zmęczona_wszystkim

Za bardzo chyba projektujesz ten problem na całość homoseksualistów. nikt zapewne Twojego przyjaciela do tego nie zmuszał. Jesli faceta do tego nie ciągnie, to nikt go nie namówi.

Zapewne masz monopol na stwierdzenie, co jest normalne, a co nie. a Ty jesteś niby taki normalny? to co robisz na tym forum? bycie "pedałem" (skoro nie znasz innego okreslenia) jest dla mnie fajniejsze niż bycie ćwokiem i idiotą

Zresztą ośmieszającym wypowiedziom homofobów się nie dziwię. Bardziej mnie smucą wypowiedzi tych, którzy na siłę proponują określać to zaburzeniem, bo nie mogą sobie z tym poradzić. Ale jak już wcześniej pisałam, każdy może sobie tworzyć problemy na siłę i się z nimi później męczyć.

Indifference1, Hmm, to może nie miał do Ciebie zaufania, skoro powiedział ci tak późno. Nie dziwię się mu, zważywszy na idiotyczne mozliwe reakcje kogoś pokroju miro albo wcześniejszych typów

Akurat coś nie coś o próbach przetrwania wiem, bo wtedy faktycznie myślałam tylko o tym, żeby przeżyć kolejny dzień bez paskudnych objawów. Leki jednak pomogły i potem ochota przyszła:)

Nie czepiam się, po prostu dyskutuję. Ludzie mają rozmaite poglądy, a to, jak Ty postrzegasz siebie, to już inna sprawa. Inni mogą Cię postrzegać w zupełnie inny sposób i nie każdy będzie Ci w życiu przytakiwał. Wyleczenie nerwicy to z pewnością świetny pomysł, ale czasami trwa dość długo. Ludzie potrzebują bliskości i po co świadomie odmawiać sobie możliwości realizacji naturalnych potrzeb. wiem, co to stracone lata z innego powodu, więc przykre jest później żałowanie, że coś nam w życiu przeszło koło nosa.

Więc cóż poradzić, każdy ma prawo sobie wyszukiwać problemy. Właśnie o to mi chodziło, co napisałaś - że to jest Twoje własne gromadzenie sobie problemów, bo cóż po twierdzeniu, że uważam coś za zwykłe i normalne u innych, jeśli nie traktuję tego tak samo u siebie? Zamierzasz być sama przez całe życie - bo może teraz tak ci się wydaje, a potem będziesz żałowała swoich decyzji? Czy na siłę uznawać, że może jednak z mężczyznami jakoś pójdzie?

OK, ale skoro się z tym męczysz i brzydzisz się sama sobą, to znaczy, że coś jednak sobie kiedyś wmówiłaś, tak jak ludzie sobie wmawiają, że są nieszczęśliwi, bo mają takie,a nie inne problemy z wyglądem lub czymkolwiek innym. Jeśli uznajesz coś za zaburzenie, chociaż wyleczyć się tego nie da (co najwyżej wyprzeć, żyć w celibacie i męczyć się), to świadczy to o stworzeniu sobie własnego więzienia i wybacz, ale mówienie, ze jesteś tolerancyjna dla innych, nie ma tu żadnego sensu, bo to całkiem co innego. Nie akceptujesz się z jakiegoś konkretnego powodu, czujesz obrzydzenie też z jakiegoś powodu i uważasz to za zaburzenie też z konkretnej przyczyny. Nic nie bierze się z niczego. Dla Ciebie porównywanie z wagą było idiotycznym argumentem, bo myślisz innymi kategoriami, a dla mnie to coś tak zwykłego i naturalnego, że mogę to porównać ze wszystkim. -- 14 lut 2014, 17:17 -- Jaka spina? Inni dzielą się swoimi poglądami. Ale w takim razie w czym problem? Skoro to zaburzenie, to idź je WYLECZYĆ i będziesz się czuła ok, prawda? Jeśli o mnie chodzi, możesz uznawać się za osobę zaburzoną, za dewiantkę i kogokolwiek innego, ale nie wmawiaj mi, że ja mam to tak samo postrzegać. To Twoje problemy, nie moje.

