mark123

Ja też często piję colę w celu poprawienia swojego stanu emocjonalnego. Ja nie tyję od coli, wypijam 1,5-2 litry dziennie, poza tym dużo jem i mam bardzo mało ruchu, a i tak mam niedowagę.

Ja często tak myślę że moja samoocena jest jak najbardziej obiektywna względem mojej sytuacji życiowej, wręcz czasami myślę że mam ją za wysoką bo gdybym miał adekwatną albo bym coś zrobił ze swoim życiem, albo je zakończył a nie tkwił w marazmie. Też mam raczej obiektywną.

Wkurza mnie, gdy ktoś gdzieś pisze o czymś lub wrzuca jakieś zdjęcie i dokłada tekst typu "chyba każdy zna", "chyba każdy wie o co chodzi"; a ja nie znam, nie wiem.

leń

Żeby nikt nie popełniał żadnych błędów.

skąd ta pewność? Wiedziałem, bo już mi nauka bardzo źle szła oraz zdałem sobie bardziej sprawę, że jestem za słaby na pracę fizyczną, a na pracę umysłową po studiach i tak będę za tępy; oraz że jestem zbyt łatwo stresujący się, by być przyjętym do jakiejś pracy. A nawet, jak mnie gdzieś przyjmą, to i tak mnie chyba szybko wywalą.

Przywalić komuś.

Nie jestem pewien, bo jeszcze go nie usłyszałem, ale przypuszczam, że zareagowałbym ignorująco. -- 22 wrz 2013, 12:50:40 -- A jeśli usłyszałbym wiele razy, to może bym się wkurzył.

Ja psychicznie nie nadaję się do życia, wolałbym się w ogóle nie narodzić, jestem jakimś mega niewypałem. Ale nie uważam, że życie to kara. Moim zdaniem opcja, żeby jakiekolwiek życie było karą jest niemożliwa.

Że ojciec wstał i marudzi.

Wkurza mnie, gdy podczas robienia jakiegoś ćwiczenia ktoś mi mówi, że jak czegoś nie wiem, to żeby pytać.

Rodzice.

Powiedzieć w przyszłości rodzicom, że studiowałem tylko i wyłącznie dlatego, że oni tak chcieli i jeszcze przed studiami wiedziałem, że nie poszerzą one mojej wiedzy i że nic nie osiągnę w życiu.

Kończę jeść śniadanie i piję herbatę.

Gdyby wprowadzić pojęcie upośledzenia życiowego (na podstawie bardzo niskiego stopnia zaradności), to chyba miałbym upośledzenie w stopniu ciężkim.

Miałem się pouczyć na jutrzejszy egzamin (tym bardziej, że proste jest to, co mam się na niego nauczyć), ale chyba nic z tego.

Że mam wrażenie, że jestem jedyną osobą z grupy, która wbrew swojej woli studiuje i jest na wszystkich zajęciach.

Piję energetyk.

Aby uwierzyć, że jest się wartościowym, to najpierw trzeba być wartościowym, a ja nie jestem. Dzieci, które nie potrafią się odpowiednio zachowywać, to mnie dodatkowo wkurzają. Ja się czuję jak kosmita. Jak na razie jeszcze nie spotkałem nigdzie osoby tak dziwnej, jak ja.

Znowu na narzekanie na przymus studiowania.

Piję colę z Intermarche; nawet dobra.

Zaburzenie osobowości rozwija się najpóźniej chyba w okresie nastoletnim. Później nie ma możliwości "przejścia" na inne zaburzenie osobowości.

Mnie nie ciągnie.

Ja w przypadku dzieci i nastolatek boję się przede wszystkim, że będą się ze mnie naśmiewać, a w przypadku nastolatków dodatkowo, że mi coś zrobią. No i wstydzę się też, że patrząc się na mnie uda im się spostrzec, że jestem totalny życiowy niedorobieniec. Nie wiem, co jest przyczyną u mnie, bo rówieśników się bałem, wstydziłem od początku okresu szkolnego, jeszcze zanim zaczęli mi dokuczać (tyle, że przed tym, jak zaczęli mi dokuczać, miało to trochę mniejsze nasilenie). Miałem jakoś wrażenie, że mogą mieć złe zamiary.

Nie każda, ale mam jakieś skojarzenie, że w większości z takich prac on występuje. Ale i tak sprawa pierwszorzędna to taka, że jestem za słaby i w sumie też za powolny.