłonić mnie do analizy moich przekonań. Stąd potrzeba poznania toku rozumowania dyskutanta. W mojej opinii wydajesz się osobą mi życzliwą. Dziękuje:) Być może tak jest. Ale obawiam się, że mam duże trudności w zrozumieniu pewnych zagadnień. Jeżeli ja się mylę (nie słucham się rad/wskazówek specjalistów), to odpowiedzialność spada na mnie (nie mam nic przeciwko temu) lecz jeżeli to psycholog się myli to powinien ponieść adekwatną odpowiedzialność. Zważywszy, że moje uwagi nie podlegają dyskusji, psycholog nie zleca badań lub nie kieruje do innego specjalisty nie znajduje usprawiedliwienia dla jego zachowania. Jego niewiedza nie może być usprawiedliwieniem. Tak, o ile mam rację. Oczekuje pomocy. Otrzymuje to co mam lub bezużyteczne dla mnie informacje. Nie mam nic przeciwko. Spór dotyczy metod. Na początku spotkań z obecnym psychoterapeutą poinformowałem go, że przebieg spotkań zaproponowany przez jego poprzedników mi nie odpowiadał. Nie skomentował tego. Na ostatnim spotkaniu zaproponował mi przebieg spotkań, który odrzuciłem na początku. Spotkania trwają około pół roku. Specjaliści namawiają do mnie kierowania się uczuciami przy podejmowaniu uczuć. Ale to jest wbrew mnie. Nie rozumiem tego. Czuję się zmuszany. Nie chce tego. Trwa "przepychanka", która zawsze kończy bez rozstrzygnięcia. To prawda. @Luna* twój nick kojarzy mi się z serialem animowanym pt. "Czarodziejki z Księżyca" emitowanym w telewizji Polsat po południu:) To kosztuje. Jeżeli nie osiągnę zaplanowanych celów, to nie będzie to miało wpływu na moją pewność siebie i niską samoocenę. Kogo będą obchodzić moje starania. Nie mam oczekiwań skoro nikt ze mną nie rozmawia o poprawie pewności siebie i niskiej samoocenie. Rozmawiam z psychoterapeutą. Informowałem i informuje specjalistów o moich wątpliwościach. Na przedostatniej wizycie o tym informowałem. Poniżej podaje pytania i odpowiedzi 1. Jaki jest cel spotkań? Odp.: Celem spotkań jest dialog, rozumienie znaczenia uczuć i nawiązanie relacji (ująłem to własnymi słowy). Moja interpretacja: Będziemy prowadzić rozmowę. Ta informacja jest bezużyteczna dla mnie:( 2. Czuje się zagubiony. Gdzie się znajduję (w przebiegu naszych spotkań)? Odp.: Pan jest tutaj. Tkwi Pan w tym samym miejscu. Moja interpretacja: Dla mnie ta informacja jest bezużyteczna. 3. Informowałem psychoterapeutę o niezadowolenie z przebiegu spotkań z poprzednikami i ich metodzie. Odp.: Na jednym z kolejnych spotkań psycholog zaproponował tą samą metodę. (Psychoterpeuta będzie stosował ta metodę bo go tak nauczono) Moja interpretacja: Czuję się oszukany i podstawiony po raz kolejny pod ścianą. Nie wiem czy mam się dostosować czy szukać kogoś kto lepiej zaspokoi moje potrzeby. Podstawą do tych poszukiwań ma być diagnoza ale skoro nie jest ona rzetelna to trudno się nią kierować. Obecny psycholog wspomniał, że jestem pusty w środku. Mamy na tym pracować. Ale po około pół roku spotkań stoimy w miejscu:( Nie stać mnie na stratę czasu. Po około dwóch latach z poprzednim psychologiem potwierdził, że terapia/spotkania zakończyła się niepowodzeniem. Nie wiem czemu. W dokumentacji brakuje podsumowania. Obecny psychoterapeuta nie zapoznał się z dokumentacją poprzednika. Sprawia to wrażenie braku odpowiedzialności za swoją pracę.

Odebrałem kopię dokumentacji od obecnego psychologa. Na początku rozpoznano u mnie osobowość schizoidalną (F60.1). Zmieniono ją na Inne określone zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych (F68.8). Co o tym myślisz? Do ostatnich wpisów odniosę się w późniejszym czasie.

Czasem rozwiązuje trudności, które napotkam przy realizacji moich projektów. Ale głównie rozważam rozwiązania problemów (zadań) matematycznych lub staram się rozważać moje zachowanie. Tak się dzieję od wielu lat. Rozważ co oznaczają twoje sny. Być może niosą dla Ciebie jakieś przesłanie.