No to masz problem, skoro sama sobie wmówiłaś, że to coś złego. Skądś to uczucie się musiało wziąć. Odstępstwo od normy? Wszystko może być uważane za odstępstwo od normy - kilka kg więcej lub mniej, itp. Jasne, ze możesz obstawać przy tym, że to zaburzenie - wolny kraj, każdy może sobie tworzyć własne mentalne więzienie. Z tym przedłużaniem życia, to kiepski argument - zwłaszcza przy dzisiejszych problemach z niepłodnością. Gdybym była młodsza i lubiła dzieci, i oczywiście była w szczęśliwym związku, to nawet bym pomyślała o ich posiadaniu, a nie jest to wcale aż tak trudne do zrealizowania.

Oczywiście, wypieraj, załóż rodzinę, a za kilka/kilkanaście lat okaże się, że to nie grypa i nie przechodzi. Zniszczysz życie sobie i być może też innym, albo będziesz potrafiła udawać do końca życia, że jest inaczej. -- 14 lut 2014, 16:39 -- wydawałoby się, ze na forum, na którym ludzie borykają się z różnymi sprawami, jest większa tolerancja, ale jak widać, ćwoków nigdzie nie brakuje...

To jest bardzo słuszna uwaga. Gadacie tutaj o tym co zrobić żeby poderwać itd. Ale pomyślcie od innej strony. Że skoro ktoś nie był przez dajmy na to 25-30 lat z kimś z związku to się po prostu do tego może nie nadawać. Na prawde mało jest facetów, którzy przez ten okres tylu lat nie mieli ANI JEDNEJ sytuacji, z której mogli coś rozkręcić. Pewnie co niektórzy będą gadać że nie mieli, ale właśnie oto chodzi, że mieli, ale nie zwracali na nie uwagi albo mieli to totalnie gdzieś. IMO brak związków na koncie w pewnym wieku o czymś świadczy. Tu się zgadzam, że są ludzie, i kobiety, i mężczyźni, którzy do związków się nie nadają i nawet kandydatów widzę na tutejszym forum, chociaż może niekoniecznie w tym wątku I możliwe, że niektórzy z nich to właśnie czują, więc może dlatego sabotują swoje działania... DJkocyk jest na etapie, kiedy stracił chęci po uprzednim okresie pozytywnego myślenia, stąd owe przemyślenia. Pod niektórymi mogłabym się podpisać, bo jeszcze całkiem niedawno byłam w takim samym dole. Taka wieczna sinusoida. Ale po okresie totalnego zwątpienia znów może nadejść zwyżka formy psychicznej. Ja tak bardzo powoli staram się z tego bardzo długiego dołu, naznaczonego małym wyskokiem, wychodzić. Bardzo powoli, niepewnie, z tysiącem zwątpień i nieprzyjemnymi chwilami załamań, ale jednak ...

A dlaczego miałby się nie pojawić? Kiedy jest mi bardzo źle, tez sobie mówię: dlaczego miałoby się pojawić coś, co mnie nie spotkało wcześniej (i mam tu na myśli większy przedział wiekowy ). Ale z drugiej strony pojawia się prosta wątpliwość - dlaczego nie? Nie mam pewności, że się pojawi, ale i nie mogę mieć pewności, że się nie pojawi. I myślę tez sobie, że jak będę cholernie negatywnie nastawiona, to zmniejszam sobie szansę na zauważenie tego łutu szczęścia. I bez przesady - pierwsza randka w wieku 40 lat? Mitologizujesz randki - przecież to również zwykłe spotkania z kimś, kogo np. widzisz po raz pierwszy, bo poznałeś przez portal albo w inny sposób. Nawet faceci piszący w tym wątku mają za sobą randki, co najwyżej nieudane, ale mają, a i kontakty z płcią przeciwną też, chociażby na gruncie towarzyskim. Nie żyją w izolacji na pustyni. Właśnie, nieatrakcyjni, a znaleźli partnerki, i to wcale nie "pasztety". A owa miastowa część to właśnie przeciętniacy - w różnym wieku. To, że dobijam do czterdziechy, nie znaczy, ze znam jedynie przedstawicieli swojej grupy wiekowej Cechy charakteru i zachowanie, nad którym trzeba popracować? Każdy przypadek jest indywidualny, bo jedni będa sami z tego powodu, że mieszkają w nieciekawym miejscu, gdzie nie maja kogo spotkać, a jeszcze pracują np. w domu, albo w czysto męskim towarzystwie, a inni okopali się na swoich pozycjach i żyją, żeby potwierdzić, ze tak właśnie jest i ponarzekać, co, bez bicia się przyznaję, też od czasu do czasu albo i częściej, uskuteczniam. nie mam pojęcia, co działa, a co nie, w dalszym ciągu nie potrafię sprecyzować swoich oczekiwań. Chyba gdybym nie miała takich doświadczeń byłoby mi łatwiej, bo nie miałabym tak negatywnego podejścia do życia, jaki przez te lata nabyłam. A wchodziłam w relacje, bo nie chciałam być sama, różnić się od innych, chciałam poprawić sobie samoocenę i jeszcze bym mogła wymienić wiele innych powodów. Bardzo głupich. Trwałam w nich z równie głupich powodów. Dzięki temu dalej nie wiem, czego chcę.

