ekspert_abcZdrowie

biologia - życie

czekolada suszona żurawina czy suszone morele?

akceleracja

amunicja

rewolwer

matylda52, dysleksja to inaczej specyficzne trudności z czytaniem i pisaniem. W szerszym rozumieniu dysleksją określa się każdy rodzaj problemów z czytaniem u dzieci i młodzieży. Najwcześniej dysleksję można zdiagnozować między III a IV klasą szkoły podstawowej. Wcześniej dzieci wykazujące problemy w nauce można zaklasyfikować do tzw. grupy ryzyka dysleksji. Nie wiem, czego dowiedziałaś się na temat cech osobowości osób dyslektycznych, ale mało jest badań psychologicznych na ten temat. Większość badań polega na porównywaniu dyslektyków z nie-dyslektykami w obszarze poznawczym (inteligencja, motywacja, percepcja, uwaga, kompetencje lingwistyczne itp.). Badacze zwracają uwagę, że dysleksja jest swego rodzaju obciążeniem dla ucznia, na tle którego może rozwinąć się nerwica czy fobia szkolna. W oparciu o wyniki badań testem Cattella (test osobowości) wynika, że dyslektyków cechuje wysoki poziom lęku i niepokoju, napięcie. Mają małą zdolność do kontroli zachowań i impulsów. Są emocjonalnie niedojrzali. Ich osobowość nie jest zintegrowana. W relacji z otoczeniem są introwertywni, osamotnieni. Bardzo boją się krytyki. Nisko siebie oceniają. Trudności sprawia im przystosowanie społeczne. W stosunku do ludzi są podejrzliwi. Nie ufają sobie i innym. Towarzyszy im brak poczucia bezpieczeństwa. Z kolei inne badania psychologiczne dają zgoła odmienny portret psychologiczny dyslektyka - dyslektyk ma mieć wysoką potrzebę osiągnięć, dominacji i autonomii. Jest emocjonalnie dojrzały, pewny siebie, niekonwencjonalny, aktywny i optymistyczny. Wykazuje wyższy poziom umiejętności społecznych. Jest niezależny i racjonalny. Zatem, co badanie, to inne wnioski. Różnice mogą wynikać z różnych przyczyn - innych metod badawczych, tendencyjnego doboru osób badanych. Osobiście byłabym ostrożna, by czynić daleko idące generalizacje na temat osobowości dyslektyków. Więcej o dysleksji (bardziej z perspektywy poznawczej) możesz przeczytać tutaj: http://parenting.pl/portal/dysleksja http://parenting.pl/portal/objawy-dysleksji http://parenting.pl/portal/przyczyny-dysleksji http://parenting.pl/portal/diagnozowanie-dysleksji Pozdrawiam!

zgrzyt

Polinezja Toffifee czy Rafaello?

Czarnulka577, trochę nieskładnie opisałaś swoją sytuację, ale wydaje się, że Twój główny problem to brak wsparcia i akceptacji Twojego związku z chłopakiem - przyszłym mężem - ze strony rodziców. Są wbrew Tobie i Twoim planom na ślub, dlatego robią jakieś pretensje i piętrzą jakieś trudności, by udaremnić Ci małżeństwo. Jeżeli jesteś pewna uczucia do swojego narzeczonego, a on do Ciebie, jeśli się kochacie, to nie warto odkładać decyzji o małżeństwie na potem. Zdaję sobie sprawę, że lepiej czuć akceptację ze strony rodziny dla swoich życiowych wyborów niż ich nie czuć. Lepiej też, gdybyście mieli pewność, że możecie liczyć na ich wsparcie, np. finansowe, bo z tego, co napisałaś, wynikało, że mogliby Wam pomóc w kwestii mieszkania. Z tego, co zrozumiałam, obawiasz się, że gdy postąpisz wbrew ich woli, stracisz ich pomoc i wsparcie. Może wówczas lepiej skorzystać z pomocy teściów, teściowej, która traktuje Cię jak córkę? Czasem lepiej żyć skromniej, ale spokojniej i w miłości i szacunku.

Krug_Stillo, zgadzam się z linką i Candy14. Uzależnianie swojej wartości i jakości życia od partnera/partnerki bardzo mocno pachnie uzależnieniem emocjonalnym od drugiej strony. Napisałeś, że dzięki znajomości z drugą osobą mógłbyś się rozwijać, kształtować swój charakter, pracować nad swoim potencjałem. Obwarowałeś się dziwnymi warunkami. Możesz bowiem to wszystko czynić bez partnerki u boku. Partner nie może być lekarstwem na nasze osobiste problemy. Miłość to nie jest lekarstwo na wszystkie bolączki świata, niestety. Owszem, dzięki bliskiej osobie jest łatwiej przejść przez ciężkie chwile, czasem łatwiej zmotywować się do działania - chcesz się starać dla drugiej strony, czasem udowodnić coś sobie i jej. Ale człowiek jest pełnowartościowy nawet wtedy, gdy jest sam. Gdy jest sam, może się rozwijać, kształcić, pielęgnować swoje pasje. Do tego wcale nie potrzeba partnerki/partnera. *Monika* słusznie zasugerowała, byś pomyślał o terapii dla siebie. Tym bardziej, że Twój problem braku dziewczyny jest tak naprawdę pochodną głównego problemu - niskiej samooceny.

twarz

złom

ajajaj89, może nie cierpisz na "czystą" depresję i "czystą" nerwicę, ale na mieszane zaburzenia depresyjno-lękowe albo depresję maskowaną, która przywdziewa dziwne maski, a teraz głownie manifestuje się pod postacią negatywnych objawów, jak anhedonia, pustka, smutek, spadek motywacji, zmęczenie, brak energii do życia. Oczywiście, przez Internet mogę sobie jedynie pogdybać. Więcej o mieszanych zaburzeniach depresyjno-lękowych przeczytasz tutaj: http://abcdepresja.pl/zaburzenia-depresyjno-lekowe. Pozdrawiam!

łom

odprysk

amfora

kwartalnik

nakład

nerwy - akson

nocne - koszmary

z targu albo z własnego ogrodu banan czy kiwi?

ubóstwienie

tapicerka

tunel

amant