*Monika*

ZjemCie, Anoreksja pojawia się w momencie, kiedy wahania wagi zaczynają zagrażać zdrowiu odchudzającej się osoby, a silna koncentracja na jedzeniu zaczyna przeszkadzać w normalnym, codziennym funkcjonowaniu. Dziewczęta chorujące na anoreksję nigdy nie będą zadowolone z rezultatów swojej diety. Jeśli uda im się osiągnąć zamierzoną wagę, schudnąć np. 2 kg, nie poprzestają na tym. Dążą do jeszcze drastyczniejszego obniżenia masy ciała. To pierwszy, niepokojący objaw anoreksji: stałe przesuwanie granicy pożądanej wagi w dół. Do tego dziewczyna jest przekonana o tym, że ma pełną kontrolę nad swoim ciałem. To ona decyduje co, kiedy, ile i czy w ogóle będzie jadła. Kontrola ta jest jednak tylko pozorna, ponieważ przerażeniem napawa myśl, że mogłaby przytyć nawet o kilka gram. Dlatego dotknięta anoreksją osoba nie jest w stanie bez pomocy specjalistów powrócić do dawnych nawyków żywieniowych i odzyskać normalną wagę. Innym bardzo poważnym i trudnym objawem anoreksji jest zaburzenie w sposobie postrzegania własnego ciała. Każda niedoskonałość jest natychmiast wychwytywana i wyolbrzymiania. Dziewczyna ważąca 30 kg potrafi stwierdzić, że nadal ma zbyt grube uda i powinna jeszcze trochę schudnąć. Anorektyczki potrafią jednak prawidłowo ocenić wagę i kształt ciała innych osób.

domikog, Witaj na forum. Można zapytać ile Ty masz lat?

Ninnka, Witam Cię serdecznie na forum. Objawy, które opisujesz podobne są do ataków paniki, wywołanych nieświadomym lękiem. Dlaczego nie wybierzesz się do psychiatry/terapeuty?

niemanic, Witaj na forum. Objawy i zachowania, które opisujesz są niepokojące. Przy takich stanach jest potrzebny specjalista, sami nie wychodzimy z "takich" stanów. Być może błędy wychowawcze mamy i/lub inne czynniki, a może ich być cała masa wpłynęły na Twoje dzisiejsze trudności. Myślę, że potrzebujesz porządnej psychoterapii.

Amanda3, witam Cię na forum. Zarejestruj się u rodzinnego, opowiedz o objawach i poproś o skierowanie na podstawowe badania na początek. Zresztą lekarz powinien sam skierować Cię, bez proszenia.

Bombcat, julkaapril witajcie kochani

Marga_rita, Witaj na forum monk.2000, zapomniałeś dodać, że pomóc złagodzić objawy, ale przyczyny nie leczą. Natręctwa często współistnieją z innymi zaburzeniami, mogą też być skutkiem zaburzeń, np. lękowych, lękowo-depresyjnych, a te głownie leczy się psychoterapią. Tak niestety organizm manifestuje na trudności, z którymi boryka się człowiek. Koleżanka Marga_rita, napisała, że ma syndrom DDA, więc jest nad czym popracować na terapii. Marga_rita, Czuj się tu z nami dobrze

Oj, to nieładnie Jestem łatwowierna.

Moja_Paranoja, Witam Cię serdecznie na forum Zmieniłam tytuł Twojego wątku, mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe Myślę, że brak Ci wsparcia, stąd stany depresyjne. Nie tylko teraz, w obliczu tak ciężkiego dla Ciebie okresu, ale wcześniej też nie mogłaś liczyć na wsparcie ze strony rodziców. Myślę też, że bardzo pesymistycznie podchodzisz do życia, masz taki utarty schemat. Dlaczego nie myślisz w pozytywny sposób o swojej operacji? Przecież wszystko się uda, dojdziesz do formy po rekonwalescencji. Zobaczysz, że tak będzie. Poza tym, to nie przerobiłaś na terapii emocji związanych z "tamtym" feralnym wydarzeniem, wciąż obwiniasz siebie za to, co się stało i nie pogodziłaś się z tym. Wiem, ze to trudne. Niezbędna jest terapia to raz, a dwa zmiana nastawienia do życia, do przyszłości. Operacja się uda!

Z kuzynem wybraliśmy się na rolki Było fajnie, jutro też mam taki zamiar

takasama551, Witam Cię serdecznie na forum Myślę, że powinnaś przejrzeć wątki post1203426.html?hilit=parali%C5%BC%20senny#p1203426 post1181172.html?hilit=parali%C5%BC%20senny#p1181172 post1185403.html?hilit=parali%C5%BC%20senny#p1185403 Doradzam wizytę u neurologa, skoro coraz częściej zdarzają się Tobie te stany.

anaaneta, Witaj na forum! Myślę, że powinnaś jednak powiedzieć rodzicom i wybrać się do specjalisty. Pielęgnowanie takie stanu u siebie wyrządzi więcej złego niż dobrego.