Tak, ale skąd masz wiedzieć, kiedy ów łut szczęścia się pojawi? Jeśli nie robimy nic, to nie wiemy, czy nie straciliśmy przypadkiem okazji. Na tym polega ów problem, że nie wiemy, czy szczęście się do nas uśmiechnie, czy nie. Zapewniam, że faceci, których mam na myśli, to przeciętniacy, a wielu z nich (mieszkający w pobliskiej wsi), to pijacy, zwykli robotnicy fizyczni, często bezrobotni, bardzo "ciekawi". A większość to naprawdę przeciętniacy. Czytałam wypowiedzi tu na forum i mężczyźni skarżący się na brak powodzenia należą do inteligentnych, mających o czym rozmawiać, i bynajmniej nie p.i.z.d.o.w.a.t.y.c.h., chociaż lubią tak często o sobie myśleć. To w moim wieku już czas zakupić gromadę kotów, a w szopie w ogrodzie założyć gołębnik , bo takiego etapu w normalnym rozumieniu nie mialam, żadnych "normalnych" związków uczuciowych, raczej powikłane relacje, które na pewno w niczym mi nie pomogły. Rozumiem, że Tobie chodzi o całkowity brak doświadczeń, ale czasami wychodzi na to samo, bo ma się jeszcze bagaż fatalnych doświadczeń, a po spektakularnych przypadkach totalnego olewania mnie i potraktowania jak g... , to powinnam chyba już sobie dać spokój

djkocyk, a czyż nie stwierdziłam, że niektórym życie g...... daje? Z pewnością są tacy, którym życie uczuciowe się nie ułoży, i to zarówno z ich winy, jak i bez ich "współudziału". Ten łut szczęścia albo jest, albo go nie ma. I pozostaje już kwestią indywidualnej wiary, czy temu szczęściu możemy dopomóc, czy zupełnie od nas nie zależy - to już inna filozofia. Powiem prosto: taką mądrość życiową może obalić najprostszy fakt: cholernie nieatrakcyjni faceci, którzy albo w kobietach mogą przebierać, albo przynajmniej znaleźli jedną stałą partnerkę. Rozglądnij się dookoła - jak popatrzę się na facetów dookoła mnie, to gdybym miała wybierać kogoś na podstawie wyglądu, to, bez urazy, ale załamka..... A jednak wszyscy Ci faceci mają rodziny, dzieci, udane życie. I nawet jakbym sama nie chciała w to uwierzyć (a często sama nie chciałam), to jednak fakt pozostaje faktem. To sprowadza się do takiego stwierdzenia - "Nieważne ile walisz głowa w mur. Wiadomo, że go nie przebijesz, ale na łożu śmierci powiesz sobie "Przynajmniej próbowałem". W pewnym momencie ma się już dość bezowocnego "próbowania", które za każdym razem coraz bardziej frustruje, dołuje i dobija. Szczerze mówiąc to moim zdaniem lepiej w pewnym wieku z godnością dać sobie spokój. W życiu nie ma znaczenia jak bardzo się starasz, próbujesz. Liczy się tylko twardy wynik i rezultat. Nic poza tym. I to ten rezultat, wynik twoich działań, wpływa na to czy jesteś szczęśliwy. To słowo wiadomo zmienia znaczenie tego stwierdzenia. Wiele razy traciłam nadzieję, odzyskiwałam, traciłam, rozmaicie bywało i bywa. Nie uważam (i to jest tylko moja opinia), żeby można było zyć z godnością uznając, ze nie ma się całkowicie szansy na ułożenie sobie życia osobistego. A spotkania z ludźmi, niezobowiązujące, z których coś może (a nie musi) wyjść, to przecież nie desperacja. Desperackie byłyby raczej uparte próby randkowania z setkami osób, z byle kim, na oślep. Zwykłe spotkania z ludźmi, na stopie koleżeńskiej / przyjacielskiej, itp., moga stworzyć dodatkowe okazje na naturalne poznanie kogoś, nie przez net czy portale. I jaki to jest ten tajemniczy wiek, w którym według Ciebie trzeba z godnością się poddać?

