ekspert_abcZdrowie

pies kapsuła

kobieciarz

motyw aranżacja

montaż

krach - bessa

słabość, myślę, że nie robiąc nic, rezygnując z farmakoterapii, psychoterapii, wszelkich form pomocy i wsparcia, skazujesz się na rozwój choroby. Podejrzewam, że cierpisz na nerwicę, najprawdopodobniej nerwicę natręctw, stąd te myśli natrętne, obsesje. Niestety, drogą wirtualną nie da się za bardzo nic zrobić. Mogę Cię odesłać do specjalisty, doradzić, byś skorzystała z pomocy psychiatry czy psychoterapeuty, ale Ty sama musisz chcieć sobie pomóc i zacząć działać. Sama zdajesz sobie sprawę ze swoich irracjonalnych myśli, swojego chorego podejścia do wagi. Twoje BMI wskazuje na znaczną niedowagę. Pozwól sobie pomóc i nie rezygnuj z tej pomocy po pierwszych niepowodzeniach czy brakach efektów. Nerwica sama nie minie, może jedynie się pogłębić.

mikel, czy lekarz psychiatra mówił Ci o możliwości leczenia nerwicy w postaci psychoterapii? Owszem, leki nie są bez wpływu na Twoje zdolności poznawcze (pamięć, koncentrację, uwagę itp.). Nie da się też niestety przewidzieć, kiedy Twój stan się poprawi. Uważam jednak, że połączenie leków z psychoterapią dałoby lepsze i być może szybsze efekty. Myślę, że warto rozważyć uczestnictwo w terapii, jeśli jeszcze do tej pory nie korzystałeś z tej formy pomocy. Pozdrawiam!

koktajl

morze - sztorm

antidotum

cis amortyzatory

korytarz - tunel

sołtys

śnieg narty czy łyżwy?

niewiadoma - niepewność

krgoivefdN1, zazwyczaj osoby, które pracują za pomocą komputera/Internetu rzadko wpadają w nałóg uzależnienia od tych dwóch powyższych. Mają już taki przesyt komputera i rzeczywistości wirtualnej w pracy (nawet pracując w domu), że raczej, gdy mają sposobność, wolą spędzać czas inaczej niż tylko przed monitorem komputera. Drogą wirtualną nie da się rozeznać od czego jesteś uzależniona (być może są to dwa uzależnienia powiązane ze sobą - uzależnienie od komputera plus siecioholizm). Podejrzewam, że komputera/praca on-line jest dla Ciebie swego rodzaju mechanizmem ucieczkowym przed czymś. Tylko przed czym? Powinnaś się nad tym głęboko zastanowić.

Wodogłowy, obniżony nastrój, smutek i przygnębienie to uczucia, które bardzo często pojawiają się u osób, które doświadczyły rozstania, które zakończyły związek z kimś bliskim i ważnym. Podejrzewam, że pustka, niezdolność do emocjonalnego przywiązania może wynikać z anhedonii. Anhedonia to niezdolność do odczuwania przyjemności, pozytywnych emocji. Towarzyszą jej przeważnie inne objawy, jak spłycenie afektu, brak spontanicznego wyrazu takich emocji, jak radość, gniew, żywiołowość. Wyrażane stany emocjonalne są „blade, szare”, o zbliżonym kolorycie i podobnej ekspresji. To są tylko moje podejrzenia, które warto byłoby zweryfikować podczas bezpośredniej wizyty, np. u psychologa. Pozdrawiam!

