Lethality

Trzeba było jej pokazać skoro chciała kąt prosty :

Wychodzę z domu, a tu na klatce niespodzianka, bo sąsiadka z córka w tym samym momencie wychodzi. Psychicznie totalna wyjebka, ale nie mogłem trafić kluczykiem do zamka w drzwiach z powodu lęku :>

Ja bardziej się boję grupki gimnazjalistów/licealistów niż grupy dorosłych. Młodzi nie znają zasad społecznych, albo zupełnie je olewają by zaimponować grupie w stylu: "patrzcie co ja potrafię!". Są nieobliczalni więc można się po nich spodziewać najgorszego.

Miałem tak samo, ale u mnie dopiero w liceum zaczęło się gnębienie, po prostu to zależy na jakich ludzi trafisz. W gimnazjum na przerwach w szkole po prostu chodziłem pod salę, albo gdzieś daleko i siedziałem tak sobie. Rzadko z kimkolwiek zamieniłem słowo, bo miałem zupełną pustkę w głowię. Jedynie jeśli ktoś do mnie zagadał to mu odpowiadałem. Ogólnie zawsze miałem przeświadczenie, że szkoła nie jest dla mnie. Ludzie byli dla mnie nieciekawi, niedojrzali, ich żarty były na poziomie przedszkola, poziom nauczania był za niski i za wolny. Miałem wrażenie tracenia czasu. Ten "pełen ogar całego terenu" to jest niestety nasza cecha, fobików. Ostatnio słyszałem od znajomego pytanie: "Czemu ja zawsze mam taką świadomość wszystkiego i wszystkich wokół?". Tak mamy, dużo widzimy, dużo czujemy, niestety dla nas za dużo. Świadomość tego, że wszyscy ludzie w sali skupiają na Tobie uwagę i Cię oceniają prowadzi do przeciążenia. Jesteśmy nadmiernie świadomi.

Szukajcie bliskich wam ludzi. Od chronicznej samotności można zwariować.

burza011, Powiem Ci co robiłem. Przestałem unikać sytuacji lękowych. Brałem leki i chodziłem na terapię poznawczo-behawioralną. Szukałem wsparcia wśród innych ludzi. Starałem się rozwijać i działałem mimo paraliżującego lęku, braku sił i depresji co przełożyło się na sukcesy życiowe (praca, samochód, mieszkanie, dziewczyna) i podniosło moją samoocenę. Myślę, że leki i terapia pomogły mi najmniej. Jeśli w ogóle. Aktualnie dałem sobie spokój z walką z chorobą i po prostu korzystam z życia na tyle na ile pozwala mi choroba i na ile sobie zapracowałem. Co do wystąpień przed grupą to współczuję. W liceum po mojej prezentacji multimedialnej na geografii zostałem wyśmiany za to jak mi się trzęsły nogi, usta i drżał głos. A teraz w pracy nawet jako pasywny słuchacz czuję lęk nie do zniesienia.

Płaciłem 100zł za 50min. Z tego co pytałem się psycholożki to ma ona średnio 8 pacjentów dziennie co daje całkiem niezłe zarobki pracując od pn-pt. wyciąga gdzieś koło 18000 złotych miesięcznie.

Widzę novymivo, że przeszedłeś na dark side. Mam podobne doświadczenia. Przez 10 lat, nie licząc ostatniego roku nie było choćby jednej osoby, która by się mną zainteresowała, ani przejęła się tym co się ze mną dzieje. Pomijam tutaj pytania w stylu "Co Ci jest?", bo sam jako dzieciak nie znałem na nie odpowiedzi. W normalnej rodzinie taką interesującą osobą powinien być rodzic dziecka, ale ja normalnych rodziców nie miałem. W szkole też wszyscy mieli wyjebane, nauczyciele, rówieśnicy, każdy miał swoje życie. Dopiero z czasem, gdy sam nabrałem większej świadomości i dojrzałem psychicznie sam się zdiagnozowałem i zacząłem się leczyć. Jednak tych straconych lat już nikt mi nie zwróci.

I to jest zdrowe podejście. Nie można dać się zwariować i wykorzystywać przez kobiety zwłaszcza, że jest to powszechne i popularyzowane przez współczesne społeczeństwo.

[videoyoutube=tHbOP9G6Es4][/videoyoutube]

Korwin na króla, a Ogórek na królową Polski.

To, że im będziesz wyjaśniać nie znaczy, że zrozumieją. Wyjaśnij ślepemu kolory. Dlatego prościej jest znaleźć zrozumienie u osób podobnych, też zaburzonych.

małyjan, Większość kobiet na takich portalach nie jest ani samotna, ani nie jest im źle. Chcą faceta, który sprawi, że będą się czuły dobrze i mają olbrzymi wybór więc 99% skreślają. Sam pomyśl gdybyś miał setki lasek do wyboru też byś odrzucał większość i zostawiał tylko te, które uważasz za najlepsze.

detektywmonk, Nie ma w tym nic strasznego, to jest normalne. Sam miałem wiele razy nieprzyjemność podróży z takimi osobami. Dosiada się do Ciebie taka baba, albo pijany menel i pierdoli od rzeczy, gdy ty jesteś zmęczony po szkole, pracy, chcesz świętego spokoju i wrócić spokojnie do domu. Wiem jak to jest mieć chorego psychicznie rodzica i wstydzić się za niego więc współczuje synowi. Poza tym nic specjalnego.

hope82, dobry plan, napisz jak coś się będzie działo

To jest utopia. Rządzący zawsze mogą zmienić prawo i np. podnieść wiek emerytalny.

Enroute, Dobrej nocy

Nie mam siły, ani energii jak zwykle.

Follow_, Ogrzewanie?

To bardzo wygodne. Gdyby mi ktoś tak płacił rachunki

Tylko nie odleć Łzawienie zdarza mi się, ale ja wtedy czuję się tak jakbym płakał więc u mnie to ma podłoże emocjonalne. Smutno się człowiekowi robi, gdy masz fobię społeczną i kolejny raz wchodzisz w sytuację wywołującą lęk. To jest tragiczne. Nie. Ja się większości osób boję. Bardziej tych, których mniej znam, bo do fobii dokłada się lęk przed nieznanym. Do tego dochodzi lęk sytuacyjny. Wiadomo będę się bardziej stresował na ocenie całorocznej 1 na 1 z szefem niż w normalny dzień pracy.

Wczoraj szczere życzenia z uśmiechem kasjerski w Auchan na widok moich zakupów: "miłej zabawy i udanego wieczoru" . Energetyki i piwo

Pewnie, że tak i jest wiele takich przykladow na swiecie, wystarczy poczytać o aseksualizmie. Co za durny temat 0o

Mam dość większości ludzi. Dlaczego jestem zmuszony z nimi przebywać? Jebana praca, zjebany świat.

Dzięki za wsparcie. To miłe.