wielkie dzięki. Przynajmniej już wiem, że lepiej się na zlocie śląskim nie zjawiać, bo byś się zerzygał na mój widok. Zresztą mnie też nie cieszy towarzystwo homofobów - to dla mnie rodzaj zboczenia. A juz najśmieszniejsze są teksty hetero, którzy myślą, że każdy gej albo lesbijka na nich poleci.

Ja nikogo nie miałam zamiaru ani nie mam zamiaru ośmieszać, ani też dowartościowywać się cudzym kosztem. Nie mam intencji nabijania się z kogokolwiek tutaj, a co najwyżej polemizuję z przekonaniami i pokręconymi schematami, które niektórzy zbudowali wokół siebie, bo znam takie stany z autopsji, niejednokrotnie mnie dopadają, i raz uda mi się je zwalczyć, a niekiedy bywa gorzej. O samotności, i tej fizycznej, i tej wśród innych, wiem znacznie więcej, niżbym chciała. W swoim wieku nic nie osiągnęłam, ale chyba nadeszła pora, żeby zacząć coś w swoim życiu naprawiać, bo już więcej spieprzyć nie mogę. Też czasami mam fazę, żeby posiedzieć tutaj i ponarzekać, tylko że oprócz chwilowego wyplucia emocji i poczucia wspólnoty z innymi, mającymi te same problemy, nic więcej to nie daje. A ten "kit" często okazuje się być, o dziwo, prawdą.

Nie jestem tak głupia, żeby nie zrozumieć czegoś, co na pewnym etapie jest, w mniejszym lub większym stopniu, udziałem każdego z nas. I też wiem, co to cynizm po takich doświadczeniach, i jak smakuje rozgoryczenie. Ja ten ból leczyłam w inny sposób, głupio i beznadziejnie. -- 29 sty 2014, 05:08 -- Mogę się pod tym podpisać. Mogę się użalać, że miałam gorszy start od innych, gorsze warunki, ale znam tych, którym było gorzej niż mnie, a teraz są szczęśliwi, dobrze sytuowani, zadowoleni z życia. Ale tak samo jak Ty, większość mam na własne życzenie, bo sama doprowadziłam do nawarstwienia się moich problemów, zamiast z nimi walczyć. A na tym forum czytam wiele wypowiedzi sugerujących, że mam mnóstwo naśladowców i naśladowczyń gotowych na spieprzenie sobie życia.

Czyli jeśli nie udało się kilka razy, to lepiej przestać? Może nie spotkałeś osoby, która by tobie odpowiadała z wzajemnością. Nic w tym dziwnego. Życie nie jest takie sprawiedliwe, jednym daje wszystko od razu, inni muszą się natrudzić, a jeszcze inni g... dostaną. A jeśli niczego nie zdziałasz, to możesz przynajmniej spokojnie nie winić siebie, bo się nie poddawałeś. Tak, brzmi jak ostatni szajs, ale o dziwo, to chyba prawda. Chyba że odrzucasz innych swoją postawą. Może sam nie widzisz, co odrzuca od Ciebie inne kobiety. A może sobie chodzisz na takie randki, żeby potwierdzić, że nic z tego. Ludziska rozmaite rzeczy wyprawiają, żeby sobie samemu udowodnić, że mają rację. Ja kiedyś tak właśnie "szukałam", a w myślach miałam przekonanie: widzicie? Na g... wasze rady. Szukam, a i tak ja mam rację, że nikt mnie nie chce, bo to, bo tamto. I wtedy faktycznie nikogo nie znalazłam, nawet nie trafiałam na osoby, które chciałyby krótkiej przygody. Zero. Przetrenowałam na sobie wszelkie możliwe mechanizmy. nie było takiego wkurzającego i upokarzającego schematu myślenia, którego bym nie przerobiła.

O działaniu można znaleźć na tym forum setki stron i na wielu innych. Nie rób z siebie ofiary, wiesz dobrze, o jakie konkrety chodzi i o jakie działanie.