Nie zgadzam się. Na jakiej podstawie formułujesz taką opinie? Nie mam żadnego stosunku do poprawy pewności siebie bo nie mam z kim o tym rozmawiać. Żaden specjalista nie rozmawiał ze mną dłużej niż około 5 min o poprawie mojej pewności siebie i niskiej samoocenie. Żaden specjalista nie miał uwag. Nie padły żadne propozycje. Żaden specjalista nie opisał na czym ma polegać nasza praca nad poprawą pewności siebie. Nie wiem czym jest poczucie własnej wartości. Niewiele o tym wiem. Oczekuje informacji. Nie otrzymuje ich. Mam wrażenie, ze oczekuje się ode mnie niespisanych informacji. Specjalista nie sprawdza ich obecności a ja nie rozumiem jego zachowania (podejścia). Aby zbliżyć się do jego stanowiska proponuje dyskusję. Ale zwykle mi się jej odmawia. Nie daje mi to spokoju. W tym celu stawiam pytania na forum. Każda rozmowa ze specjalista miała taki sam przebieg. Specjalista krótko przypomniał mi moje osiągnięcia a gdy to nie pomogło kończyliśmy rozmowę. Nie padają żadne propozycję. Nie padają żadne wyjaśnienia. Tak to powinno wyglądać? Wiem. Specjaliści tego nie dostrzegają? Czemu nie mogą ze mną o tym porozmawiać? Mam wrażenie, że specjaliści postępują sztampowo. Moje niezrozumienie lub bierność nie jest przyczynkiem do rozmowy ale brane mi jest za moje celowe działanie. Sprawdzę ją. Dziękuje. Ale obawiam się, że różnie postrzegamy osiągnięcia. Dla mnie to są wydarzenia. Potrafię przywołać co czułem. Ale uczucia są obok. Jestem od nich oddzielony. Nie umiem określić wartości mojego osiągnięcia. NIE WIEM CO Z NIMI ZROBIĆ:(:(:( Potrafię przywołać przebieg wydarzenia. Nie pamiętam aby ojciec lub najbliższa rodzina mnie kiedykolwiek pochwaliła za osiągnięcia szkolne:(

Zbieram owoce na polu w tym maliny i czereśnie. W poprzednim roku również wykonywałem tą pracę. Nie wiem. Nie przeżywam uczuć jak inni ludzie (moim zdaniem). Najczęściej czuję złość. Wywołują ją konieczność wykonania czegoś wbrew mojej woli lub zmierzenie się z konsekwencjami wynikającymi z "moich" decyzji. Gdy zasypiam to po zamknięciu oczu rozwiązuje zadania (problemy) matematyczne lub analizuje moje zachowanie lub innych ludzi z teraźniejszości i przeszłości. Chciałbym mieć dobre sny. Jako dziecko miałem sen, który się powtarzał. Śniłem, że chwieję się na tyczce w pobliżu mojego balkonu (mieszkaliśmy na 1 piętrze). Pamiętam uczucie ciągłego zagrożenia, lęku przed upadkiem i konieczność balansowania. Teraz myślę, że sen można interpretować jako moje zmagania przy podejmowaniu decyzji.

Wyjaśnij. Podjąłem pracę. Skoro polegasz na swoim przeczuciu a nie na moich słowach będzie to cię prowadziło do kolejnych błędnych wniosków. Już to zrobiłem. Ukończyłem studia matematyczne. Mieszkam w pokoju z kuchnią (piecyk do ogrzewania, zimna woda i wychodek, zasiłek i ubezpieczenie z MOPR) z bratem i mamą. To nie jest "załamanie". Prosiłem specjalistów o pracę nad poprawą pewności siebie i niską samooceną. Jeden psycholog odmówił a pozostali podjęli jedynie krótką rozmowę. Wspomniałem o tych trudnościach pracownikowi socjalnemu. Zgadzam się. Ale moim słowom nie daje się wiary. Nie przechwalam się. Pisałem o przeszłości. Nie wiem czy byłem szybki. Nie oceniłem tego. Konkurowałem z reprezentantami szkół podstawowych. Znałeś ich? Wynik zależy od wyboru konkurencji. Przegrałbyś. Przeczytaj uważnie moje wcześniejsze wypowiedzi a znajdziesz odpowiedź na swoje pytanie. To ma znaczenie ale mniejsze niż sądzisz. Pracuję poniżej swoich kwalifikacji.

Nie dostrzegłem takiego problemu. Czemu to jest istotne (to rozróżnienie)? Uzasadnij swoje zdanie. Zgadzam się. Nie sądzę choć były krótkie chwile kiedy byłem szczęśliwy. Mam problem z odpowiedzią na twoje pytanie. Otaczający mnie świat postrzegałem inaczej niż moi rówieśnicy. Nad wieloma zagadnieniami się nie zastanawiałem (chyba, że ktoś mnie do tego skłonił). Podobnie jak 12-latek nie zastanawia się kiedy zacząć zbierać na prawo jazdy. To nie jest właściwe dla jego wieku. Nie odczuwałem potrzeby zachowywania się podobnie do moich kolegów i koleżanek mimo, że nie jednokrotnie byłem świadkiem takich działań. Nie pamiętam żebym kiedykolwiek chodził nabuzowany lub rozżalony przez dłuższy okres czasu. Jako dziecko i nastolatek moją głowę nie zaprzątały dzisiejsze rozterki. Nie zastanawiałem się czemu moja babcia ze strony ojca nie spotyka się ze mną i bratem choć mieszkała blisko. Mój kuzyn odwiedzał swoich dziadków i spędzał z nimi czas. Nie zastanawiałem się czemu ojciec nie spędza ze mną czasu jak ojciec z synem. Słyszałem od kolegów co oni robią z ojcami. Nie czułem żalu. Dla mnie to była codzienność.

