Agnieszka_Kk

W ogóle mam tak dużo traum za sobą, że trudno mi wyobrazić sobie siebie zdrową, taką poukładaną mentalnie. Przemoc psychiczna, fizyczna i seksualna. Do tego dda. Jak nad tym pracować?

Ja mam podobnie, tylko ze gdy chce mowic o trudnych rzeczach. Mam wtedy pustke w głowie i czuję się jak małe dziecko i też taka mało kumata. Ja nie wiem co się ze mną dzieje, ale mam chyba regresję, bo proste zadania na mojej terapi p-b sprawiaa mi klopot. W jakim nurcie terapii jestescie? Ja byłam w analitycznym, psychodynamicznym, to mi pasowało bardzo. Ale z przyczyn ekonomicznych jestem teraz na nfz w p-b z elementami terapii schematu i przyznm, ze brakuje mi takich interpretacji jakie byly w analitycznym nurcie. W ogóle brakuje mi tego nurtu. Byc może po tej terapii ostatni raz skorzystam jeszcze właśnie z analitycznego. Co do mowienia o przemocy seksualnej, to nie wiem czy moja terapeutka jest gotowa na takie trudne treści albo to moja projekcja. Czy komuś z was zdarzylo się czuć jakby się nie miało psychologicnych granic. Mam czasem tak, że ktoś mógłby mi wejść na głowę, a ja reaguję z opóźnieniem po fakcie. Czy ktoś rozumie o co mi chodzi?

U mnie podobnie niestety. Mój ojciec był alkoholikiem, ale ponoć jest się nim całe życie. Do tego w pewnym momencie ojciec zachorował na schizofrenię i chad. Wychowywałam się w domu, w którym było mało miłości, a bardziej lęk przed tym czy ojciec będzie pijany, czy trzeźwy. Do tego matka wobec mnie i siostry była rygorystyczna, odreagowywała na nas swój stres po pracy. Przez całe moje życie mam irracjonalny lęk przed tym, że ja też mogę być chora.

Antylopa i co dalej? Planujesz rozpocząć następną? Pamiętam, że wcześniej chodziłaś na psychodynamiczna bodajże.

Na każdego działa co innego. Jak nie spróbujesz, to sie nie dowiesz.

Reghum a chodzisz na terapię?

Ja już jestem w terapii od kilku lat, a nadal nie wiem jak mówic o przemocy seksualnej, której doświadczałam przez około 7-8 lat w dzieciństwie. Jestem na etapie, że powiedziałam o tym terapeutce. Chciałabym też popracować w terapii nad tym, żeby kiedyś powiedzieć rodzinie, tej części która nie wie. I tej osobie, która mnie krzywdziła chciałabym powiedzieć jak bartdzo złamała mi życie. Ale teraz nie czuję się na siłach, żeby o tym powiedzieć. Na razie dobre dla mnie będzie skupienie się na terapii związanej z tym. Od siebie mogę polecić, by mówić tyle ile jest sie w stanie, do niczego sie nie nalezy zmuszać.

Ja też mam problem z nadużywaniem koputera i internetu. W ostatnim czasie ograniczyłam i jest mi z tym lepiej. Za każdym razem, gdy nachodzi mnie chęć, żeby włączyć komputer zadaje sobie pytanie "po co"? i jeśli okazuje się, że z nudów, a nic ważnego nie mam do zrobienia, to staram się unikać. Czasem trudno jest tak racjonalnie pomyśleć, gdy ma się taki ciąg do komputera. Dobrym rozwiązaniem jest też zgrywanie np. muzyki na odtwarzacz mp3, żeby jak najmniej czasu spędzać przy sluchaniu jej na komputerze.

Podpisuję sie pod wcześniejszymi wypowiedziami, nie studiuj tylko dlatego, że chce tego twoja rodzina, dziewczyna. Przede wszystkim czy ty chcesz studiować? Jeśli tak, to warto to robić głównie dla siebie, tak żeby sprawiało ci to przyjemność. Jeśłi nie wiesz, co bys chciał studiować, to polecam udanie się do dobrego doradcy zawodowego, który cie nakieruje. Ja po kilku latach odkryłam, że to co studiowałam to były niespełnione marzenia mojej matki. A jaki kierunek studiów wybrałeś? I dlaczego akurat ten? W czym czujesz się najlepiej, w przedmiotach ścisłych czy humanistycznych? W internecie można znaleźć test predyspozycji zawodowych, zachęcam. Niby zwykły test, ale pokazuje czarno na białym to, w czym czlowiek jest mocny. Na pewno masz w sobie takie obszary.