Candy14, Kaju nie chcę snuć domysłów, ale w przedszkolu mam takie przypadki. Mamy dzieci ze spectrum autyzmu, zaburzeniami autystycznymi, autyzmem dziecięcym i Aspergerem. Dlatego najważniejsza jest diagnoza specjalistyczna. Wtedy można pomóc dziecku, np. matka dziecka może starać się o godziny wczesnego wspomagania na podstawie opinii o wczesnym wspomaganiu.

słoneczna_dusza, Witam Cię serdecznie na forum. Czuj się tu z nami dobrze

słonko1, post1203838.html?hilit=asentra#p1203838

ewakar, Diagnozujemy takie dzieci pod tym kątem u mnie w przedszkolu. Poszłabym w kierunku zaburzeń integracji sensorycznej. Dzieci ze spectrum autyzmu mają podobną nadwrażliwość, z aspergerem również, ale nie będę się licytowała Konkretnej odpowiedzi nikt Tobie online nie udzieli. Wybierz się z dzieckiem do Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej, tam na Twój wniosek zbierze się zespół orzekający i zdiagnozują Ci dziecko. Wcześniej ustalicie termin badania. Będzie potrzebna też wizyta u specjalisty np. neurologa. Z zaświadczeniem od neurologa udasz się do poradni. Mam nadzieję, że dostaniesz wskazania do pracy z Nią. Od kiedy obserwujesz tą nadwrażliwość i "rytuały" u córki?

Lunaria, J mam za sobą ponad 3 lata w nurcie psychodynamicznym i bardzo się cieszę z tego powodu. Bardzo mnie ta terapia rozwinęła.

kaja123, Bardzo mądre to, co napisałaś, jestem pod wrażeniem. depas, Zgadzasz się ze słowami koleżanki? Zrobisz coś dla siebie? Jesteś w stanie nie oszukiwać się?

Zatracony, Witam Cię serdecznie na forum

depas, Wiesz od czego są prawdziwi przyjaciele i dobrzy znajomi? Nie od głaskania po główce, tylko od pokazania tego, co się zawaliło swoim zachowaniem i postępowaniem. Wiem, nie znamy się osobiście. A Ty odniosłeś wrażenie, że Cię oceniłam. Ja Cię nie oceniłam. Ocenić zachowanie, a ocenić kogoś to są dwie różne rzeczy. To jest specyficzne forum i nie muszę domyślać się, że wcześniej musiałeś mieć trudną sytuację, pewnie jeszcze w dzieciństwie... błędy wychowawcze rodziców, rozbita rodzina, pijący ojciec lub matka, trauma etc. Każdy tu ma jakieś przejścia za sobą, nikt tu nie wchodzi tylko po to, żeby sobie poczytać tematy wątków dla zabicia czasu, są przecież inne, bardziej interesujące zajęcia. Nie obrażaj się. Napisałam to z troski, a nie po to , żeby dodatkowo Cię dobić, jak to określiłeś. Wolałbyś, żebym użalała się nad Tobą pisząc jaki to Ty nie jesteś biedny? Jakie to biedactwo z Ciebie? Co by z tego wynikło?

mamma, Witaj, Jak najbardziej, na tle nerwowym można mieć reakcje alergiczne, przede wszystkim swędzenie skóry w różnych miejscach. Ale jeśli czujesz się zaniepokojona to wybierz się do lekarza.

Rafal vel Nerw, Bardzo wyczerpujący wykład Teraz musisz zmierzyć się z tą dzisiejszą rzeczywistością, nabrać dystansu i zacząć się leczyć. Niby takie proste nie? Mnie wyjście z najgorszego kosztowało ponad 3 lata psychoterapii. Ale nie żałuję.

jarwik, leki tylko wspomagają samopoczucie, ale nie załatwią sprawy. Masz trudności, które manifestują się poprzez ataki paniki, nieświadomy lęk. Tak jak napisała koleżanka wyżej...wybierz się na psychoterapię.

depas, dziewczyny mają rację. Sama się wzburzyłam gdy przeczytałam, że masz pretensje do lekarza. Miej pretensje teraz do siebie. Lekarz pewnie pomyślał, że efekt placebo zadziała na Ciebie. Ale Tobie i prawdziwa wszywka nie pomoże. A wiesz dlaczego? Bo napiłeś się i pijesz. Jesteś alkoholikiem.Różnica byłaby z prawdziwą wszywką tylko taka, że może wylądowałbyś w szpitalu po zachlaniu. Przysporzyłbyś sobie wstydu, sobie może nie, ale rodzinie. Nie wiem jak ja bym zareagowała, gdybym była Twoją żoną.Ona jest współuzależniona i dlatego toleruje i znosi, bo myśli, że musi Twoje picie. Ja to bym dawno z Tobą nie była. Co to mi za przyjemność wdychać opary dzieląc z Tobą łózko. Co to za przyjemność żyć z kimś, kto nie jest w stanie przewartościować zysków i strat wynikających z picia? Na dzień dzisiejszy jesteś aktywnym, pijącym alkoholikiem. Jeśli masz dzieci...bardzo im współczuję. Zafundowałeś im życie podobne do Twojego i Twojej żony...takie mają wzorce. Jeśli to nie jest wystarczającą motywacją dla Ciebie, żeby przestać pić, to miej honor i żyj sam. Bo żona nie ma na tyle siły, żeby Cię zostawić. Tak samo potrzebna jej pomoc, może jeszcze bardziej niż Tobie. Wiem, że te słowa nie wywarły na Ciebie większego wrażenia. Alkoholicy tak mają. Wydaje mi się, że jesteś inteligentnym mężczyzną, mało zmotywowanym, żeby przestać pić przede wszystkim dla siebie. Ale może następne podejście zakończy się sukcesem? Nadzieja matką głupich, ale istnieje..... Zaangażuj się w jakieś przedsięwzięcie, zmień styl życia, chodź na grupę wsparcia, korzystaj z psychoterapii, spędzaj z żoną czas, wychodź z tego bagna. Nie odraża Cię widok pijących, zesikanych pijusów z plamą na wysokości rozporka?

Kalebx3, Mam nadzieję, że sobie poradzisz. Zmartwiłam się...no... Zatem trzymam kciuki.