Tak wiem. A czy wiesz, że osoby z zespołem Aspergerem nie potrafią sami takich rzeczy się dowiedzieć? Proszę powiedzieć wprost to co masz do powiedzenia. Nie wiem. Nie potrafię przywołać wspomnieć przedsięwzięć sięgających dalej niż rok. Tak. Nie wiem kim jest Naczelnik. Nie wiem. Aby odpowiedzieć na twoje pytanie muszę je rozważyć. A ja nie chce tego zrobić. Nie wystarczy przeczytać twojego pytania. To prawda. Żal czuję do psychologów,rodziców oraz najbliższych członków rodziny. Informowałem o tym. Nie zgadzam się. Co masz na myśli? Nie. Bardzo rzadko płakałem. Zwykle, gdy byłem karany lub byłem zmuszany do czynności wbrew mojej woli. Pewnego razu moja dziewczyna przyznała się, że można się mnie bać. A to był mój zwyczajny wyraz twarzy. Nie sądzę. Ich ocena mojego zachowania może to sugerować. Tak. Nie wiem. Musiałbym to rozważyć. Nie jest to dla mnie ważne dlatego zaniecham tego. Ciekawe porównanie. Co z tego wynika? Już to robiłem nie raz. Dotychczasowe terapię mi nie pomogły. Prosiłem o dyskusję przyczyn nieudanych terapii (odmówiono mi) oraz wpisanie do dokumentację podsumowania terapii (odmówiono mi). Staram się ustalić co mi dolega. Skąd wiesz, że tego nie robie? Chciałbym poprawić pewność siebie i niską samoocenę oraz zmienić moją sytuację materialną na lepszą. To wymaga konsultacji z psychiatrą. Nie mam snów od lat. To nie usunie przyczyny mojego leku. Nie sądzę aby mi to pomogło. Dziękuje za rady w doborze leków.

Nie wiem jaka to praca. Wykonywałem w domu drobne prace. Lubiłem to. Nie było kółek zainteresowań w mojej szkole. Szkolne zawody matematyczne wygrałem. To nie jest rzecz sposobności! Nie rozważałem udziału w olimpiadzie przedmiotowej. Nikt mi tego nie zasugerował. Nie robiłem tego. Nie myślałem tj, nie zastanawiałem się nad tym. Nie rozumiesz mojego sposobu myślenia. Myślałeś, że będziesz kiedyś rozważał grubość pokrywy śnieżnej na Syberii? Nie mam takich trudności. Tak. Nie chce się zastanawiać nad odpowiedzią. Nie chce odpowiadać na twoje pytanie. Jakie ty masz zdanie o mnie? Tak. Proszę nie pytaj dwa razy o to samo. Brzmi ciekawie. Lubię to. Czy możesz mi polecić odpowiednia literaturę ? Czy jesteś w stanie doradzić temat pracy doktoranckiej? Od lutego spotykam się z nowym psychoterapeutą. Informowałem go o przebiegu spotkań z jego poprzednikami. Napominałem, że podejmowanie przez mnie działań (prób) i omawianie ich ze specjalistą jest w mojej opinii nieprzydatne. Na ostatnim spotkaniu obecny psycholog zaproponował mi to. Trudno to nie traktować jak lekceważenie lub ignorowanie moich słów. Na kolejnym spotkaniu zaproponuje psychologowi rozmowę na ten temat. Jakie konkretny masz na myśli? Odczuwam uczucia. Ale pełnią inna funkcję u mnie niż zwykłych ludzi. Bywa, że się wstydzę. Mam. Kiedy czyta się o sobie takie słowa : "Podsumowując - życiowa oferma, panikarz, mamisynek, pie***ła i d**a wołowa. Tak właśnie myślisz o sobie, czy może się mylę?" to nie czuje się dobrze. Ok. Aby nawiązać nowe znajomości potrzebuje wsparcia. Ok. Dziękuje za twoje słowa. Brałem Ranofren oraz Supiryd. Nie pomogło. Ostatni zaszkodził. Leki mi nie pomogą bo źródłem moich trudności nie ustaje. Moim słowom dotyczącym skuteczności leków nie daje się wiary. A brak ich skuteczności można zawsze wyjaśnić źle dobranym lekiem.