Współczuję ci twojej sytuacji. Ja tez miałam dużo nienawiści do swojej matki. Mi pomogło zrozumienie, że ona też miała ciężkie życie i dlatego jest taka jaka jest. Nie chodzi tu o usprawiedliwianie jej zachowania, ale o zrozumienie skąd biora się jej zagrywki. Mi osobiście dało to ulgę. "...dopiero, gdy przyjdą rodzice - wtedy musi się szybko zmyć i zacząć robić coś pożytecznego, aby nigdy nie pokazać, że nie zrobił tak naprawdę nic wartościowego". Czy aby na pewno nie zrobiłeś nic wartościowego w życiu? Mam wrażenie, że jesteś zbyt krytyczny dla siebie. Znam to niestety z autopsji. Mi pomogło rozmawianie w myśłach ze sobą, mówienie sobie miłych rzeczy, chwalenie siebie. Jeśli jesteś wierzący (katolik) polecam też rozmowy z Bogiem. On naprawdę istnieje, doświadczyłam tego na własnej skórze, gdy byłam w głębokiej depresji. Widzę, że potrafisz dużo napisać, to jest plus, bo ja nie potrafię tak sie rozpisać, jestem za bardzo zablokowana emocjonalnie.

Moje wewnętrzne dziecko odczuwa dużo poczucia winy za wiele spraw, za które nie powinno czuć winy. Ma mało akceptacji dla siebie. Ale pracuje nad tym, żeby to zmienić..

Profesjonalny terapeuta bez wiedzy twojej nie powinien nagrywać sesji.

Dla mnie na ten moment dobra jest terapia indywidualna, bo mam za sobą bardzo trudne doświadczenia. D|opiero jak je przepracuję w indywidualnej psychoterapii, to zamierzam pójść na grupową.

Jestem w terapii łącznie około 2 lata 7 miesięcy

Mi równiez pomaga malowanie. W ten sposób wyrażam zalegające emocje. Lubie też śpiewać piosenki oddające mój nastrów, ale gdy nikogo nie ma.

Nie wiem zupełnie jak tak na 100%, no może na 90%, być otwartym. U mnie to są momenty kiedy jestem otwarta i ufna, ale w większości przypadków odzywa sie we mnie strach przed zranieniem.

Nie wiem gdzie zamieścić link do strony o wierze. Zachęcam do odwiedzin i polubienia. Zachęcam też do komentowania i dawania swoich świadectw nawrócenia. Myślę, że na forum są osoby, dla których wiara jest ważnym aspektem w życiu. https://www.facebook.com/Przystanek-Wiara-1217575315004362

Ja też chętnie się spotkam, jeśli są takie osoby jak ja zainteresowane spotkaniem, to poproszę o wiadomość :)

Ja jestem w trakcie oglądania 1 sezonu. Serial mi się podoba, aktor który gra terapeutę jest wiarygodny. Fajny serial.

Polecam prostą metodę, głębokie oddychanie...

Radość sprawił mi zjedzony obiad w barze mlecznym, nie musiałam sama gotować.

Spacer po lesie

Jeśli unika kontaktu, to może być utrudnione, ale nie można się poddać. Osoba z depresją patrzy na otaczającą ją rzeczywistość w zaburzony sposób, tzn. może np. bać się tego, że ją ktoś oceni negatywnie z powodu depresji. Myślę, że warto mimo teog utrudnionego kontaktu dawać do zrozumienia tej osobie, że jesteś i może na ciebie liczyć. Sama mam teraz gorsze chwile i wiem, że takie zapewnienie jest bardo ważne. Kiedy ktoś jest w dołku, to też dużo daje taka doraźna pomoc jak np. zrobienie zakupów, pomoc w posprzątaniu mieszkania, ugotowanie obiadu. Nie można takiej osobie mówić, żeby wzięła się w garść, bo depresja to nie grypa, nie mija w 2 tygodnie, potrzeba często wielu miesięcy do wyzdrowienia. Dobrze by było zachęcać tą osobę do kontaktu z psychologiem.

Czy ktoś mógłby polecić poradnię/psychoterapeutów, którzy zajmują się problemem molestowania seksualnego? Jakoś nie idzie mi szukanie w google. Dodam, że interesuje mnie pomoc z Warszawy.

Jasne, że lepiej jest być zdrowym, niż być w szpitalu. Ja byłam w krótkim czasie w dwóch szpitalach, pierwszy był ostroprzyjęciowy i wspominam to kiepsko, jeszcze też zależy pod jakim aspektem. A drugi natomiast szpital bardzo chwalę (na Sobieskiego w Warszawie, oddział f10).