Doktor Indor

Leki pewnie tak, ale może przyjść moment, gdy już stwierdzisz, że nie chcesz więcej wydawać pieniędzy na terapię.

Dalila zniszczyłaby go i straumatyzowała.

Prawdziwy programista wiesza się razem ze swoim programem – i do tego służy mu pętla.

Byłem w takiej relacji. Odchorowywałem ją potem przez 15 lat. Dziś czując to, co czułem wtedy, poszedłbym w przeciwną stronę.

Tam jeszcze było dalej: Kto śpi nie grzeszy Więc miła osobo Nie będzie grzechu Gdy prześpię się z tobą Ale jeszcze źle to zinterpretujesz, nastawisz się na coś, i będę musiał po kubeł zimnej wody lecieć Współczuję, to mi też zawsze trafia w serducho Zawsze się zatrzymuję sprawdzić, czy jest co jeszcze ratować…

Czemu? Tzn. ja mam swoje powody, żeby go lubić i nie lubić Czy tobie się wydaje, że będziesz mnie wyzywał, obrażał, groził mi, a potem normalnie pytał mnie o coś i oczekiwał, że ja ci na to odpowiem? Nie oznaczaj mnie, nie odpowiadaj mi, nie pisz do mnie. Przynajmniej dopóki nie usłyszę „przepraszam”. Powrotu do zdrowia życzę.

Takich bez głowy? Nie, bo zimne są i trzeba odganiać muchy. Z drugiej strony na kaca taka zimniutka to w sam raz…

Nie, takich nie używam

Kto śpi nie grzeszy…

Męski jest, a damski… no cóż, jej wina, miała tyle samo czasu.

Prawdziwego mężczyznę poznasz nie po tym, jak zaczyna, ale po tym, jak kończy. Więc chyba tak.

Właśnie tak podejrzewam. Ale jestem ciekawy czy ktoś jeszcze tak miał, i co było powodem. Cholera wie. Nie pamiętam nic takiego. Działy się złe rzeczy, to na pewno, ale co dokładnie – nie wiem. Właśnie to było ciekawe, bo ja się nie stresowałem. Ale może jakaś część mnie, która jest normalnie schowana, jednak się bała, i to wyszło w taki sposób, gdy „ja” zasnąłem. Tak, czytałem o tym. U mnie też nigdy nie było poczucia jakiejś obecności w pokoju. Niektórzy ludzie mają codziennie koszmary, śpią po 20 minut i budzą się, i znowu 20 minut i budzą, i tak całe życie. Podziwiam… Nie dałbym tak rady. Ja zawsze skupiałem energię na poruszeniu oczami, otworzeniu oczu. Zawsze czułem, że jeśli już, to tylko to przerwie ten stan. Nie no, tu widać na pierwszy rzut oka, że AI. Ja pytałem ludzi a nie AI. AI i Google umiem spytać sam Ale oczywiście doceniam sprawdzenie za mnie. No zara, znaczy tera Dopiero siadłem do kompa i nadrabiam zaległości, nie było mnie cały dzień (pół dnia pracowałem, pół dnia spałem, drugie pół – to już półtora – robiłem jakieś inne rzeczy). Tak nigdy nie miałem. Jedynie takie zrywy tuż przed zaśnięciem (kopnięcie, wystrzał, spadanie) – ale to podobno normalne. Ja byłem w złym, nawet bardzo złym, ale zdecydowanie najgorszy przyszedł później, już w dorosłości.

To jest tylko na Discordzie Nie ma takiego słowa, jak „pdf.ilia”. Jest słowo „pedofilia”. Jeśli „łowca pedofilów” (nie pdf.ów) zgłosi gdzieś, że ktoś pisze o tym, że obejrzał legalny, dostępny w normalnej polskiej dystrybucji film, w którym ktoś w końcowej scenie gwałci dziecko (i scena ta z oczywistych powodów nie jest pokazana jawnie – to, co się stało, jest pozostawione do interpretacji widza), to jedynie narazi się na śmieszność, i to w najlepszym razie. Żeby było zupełnie jasne: To nie jest film pornograficzny z udziałem dziecka. I co, mam się dać zastraszyć, bo niesprecyzowany „ktoś” może dostać histerii? Niech łapią tych, którzy faktycznie krzywdzą dzieci, to będę w 100% za. Ja nie mam nic takiego na sumieniu, a film obejrzałem dla jego wartości szokującej, podobnie jak wiele innych „mocnych” filmów, i nie widzę powodu, dla którego miałbym nie móc o tym pisać. Z ciekawości: czy odnośnie filmu Nekromantik (poruszającego w podobny sposób temat nekrofilii) masz podobne wątpliwości?

Nic, co ludzkie, nie jest nam obce.

Czekaj, bo jeszcze nikt mi nigdy nie przyznał racji w internecie, nie wiem teraz co dalej.

Nie, nie było konsultacji w tym temacie

Mogę być kimkolwiek, jeśli ma to podnieść ciśnienie tym wykopowym przegrywom. Ale nie, konfiarzem jeszcze nie byłem.