Lubię porządek. Lubię sprzątać. Nie pomalowanych ścian, starych mebli i uszkodzonych tynków nie sprzątnę. Nie zastanawiałem się na tym. Chodziłem do szkoły średniej o profilu informatycznym mimo to nauki nie było wiele. Nie było nikogo (z nauczycieli) kto chciałby mi poświęcić czas. Granie w Małysza i Quake to marnowanie czasu. To zależy. Dla osoby, która ma trudności w kontaktach z ludźmi to może być drogą do poprawy tego stanu rzeczy. To może być źródłem pewności siebie lub samozadowolenia oraz przyczynkiem do kolejnych wyzwań. Wiem. Robiłem to. Nie wiem co to znaczy wchodzić w dupę. Podaj przykłady. Nie zastanawiałem się nad tym. Mój umysł zajmowały codzienne sprawy lub moje zainteresowania (np. matematyka). Mój świat był ograniczony ale wraz z poznaniem poszerzał się i zmieniała się moja ocena jego. Odnotowywałem zdarzenia. Podobnie jak ty nie zastanawiasz się jak gruba jest warstwa śniegu na Syberii i czy dobrze się z tym czujesz. Wybacz ale nie wiem czy wyraziłem się na tyle jasno na ile bym sobie tego życzył. Myślę prosto. Nad wieloma sprawa nie rozmyślałem. Jedynie działania innych zmuszały mnie do rozważanie ich. Wtedy zasadne wydaje się postawienie pytania podobnego do twojego ale nie wcześniej. To jest ogólna uwaga. Nie wiem. Nie. Chciałbym otrzymać więcej wsparcia i zrozumienia oraz aby zwrócono uwagę na różnice pomiędzy zachowaniami moimi i rówieśników wraz z podaniem przyczyny i wyjaśnieniami. Powiedz to mojemu psychoterapeucie. Na wszystkie pytanie moja odpowiedź brzmi tak. Musiałbym stanąć na wysokości zadania. Chyba bym chciał. Nie chce się nawet zastanawiać. Z kilku powodów w tym chciałem zaimponować dziewczynie, zdobyć nowe umiejętności przydatne na rynku pracy, sprawdzić czy wytrwam. Nie lubię pochodnych. Mam też inne zainteresowania. Staram się dzielić czas pomiędzy nimi w ciągu dnia.

Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Wpływ na moje zachowanie miało wiele czynników w tym Miałem zaniedbane mieszkanie. Nie zapraszałem kolegów do siebie i unikałem odwiedzania ich gdyż to wymuszałoby odwzajemnienie się, Brak wspólnych zainteresowań. Prawie nikt nie interesował się matematyką lub programowaniem pośród moich kolegów i koleżanek, Nie umiałem wykorzystać moich zalet (osiągnięcia) w towarzystwie. Nie wiedziałem jak, Nie spędzałem czasu w towarzystwie innych w czasie wolnym. Nie imprezowałem lub nie spotykałem się ze znajomymi, Mój ojciec nie miał znajomych poza sąsiadami. To był przykład dla mnie, Nikt nie zwracał mi uwagi na brak znajomych i brak aktywności poza szkolnej Nikt nie zwracał mi uwagi na brak typowego zachowania adekwatnego do wieku. Nie miałem dziewczyny. Nikt nie zapytał czemu jej nie mam. Nie rozmawiał o dziewczynach (nawet ojciec) Mam wrażenie, że stan mojego umysłu w dzieciństwie na poziomie społecznym i emocjonalnym pozostawała na stałym poziomie. Potrzebny był bodziec. Niestety on nie przyszedł znikąd. Mi potrzeba powiedzieć wprost. Moje zainteresowania są dla mnie bardzo ważne. Lubię zajęcia, które można zamknąć w schematach. W przeszłości zbierałem owoce. To była ciężka praca. Zwykle wykonywałem tą pracę z mamą. Nie lubię się uczyć czegoś co mnie nie interesuje. W matematyce i informatyce interesują mnie wybrane dziedziny. Zaproponowanie mi czegoś innego może się spotkać z odrzuceniem z mojej strony. Obecnie programuje aplikację do nauki powtarzania nowych słówek z języka obcego. Ale to jest ciężka praca. Chce odpocząć fizycznie i psychicznie. Ale nie ma końcom moim staraniom i analizom. Wybacz.

Wielką przykrość sprawia mi wymaganie ode mnie utrzymania równowagi (utrzymanie kontaktów z ludźmi i kierowanie się uczuciami przy podejmowaniu decyzji) a jednocześnie odmowa sprawdzenia czy ją posiadam. Ja rozważam studia (doktoranckie) informatyczne lub matematyczne ale nie umiem się zdecydować jakie zagadnienia mnie interesują:( Nie wspominając o innych trudnościach. Nie odczułem tego. Nie spotkałem się bezpośrednimi działaniami wobec mnie. Nie cieszyłem się popularnością w klasie ale przywykłem do tego. Nie oceniałem tego bo nie wiedziałem jak to ocenić. Po szkole nie spotykałem się ze znajomymi. Nie miałem zainteresowań poza szkolnych. Teraz gdy rozumiem lepiej zachowania innych uświadamiam sobie co straciłem. Przykro mi z tego powodu. Ale nie da się się o tym zapomnieć. W przeszłości ze mną nikt nie porozmawiał i teraz próbuje się mnie zbyć. To jest zbędne. Dostrzegłem zagrożenie stąd spotkania ze specjalistami. Ale moje trudności traktuje się po macoszemu.

