monk.2000

Sam fakt, że ludzie mają fobie przed chorobą psychiczną, boją się pójść do psychiatry, albo psychologa o czym świadczą.

Wie ktoś, gdzie mogę obejrzeć odcinki L. Dextera? To moja ulubiona kreskówka. Zawsze chciałem być naukowcem-geniuszem?

Mtsen, cześć. Kiedy to było kiedy się było młodym i miało 21 lat. Teraz te 23, kostucha coraz bliżej. :/

Jakbym nie miał wyjścia to pewnie bym pracował. Póki co mam rentę na F.20 i wsparcie rodziców. Próbuję powoli przyzwyczajać się do tej wizji. Gdyby był większy wybór, to każdy, nawet schorowany znalazłby coś dla siebie. A tak niestety musi brać co dają. :/

Zgadza się, wina stereotypów. Trochę dziwne, bo jak wejdzie się w internet, to pełno obrazków pokazujących dekadenckich ludzi, ale na żywo tego nie widać jakoś.

A na fuckbooku się liczy? Czy masz czasem głupie napady śmiechu?

Ja ostatnio zwątpiłem w możliwość wyleczenia, ale może więcej takich wpisów i przemyślę swoje podejście jeszcze raz. Może dla każdego jest szansa.

Mnie ostatnio tylko z charakteru, optycznie to widzę organizm ludzki przeciwnej płci i tyle. Jakiś średniowieczny mnich by się cieszył, bo nie miałby problemu z "pokusami".

A ja mam sypaną herbatę Darjeeling. Zna ktoś taki oto szlachetny gatunek?

Nawet jakbym wiedział jak mnie postrzegają, to pewnie nie uczyniłbym z tego większego pożytku. Kolejne dane do obróbki w mózgu, które przyjmą taki wygląd jaki im nadam. Nie powiem, fajnie być lubianym, ale jak znowu rezygnować z bycia sobą to ciężko powiedzieć czy się opłaca.

Śmiercionauta, też mi się to zdarza. I ponoć nie tylko mi. A ja oglądam Epokę Lodowcową. Byłem w kinie na pierwszej części i konwencja mi się spodobała.

Że każdy porusza w rozmowach temat własnego życia, ja nie mogę, bo bym wykończył rozmówcę narzekaniem.

Na tym forum jakoś w tematach schizofrenii mało kto się wypowiada. Myślałem, że o tym będzie ten wątek. A jeśli chodzi o akcję to nie mam zdania.

Słucham ścieżki dźwiękowej z Age of Empires 1 & 2. Trochę myślę o tym co dalej.

Szczerze? Sam bym się uzależnił od czegoś do dawałoby mi sens, żeby rano wstawać. Jakaś gra, o której bym myślał jadąc autobusem, znałbym się na tym, przy okazji musiałbym ogarniać codzienność, żeby móc grać, jeśli wymagałoby to jakiś funduszy. Kiedyś byłem "uzależniony" od gier komputerowych, teraz z łezką w oku wspominam te czasy, kiedy byłem do czegokolwiek przywiązany. Teraz nie mam żadnego towarzysza.

Asuu, myślę, że znawca Japonii znalazłby bardziej odjechane reklamy.

Oglądam filmiki o mistrzach szachowych i się dołuję, że najprawdopodobniej nie zbuduję swojego życia na intelekcie. Będzie trzeba być Janem Kowalskim.

Oglądałem odcinek Rozmów w Toku: "Poniósł mnie melanż".

isik81, cześć. Naczytałem się podobnych opisów już tu na forum, na tyle, że potrafiłbym wyciągnąć jakiś klucz z tego. Wypróbowałaś już wszystkie metody? Może jest szansa na poprawę jakaś?

Wkurza mnie, że w tym świecie nic nie wiadomo i nic nie jest pewne. Nawet nie wiadomo kto ma depresję, a kto nie ma. A może depresja nie istnieje?

Kiedyś miałem, ale pozdychały. Czy sądzisz, że w najbliższym czasie powstanie idealna podróbka Coca-Coli o atrakcyjnej cenie?

Śmiercionauta, kiedyś byłem czołowym w swojej okolicy. Dobrze powspominać te czasy. Moją jednostką waluty były czyste płyty.

Z reguły taką nienormalność się czuje. Trudno sobie ją wmówić. Normalny człowiek po prostu cieszy się codziennością. Jak nie jesteś beznadziejnym przypadkiem to coś idzie z tym zrobić.

Atakujące mnie myśli, nic nie zmieniają, a tylko krytykują. Często są ze sobą sprzeczne, nie idzie ich zadowolić.

Jak codziennie: zabawa z kotem w polowanie na papierek. Chyba będę częściej się w to bawił z nim, bo on też zadowolony.