ekspert_abcZdrowie

McDonald długie czy krótkie włosy?

cyrk - słoń

matura

lasagne tortilla czy kebab?

czerwony nos - klaun

ambicja

kibel - sedes

Australia chomik czy świnka morska?

materializm

za potrzebą - toaleta

elwe07, chyba nikt nie jest w stanie odpowiedzieć, czy Twoje wątpliwości dotyczące związku są słuszne, czy są na wyrost, bo nikt nie zna Waszej relacji ani kondycji Waszego związku. Niewątpliwie, związek na odległość ma swoje plusy i minusy, jak zauważyła Candy14. Trudno się sobą znudzić, widząc się dość rzadko, ale też trudno budować trwały związek. O tym, jak dbać o związek na odległość, można przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/zwiazek-na-odleglosc. Nie wiem, na ile Twoje obawy wynikają z charakteru Waszej relacji, ile z osobowości neurotycznej, a ile z lęku przed tym, że spotka Cię to samo, co w przeszłości - że zostaniesz ponownie odrzucona z dnia na dzień. Tych odpowiedzi musisz szukać sama w sobie. Pozdrawiam!

łuk

Moja przygoda z psychologią rozpoczęła się w liceum. Bakcyla psychologicznego połknęłam na lekcjach języka polskiego (!), kiedy rozmawialiśmy o archetypach i koncepcji Junga. Wtedy zaczęłam się interesować psychologią bardziej, czytać "Charaktery", szukać informacji w książkach. Po maturze postanowiłam spróbować zdawać na psychologię, chociaż bardzo interesowała mnie też biologia i biotechnologia. Akurat wtedy psychologia była bardzo modnym kierunkiem - była duża konkurencja (ponad 30 osób na jedno miejsce). Nie do końca wierzyłam, że się uda. Kiedy dostałam się na wszystkie wybrane kierunki, miałam dylemat, co wybrać, czy ja w ogóle nadaję się na psychologa. Nie do końca zdawałam sobie sprawę ze specyfiki zawodu. Wybrałam studia psychologiczne - nie zawiodłam się. Zdziwiłam się jednak, jak bardzo psychologia prezentowana w mediach, tzw. "psychologia podwórkowa" uprawiana przez ludzi, którzy nie są psychologami, którzy tylko trochę jej liznęli, przy okazji studiowania innych kierunków (np. na kursach pedagogicznych) różni się od "prawdziwej psychologii". Dzięki studiom odmitologizowałam wizerunek psychologa. Idąc na studia, myślałam bardziej, że zostanę psychologiem klinicznym. W miarę studiowania zrozumiałam, że psychologia społeczna jest mi bliższa. Jestem psychologiem, bo lubię pracować z ludźmi i dla ludzi. :)

aplauz

atak

okiennice

songo, stwierdzenie, że "masz wielkie kłopoty z porozumieniem z społeczeństwem" nie musi od razu oznaczać, że cierpisz na fobię społeczną. Fobie społeczne są kategorią zaburzeń nerwicowych. Prowadzenie samotniczego trybu życia i unikanie kontaktów z ludźmi czy trudności z komunikacją nie wystarczają, by postawić diagnozę socjofobii. Być może Twoja autodiagnoza jest błędna. Być może mylisz objawy z nieśmiałością czy introwertyzmem. Fobii społecznej towarzyszy wiele objawów somatycznych, jak przyspieszone bicie serca, zawroty głowy, czerwienienie się, potliwość, duszność, drżenie mięśni, mdłości, parcie na pęcherz, zaburzenia mowy, np. jąkanie się. Osoby cierpiące na fobię społeczną boją się wystąpień publicznych, telefonowania do kogoś, spotkań z płcią przeciwną, jedzenia w czyimś towarzystwie, załatwień w urzędach publicznych, konieczności korzystania ze środków transportu, bycia obserwowanym w trakcie wykonywania jakichś obowiązków itp. Więcej o fobii społecznej i terapii fobii przeczytasz pod poniższymi linkami: http://portal.abczdrowie.pl/fobie-spoleczne http://portal.abczdrowie.pl/terapia-fobii songo, pomyśl może o wizycie u psychiatry, który mógłby dokonać rzetelnej diagnozy. Pozdrawiam!

płacz - histeria

link

nie farbowałam i nie farbuję włosów stolik szklany czy drewniany?

stół żaluzje czy rolety?

okup

agresja - przemoc

allegro Avon czy Oriflame?

talizman