mark123

Obecnie niemożliwe jest, żebym zaakceptował siebie. Ja od wczesnego dzieciństwa do teraz nie spotkałem ani jednej osoby, która by była podobna do mnie.

Wagaruję częściowo.

No czasami wrażenie, że jestem w ogóle niepowtarzalną osobą, taki kosmita (w sumie to już od dziecka byłem inny). A emocjonalności ciekawej nie mam, w psychice i kondycji fizycznej też nie mam się czym zachwycać.

Jakoś nie zazdroszczę ludziom, którzy mają na takie rzeczy.

U mnie wiele rzeczy jest dziwnych. Negatywne czynniki były, ale nie były one obiektywnie silne i nie zauważyłem, by one całkiem bezpośrednio się przyczyniły do gwałtowniejszego postępu spadku samooceny.

Wkurza mnie, gdy moi rodzice czule się do siebie zwracają.

Mnie niespokojne zachowanie dziecka to się jakoś z rozpieszczeniem kojarzy, albo z nienormalnym charakterem dziecka. Ja od zawsze odkąd pamiętam byłem za spokojem. Już w zerówce nie ogarniałem rówieśników, którzy się niespokojnie zachowują, dlaczego tak się zachowują.

Najpierw musiałbym umieć, a póki co, takich umiejętności nie posiadam. jak to nie posiadasz a w wątakch nie piszesz z ludzmi? Chodziło mi o to, że nie posiadam w takiego typu tematach.

Nie było w zasadzie konkretnego powodu. Zaczęło coraz bardziej dochodzić do mnie, że jestem do niczego.

Grzeczne, czyli nie powinno robić żadnych złych rzeczy i powinno się spokojnie zachowywać. Jakoś wątpię, by przez samo wytłumaczenie przeciętne dziecko zrozumiało wszystkie zasady.

Ja w dzieciństwie nawet szanowałem rodziców (ale wzorem do naśladowania dla mnie nie byli), teraz szczerego szacunku do nich nie mam. Obecnie uważam, że bez sensu jest szczerze szanować kogoś, kogo się boi. Ale nie znam sposobów na zdobywanie szczerego ("od serca") szacunku, więc się tym nie kieruję.

Żeby było grzeczne oraz wiedziało, kto w domu rządzi.

Po prostu nie działały na mnie oraz raczej nie widziałem sensu w pochwałach, po co tak dokładnie one są. Uważałem także chyba (najpierw tylko podświadomie), że krytyka wobec mnie mówi o mnie prawdę, a pochwały są kłamstwem. Opinią innych zawsze się bardzo przejmowałem, ale tą negatywną. Chciałem, żeby inni nie mieli do mnie żadnych zastrzeżeń, ale też żeby mnie nie wychwalali. Gdy w dzieciństwie np. miałem coś zrobić i wiedziałem, że jeśli to zrobię dobrze to będzie pochwała, a jeśli źle to nawet niezbyt duża krytyka, to nie żyłem tym, że mam szansę na pochwałę, tylko żyłem strachem przed tą krytyką.

Nie mam pojęcia, skąd się bierze nadwrażliwość w człowieku. Tylko dziecko powinno się bać rodziców. Jeśli dorosła osoba się boi, to nie jest normalne.

Jeśli się nie jest nadwrażliwym, to nie ryją.

Doświadczam chyba coś w tym stylu, słuchając ulubionej muzyki lub "włączając" muzykę w głowie. Dwa razy w takim stanie zdarzyło mi się też mieć pojedynczy błysk jasnego światła przed oczami.

Tak, mam inaczej. W zasadzie to pochwały, które otrzymałem w przeszłości, przyniosły odwrotny efekt do tego, za co byłem chwalony. Pochwały które otrzymałem, nic konkretnego dla mnie nie znaczyły.

Nie na każdego pochwała działa w ten sposób.

Wkurzają mnie ludzie, którzy rano i w godzinach przedpołudniowych tryskają energią.

Ja się cieszyłem czasami z niektórych rzeczy, które w danym momencie zrobiłem, no ale cieszyć to się można nawet ze wszystkich nienegatywnych rzeczy. A na pochwałę powinno się "zapracować".

Ja słucham różnych gatunków muzycznych, nie mam swojego ulubionego, ale metalu przeważnie nie. Z metalu to słucham w zasadzie tylko jednego wykonawcy. Teraz mi ta pszczółka "gra" w głowie Jak wysłucham piosenki, która mi się podoba, to potem przez pewien czas ona "gra" w mojej głowie. Szkoda, że nie powtarzają starych odcinków tamtych dwóch programów z disco. Idą nowe na innej stacji, ale to już nie to samo.

Tak, można wykazywać cechy DDA nawet, gdy dorasta się w normalnym, zdrowym domu. Cechy DDA mogą wynikać także ze złych doświadczeń pozarodzinnych.

Ja lubię taką muzykę. W ogóle to nastrój tej piosenki kojarzy mi się z nastrojem piosenek z programów "Disco Relax" i "Disco Polo Live".

Ja mam odwrotnie, gorzej się czuję, gdy mam jakieś obowiązki (gdy nie mam, to trochę lepiej), a szczególnie dołują mnie obowiązki związane z uczelnią (gdyby nie rodzice, to bym chyba rzucił studia, bo i tak nic z nich w sumie nie wynoszę).

Nie chodzę. Wiem, że powinienem, ale pewne rzeczy nie pozwalają.