Przecież doskonale wiesz, o co chodzi. Twierdzisz, że jak się zaczyna za późno, to nigdy nie dobiegnie się do czołówki, więc po co zaczynać = po co próbować. Więc nic albo niewiele w tym zakresie robisz, bo po co? Przecież poglądy już masz ustalone i działanie byłoby sprzeczne z Twoimi poglądami. Nic nierobienie jest więc bezpieczne, a działanie (z wiarą w osiągnięcie sukcesu) mogłoby podważyć Twoje poglądy i zweryfikować je jako błędne. A przecież to niedopuszczalne, bo musisz mieć rację w swoim przekonaniu. Ja nie twierdzę, że działanie zawsze przynosi efekt, ale brak działania i cyniczna postawa: "ja z góry wiem, jak to będzie", na pewno żadnego nie przyniesie, bo nawet jeśli jakaś kobieta zagnie na ciebie parol, to przy braku współdziałania z Twojej strony nic z tego nie będzie.

No właśnie, więc trzeba próbować zrzucać te mentalne okowy. Ja tez mam rozmaite problemy ze związkami, które związane są z moim charakterem, wychowaniem, rodziną, doświadczeniami, itp. Ale orientacja nie ma z tym wiele wspólnego, bo podobne miałabym nawet gdybym była hetero. A jeszcze dochodzi problem z tym, że mogę kogoś szukać tylko w małej grupie, co jeszcze utrudnia już nie najmłodszy wiek. -- 29 sty 2014, 03:57 -- Nie, sądzę, że po prostu walczysz z poglądami, które nie pasują do wygodnego, bezpiecznego trybu życia, który sobie przez lata wymościłeś. Wiem, bo sama tak robiłam. bo po co próbować? Jeszcze by się mogło okazać, że nie miałeś racji? A tak możesz, nie robiąc nic, kontrować argumenty, które namawiają do zrobienia czegoś.

Brak argumentacji? To pojechać po zakompleksionym prawiczku. A jak. Typowa less. Pojechać po prawiczku? No jak ktoś pieprzy takie głupoty. Sam zresztą posłużyłeś się podobnym argumentem, tyle że odwrotnym, wobec mnie. I gwoli przypomnienia, to ty poniżasz innych facetów swoimi wywodami, robiąc z nich mentalne ofermy i zapewniając, ze do niczego się nie nadają, a jak ktoś ma odmienną opinię, to ją zwalczasz. Ja mam zupełnie odmienne zdanie. BTW, less - to skała. Prawidłowy skrót to :les. -- 29 sty 2014, 03:33 -- Ja tylko mam nadzieję, że nie będziecie sobie hodować kompleksów dzięki facetom, którzy skazują się od początku na porażkę, bo nie zaczęli, ich zdaniem, odpowiednio szybko. Później będą tego w życiu żałować, a z perspektywy wieku pomyślą sobie: jaki ja głupi byłem, co mnie powstrzymywało. I po co na starość żałować straconych szans? Ja wiele straciłam i cholernie tego teraz żałuję. I czasami te żale mnie dopadają i je tutaj wylewam. Więc po co wy sobie to robicie?

Nie, wtedy po prostu miałam wobec kobiet podobne podejście jak niektórzy panowie w tym wątku, a że natura nie znosi próżni...

Czyli jakbym ja miał takie przygody też bym wiedział o czym piszę? Argument z dpuy wyssany. To nie argument. Chodziło o prostą sprawę - ktoś zarzucił, ze mówię o mężczyznach, nie znając ich. I nie, żebym była złośliwa, ale moje doświadczenie jest praktyczne, a Twoje czysto teoretyczne. Zakładasz coś, a nie sprawdziłęś tego w realu. I to nie czyni ze mnie mistrza yody, ale swoje przemyślenia i obserwacje miałam mozliwość poczynić w praktyce, a i wiele dowiedzieć się od innych kobiet, bynajmniej nie homo, którym łatwiej przychodzi zwierzanie się kobiecie.

Nameless, ciekawe, czy wkleiłeś ten link przypadkiem, czy specjalnie, ale sąsiadka Bundych w realu jest tez lesbijką mój start z kobietami był dość późny, bo miałam takie własnie głupie przeświadczenia. Później sama się sobie dziwiłam, skąd wzięły mi się takie głupie mrzonki, że nie będę wiedziała, co zrobić, itp. Teraz juz naprawdę za późno na zmiany.