domciok13, wymieniasz wiele objawów somatycznych. Napisałeś, że masz 22 lata, a czujesz się jak staruszek i powoli żegnasz się z życiem. Wspomniałeś też coś o psychologu. Byłeś u lekarza? Zdiagnozowano Cię? Podjąłeś leczenie, bierzesz jakieś leki, uczęszczasz na jakąś psychoterapię? Myślę, że wiele z tych objawów (nerwobóle, ból pleców i klatki piersiowej itp.) mogą mieć charakter lękowy. Być może Twój stan nie jest aż tak poważny, jak twierdzisz (nowotwór), ale oczywiście zanim postawi się jakiekolwiek rozpoznanie, należałoby wykonać specjalistyczne badania. Jeżeli to nerwica (hipochondria, zaburzenia somatoformiczne), to da się to skutecznie leczyć i wiele lat życia przed Tobą :) Możliwe, że psycholog, u którego byłeś, miała rację, twierdząc, że boisz się życia. Boisz się żyć, dlatego lęk generuje u Ciebie różnego rodzaju dolegliwości. Stany lękowe mogą być u Ciebie po coś, spełniać określoną rolę, z której nawet nie zdajesz sobie sprawy. Według mnie, powinieneś skorzystać z pomocy dobrego psychoterapeuty.

gejsza, bardzo prawdopodobne, że cierpisz na depresję reaktywną wskutek rozłąki z rodziną, do której jesteś przywiązana emocjonalnie. Wiele osób, wyjeżdżając na dłuższy czas za granicę, bardzo mocno przeżywa rozstanie z bliskimi. Bardzo dobrze, że zaczęłaś szukać pomocy dla siebie i udałaś się do lekarza, który zdiagnozował, co Ci dolega. Na pewno depresja nie zniknie ot tak, ale tęsknotę można minimalizować. Możesz rozmawiać z bliskimi przez telefon, przez Skypa, pisać maile. Dobrze by było, gdybyś miała też jakieś zajęcie, pracę, pasję, hobby, które zajęłoby Ci czas w ciągu dnia. Dzięki temu nie rozmyślałabyś tak o rozłące z rodziną. Przydałoby Ci się też jakieś wsparcie emocjonalne na miejscu. Napisałaś, że samotnie wychowujesz dziecko. Masz jakiegoś partnera, przyjaciółkę, kogoś bliskiego, zaufanego, z kim mogłabyś porozmawiać, wyżalić się, doradzić w chwilach trudnych, kiedy jest Ci bardzo źle?

Aurora92, tak. Trichotillomania to impulsywne wyrywanie sobie włosów z głowy, którego nie można powstrzymać. Owszem, czasami trichotillomanii może towarzyszyć wyrywanie sobie włosów np. z rąk, ale generalnie zaburzenie dotyczy niemożności powstrzymania się od wyrywania włosów z głowy.

bajka - Kopciuszek

szejk

Natalka1989, fajnie, że podjęłaś leczenie nerwicy. Wspomniałaś, że obecnie bierzesz Doxepin i lekarka zaleciła Ci zwiększyć dawkę, co rodzi Twoje obawy. A czy Pani doktor nie wspominała o psychoterapii? Czy korzystasz ze wsparcia psychoterapeutycznego? Leki mogą pomóc w wyeliminowaniu czy zredukowaniu objawów choroby, ale tylko terapia zapewnia leczenie przyczynowe. Pozdrawiam!

Mpa188, zdaję sobie sprawę, że jest Ci ze sobą subiektywnie źle, ale niestety nikt tutaj na forum nie może Cię zdiagnozować. Wspominasz o wielu objawach, a do tego pojawia się wiele możliwości interpretacji Twojej aktualnej sytuacji życiowej. To może być podejrzewana przez Ciebie depresja, załamanie po nieudanym związku, syndrom DDA (z racji tego, że masz ojca alkoholika), zespół lęku uogólnionego (co uzasadniałoby Twoje ciągle zamartwianie się o wszystko, lęk o Twoją przyszłość, czy sobie poradzisz itp.), niska samoocena itd. Według mnie, powinieneś skorzystać z pomocy psychiatry, który mógłby Cię trafnie zdiagnozować i zaproponować odpowiednie leczenie (leki i/lub psychoterapia). Pozdrawiam!

maślak