Jako dziecko (od tak około 7-8 roku życia do wczesnej nastoletności) często przed zaśnięciem miałem takie dziwne stany. Czułem, że odcina mi ciało, choć jeszcze nie spałem. Jedyne co mogłem, to zamknąć oczy. Czułem, że ten „atak” nadchodzi i walczyłem z tym, żeby tych oczu nie zamknąć. Jak się nie udało to koniec – pojawiał się „atak”. „Atak” polegał na potężnym uczuciu przerażenia, połączonym z piskiem w uszach, zdaje się że chyba nawet miałem takie czarno-białe świetliste pasy przed oczami, choć nie wiem już czy mi się nie wydawało. Na pewno mroczki. I na pewno ten pisk. Traciłem kontrolę nad ciałem, nie mogłem wydać dźwięku, nie mogłem się poruszyć. Był tylko ten pierwotny lęk, to potężne przerażenie. Walczyłem z nim, próbując otworzyć oczy. Gdy w końcu udawało się otworzyć oczy, to lęk mijał, ogarniałem się w „tu i teraz”, ale nadal miałem taką jakby „aurę”, że to zaraz wróci. Wiedziałem, że jak znów się uspokoję, spróbuję zasnąć, to to wróci. No i wracało. I czułem, że wraca, i próbowałem otworzyć oczy, i znowu się pojawiało. I tak parę razy, aż w końcu wycieńczony zasypiałem (albo już tak się rozbudziłem, że nie mogłem już zasnąć, bałem się zasnąć). Minęło mi to z wiekiem, zdążyłem już o tym zapomnieć, ale wróciło mi to dwa razy w dorosłości. Tylko już bez pisku w uszach i pasów, sam paraliż i to ogromne, pierwotne przerażenie, stąd nie wiem, czy ja sobie tego nie uroiłem w głowie (wspomnienia jednak potrafią kłamać). Pierwsza sytuacja. Byłem pod namiotem na jakimś wzgórzu z dala od cywilizacji. Na wakacje sobie pojechałem odpocząć od świata. Była taka wichura, że ściany namiotu się uginały, miałem wrażenie że ten namiot odfrunie. Nie bałem się – raczej byłem zafascynowany siłą przyrody, było to mocno intensywne, ale też równie ekscytujące. Ale mam wrażenie, że jak zasypiałem, to ta moja dorosła część, która się nie boi (bo wie, że nic jej nie grozi), zasnęła, a została ta dziecięca, która się boi. I pojawił się ten atak. Tzn. nie wiem czy „dorosła część zasnęła”, nie czułem tego. Tak to sobie tylko tłumaczę. Po prostu wiem, że pojawił się ten atak, pierwszy raz od spokojnie 20 lat. Druga sytuacja. Cztery dni nie brałem leków. Odstawiłem z dnia na dzień, na zasadzie „czuję się dobrze, to zobaczymy co się stanie”. W nocy pojawiło się ogromne przerażenie. Wiedziałem, że nic się nie dzieje, że to od leków, ale co z tego – emocje były realne. I wtedy się to znów pojawiło. Od tamtej pory nie odstawiam już leków na tyle dni. Najwyżej czasem zapomnę wziąć. I teraz się zastanawiam co to jest. Jako dziecko i nastolatek myślałem że to może epilepsja, bo trochę pasowało mi do opisów. Taka „aura” przed atakiem i sam „atak”. Ale teraz myślę, że to nie epilepsja. Nie wiem czy to był zwyczajny paraliż przysenny i każdy tak czasem ma (lub każdy, kto ma paraliże przysenne), czy to jest coś więcej. Jeśli coś więcej, to pasuje mi tylko dysocjacja. Jakaś regresja do jakiejś chujni, która działa się w najwcześniejszych latach dzieciństwa (a działa się na pewno, nie wiem tylko co dokładnie bo nic nie pamiętam, ale mam swoje podejrzenia). Surowe emocje, surowy lęk, gdy te doroślejsze części mnie zasypiają. Ale nie wiem, czy nie doszukuję się tutaj za dużo. Co ważne, to się działo tylko przy zasypianiu. Nigdy podczas budzenia się (a paraliże senne są też podczas budzenia się), i nigdy w ciągu dnia (i dlatego myślę że to jednak nie epilepsja, miałbym przecież jakieś ataki też w ciągu dnia, np. od błyskających świateł). Co o tym myślicie? Miał ktoś tak?

Daj przykład, bo nie wiem, co dokładnie masz na myśli. A te sposoby opublikowane 15 lat temu w pierwszym poście tego wątku przez legendę forum to gówno dają, niestety.

A mi za trollowanie na wykopie nikt nie chce rubelków płacić

Którego słowa nie rozumiesz? To wyjaśnię… Prędzej rzeżączka. Albo wrzód weneryczny.

Jak ja bym brał do siebie wszystko co mi różne „panie psycholog” na przestrzeni lat mówiły, to byłbym modelowym przykładem osoby, która ma chyba wszystko, co możliwe… a tak naprawdę nie ma żadnej z tych rzeczy, które były przez nie wymyślane. Myślę, że żyjemy w czasach epidemii narcyzmu. A może byś się zdziwiła

Dlatego tam było jeszcze takie słówko: statystycznie.

Ale odkąd pamiętam nie chciałem mieć dzieci, i kobiety też dobierałem sobie pod tym kątem. Co prowadziło zresztą czasem do różnych niemiłych rozmów, na zasadzie „jak nie z tobą to z kimś innym”, „jak to aborcja, jesteś potworem bez serca”, itd. Ja wręcz nienawidzę dzieci. Natomiast jest coś takiego – zauważyłem takie zjawisko kilka razy – że jak facet chce mieć dziecko, to wybiera inny typ kobiety, niż wybierał do tej pory. Tak jakby szukał innych cech u partnerki a innych u potencjalnej matki swojego dziecka.

A może. A może poszli do lasu. Nie nazwałbym tego dziwactwem. To bardzo krzywdzące określenie na kogoś, kto przeżył piekło i po prostu jego psychika w ten sposób go ochroniła. Tzn. mówię o DID, nie o transach, bo ci akurat mi zwisają i powiewają. Przystojniaczek, ładna szyja, i nawet lepiej mu w garniaku niż mi.