Cześć @Panna_Kotka, Czasami trzeba być asertywnym. Umieć stawiać granice. Mam podobny problem. Nie wiem kiedy powiedzieć NIE. Ludzie zwykle nie szanują tego co przychodzi łatwo. Spróbuj powiedzieć "NIE" (odmówić). Życzę Ci miłego dnia i powodzenia:) johnn

Powtórzę się. Miałem trudne życie. Jako stypendysta Prezesa Rady Ministrów chodziłem po śmietnikach w poszukiwaniu złomu i drewna. Pracę magisterską pisałem na parapecie bo nie mieliśmy w mieszkaniu ani jednego mebla. Tylko kartony. Na tym poprzestanę. Trudności z ludźmi miałem od dziecka. Ale nikomu o tym nie mówiłem. Nie wiedziałem, że trzeba. Przykro mi. Powodzenia:) Jaki kierunek? Od około 5 lat (z przerwami) staram się uzyskać pomoc (od specjalistów). W moim mniemaniu bez oczekiwanych rezultatów. Zamierzałem podjąć studia doktorancie ale obawiałem się trudności ze studentami. Spotkania ze specjalistami miały mi pomoc. Nie udało się. Przez lata wypełniałem obowiązki przypisane jednemu z rodziców. Mam dość samodzielnej pracy. Skąd byś wiedział jak jeździć na rowerze jeżeli by Cię wpierw nie nauczono? Skąd wiesz, że tego nie robię? Jakie to ma znaczenie? (pytanie retoryczne) Specjaliści ignorują znaczenie przeszłości. Skoro tak, to czemu mam przejmować się dzisiejszą przeszłością?

Być może. Brałem udział w kilku terapiach (nie wszystkie zakończone zgodnie z harmonogramem). W mojej ocenie zakończyły się niepowodzeniem. Spotykam się z psychoterapeutą. Mam wrażenie, że postępuję jak jego poprzednicy. Lekceważy moje słowa lub je ignoruje. Tym samym zmusza do kroczenia tą samą ścieżką. Wydaje mi się, że specjaliści oczekują ode mnie wyrażania swoich uczuć i kierowania się nimi. A dla mnie ważne są zasady i logika. Niestety rozmowa o przeszłości nie przynosi mi ulgi. Staram się pisać krótko i klarownie. Przepraszam. Rozmowa, że mną nie jest prosta. Mam niską samoocenę, brak pewności siebie, trudności w kontaktach z ludźmi. Nie mam celu w życiu. To prawda. Specjaliści proponują podejmowanie działań i omawianie ich na spotkaniu. Niestety w moim mniemaniu te rozmowy będą bezowocne. Otrzymam informację, które są mi znane i nadal nie będę wiedział jak się zachować. Zasady nie podpowiedzą mi jaką decyzję podjąć a uczuciami nie będę się kierował. Trwa impas. W moim mniemaniu specjaliści zamiast szukać przyczyny mojego zachowania wymuszają postępowanie zgodne ich naukami. Dziękuję za udział w dyskusji i życzę miłego dnia:) Łatwiej mi zrozumieć znaczenie pojedynczych zdań niż całości. Pozwala mi to się skupić na przedmiocie rozmowy. Co oznacza czepianie się wątków i dawanie odporów? Staram się odpowiadać na każde pytanie.

Co to znaczy? Powinienem. Nie dyskutuję z oceną jednego z użytkowników. Dobór słów wydaje mi się niewłaściwy. Należy zachować ostrożność przy informowaniu o nieprzyjemnych informacjach osobie o obniżonym nastroju lub w depresji. Moja atrakcyjność lub jej elementy były tematem rozmów wielokrotnie ze specjalistami. Obie. Lubię schematy (zeskanowanie towarów, przyjęcie pieniędzy, wydanie reszty, podziękowanie i następny). Odstępstwa od tego zachowania chwieją pewnością mojego zachowania. Do tego kto jest sprawcą tego (o ile jest). To zależy. Na polecenie wynikające ze wzajemnych zobowiązań nie mógłbym odmówić. Nie sądzę. Nie wiem czy wiem. Nie zastanawiałem się na tym. Lubię informatykę (obecnie programuje aplikacją mającą za celu wsparcie mnie przy nauce nowych słów z języka obcego), elektronikę i fizykę:) W przeszłości miałem ochotę budować roboty lub urządzenia elektroniczne ale brakło sposobności i środków finansowych:( Naukę w szkole średniej na profilu informatycznym rozpocząłem nie posiadając komputera kiedykolwiek. Zawsze miałem sprawniejsze nogi niż ręce. Trenowałem biegi krótkodystansowe. Poruszam się z prędkością ponad przeciętną. Mój ojciec również chodził szybko. Zwracano mi na to uwagę. Ponadto w pewne wakacje musieliśmy pokonywać wiele kilometrów w poszukiwaniu tańszej żywności. Nie miałem problemu w pokonywaniu dłuższych dystansów.

