Od dawna czuję się przygnębiona nic mnie nie cieszy aktualnie kończę 3 klasę gimnazjum a mój "stan" utrzymuje się od 6 klasy podstawówki. Czuję jakbym wszystko robiła z przymusu nie czerpię z niczego przyjemności. Czasami zwyczajny uśmiech jest dla mnie wysiłkiem, czuję się cały czas samotna mimo, że mam rodzinę i przyjaciółki, które i tak cały czas powtarzają, że jestem pesymistką i wszystko widzę w czarnych barwach. Nie chcę być cały czas smutna ale nie potrafię tego zmienić, nie lubię w sobie niczego, ale też nie chcę iść do psychologa, wstydzę się powiedzieć rodzicom co się ze mną dzieje... z resztą mam wrażenie jakby nic ich nie obchodziło. Gdy zaczęłam gimnazjum zaczęłam się samookaleczać, na szczęście teraz już tego nie robię. W podstawówce inne dzieci znęcały się nade mną i wykluczyły z grupy, dodatkowo moja mama choruje na schizofrenię paranoidalną i mimo, że przyjmuje leki czasem mam jej dosyć. Nie chce mi się żyć i nie wiem co ze sobą zrobić ponieważ wiem, ze jestem wielkim tchórzem i nie odważyłabym się odebrać sobie życia, może nawet tego nie chcę. Już nie wiem co mam ze sobą zrobić wszystko mnie męczy. ;(
(Nie wiem gdzie przydzielić ten wątek czy coś w tym rodzaju, jestem nowa)