Twoje słowa nie napawają mnie nadzieją:( Czy ty byś chciała byś z kimś kto wybrał cię bo nie chciał być sam? Takie rozważania sugerują moją niską atrakcyjność. Czuję się dotknięty. Nie rzuciłem języka hiszpańskiego. Wstrzymałem naukę. Obecnie uczę się języka włoskiego i zamierzam wytrwać. Nie jest to proste. Uczę się sam. Pracuję również na aplikacją do powtarzania słówek z języka obcego:) Miłego dnia:)

Praca kasjera wymaga pracy przy kasie oraz układania towaru. Nie odpowiada mi praca przy kasie. Za dużo ludzi:( Wzdrygam się przed samą myślą o tym:( Oczekuje przygotowania lub/i wsparcia. Nie zawinionego cierpienia. Nie potrafisz pocieszyć i dodać otuchy. Nie interesuje mnie to. Nie. To on był źródłem moich podejrzeń. Pierwszy zaproponował test na zespół Aspergera. Zapomniał. Dwukrotnie mu o tym przypomniałem. Zrezygnowałem z trzeciej próby:( Nie nabijam się. Mi nie jest do żartów. Proponuję mu dyskusję w celu odnalezienia przyczyny mojego zachowaniu oraz podanie ocenie jego propozycji. Odmawia. Mam mu za złe brak odpowiedzi na moje krytyczne uwagi i wnioski. Czuje się traktowany przedmiotowo. Odmówił omawiania warunków wstępnych (jak to określił). Przystałem na jego propozycję. Po kilkunastu spotkaniach nie umiem odnaleźć się. Cel spotkań pozostaje dla mnie nieznany. Nie umiem odnaleźć porządku w przebiegu spotkań. Zwykle na zakończenie spotkania (psycholog) dopytuje się o to co wyniosłem ze spotkania. Nie wiem co powiedzieć. Dowiaduje się tego co już wiem. Kolejne spotkanie jest podobne do kolejnego, podobnie kolejnego. Nie pierwszy raz mnie to spotyka. Bez zasad moje uwagi nie znajdują właściwego oparcia (uzasadnienia). Każdy może mi zarzucić brak zaufania (do specjalisty) lub wygórowane oczekiwania. Pozostaje bezradny i bezbronny. Podobnie na wojnie wszelkie przepisy i zasady tracą na mocy. Obowiązuje prawo silniejszego. Nie zrozumiałeś moich słów. Moje utyskiwania dotyczą nie przestrzegania podstawowych zasad, praw pacjenta lub kodeksu lekarza/psychologa. Ta ocena może ulec zmianę po zmianie istotnych czynników różnej natury stąd potrzeba dyskusji ze specjalistą. Nie wiem co może psycholog a co chce? Mówię mu jak myślę aby on nie musiał, mówię mu jak postrzegam świat by on nie musiał i mówię mu jakie mam doświadczenia aby wiedział. Problemem nie są potrzeby ale ich spełnienie. Pierwszych psychologów prosiłem o podanie zasad jak postępować. Nie muszę przytaczać ich odpowiedzi. Moja mama była zbyt dobra dla innych. Myślała o sobie na końcu. To ją zgubiło. Należy zachować umiar.

@Neurovit https://szadurska-prokopiuk.pl/poziom-funkcjonowania-w-autyzmie-hfa-lfa.html?fbclid=IwAR2bYbKQqeFuITdqH2XRrvAKUr-9yUWctzdSiGriuk7QK08VKWNGDLUHwyAhttps://szadurska-prokopiuk.pl/poziom-funkcjonowania-w-autyzmie-hfa-lfa.html?fbclid=IwAR2bYbKQqeFuITdqH2XRrvAKUr-9yUWctzdSiGriuk7QK08VKWNGDLUHwyA To dotyczy mnie. Fragment z adresu powyżej.

Takie życie to udręka. Moi koledzy ze szkoły i najbliżsi mają wobec mnie wysokie oczekiwania, których nie umiem zaspokoić. To jest również jest powodem unikania znajomych ze szkoły. Siostra mojej dziewczyny ledwo przechodziła z klasy do kasy.Lubiła się stroić i imprezować. Z matematyki noga. Kiedy jest to czasami? Mam wrażenie, że to jest nakaz. Obawiam się, że ja nie będę przeżywał żałoby. O ile nie znajdę logicznego i wystarczającego powodu do zmiany mojego zachowania będzie to źródłem mojego cierpienia mimo, że będę wykonywał pracę wbrew sobie. Znam to od strony mostu. Czy nie przestrzeganie prawa przez innych usprawiedliwia nie przestrzegania prawa przeze mnie? Już nie wystarczy chcieć aby mi pomóc? Uczę się języka Python. Myślałem tworzeniu stron w Django lub analizie danych. Czemu pytasz?

Mam (pierwszą i jedyną) dziewczynę. Nie wiem. Mieszkamy od siebie w odległości około 25 km. Ja jej do siebie nie zaproszę z powodu niewielkiego metrażu (pokój z kuchnią, z mamą i bratem). Do niej obawiam się pojechać ze względu na nie pochlebną opinie o mojej osobie. Mają mnie za nieroba (jej 19 letnia siostra pracuje z chłopakiem za granicą przy zbieraniu owoców). Nie mam żadnego usprawiedliwienia na brak pracy poza trudną przeszłość oraz zaburzeniami. Nie chce o tym mówić stąd unikam wyjazdu (a tym samych trudnych pytań). Nie umiem zmieniać tematu, odpowiadać wymijająco lub kłamać. Sądzę, że tak. Wyjaśniałem jej jakie są przyczyny tego. Zna moje trudności. Ma problemy ze znalezieniem pracy (licencjat języka niemieckiego). Obecnie pracuje dorywczo przy zbieraniu truskawek i czereśni. Wcześniej miała staż z UP.

Nie. Prowadzę mini-wykłady w których zawieram przyczyny, przebieg i rozwiązania moich trudności. Na końcu czekam na pytania. Proponuję także dyskusję. Szczególnie w przypadku różnić zachęcam do dyskusji. Przedostatni psycholog po około dwóch latach spotkań w tym pół roku terapii po potwierdzeniu, że terapia zakończyła się niepowodzeniem (również byłem tego zdania) zaproponowała kolejne spotkania w oparciu o tą samą metodę:(:(:( Informuję ich, że oferowana mi pomoc jest nieskuteczna lub nieprzydatna. Mam przyjść z mamą żeby powtórzyła moje słowa lub to narysować? (przepraszam, że jestem niepoważny, denerwuje się). Mam to od bardzo dawna:( Informowałem o tym specjalistów:( Stosuje te techniki. Sam je odkryłem i wypracowałem. Tak. Nawet nie wiesz co musiałem robić i jak mieszkałem. Wstydzę się o tym pisać. Ten stan (depresja) utrzymuje się tak długo, że stało się to częścią mojego życia. Przecież to moja wina bo nie chce iść do pracy (ironia). Zastanowiłem się. To są proste pytania. Zajęło mi to około 30 sekund. Zgadzam się. Poza osiągnięciami szkolnymi i sportowymi nie było niczego:( Gdy skończyłem studia wszystko się załamało. Nie mam prawa jazdy, Nie mam żony. Nie mam samochodu. Nie mam kredytu. Korzystam z finansowej pomocy z MOPR. Ubezpieczenie zdrowotne mam z MOPR. Jestem prawiczkiem. Nie wspomnę o innych okolicznościach, które zapewne dopełniają obraz życiowego nieudacznika. Kim zatem jestem??:( Nie boję się koleżanki ale obawiam się o przebieg rozmowy. Trudno byłoby mi ukryć prawdę. Nie umiem zmieniać tematu lub odpowiadać wymijająco. Obawiam się prawdy o samym sobie:( Nie umiem tego wykorzystać. Dla mnie to są wydarzenia podobne do innych. Jeżeli ktoś mnie zapyta to odpowiem. Ponownie pojawia się problem decyzyjny (wyboru). Jak bardzo powinienem być dumy ze swoich osiągnięć? Jak je wykorzystać? Jak je ocenić? Pojawia się wahanie:( Poza mamą nikt chyba mnie nie pochwalił za czerwony pasek i inne osiągnięcia:( Mogę się tego nauczyć kilkunastu słów o sobie ale to wewnętrznie to będzie ta sama informacja. Moja pewność siebie nie wzrośnie. Nie wiem czy afirmację pomogą. Informacja musi mieć swoje oparcie. Kilka osób starało się mnie pochwalić. Podam przykład. Powiedziałem pracownikowi socjalnemu o braku pewności siebie i niskiej samoocenie. W kilku zdaniach mnie pochwaliła za moją ciężką pracę. Odpowiedziałem, że mi to nie pomogło. Na co ona zadała pytanie: "Chcesz żeby ci ktoś codziennie chwalił?". Na tym skończyła się rozmowa. Nic się nie zmieniło. Zawsze mam trudność aby udzielić odpowiedzi na to pytanie u specjalisty. Nie bardzo wiem co odpowiedzieć. Pewnego razu specjalista zmusił mnie do odpowiedzi słowami: "Proszę odpowiedzieć bo muszę coś tu wpisać". Od tej pory odpowiadam : "Średnio". Bywało, że znam odpowiedź na pytanie np. rozwiązanie zadania matematycznego (widzę je w umyślę) ale trudność sprawia mi przełożenie tego na język mówiony. Dokładnie. Często w odpowiedzi na pytanie mojego obecnego psychologa mówię długo i podaje przykłady. Nie wiem czy moja odpowiedź jest wystarczająca. Czasami reaguję śmiechem gdy wyjaśniam czemu tak długo odpowiadam. Dokładnie. Nie umiem tego uporządkować. Gubię się w tym. Moja wypowiedź traci klarowność i jasność:( Jeżeli czegoś nie jestem w stanie sobie wyobrazić, nie zrozumiem tego. Podam przykład. Kiedy przygotowuje kod programu to najpierw muszę go zobaczyć w umyślę. Uporządkować. Zapisać na kartach mojego umysłu. Ta praca jest dla mnie męcząca. Ukryta przed innymi. Mówiłem o tym specjalistom. Brak rezultatu. Mój obecny psycholog zwrócił uwagę na brak kontaktu wzrokowego. Zachęcał mnie do jego utrzymania ale mi to utrudnia komunikację. Wymaga dodatkowego wysiłku. Wolę skupiać uwagę na (nieruchomych) szczegółach otoczenia. Zdarzyło mi się to. Nie najlepiej się to skończyło. Moje wypowiedzi na forum mogą wydawać się składne, klarowne i jasne. Ale jest to zasługa moje pracy nad nimi. Zanim wyśle odpowiedź wielokrotnie się z czytam. Znów to nie jest dostrzegalne dla drugiej strony.

Wystarczyło nie wyrażać swojego zdania skoro nie ma znaczenia. Dziękuje:) Informowałem specjalistów, że ich pomoc jest nieskuteczna bo nie mam na czym się wesprzeć. Nie otrzymywałem odpowiedzi. Wnioskuje,że sam sobie mam być oparciem. Niestety brakuje mi sił. To prawda. Nie chce być niemiły ale bardziej mnie interesują wynikające stąd implikację. Nie wiem co to znaczy "zły świat". Proszę wyjaśnij. Nie rozumiem twojej wypowiedzi. Być może tak jest. Być może wymagam aby poświęcono mi więcej czasy abym zrozumiał to co innym przychodzi bez trudu. Specjaliści w pełni władz umysłowych mają trudności w zrozumieniu logicznych wywodów oraz przestrzeganiu przepisów prawa. Co ich usprawiedliwia? (pytanie retoryczne) Moja mama bez wiedzy co mi dolega była w stanie mi pomóc. Wystarczy chcieć. Nie to specjaliści powtarzają pacjentom? Nie wiem skąd biorą się moje trudności. Próbuje to ustalić. Laik jak siebie określasz rozumie moje trudności a specjaliści mnie nie rozumieją (Wnoszę to z tego, że ty o tym ze mną rozmawiasz a specjaliści tego nie robią. Nawet wprost o to zapytani lub poinformowani)? A nie sądzisz, że specjalistom ich wiedza przeszkadza spojrzeć inaczej? Specjaliści wyszkoleni w leczeniu nerwic, depresji lub zaburzeń osobowości są zamknięci na inne przyczyny trudności pacjenta:( Podam przykład. Informowałem specjalistów o trudnościach w nauce. Żaden, podkreślam żaden nie zabrał głosu i nie ustosunkował się do mojego wołania o pomoc! Podam kolejny przykład (na przywiązanie do swojej wiedzy). Poinformowałem obecnego psychologa, że psycholodzy podpowiadają mi jak zachować się w sytuacji, która sprawia mi trudność. Proponują aby powiedzieć "Zastanowię się." Niestety to nie jest problemem. Muszę wiedzieć czemu mam to powiedzieć (a nie coś innego). Po kilku spotkaniach mój obecny psycholog proponuje mi tą samą radę:( Stosuje tą metodę od lat! Zmusiły mnie do tego okoliczności. Mam dość takiego przymusu bez pomocy. Słowa zachęty lub kara nie wystarczy. Problemem nie jest zmiana. Nie ma kto mi pomóc. Staram się pracować nad sobą. Ale bez nauczyciela jestem zmuszony błądzić i popełniać wiele błędów. To jest męczące i czasochłonne. Podam przykład. Piszę aplikację do powtarzania słówek z języka obcego (uczę się języka włoskiego). Wciąż staram się aby mój kod był poprawny i czytelny. Zmieniam nazwy zmiennych, rozmieszczenie instrukcji i staram się uprościć kod. Nie umiem ocenić kiedy zakończyć pracę nad kodem, przejść dalej a ewentualne poprawki pozostawić na późniejszy etap prac. Zamiast zajmować się kolejnymi zadaniami wracam do początku i zastanawiam się czy trzeba coś poprawić bo nie jest wystarczająco dobre. Brak mi wzoru do którego mogę się odnieść. Niestety tego nie widać bo ostateczny użytkownik zobaczy jedynie efekt prac. Droga prowadząca do niego pozostanie dla niego w ukryciu. Zapewne ty podobnie oceniasz moje starania. Ja o nich nie wspominam nie dla tego że ich nie ma ale bo nikt o nie nie pyta w szczegółach. Mój trud ginie w trudzie innych bo każdy ma trudności. Podstawową mojego myślenia jest logika. inni również ją stosują lecz gdy z logicznych przesłanek wynika niekorzystna prawda inni ją zazwyczaj odrzucają wiedząc, że nie spotka ich za to kara a ja godzę się na jej przyjęcie. Podobne to jest do sumienia. Bardzo trudno mi odrzucić wnioski z logicznych przesłanek gdyż powstaję niespójność (zwykle) nie do pogodzenia z pozostałymi zasadami. Jeżeli nie usunę niespójności to będzie ona prowadzić do nieładu. Zniknie wspólna jednolitość, która scalała wszystko w całość. Podobnie jak pracodawca zacznie wynagradzać pracowników według własnego uznania zamiast kierować z góry ustalonymi regułami (np. efektywnością pracy). Pracownicy zaczną się buntować. A więc popierasz mój postulać aby każdy odpowiadał tylko za swoje czyny? Być może. Mam dość samodzielnego i samotnego trudu w poprawie mojej sytuacji.